Η Μάσκα

δεν συμπαθω τις μασκες....
πιστευω οτι η χρηση μιας μασκας σημαινει την μη αποδοχη αυτου που ειμαστε.την μη αυθεντικοτητα.περα απο το οτι εν ωρα σεξουαλικων περιπτυξεων με τρομαζουν προσωπικα....
ειδικα η ολοκληρες.....
γενικοτερα κατα τη δικη μου αποψη το πιο σεξουαλικο πραγμα ειναι να βλεπεις το προσωπο του αλλου εν ωρα ερωτικης πραξης(αντιδρασεις,μορφασμους κτλ) και οχι να κρυβεται....

 

Απάντηση: Re: Η Μάσκα

Ας απαλλαγούμε από τα έσχατα περιτρίμματα της κουλτούρας του 'αυθεντικού' και της αντίστασης στην 'αλλοτρίωση'.
Καμιά 'ανθρώπινη ουσία' δεν κρύβεται πίσω από τα ενεργήματα των συγκεκριμένων ανθρώπων. Κανείς δεν είναι τίποτα περισσότερο από όσα δείχνουν οι μάσκες, όσες κατά καιρούς φορά, είτε για να προσαρμοστεί σε μια περίσταση είτε για να επιδοθεί στο άθλημα της μετααστικής καταναλωτικής δημοκρατίας της αγοράς, δηλαδή την 'ηδονοκεντρική εμπειριοθηρία'.
Δεν υπάρχει Εαυτός πέρα από τα αποτυπώματα που αφήνει στην επίπεδη επιφάνεια του μετανεωτερικού χώρου το δραν των καρναβαλιστών. Ο άνθρωπος στη Δύση σήμερα είναι ένα action painting του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, ένα 'δημιούργημα' του Pollock, πιτσιλίσματα στον τσιτωμένο (διδιάστατο) καμβά. Κάθε ρούχο είναι μια μάσκα, κάθε χειρονομία μια σκηνοθετημένη παράσταση.

 

Re: Απάντηση: Re: Η Μάσκα

Κάτι τέτοιο, μάλλον, λολ.... Τι άλλο να περιμένει κανείς από τον αγαπημένο μηδενιστή!

Θα συμφωνήσω έμμεσα σε ένα σημείο -- δεν θα γενίκευα σε ύπαρξη αιωνίου είναι.

 ​

Έχει εξαιρετικό και εξαιρετικά σπάνιο ενδιαφέρον να βρεθείς κοντά σε άνθρωπο, που για λίγο, λόγω ιδιότυπης ιατρικής κατάστασης, έχει μηδενισμένο εγώ και κανέναν έλεγχο, απολύτως κανέναν! Κανένας ρόλος... Καμία μάσκα, καμία προσποίηση... Πολύτιμες στιγμές. Μοναδικές. Σπανιότατες.



Ένα nick στο διαδίκτυο δεν είναι μια μάσκα, ένα καταφύγιο απ' όπου αποκαλυπτόμαστε κρυβόμενοι; Πόσοι άραγε έχουν κάνει μια ή περισσότερες συνεδρίες ή κάποια ανάλογη συνομιλία (ή γράφουν εδώ με διπλό nick) μέσω διαδικτύου χρησιμοποιώντας τη φαντασία, την προσποίηση και τη μετουσίωση ; Μια ηλεκτρονική μάσκα bdsm ;



​

 

Re: Απάντηση: Re: Η Μάσκα

Και κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι μια μάσκα, που ασφυκτιά και ασθμαίνει όταν φοβάται ή αρνείται τον εαυτό του. Με τα μάτια ερμητικά κλειστά σκηνοθετούμε αδύναμα τις παραστάσεις μας για να επιβεβαιώσουμε τους ρόλους μας, ενώ “…η μάσκα κρατά τα μάτια της ανοιχτά ακόμα κι όταν πέφτει η λάμα του τσεκουριού, όταν καίγονται βρέφη, όταν η πόλη γίνεται στάχτη…”

 

Απάντηση: Η Μάσκα

Μασκα φορανε κατά παράδοξο τρόπο και οι κακομοίρηδες και οι τολμηροί. Οι πρώτοι για να κρυφτούν απ΄όλους και οι δεύτεροι για να αποφυγουν τους πρωτους.

