Ποσο απελευθερωμενοι νιωθουμε....?

Αν θεωρειτε απελευθερωση το να μην νιωθω ασχημα για τις προτιμησεις μου τοτε ειμαι..
Αν θεωρειτε απελευθερωση το να με ρωτανε αν μου αρεσει η οχι και να απαντω θετικα παλι ειμαι..
Αν θεωρειτε απελευθερωση το να βγω και να το βροντοφωναξω .. τοτε δεν ειμαι...
Οταν με ρωτουν τους απαντω.. οταν δεν με ρωτουν δεν τους το λεω...

 

Αγαπητέ MasterPerris,

Συγχαρητήρια για την επιλογή του θέματος. Θα ήθελα να καταθέσω εδώ δύο παρατηρήσεις που δεν περιορίζονται μόνο στις ενδο-BDSM-ικές δραστηριότητες, αλλά πιστεύω ότι έχουν ισχυρή συνάφεια με το παρόν νήμα. Αν κρίνεις ότι είμαι εκτός θέματος, ενημέρωσέ με και θα προσπαθήσω να το πραγματευτώ διαφορετικά.

α) Απελεθέρωση και ελευθερία
Με αφορμή ένα εντελώς διαφορετικό θέμα είχα γράψει στη D το εξής σε μία προσπάθεια διαχωρισμού της απελευθέρωσης από την ελευθερία:

Θεωρώ ότι στο BDSM εμφιλοχωρούν συν τοις άλλοις, άνθρωποι που γοητεύονται με την ιδέα της απελευθέρωσης, αλλά που ελεύθεροι δεν αισθάνονται ποτέ για λόγους αμιγώς αυτοαναφορικούς. Αυτοί οι άνθρωποι αν το BDSM «απενοχοποιηθεί» θα πάψουν να ασχολούνται με αυτό, και θα προσκολληθούν σε κάποιο άλλο «κίνημα» και θα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ της δικής του αποδοχής κ.ο.κ. Οι επαναστάσεις τους είναι μέρος του πληκτικού κατεστημένου στο οποίο πιστεύουν οι ίδιοι ότι αντιτάσσονται, γιατί επιδιώκουν την απελευθέρωση για την επελευθέρωση, και όχι την απελευθέρωση για την ελευθερία.

β) Η ανωμαλία ως απόκλιση από το μέσο όρο.

Για τους λοιπούς νηφάλιους τα πράγματα είναι απλούστερα: η ερωτική τους ταυτότητα δεν είναι αυτή που απαντάται συνηθέστερα στο σύνολο των ανθρώπων, παρουσιάζει απόκλιση και για το λόγο αυτό θεωρείται ανώμαλη, όπως ανώμαλο θεωρείται οτιδήποτε παρουσιάζει απόκλιση από το μέσο όρο, μεγαλύτερη μίας τιμής (και η τιμή αυτή αφορά ασφαλώς στη διασπορά και όχι στην ανοχή στη διαφορετικότητα όπως πιθανώς σπεύσουν να επισημάνουν μερικοί). Γιατί λοιπόν κάποιος να αξιώνει να αποτινάξει από πάνω του το χαρακτηρισμό «ανώμαλος» ή «αποκλίνων του μέσου όρου», εφόσον κυριολεκτικά αυτό είναι; Αν κάποιος προσβάλλεται από μία αλήθεια που τον αφορά και αν δεν μπορεί ή δεν θέλει να την αλλάξει, καλό είναι για την ψυχική του υγεία να φροντίσει να την αποδεχτεί. Διότι δεν στέκει να υποχρεώνει όλους τους υπόλοιπους να μην την αναγνωρίζουν ως αλήθεια επειδή αυτή τον ενοχλεί. Συνεπώς δύο τρόποι υπάρχουν ώστε ο ανώμαλος να πάψει να είναι ανώμαλος:
1.Ένας σαδιστής, θα πάψει να είναι ανώμαλος (κυριολεκτικά) αν η πλειοψηφία των ανθρώπων αποκτήσει σαδιστικά ένστικτα.
2. Ένας σαδιστής θα πάψει να αισθάνεται ανώμαλος (πλημμελής) όταν αποδεχτεί εντός του πως αυτό που συμβαίνει μπορεί να μην είναι φυσιολογικό (δεν απαντάται συνήθως στη φύση) αλλά είναι φυσικό και δεν προκύπτει από δική του υπαιτιότητα, δικούς του λανθασμένους χειρισμούς. Φυσιολογικό και φυσικό δεν είναι ένα και το αυτό κατά τη δική μου εκτίμηση:

