Διάκριση ορίων..

Συνήθως όταν μιλάμε για όρια εννοούμε τις διάφορες αντοχές του σώματος που υποβάλλεται σε καταστάσεις και διαδικασίες κατά τις συνεδρίες ή τα διάφορα παιχνίδια..

Υπάρχουν άλλα ήδη ορίων(ψυχολογικά ή που να έχουν να κάνουν με την αξιοπρέπεια των M/D/s/s?);

Ποια είναι αυτά;Πότε διερευνώνται και διαχειρίζονται συνειδητά;

 

Πολυ καλο θεμα, Incomplete   Μου επιτρεπεις να πω την γνωμη μου στα αγγλικα, γιατι αλλιως δεν θα τα καταφερω? (Προυποθετω πως ναι, και συνεχιζω. Αν οχι, sorry in advance)

In my opinion, there are two kinds of limits (both physical and emotional/psychological): There are soft limits and hard limits.

All sorts of activities can be included in both those categories, and they differ from person to person and can even change in one person, as that person evolves and changes in life. The difference is that a Dominant can play with, or push a person's soft limits and expand them. Some examples of this, but not limited in any way are, say: sensation play - a person's capacity to accept and experience different levels of physical pain can be widened by an experienced Dominant, and if the submissive is open and trusts the Dominant and his ability and willingness to care for his safety.

Psychological/emotional play is more edgy, and more difficult for a Dominant to control, but if he knows his submissive deeply, and if he is prepared to deal with any sudden negative emotional outbursts, these limits can be expanded too, and possibly even play a therapeutic role in the lives of both partners. I repeat, its very delicate and a great deal of attention is required. Things that can have an effect on a submissive's self-respect and self-image are like playing with dynamite, and can leave lasting wounds. We tread very, very carefully in these waters.

Hard limits are, well, hard limits. Something a person will not do, under any circumstances. In this case, I believe its better if both partners share the same hard limits so that no one misses out on something they want to do because the other will not consent to it. Some examples are, for instance, bestiality, coprophilia, etc.

There is a nebulous third category, which I've never dealt with, but I hear happens in long term relationships. What has been a hard limit, say blood play, eventually becomes a soft limit, and ultimately something that the couple ends up doing and enjoying. Also, with more intimacy, certain humiliation games that would have been catastrophic at an earlier stage of the relationship can become a part of the couple's repertoire.

And let's not forget, Dominants have their limits too. And I would be interested in finding out how the limits of Dominant people are stretched over time too, because I'm sure they must be.

 

Όταν μιλούμε για όρια, μιλούμε για όρια δικά μας. Εμείς τα θέτουμε. Άρα και εμείς μπορούμε να τα υπερβούμε ή να τα αναιρέσουμε. Δικά μας είναι, ότι θέλουμε τα κάνουμε. Άμα θέλουμε, τα απαρνιόμαστε κιόλας, αφού είναι δικά μας.

Αντοχές του σώματος; Μετά από μαρτυρίες ατόμων που υπέστησαν βασανιστήρια σε καιρό πολέμου ή μη, δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε λογικά για αντοχές του σώματος. Το σώμα αντέχει τα πάντα, μέχρι να τα τινάξει. Το θέμα είναι, αντέχει η ψυχή, ή την κοπανάει στον χώρο της τρέλας;

Θα έλεγα πως όπως ένας καλός απολαυστικός σοδομισμός δέον να γίνεται με προσοχή, σταδιακά και με τρυφερότητα (δικές μου προτιμήσεις, δεν ισχύουν για όλους), μέχρι να φτάσει στα ανώτατα όρια της κτηνωδίας, έτσι και ο πόνος του ανθρώπινου σώματος καλύτερα θα ήταν να γίνεται σταδιακά, με κλιμάκωση, με ενδιάμεσα πλαφόν, με κατάλληλη συναισθηματική στήριξη. Γιατί όχι; Ποιος θέλει ένα ψυχικό ερείπιο στα χέρια του που σφαδάζει αντί για το πλασματάκι που σε κοιτάζει βουρκωμένο και ψιθυρίζει "more"; Πάντως, γούστα είναι αυτά, αναφέρομαι στα δικά μου και των δικών μου ανθρώπων, που ως λογικοί άνθρωποι δεν κακοποιούν όντα με μαζοχιστικο-ρομαντικές βλέψεις για μία ύπαρξη βασανισμένης θρησκόληπτης μάρτυρος. Και δεν μιλάω για συναινετικό σωματικό πόνο εν είδει παραγγελιάς. Μιλάω για τον απρόβλεπτο, αγνώστου ποσότητας και ποιότητας, σωματικό ή ψυχικό πόνο, χωρίς προσυνεννόηση.