Μασκα δε φοραω. Αρκουν οι μεταβολές στην έκφρασή μου

 

Σήμερα καρδιά μου θα φορέσεις τη μάσκα της άχρωμης. Θέλω να παίξω με ένα σκουπίδι και να μη νοιάζομαι για αυτό…

Τύψεις;

Σήμερα σκυλίτσα θα φορέσεις τη μάσκα της πρόθυμης άγνωστης…

Απιστία;

Σήμερα χαρά μου θα φοράμε και οι δύο μάσκα. Θα είμαστε στραμμένοι προς το εγώ μας. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο…

Εσωστρέφεια και μοναξιά;

Σήμερα μωρό μου θα είσαι η βασίλισσα και αύριο ο τρελός…
Σκάκι;

Σήμερα μικρό μου, θα φορέσω τη μάσκα αυτού που είμαι και πολύ καλά με τις εκφράσεις του προσώπου μου το κρύβω.

Απελευθέρωση;

Υπάρχει έστω και κάποιος που δε γνωρίζει τι σημαίνει Μάσκα;

Μερικές απορίες…

Γιατί μία γυναίκα, καθώς πλησιάζει η νύχτα ψάχνει απεγνωσμένα να βρει που έχει βάλει τη Μάσκα της;

Γιατί ένας άνδρας νιώθει λειψός όταν συνειδητοποιήσει ότι μεταμφιέζεται;

Γιατί τη στιγμή του χεσίματος οι περισσότεροι αποφεύγουν να κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέπτη;

Γιατί μία γυναίκα επιλέγει τον άντρα, για τον οποίο δε χρειάζεται Μάσκα;

Σε ποια ηλικία ένα παιδί μαθαίνει την χρησιμότητα μίας Μάσκας;

Γιατί πολλές φορές μου έχω την υποψία ότι κάποιος όταν γράφει το nick του για να μπει στο φόρουμ, νιώθει ότι στην ουσία φοράει μία Μάσκα;

 