Πιστεύω λοιπόν ότι δεν υπάρχει αναγκαιότητα να πεισθούν οι vanilla για τίποτα, αν όλοι φροντίζουν να είναι διακριτικοί στην έκφραση της σεξουαλικότητάς τους –όχι από συστολή αλλά από σεβασμό στις συμβάσεις αστικής ευγένειας- δεν υπάρχει περίπτωση να δημιουργηθούν επιπλοκές. Προσωπικά δεν μου έχει τύχει να αντιμετωπίσω προσβολές αναφορικά με την ερωτική μου ταυτότητα, από τη στιγμή που δεν την εκθέτω ως αντικείμενο αξιολόγησης σε κανένα και δεν την επιβάλλω σε κανένα. Δεν παραχωρώ συνεπώς σε κάνενα το δικαίωμα να με αποκαλέσει απαξιωτικά «ανώμαλη». Ο σεβασμός προς εμάς ξεκινά από εμάς.

 

Παιδι μου πως να το πω??????????
Το παλκοσενικο του bdsm , χμ, η φαση, το κουρμπέτι εν αναγκη!!
Μηηηηηηηηηηηη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Μη με ρωτησεις τι ειναι το κουρμπέτι, δεν θα το αντεξω!!!!!!!!!!! 

 

Τι είναι το κουρμπέτι του bdsm;

 

Η ερώτηση, αν απευθύνεται στον καθένα από εμάς προσωπικά – διότι πώς θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε πόσο απελευθερωμένοι από «ταμπού», «πρέπει» και ενοχές νιώθουν οι άλλοι, αν δεν τους γνωρίζουμε καλά, και αν δεν έχουμε εντρυφήσει στο θέμα – δεν μπορεί να απαντηθεί τόσο εύκολα όσο πιστεύεις Πέρρη. Αν θεωρήσουμε ότι το Υπερεγώ μας είναι αυτό που μας δημιουργεί τα διάφορα συμπλέγματα και ενοχές – κυρίως σεξουαλικής φύσεως – πόσο καλά γνωρίζει ο καθένας, σε συνειδητό επίπεδο, τα «κολλήματά» του; Το Εγώ μας προσπαθεί με κάθε τρόπο να προστατευθεί και επομένως δεν μας επιτρέπει να δούμε ιδίοις όμμασι τις διάφορες εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά θέλουμε και σε αυτό που πιστεύουμε ότι πρέπει να θέλουμε, σε συνδυασμό κιόλας με αυτό που επιβάλλει το περιβάλλον. Δεν μας επιτρέπει δηλαδή να έχουμε ενσυνείδηση των συγκρούσεων, αλλά δυστυχώς εισπράττουμε το αποτέλεσμα των όσων ανεπίλυτων αυτών συγκρούσεων. Και τότε δυσλειτουργούμε.

Η άποψή μου είναι ότι συνολικά δεν είμαστε περισσότερο ή λιγότερο απελευθερωμένοι, όσον αφορά αυτό που νιώθουμε για τη σεξουαλικότητά μας, από τον υπόλοιπο κόσμο. Και ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε συνολικά τα άτομα που αναγνωρίζουν ότι το BDSM αποτελεί την σεξουαλική τους έκφραση, ούτε καν στατιστικά με όρους πλειοψηφίας ή μειοψηφίας, αλλά μόνο κατά περίπτωση. Ο μόνος παράγοντας που θα λάμβανα υπόψη είναι το πόσο ευτυχισμένος και ήρεμος αισθάνεται κάποιος και πόσο καλά λειτουργεί σε όλους τους τομείς της ζωής του (ερωτικό, σεξουαλικό, κοινωνικό, διαπροσωπικό επίπεδο κλπ.) θεωρώντας ότι αυτός ο κάποιος έχει βρει ένα είδος ισορροπίας στον τρόπο που αντιμετωπίζει αυτές τις συγκρούσεις μέσα του. Η αποδοχή του εαυτού δεν είναι εύκολο πράγμα. Γι αυτό και η αποδοχή των άλλων είναι δύσκολη, γιατί έπεται.