Δεν ξέρω για συνεδρίες και παιχνίδια, όπου ενδεχομένως όλα τελειώνουν όταν πεις "αι γαμίσου μωρέ μαλάκα κι εσύ και οι βλακείες σου", εκτός αν έπεσες στον Ανέστη Βλάχο του χωριού. Μιλάω για μία BDSM σχέση όπου ο Κ δεν προχωρεί σε επιβολή πόνου αν δεν κάνει προσεκτικές μετρήσεις στις αντοχές του υ. Τουλάχιστον εγώ έτσι θα το έκανα. Θα ήθελα συχνή χρήση του συντρόφου και σύντροφο, όχι την τρελαμένη Μελισσινή του Μυριβήλη.

Εκεί εμπίπτει και η αξιοπρέπεια, νομίζω. Δεν σπρώχνεις κάποιον στην άβυσσο (του καταρρακωμένου self-image ας πούμε) για να χορτάσεις τον σαδισμό σου. Δεν ξέρω αν είναι αήθες (για μένα είναι) αλλά είναι ένα λειτουργικό και πρακτικό θέμα. Αλλιώς θα πρέπει να βάζεις αγγελίες καθημερινά και να περιμένεις να απαντήσει ο κάθε βλακέντιος ή η σβαρνοκουτσουλιά πουτανίτσα που δείχνει φωτογραφίες του ταπωμένου κώλου της στο μσν (Θεέ μου, πόσο πια να πονέσει ο πάσχων από άνοια) ή να αφιερώνεις τον πολύτιμο χρόνο σου ξανά και ξανά για να δυναμώνεις κάποιον, να μαθαίνεις τα όριά του, να τον περπατάς σιγά σιγά ως την ακρούλα, εκεί που σου αρέσει πιότερο. Σιγά μην τον σπρώξεις στον γκρεμό, πού θα βρεις άλλον μετά; Βλακόμουτρα πολλά, υ μόνο ένα (άντε δυο τρία, ας είμαι ρεαλίστρια και αντιδραστική στα μούτρα των βλακέντιων).

 

Τα ορια απλα θετονται αναμεσα στα 2 ατομα.Απο εκει και περα,απο την στιγμη που υπαρχει συναινεση και τηρουνται τα ορια που εχουν βαλει τα 2 ατομα ειναι ολα καλα.Εχοντας λοιπον εμπιστοσυνη ο ενας στον αλλο.Τα ορια λοιπον μπορει να ειναι σωματικα (αντοχη στον πονο),ψυχικα (βιωματα και φοβιες που εχουν δημιουργηθει στο παρελθον).Τα πρωτα επεκτεινονται,τα δευτερα,τα ψυχικα δηλαδη, καλο θα ειναι να αποφευγονται καθως "χτυπανε" πολυ ευαισθητες χορδες του ανθρωπινου μυαλου,το οποιο διαθετει τετοια πολυπλοκοτητα και ποικιλια στις αντιδρασεις του που εκπλησσει καθημερινα ολους μας.

 

Περα απο τα ορια της σωματικης αντοχης του καθενος,που κι'αυτα αναλογως των συνθηκων μπορουν να ανιχνευονται,να επαληθευονται η να μεταβαλλονται,σιγουρα καποια ορια τιθενται βασει της προσωπικης μας αισθητικης,οπως αυτη εχει διαμορφωθει με βαση τις αντιληψεις,την ηθικη , τις εμπειριες και τις προτιμησεις μας οπως διαμορφωνονται βασει αυτων,αλλα και των επιρροων που δεχομαστε απο ατομα τα οποια συμπαθουμε,αγαπουμε,ειμαστε ερωτευμενοι η τελος παντων μας επηρεαζουν συναισθηματικα.

Δεδομενου οτι οι παραμετροι που διαμορφωνουν την προσωπικη μας αισθητικη μεταβαλλονται με το περασμα του χρονου,φυσικο ειναι να μεταβαλλονται και οι εκαστοτε οριοθετησεις μας,μεχρι ενα ορισμενο σημειο ομως.Προσωπικα για παραδειγμα δεν προκειται ποτε και υπο οποιεσδηποτε συνθηκες να εμπλεξω κοπρολαγνικες δραστηριοτητες στη σεξουαλικη μου ζωη ,η να ενταξω την Κατερινα Στανιση στις μουσικες μου προτιμησεις...

 

Πολύ καλά αυτά που γράφτηκαν παραπάνω και συμφωνώ απόλυτα, απλά θα ήθελα να προσθέσω οτι τα προσυμφωνημένα πολλές φορές όρια μπορούν να ξεπεραστούν απο τη διάθεση, ομως πιστεύω οτι την απόλυτη ισσοροπία τελικά την διατηρεί ο σεβασμός και ακόμα περισσότερο τα αισθήματα όπου βέβαια αυτά υπάρχουν.

