Οι περιπέτειες μιας ορφανής

Μεγάλωσα σε ένα ορφανοτροφείο. Επειδή ήμουν πολύ άτακτη και ατίθαση σαν παιδί, δεν με διάλεξε ποτέ κανένας για να με υιοθετήσει. Τσακωνόμουν με τα άλλα παιδάκια και τα γόνατά μου ήταν μονίμως πληγιασμένα από τους καυγάδες στην αυλή όπου κυλιόμουν στα χαλίκια με τις βρωμίτσες που με ενοχλούσαν γιατί δεν με χώνευαν που ήμουν αγοροκόριτσο. Τα αγόρια πάλευαν πιο έντιμα, ήταν ένας Βασιλάκης που με είχε ταράξει στις μπουνιές, με είχε άχτι για κάποιο λόγο. Ποτέ κανένας από τους επίδοξους γονείς δεν με διάλεξε, οι υπεύθυνοι του ορφανοτροφείου τους έλεγαν ότι δεν κάνω, ότι είμαι αγρίμι.

Όταν έγινα 18 χρονών, ο Διευθυντής του ιδρύματος μου πρότεινε να παραμείνω εκεί, αφού δεν είχα πού αλλού να πάω, και να βοηθάω με τις διάφορες δουλειές. Ήμουν σχετικά άτολμη και φοβόμουν να φύγω από το ίδρυμα που θεωρούσα σπίτι μου κι έτσι παρέμεινα. Υπήρχαν και μερικά ακόμη κοριτσάκια εκεί, μεγάλα όπως εγώ. Μας είχε για ένα κομμάτι ψωμί σαν παραδουλεύτρες και κοιμόμασταν όλες μαζί σε έναν άθλιο κοιτώνα, όπου είχε κρύο το χειμώνα και ζέστη το καλοκαίρι.

Οι δουλειές ήταν βαριές και το φαί λιγοστό και κακής ποιότητας, αλλά δεν παραπονιόμασταν. Τα ίδια έτρωγαν και τα άλλα παιδιά. Το μόνο που πραγματικά ήταν ανυπόφορο μαρτύριο ήταν οι Παρασκευές. Κάθε Παρασκευή βράδυ, ο Διευθυντής απαιτούσε να μαζευόμαστε εμείς οι «μεγάλες» στον κοιτώνα μας για επιθεώρηση μετά το μπάνιο μας. Έπρεπε να στηνόμαστε όλες στη σειρά, στα τέσσερα, με τα φουστανάκια ανασηκωμένα, χωρίς βρακάκι, με τον κώλο τουρλωμένο ψηλά. Περνούσε και μας εξέταζε προσεκτικά την κάθε μία. Κρατούσε μία βίτσα και με αυτή μας ψηλάφιζε, άνοιγε τα κωλομέρια μας και έψαχνε να βρει τον πιο ωραίο κώλο, όπως έλεγε. Αυτή που είχε τον πιο ωραίο κώλο κέρδιζε το προνόμιο να περάσει τη νύχτα μαζί του.

Φοβόμουν πολύ τις Παρασκευές γιατί ο Διευθυντής συχνά διάλεγε εμένα. Παρά τις αηδίες που μας τάιζε ο κώλος μου ήταν στρογγυλός και κρεατωμένος και φαίνεται προτιμούσε τους παχουλούς κώλους από τους κοκαλιάρικους. Με πήγαινε στο δωμάτιό του, με έβαζε να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με έδενε στο κρεβάτι του με τα χέρια και τα πόδια καλά ανοιχτά και συνέχιζε με μία πιο επιμελή επιθεώρηση. Αυτός παρέμενε πάντα ντυμένος. Αφού με άγγιζε παντού με τα βρωμόχερά του έπαιρνε τη βίτσα του και μου την έχωνε από μπροστά μέχρι το βάθος. Εκεί την άφηνε καρφωμένη και έφευγε για μια δυο ώρες, πήγαινε στο σαλόνι κι έβλεπε το αγαπημένο του πρόγραμμα στην τηλεόραση, μια βλακεία με κάτι χαζούς που πήγαιναν εκεί για να γίνουν διάσημοι. Άκουγα τα γέλια του καθώς τον περίμενα υπομονετικά να γυρίσει, με τη βίτσα μπηγμένη στο μουνί, δεμένη σε αναγκαστική ακινησία.

Όταν επιτέλους γυρνούσε μου έβγαζε τη βίτσα και μου την έδινε να την γλείψω καλά και να την καθαρίσω από τα υγρά μου. Μετά καθάριζε ένα μήλο, το έκοβε σε κομματάκια και αφού βουτούσε το κάθε κομμάτι στα υγρά του κόλπου μου μου το έδινε να το φάω. Ήταν πολύ ανώμαλος και κακός. Του άρεσε μόνο να με βασανίζει. Ποτέ δεν με άγγιξε ερωτικά, πάντα σκεφτόταν τα πιο απίθανα πράγματα να μου κάνει.