«Ναταλί», είπε ο Σερ Στίβεν, «πήγαινε να φέρεις το άσπρο πακέτο που αφήσαμε κάτω, στη δεύτερη σάλα».
Η Ναταλί γύρισε με το πακέτο, το ακούμπησε πάνω στο κρεβάτι, το άνοιξε, άρχισε να βγάζει ένα-ένα, ξετυλίγοντας το μεταξωτό τους περιτύλιγμα, τα αντικείμενα που περιείχε και τα έδινε στον Σερ Στίβεν. ήταν μάσκες. Περούκες και μάσκες ταυτόχρονα, φτιαγμένες για να καλύπτουν ολόκληρο το κεφάλι, και, εκτός από τα ανοίγματα για τα μάτια, έμεναν ακάλυπτα μόνο το στόμα και το πιγούνι. Όρνιο, γεράκι, κουκουβάγια, αλεπού, λιοντάρι, ταύρος, υπήρχαν μόνο μάσκες ζώων, στα μέτρα ενός ανθρώπινου κεφαλιού, αλλά φτιαγμένα από τη γούνα ή τα πούπουλα του πραγματικού ζώου, οι κόχες των ματιών ήταν σκιασμένες με βλεφαρίδες, αν το ζώο είχε βλεφαρίδες (όπως το λιοντάρι, για παράδειγμα), και το τρίχωμα ή τα πούπουλα κατέβαιναν αρκετά χαμηλά ώστε να φτάνουν μέχρι τους ώμους αυτού που θα τις φορούσε. Αρκούσε να σφίξει κανείς ένα αρκετά φαρδύ λουρί, που κάλυπτε η χαίτη πέφτοντας από πάνω του, ώστε η μάσκα να εφαρμόσει σφιχτά πάνω από το στόμα (είχε προβλεφθεί μια εγκοπή για το κάθε ρουθούνι) και στα μάγουλα. Είχε σκληρή χαρτονένια ενίσχυση, ανάμεσα στην εξωτερική επένδυση και στη δερμάτινη φόδρα, για να κρατιέται σταθερό το σχήμα της μάσκας. Μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη, όπου έβλεπε ολόκληρο το είδωλό της, η Ο δοκίμασε μία-μία τις μάσκες. Η πιο περίεργη, αυτή που τη μεταμόρφωνε εντελώς, αλλά ταυτόχρονα την έδειχνε πιο φυσική, ήταν η μια από τις δύο μάσκες κουκουβάγιας, μάλλον επειδή ήταν φτιαγμένη με γκριζοκάστανα πούπουλα, στην ίδια απόχρωση με το μαυρισμένο δέρμα της. Η πουπουλένια μάσκα κάλυπτε τελείως τους ώμους της, έφτανε μέχρι της μέση της πλάτης, και μπροστά, μέχρι την αρχή του στήθους. Ο Σερ Στίβεν τής είπε να ξεβάψει το κραγιόν από τα χείλη της, κι έπειτα, όταν η Ο έβγαλε τη μάσκα, της είπε:
«Θα είσαι λοιπόν κουκουβάγια για τον Πλοίαρχο».
.....
«Λοιπόν ο Πλοίαρχος είχε δίκιο», είπε ο Σερ Στίβεν, «πρέπει να κάνεις ολική αποτρίχωση».
.....
Η ίδια έβλεπε καθαρά πως ήταν κάπως αταίριαστη η αντίθεση ανάμεσα στην ήβη του αιδοίου της και στα πούπουλα της μάσκας, και καταλάβαινε πολύ καλά ότι αυτή η όψη αιγυπτιακού αγάλματος που της έδινε η μάσκα, και την οποία τόνιζαν περισσότερο οι φαρδιοί ώμοι της, η λεπτή μέση της και τα μακριά της πόδια, απαιτούσε μια σάρκα εντελώς στιλπνή. Μόνο τα είδωλα των πρωτόγονων θεοτήτων προσφέρουν τόσο ψηλά και τόσο ευδιάκριτα τη σχισμή του αιδοίου ανάμεσα στα χείλη, όπου είναι εμφανής η ένωση των εσωτερικών χειλέων. Άραγε είδε ποτέ κανείς αγαλματίδιο με κρίκους;... Η Ο φοβήθηκε πως δεν θα ήταν πια ελκυστική για τον Σερ Στίβεν, που τόσο του άρεσε να την τραβά από την ήβη για να τη φέρνει κοντά του, όμως έκανε λάθος: ο Σερ Στίβεν τη βρήκε πιο αισθησιακή, κι όταν έβαλε πάλι της μάσκα της, με τα χείλη του προσώπου και του αιδοίου της άβαφα και πολύ χλομά, ο Σερ Στίβεν τη χάιδεψε σχεδόν δειλά, όπως χαϊδεύει κανείς ένα ζώο που θέλει να ημερώσει.
.....
Ο Πλοίαρχος παραμέρισε όσους είχαν συγκεντρωθεί γύρω από την Ο κρατώντας στα χέρια δάδες για να τη δουν από κοντά.
«Ποια είναι», ρωτούσαν, «ποιανού είναι;»
«Δική σας, αν τη θέλετε», απάντησε, και τράβηξε τη Ναταλί και την Ο σε μια γωνιά της βεράντας, όπου υπήρχε ένας πέτρινος πάγκος με στρώμα σύρριζα σ’ ένα τοιχάκι.
......
Η μουσική ξανάρχισε, τα ζευγάρια συνέχισαν το χορό τους. Ένα-δυο απ’ αυτά την πλησίασαν δήθεν τυχαία, συνεχίζοντας να χορεύουν, και στη συνέχεια ένα από αυτά ήρθε κοντά της αφήνοντας τα προσχήματα, η γυναίκα τραβούσε πίσω της τον άντρα. Η Ο, που είχε τονισμένα τα μάτια της με καφέ σκιά κάτω απ’ τα πούπουλα, τους κοίταζε με μάτια ορθάνοιχτα σαν του νυκτόβιου πουλιού που παρίστανε, και η εντύπωση που έδινε ήταν τόσο αληθινή ώστε κανείς δεν της μιλούσε, λες και ήταν πραγματική κουκουβάγια, που δεν καταλαβαίνει ούτε μιλά τη γλώσσα των ανθρώπων. Από τις δώδεκα μέχρι την αυγή, που άρχισε να φωτίζει τον ουρανό στην Ανατολή κατά τις πέντε, ενώ το φεγγάρι κατέβαινε σβήνοντας προς τη Δύση, την πλησίασαν ξανά και ξανά, την άγγιξαν, σχημάτισαν κύκλο γύρω της πολλές φορές, της άνοιξαν τα πόδια, έφεραν ένα από αυτά τα διπλά καντηλέρια από φαγιάντσα – ένιωθε την καυτή φλόγα των κεριών ανάμεσα στα πόδια της – και σήκωσαν την αλυσίδα για να δουν πώς ήταν κρεμασμένη επάνω της... Όμως, χρησιμοποιώντας την Ο με τέτοιον τρόπο, παρουσιάζοντάς τη σαν παράδειγμα ή σαν αντικείμενο για επίδειξη, δεν της απηύθυναν ούτε μια φορά το λόγο. Ήταν λοιπόν φτιαγμένη από πέτρα ή από κερί; Μήπως ήταν πλάσμα κάποιου άλλου κόσμου και σκέφτηκαν πως ήταν ανώφελο να της μιλήσουν; Ή μήπως δεν τόλμησαν; Μόνο όταν ξημέρωσε για τα καλά, κι έφυγαν όλοι οι καλεσμένοι, ο Σερ Στίβεν και ο Πλοίαρχος ξύπνησαν τη Ναταλί, που κοιμόταν στα πόδια της Ο, σήκωσαν την Ο και την οδήγησαν στη μέση της αυλής, της έβγαλαν την αλυσίδα και τη μάσκα της και, ρίχνοντάς την πάνω σ’ ένα τραπέζι, την πήραν ο ένας μετά τον άλλον.