Περί ελευθερίας όμως, εφόσον τέθηκε το θέμα από την Syrah, ας μου επιτραπούν μερικές παρεμβάσεις:

Να θυμίσω ότι μιλούσαμε για την πολυγαμική φύση του ανθρώπινου είδους, την οποία εγώ θεωρώ δεδομένη, με κύριο επιχείρημα ότι δεν είμαι δελφίνι ούτε παπαγαλάκι. Τα στατιστικά δεδομένα εξάλλου καταδεικνύουν το αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η κοινωνία, για λειτουργικούς ρόλους, αρκετά νωρίς επέβαλλε το μονογαμικό μοντέλο, ο Δυτικός κόσμος το ασπάστηκε και όσοι εξ ημών αποδέχονται τη φύση τους εις βάρος των κοινωνικών επιταγών κάνουν τις μαμουνιές τους. Καμία σχέση, ούτε με απελευθερώσεις, ούτε με ελευθερίες. Είναι θέμα κοινωνίας και εποχής. Αλλά το κάτωθι είναι σχετικό:

Λες ότι η απελευθέρωση είναι μία μετάβαση προς την ελευθερία κάποιου ο οποίος αισθάνεται καταπιεσμένος (από κάποιον ή μία κατάσταση). Δεν καταλαβαίνω βέβαια τι σχέση έχουν τα απωθημένα και πού κολλάνε. Οι υπόδουλοι Έλληνες που απελευθερώθηκαν από τον Τουρκικό ζυγό, γνώριζαν τον φορέα της καταπίεσης και η μάχη τους επικεντρώθηκε σε αυτόν τον εχθρό, από τον οποίο απελευθερώθηκαν. Οι σουφραζέτες έδωσαν μάχη για την απόκτηση του δικαιώματος ψήφου κ.ο.κ. Όμως εδώ δεν μιλάμε για απελευθέρωση από κάποιον φορέα καταπίεσης. Σωστά κάνεις τον διαχωρισμό, αλλά δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με αυτό:

Ίσως μπερδεύεις τις δύο έννοιες που πας να διαχωρίσεις. Αν αισθάνονται κοινωνικά καταπιεσμένοι από το πληκτικό κατεστημένο η ενασχόλησή τους με τον χώρο αρκεί για να τους απελευθερώσει από την συγκεκριμένη καταπίεση. Έχουμε επομένως ένα είδος απελευθέρωσης, μετάβαση σε μία κατάσταση όπου ο φορέας καταπίεσης έπαψε να υφίσταται.

Αν επιμείνουμε όμως να μιλάμε για την «ελευθερία» του ατόμου, όσο αυτή μπορεί να επιτευχθεί με τις δεδομένες συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης, πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε με ποιο τρόπο μπορεί ένας άνθρωπος της εποχής μας, ήδη conditioned στις χειρότερες δυνατές συνθήκες, να φτάσει σε αυτό το ψυχικό και αυτοαναφορικό status, όπως το τοποθετείς, εφόσον έχει επέλθει ήδη ο εγκλωβισμός του από εξωγενείς παράγοντες στην χειρότερη δυνατή φυλακή, δηλαδή του Εαυτού.

Ας μιλήσουμε για την ελευθερία.

«Το να αναγνωρίσει κανείς, το να έχει επίγνωση εκείνου που είναι, είναι ήδη η αρχή της σοφίας…Η γνώση ότι βρίσκεται κανείς μέσα σε μια ορισμένη κατάσταση, σ’ έναν ορισμένο περιορισμό είναι ήδη μία κίνηση απολυτρώσεως…Για να έχει κανείς επίγνωση εκείνου που είναι και να το παρακολουθήσει, χρειάζεται ένας νους εξαιρετικά οξύς και μια καρδιά εξαιρετικά ευλύγιστη. Γιατί αυτό που είναι, διαρκώς κινείται, υπόκειται σε διάφορες μεταμορφώσεις και αν ο νους είναι προσκολλημένος σε πίστεις, σε γνώσεις, τότε παύει να παρακολουθεί την γρήγορη κίνηση εκείνου που είναι… Η κατανόηση εκείνου που είστε – ότι και νάναι, άσχημο ή όμορφο, κακό ή βλαβερό – η κατανόηση εκείνου που είστε, χωρίς στρέβλωση, είναι η αρχή της αρετής. Η αρετή είναι ουσιώδης, γιατί δίνει ελευθερία». (Κρισναμούρτι, "Ελευθερία: Η αρχή και το τέλος")

Αυτά ως απάντηση στη λέξη “status” σε συνάρτηση με την ελευθερία. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να επεκταθώ.

Θεωρώ και το ακόλουθο εκπληκτικό κείμενο του Αρανίτση πολύ σχετικό, όχι μόνο με την ελευθερία, όπως την εννοώ εγώ τουλάχιστον, αλλά και με τον χώρο του BDSM.