 

Απάντηση: Διάκριση ορίων..

Πολιτισμικα ή ορια ηθικης μπορουμε να αναφερουμε...;;;;;;

 

Απορίες αδαούς σε συνάρτηση με την ερώτηση του νηματοθέτη --

Ο σωματικός πόνος και τα όριά του (τουλάχιστον ίσως όχι τόσο στους pain slaves) δεν έχει ανταπόκριση και άμεση σχέση με τον ψυχισμό; Ή μήπως υπάρχει μηχανισμός απεμπλοκής του σωματικού πόνου από τον ψυχισμό και βίωσή του ως, κατά κύριο λόγο, σωματικό ερέθισμα αυτό καθεαυτό;

Είναι παράλογο το επιχείρημα πως και η σωματική τιμωρία ή "τιμωρία" είναι ειδική μορφή εξευτελισμού;

Κατ' αυτή την έννοια, τα όρια του σωματικού πόνου δεν είναι σε συνάρτηση και δεν πιέζουν κάποια άλλα, στο ψυχικό-πνευματικό πεδίο;



​

 

Όμορφα και καίρια ερωτήματα. Θα ήθελα να πω πως δεν είμαι βέβαιη πως τα όρια μας θέτονται από μας τους ιδίους ακριβώς γιατί είναι άμεσα και αλληλένδετα σε πολλές περιπτώσεις με τον ψυχισμό μας.
Και όποιος πει πως δεν επηρεάζεται η συμπεριφορά του ή η στάση ζωής ή οι αντιδράσεις από ένα σωρό υποσυνείδητους χάρτες του μυαλού μας απλά επιλέγει να τους αγνοεί και μαγκιά του αν μπορεί.

Σωματικά τα όρια είναι από απλό μέχρι απλούστερο να διευρυνθούν. Πέντε ξυλιές σήμερα έξι αύριο, ένα μικρό butt plug σήμερα και λίγο μεγαλύτερο την ερχόμενη βδομάδα...
Το πως ψυχολογικά επιδρά κάτι τέτοιο και σε τι εμπόδια πιθανόν σκαλώνει...αυτά είναι τα όρια κατά την άποψη μου. Και αυτά δεν τα θέτουμε εμείς, θέτουν αυτά εμάς και τις πλείστες φορές δεν είμαστε αρχικά σε θέση να τα αναγνωρίσουμε καν. Και όσο προχωράς πιθανόν να κάνουν την εμφάνιση τους κι άλλα.

Οι τρόποι διαχείρησης τους διαφέρουν ανάλογα με το είδος των ορίων, πόση διαφάνεια υπάρχει, τις ικανότητες του Κ. αλλά και του υ. να τα αντιλαμβάνονται στο σωστό μέγεθος και να γίνεται ορθά ο υπολογισμός των τρόπων, του χρόνου και των μεθόδων που θα χρειαστεί να λάβουν μέρος για την πιθανή επέκταση τους ή διαγραφή τους.

 

Απάντηση: Re: Διάκριση ορίων..

ακριβώς έτσι  

 

Μάλλον το κάνουν με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν τα υ. Σταδιακά και με τρυφερότητα. 

 

Απάντηση: Διάκριση ορίων..

Σαφώς..πως θα μπορούσε πχ η θρησκεία και οι συνήθειες που απορρέουν από την κουλτούρα ενός τόπου να αποτελέσουν τροχοπέδη στην πραγμάτωση κάποιας συνεδρίας ή και στην παρέκλιση προς ένα άλλο τρόπο ζωής που δεν μας αντιπροσωπεύει..Ας βρούμε στοιχεία μέσα από τις εμπειρίες μας..

Ανεξάρτητα αν μπορεί ο Κυρίαρχος να τα σεβαστεί ή όχι,σε ποιο βαθμό πρέπει να τα σεβαστεί όμως;Μήπως και η διεύρυνση τους αποτελεί δείγμα σεβασμού;Το να διευρύνεις ""πολιτισμικά'" όρια μέσα από μία σειρά αλυσιδωτών διευρύνσεων δεν επιδράς θετικά στον ψυχισμό και όχι μόνο;

Επικεντρώνομαι εδώ γιατί απορρέει ένα μεγάλο θέμα(χωρίς να σημαίνει πως δε συμφώνησα με την πλειοψηφία των λεγομένων σου..),αλλά να συζητηθεί σε άλλο θέμα..Ποια η αξιοπρέπεια μέσα στο BDSM και πως νοείται αυτή;Ο τίτλος είναι πρόχειρος ..