Η Ιστορία της Ο, Πωλίζ Ρεάζ, μτφ. Θεοδώρα Καβαρατζή, Εξάντας, 2006, αποσπάσματα από τις σελίδες 222-229.

 

Απάντηση: Re: Η Μάσκα

Δυο φορες την φορεσε ο κακομοιρης για να πανηγυρισει και τον γεμισανε καρτες οι <<αγαμοι θυται>>.....!!!!!

 

" Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν να μας κοιτάξει στα μάτια, κι ακόμη λιγότερο στα μύχιά μας ".

F. Nietzsche.

 

Απάντηση: Η Μάσκα

Μερικες φορες ειναι μια πολυ ομορφη εικονα..πινελια σουρεαλιστικη στη γονιμη φαντασια..Οταν στεκει απεναντι μου ντυμενη απο την κορυφη ως τα νυχια..πλασμα κρυφο..ποθος ανεξερευνητος..πηγη ηδονης.
θα μπορουσα να γραψω παρα πολλα αλλα θελω να αναφερθω σε καποιες αλλες μασκες,τις κρυφες μας..
Αυτες που φοραμε ολοι σαν πανοπλια..δεν ειναι μια ειναι πολλες..που χρειαζεται παρα πολυ χρονος και προσπαθεια να τις βγαλεις..μολις το καταφερεις και νομιζεις οτι κατι εκανες συνειδητοποιεις οτι αυτο που βλεπεις ειναι αλλη μια μασκα..αντε φτου και απ την αρχη..μπορει να χρειαστει να το κανεις πολλες φορες και η μια εκπληξη να διαδεχεται την αλλη!..οταν ομως εγω καταφερω να φτασω στο τελος..εκει που κανεις η'' σχεδον κανεις δεν εφτασε.. αντικρυζω την ακριβη γυμνια του χαρακτηρα της..αυτη τη γυμνια θελω ν απολαμβανω..αυτη με εξιταρει..αυτη αγαπαω..αυτη με καβλωνει..βρωμιες της.. διαστροφες της.. κρυφα status..οτι κανει..τα παντα ανοιχτο βιβλιο για μενα..επειδη το θελει..και το θελω και γω.. να αισθανομασται αλλα και να ειμασται ξεχωριστοι.
Μασκες που ''ερωτευεσαι'' μασκες που ''μισεις''.

 

 ​

​

 

ποτέ δεν αγάπησα τις μάσκες που αναπαριστούν κάτι άλλο ...

ηδονίζομε όμως με τις μάσκες που με απανθρωποιούν ,υπό την στερητική έννοια ...