«Οι εντυπώσεις που προκαλούνται απ’ την άρση βαρών συγκροτούνται πάντα γύρω από μια ιδέα της αληθινά ήρεμης δύναμης, μιας τιτάνιας αγαθότητας.

Eδώ ασφαλώς επιβιώνει ο ίδιος ο θρύλος της ηθικής η οποία μάχεται τη βαρύτητα από τη φύση της…Tο βάρος μας τραβάει στον Aδη, στον πυθμένα του κακού, στις μεταφορές του επιρρήματος «χαμηλά» ή «κάτω», εκεί όπου πέφτεις ή ξεπέφτεις. Zω, λοιπόν, σημαίνει σηκώνω το βάρος (της αρετής• με σημερινούς όρους: της ταυτότητας)… Ο αρσιβαρίστας είναι σιωπηλό σύμβολο της ελευθερίας του δίχως όπλα μαχητή που επιτέλους υψώνεται σε μια θεαματική κίνηση υπέρτερη του βάρους των αλυσίδων…

Tί να σκέφτεται άραγε ο αρσιβαρίστας για την εποχή της ελαφρότητας; Ίσως δεν υποπτεύεται ότι ο ίδιος συνιστά έναν παταγώδη αναχρονισμό. Ως σύμβολο, η πράξη του αντιτίθεται σε κάθε μοντερνισμό, σε κάθε light διεκπεραίωση της δουλειάς ή της διασκέδασης, σε όλες τις πτυχές του πολιτισμού της διαφάνειας, των ανέσεων, του pop παλιμπαιδισμού. Nα κι ένας ήρωας που δεν δείχνει να έλκεται απ’ την αστραπή της ρηχότητας• το μέλλον που πρέπει να έρθει γρηγορότερα δεν του λέει τίποτα. Δεν οπτασιάζεται. Eίναι υπέρ εκείνης της ξεχασμένης, αντιπαραγωγικής ιδέας, της συντριβής. Tο βάρος είναι συντριπτικό, όπως ένας συναισθηματικός πόνος ή ένας έρωτας…»

Και μην αρχίσετε τώρα τα σχόλια τύπου «Κάτσε κάτω από τη μπάρα». Ξέρετε εσείς ποιοι… 

 

Θεώρησα αυτονόητο ότι γίνεται λόγος για ψυχική ελευθερία, η αίσθηση της οποίας φρονώ πως απορρέει αμιγώς αυτοαναφορικά και όχι για την ελευθερία στην οποία αναφέρθηκες που προφανώς συναρτάται εξωγενών παραγόντων με αυξημένο συντελεστή.

Ναι, μόνο όμως για όσο διάστημα το BDSM δεν θεωρείται mainstream.

Εξαιρετική διατύπωση. Μήπως η αίσθηση ελευθερίας αφορά στο πόσο βιώσιμη (φροντίζει κανείς να) είναι αυτή η φυλακή;

ΥΓ. Με τον τρόπο που κάνεις quote, δεν ενημερώνομαι για τις απαντήσεις σου. Θα πρέπει να βάζεις το nickname μου μετά τη φράση "[Quote=".

 

Όχι, δεν κάνεις λόγο για ψυχική ελευθερία, κάνεις λόγο για απελευθέρωση από την ανία του κατεστημένου. Εγώ κάνω λόγο για ψυχική ελευθερία με τα κείμενα που παρέθεσα από Κρισναμούρτι και Αρανίτση. Και ναι μεν, δέχομαι την διαφοροποίηση που επιχειρείς να κάνεις, όμως νομίζω πως χρησιμοποίησες λάθος παράδειγμα. Δηλαδή, τα άτομα του χώρου στα οποία αναφέρθηκες, όντως επιχειρούν μία απελεύθερωση από αυτό που βιώνουν ως καταπίεση, and as such, την επιτυγχάνουν, κατ' εμέ. Αυτό είπα, και αυτό φαίνεται ότι κατανόησες, αν κρίνω από την δεύτερη απάντησή σου, με την οποία συμφωνώ.

Αυτό το γνωρίζεις ενδεχομένως εσύ. Εγώ επέλεξα να είμαι κάτω από την μπάρα και κοπιάζω συνεχώς για συγκεκριμένους στόχους, η επίτευξη του καθενός εκ των οποίων, αν θεωρήσουμε ότι τα λεγόμενα του Κρισναμούρτι είναι ορθά, οδηγεί στον επόμενο, και οδηγούν σε όλο και αυξανόμενη ελευθερία.