Ένα βράδυ μου πέρασε κρίκους στις θηλές του στήθους. Το έκανε με τον εξής τρόπο: έπιασε τις θηλές μου πολύ σφιχτά με μία μέγγενη και περίμενε λίγο μέχρι να μουδιάσουν καλά και να αδειάσουν από αίμα. Έγιναν κάτασπρες. Το δέρμα ήταν καλά πιασμένο μέσα στη μέγγενη κι έτσι είχε μικρή απόσταση να τρυπήσει. Πήρε ένα μεταλλικό σουβλί και το πέρασε με μία σταθερή κίνηση μέχρι που τρύπησε από την μία πλευρά στην άλλη. Μετά, μέσα στις τρύπες που είχε ανοίξει πέρασε από έναν κρίκο στην κάθε θηλή και τους κούμπωσε. Πόνεσα πάρα πολύ αλλά με είχε φιμώσει κι έτσι δεν μπορούσα να φωνάξω, μόνο μούγκριζα. Έκανε το ίδιο και με την κλειτορίδα μου, αποφεύγοντας την ίδια την κλειτορίδα, πιάνοντας μόνο το πετσάκι από πάνω. Είπε ότι θα ήμουν η αρκουδίτσα του και θα με κρατούσε από τα στήθια και από το μουνί για να του χορεύω.

Κάθε φορά που με διάλεγε για να περάσω τη νύχτα μαζί του, όταν τελείωνε τα σκληρά παιχνίδια του μαζί μου, περνούσε μια αλυσιδίτσα μέσα από τους κρίκους και με έδενε από τις θηλές και από την κλειτορίδα σε έναν μεγάλο γάντζο που είχε στερεώσει στο ταβάνι και με άφηνε να κοιμηθώ έτσι. Οι τρύπες όπου είχε περάσει τους κρίκους στο στήθος και στην κλειτορίδα μου είχαν χαλαρώσει με το τράβηγμα και έχασκαν ανοιχτές. Δεν τολμούσα να κινηθώ όλη τη νύχτα για να μη σκιστώ και συχνά μούδιαζα και υπέφερα πολύ. Κάποτε βέβαια η κούραση με νικούσε. Έτσι κοιμόμουν, σαν δεμένο ζώο.

Αυτή ήταν η ζωή μου στο ορφανοτροφείο, μέχρι που βρήκα το κουράγιο και το έσκασα. Έχω ακόμη τις τρύπες.

 

Τρύπες σαν τους ανθρώπους που το έσκαγαν από το Matrix. Τουλάχιστον το έσκασες, πάλι καλά...

 

Αμέσως τα πιάνεις άτιμο.

 

Ειναι αληθινο αυτο??????????????????????
Εννοω....μιλας για τον εαυτο σου Ντορακι?????????
Που ειναι αυτος ο διευθυντης να στον κανω εγω Κοκό η τσιμπουκολαρυγγοπνιχτρα?????????
Τα πηρα τωρα!!!!!!!!!

 

Καρδιά μάλαμα βρε Μιρέλλα μου, κράτα αποθέματα και για την πάρτη σου.

Φυσικά δεν είναι αληθινή η ιστορία, ακόμη μία φαντασίωση έτσι για να περνάει η ώρα.

Πολύ κακός ο Διευθυντής, πράγματι. Μη στεναχωριέσαι για μένα, ξέρω να προστατεύω τον εαυτό μου από αυτούς τους ανώμαλους. 

 

Απάντηση: Re: Οι περιπέτειες μιας ορφανής

Μιρέλλα μου είσαι πολύ καλός άνθρωπος βρε καρδιά μου  ....αλλά ρε παιδιά μια ερώτηση, γιατί είναι κακός ο Διευθυντής;..Εγώ μια χαρά άνθρωπο τον βρίσκω  

 

Re: Απάντηση: Re: Οι περιπέτειες μιας ορφανής

Ουφ, επιτέλους, ένας λογικός άνθρωπος σε ένα BDSM φόρουμ ενηλίκων. Είχα αρχίσει να ανησυχώ σοβαρά, ιδίως μετά τις παρεμβάσεις ρομαντικών ψυχών, όπως του Heinrich, σε παρόμοιο νήμα (καλά η Μιρέλλα είναι απλά πάντα προστατευτική μαζί μου), ότι κοιμάμαι και έχω εφιάλτες, ότι αντί για γλυκά BDSM αισχρά όνειρα βρέθηκα στον εφιαλτικό κόσμο της Μάγια της μέλισσας. 

Ακόμη και στο στρουμφοχωριό, ένας Δρακουμέλ υπάρχει...

 

Ντορακι (μελισταλακτο υφος) .... γραψε και ενα με μαχαιρια και αιματα ... θα ηθελα εγω αλλα δεν εχω την δικη σου ανεση στην περιγραφη ...
Καποια ιστορια τσιγγανικου τσιρκου ισως που η φλογερη τσιγγανα προσφερεται στον εραστη της για το πεταγμα των μαχαιριων ...
δεστην εκει πανω σε κανενα τροχο που γυριζει , καποιο σχισμενο φουστανι ... μαγειρεψε τα ... 

 

Ίσως στο μέλλον. Αν σε ενδιαφέρει όμως το δέσιμο πάνω σε τροχό που γυρίζει, θα σε παραπέμψω στην έξοχη ιστορία του Μυριβήλη, "Ο Ανεμόμυλος της Περιβόλας", όπου ο απατημένος σύζυγος δένει την μικρή του "γαλιάντρα" (την λένε Μελισσινή) σε ανεμόμυλο για κάτι ωρίτσες μέχρι που αυτή τρελαίνεται.

 

μου άρεσε. 

 

Χαίρομαι που σου άρεσε skia.