Έκανα edit στην απάντησή μου και σ' ευχαριστώ για την ενημέρωση. Ως πρώην control freak, και με αφορμή αυτό το παράδειγμα, πρέπει να πω ότι κοπίασα πολύ για να γλιτώσω από εμμονές τέτοιου είδους.

 

Δεν κατάλαβα τι εννοείς.

 

Αυτό ακριβώς εννοούσα όταν έλεγα ότι το Εγώ μας προστατεύει από την επώδυνη γνώση.

Αν μου επιτρέψεις λοιπόν, χωρίς να θέλω να σε προσβάλλω, μία μικρή προσπάθεια ανάλυσης μία αγκύλωσης, η οποία μπορεί άνετα να μεταμφιεσθεί σε "επιλογή". Ξέρω ότι δεν μυγιάζεσαι, γι αυτό θα πάρω το ρίσκο να το επιχειρήσω και θα βασιστώ στη λογική σου ως ατόμου.

Συνομιλούμε μαζί σε αυτό το νήμα, ωραία; Βλέπεις την απάντησή μου, επιλέγεις να την διαβάσεις. Βλέπεις ότι αναφέρω το όνομά σου, πριν τα λεγόμενά σου, βλέπεις και τα λεγόμενά σου, τα οποία ευελπιστώ ότι δεν ξέχασες, μόνο μια ώρα πέρασε, και τα αναγνωρίζεις. Κάνω quote, είναι εμφανές τοις πάσι ποιος λέει τι, ιδίως σε σένα που αναγνωρίζεις τα λόγια σου και παρόλα αυτά ενοχλείσαι από το γεγονός ότι δεν έγινε "κανονικά" το quoting. Θα μου πεις δεν ενοχλήθηκες πραγματικά γιατί τίποτε δεν σε ενοχλεί, απλά έτσι είναι οι κανόνες και είναι πιο πρακτικό κλπ. κλπ. Ναι, ξέρω. Μπορεί κανείς να εκλογικεύσει σχεδόν τα πάντα.

Παρά το γεγονός λοιπόν ότι εκτιμώ την συμβουλή και θα μου φανεί χρήσιμη στο μέλλον, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω, εφόσον μιλούμε για απελευθέρωση από αυτό το ρημάδι το Εγώ και τα κολλήματά του, ότι εδώ έχουμε ωραιότατη περίπτωση κολλήματος. Μικρό το κακό, αλλά καλό το παράδειγμα. Ποιος ο λόγος πραγματικά να βλέπεις το Syrah, Syrah, Syrah να επαναλαβάνεται, εν είδει mantra, όταν επί της ουσίας όλοι καταλάβαμε ποιος λέει τι; Δεν είναι προτιμότερο να είμαστε ελεύθεροι και χαλαροί χωρίς να αναλωνόμαστε σε stickling; Και μη μου πεις ότι γεννήθηκες stickler. Αυτό εννοώ με εξωγενείς παράγοντες.

 

DRD, κοίταξα τυχαία το νήμα και τότε συνειδητοποίησα ότι μου απευθύνεις το λόγο. Για το ενδεχόμενο στο μέλλον να μην βοηθήσει η τύχη στην επικοινωνία μας, πρότεινα να κάνεις quote με χρήση του nickname μου, έτσι ώστε όταν μου γράφεις, να σε βλέπω με βεβαιότητα και να σου απαντώ. (Όταν δεν γίνεται σωστά το quote action δεν λαμβάνω ΡΜ με την ειδοποίηση ότι κάποιος μου μιλά.) Η παρατήρησή μου αφορά στο πρακτικό σκέλος της επικοινωνίας μας και όχι στο τυπικό.

 

Ευχαριστώ για την διευκρίνιση, αγαπητή Syrah. Συνεχίζοντας τον συλλογισμό μου και την αυστηρή προσκόλληση στην θεματολογία που πραγματευόμαστε, θα πω ότι νόμιζα πως διαβάζεις όλα τα ποστ μου, ανεξαιρέτως αν πρόκειται για απαντήσεις προς εσένα ή όχι. Αυτό είναι το δικό μου Εγώ. Και αυτό είναι η δική μου επίγνωση των δικών μου κολλημάτων, απόρροια χρονοβόρας BDSM διαδικασίας, στα χέρια ενός "τρυφερότατου" Ιακώβου.

ΥΓ. Όχι ότι δεν θα συνιστούσα σε όλους να διαβάζουν όλα τα ποστ μου. 

 

Νομίζω πως έχω διαβάσει σχεδόν όλα, το τελευταίο έτος.