Ποσο απελευθερωμενοι νιωθουμε....?

Δεν συμφωνούμε πάντα αλλά κι εγώ διαβάζω τα δικά σου. Μου αρέσει πολύ να συζητώ μαζί σου, όσο αρέσει σε μία απλή παπαρούνα μία σπάνια ορχιδέα.

 

Απάντηση: Re: Ποσο απελευθερωμενοι νιωθουμε....?

Εγώ, με λένε Γαρδένια και δουλεύω σε σκυλάδικο. Τηλέφωνο έχετε;

 

Re: Απάντηση: Re: Ποσο απελευθερωμενοι νιωθουμε....?

Εσύ είσαι η απλή παπαρούνα Ντι μου;

Γεια σου Γαρδένια, εμένα με λένε Φαλαινόψις (κάνω δίαιτα για να το αλλάξω σύντομα) και εργάζομαι σε εταιρία SS και η φίλη μου λέγεται Ροϊάδα Παπαβερίδου. Εγώ έχω ένα γαλβανισμένο Motorola τελευταίας γενιάς. Τι ζώδιο είσαι;

 

Re: Απάντηση: Re: Ποσο απελευθερωμενοι νιωθουμε....?

Ποια είσαι συ και τι έκανες στην Συρα; Αν δεν μολογήσεις θα καλέσω την αστυνομία.

 

Re: Απάντηση: Re: Ποσο απελευθερωμενοι νιωθουμε....?

Να τωρα!!!!!! Ζουμε μια μεγαλη στιγμη του φορουμ.
Εγω ειμαι βαθυτατα συνγκινημενος απο την αγαπη
Ντορας και Συραχ.
Νομιζω οτι ο επομενος που θα αγαπησει η Συραχ θα
ειμαι εγω και θα πεσουμε ,κλαιγωντας με λυγμους, ο ενας στην
αγκαλια του αλλου. Θα ειναι μια σπανια στιγμη και θα σας ηθελα
ολους εκει να μας χειροκροτησετε και να κλαψετε απο χαρα για
την χαρα μας. Θα βγαλω και λογο στο τελος. Να εχετε μαζι σας
πολλα μαντηλακια

Ευχαριστω

 

Πιστευω (πλεον) εις ενα Θεον, Πατερα,Παντοκρατορα, (Θαυματοποιοον),ποιητην ουρανου και γης ...

 

Re: Απάντηση: Re: Ποσο απελευθερωμενοι νιωθουμε....?

Εγω παντως θα στησω μια καντινα με βρωμικα λιγο παραπερα στη γωνια....Μετα τη μεγαλη συγκινηση σειρα εχουν η χαρα κ η διασκεδαση.......

 

@Syrah,
ενδιαφέρουσα η «μαθηματική» σας προσέγγιση. Για να πω την αμαρτία μου, θα με ενδιέφερε μια άκρως τεχνοκρατική προσέγγιση της κοινωνικής περιθωριοποίησης με βάση τις τυπικές αποκλίσεις από το μέσο όρο. Θα μπορούσαμε τότε, για παράδειγμα, να χαρακτηρίσουμε μια κοινωνία ως ανεκτική αν κυριολεκτικά «ανεχόταν» τρεις τυπικές αποκλίσεις, και μη ανεκτική αν ανεχόταν μόνο μία. Τώρα θα μου πείτε, πριν να γίνει αυτό κάποιος θα έπρεπε να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα, ήγουν να ορίσει τις συναρτήσεις σύμφωνα με τις οποίες θα τοποθετούνταν οι κουκίδες στους άξονες.
Η υποψία μου φευ! είναι ότι σε τέτοια ζητήματα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ποσοτικοποιηθούν τα δεδομένα. Οι κοινωνικοί επιστήμονες συσκέπτονται και ορίζουν εξαρτημένες και ανεξάρτητες μεταβλητές με διαδικασίες αμφίβολης επιστημοσύνης. Μετά καταρτίζουν ερωτηματολόγια με ερωτήσεις του τύπου «Η σκέψη να πυγοραπίσετε τον/την ερωτική σας σύντροφο σας προκαλεί ευχαρίστηση;» και με βάση αυτά προσδιορίζουν τους μέσους όρους. Μετά προκύπτουν πολύ ουσιαστικά ερευνητικά συμπεράσματα του τύπου «Οι τριτοετείς φοιτητές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου έχουν πυγοραπίσει τον/την ερωτική του σύντροφο μία φορά κατά τα τελευταία 3 χρόνια σε ποσοστό 17,38%, από 2 ως 10 φορές σε ποσοστό 35,67%, συστηματικά σε ποσοστό 7,96% και καθόλου σε ποσοστό 38,99%. Αυτό επιβεβαιώνει την ερευνητική υπόθεση ότι περισσότεροι τριτοετείς φοιτητές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου αρέσκονται στο πυγοράπισμα απ’ όσους δεν το συμπαθούν. Ωστόσο, το δείγμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό και χρήσιμο θα ήταν να εγκριθεί χρηματοδότηση προκειμένου η έρευνα αυτή να επαναληφθεί σε μεγαλύτερη κλίμακα ώστε να έχει τη δυνατότητα γενίκευσης των αποτελεσμάτων της». Φούμαρα, μ’ άλλα λόγια.
Το βασικό πρόβλημα είναι λοιπόν ο προσδιορισμός της νόρμας. Οι ποσοτικές μέθοδοι είναι ανεπαρκείς απ’ όλες τις απόψεις και οι ποιοτικές είναι αναπόφευκτα ιδεολογικά φορτισμένες.
Συνεπώς, θα συμφωνούσα απολύτως με την προσέγγισή σας αν είχα εχέγγυα για τον «αντικειμενικό» ορισμό του μέσου όρου. Αυτό που βλέπω όμως, είναι μια εικόνα πολλαπλής «αποκέντρωσης», με κυρίαρχη τάση την απόπειρα να καταστεί έκαστος εξ ημών χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

 

Έχεις δίκιο. Δεν έχω ιδέα γιατί το vanilla θεωρείται default.  

 

Απάντηση: Ποσο απελευθερωμενοι νιωθουμε....?

Η ποσοτική έρευνα, πολύ συχνά, αντί να καταγράφει μια απόκλιση από ένα μέγεθος ανύπαρκτο, όπως ο μέσος όρος, την κατασκευάζει εντελώς πλασματικά. Ακόμα, όμως, και αν το φάντασμα του 'μεσου όρου' είχε σάρκα και οστά, σε τι θα αναφερόταν;
Στην περίπτωση, λόγου χάρη της ανδρικής ομοφυλοφιλίας, τί ενδιαφέρει τον κοινωνικό ερευνητή; Το ποσοστό των ανδρών ομοφυλοφίλων επί του πληθυσμού; Είναι τεράστιο, αν αναφέρεται σε όσους είχαν κάποια ομοφυλοφιλική επαφή στο βίο τους και μειώνεται αν επικεντρωθούμε σε όσους διατηρούν καθ΄έξιν και εξακολούθησιν ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Με ποιό κριτήριο θα αποφασίσουμε τί μας ενδιαφέρει; Το βέβαιο είναι πως το εν λόγω κριτήριο δεν είναι, λογικά, στατιστικό και επιπλέον θα μας οδηγήσει, σε κάθε περίπτωση, σε λήψη του ζητούμενου.
Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: σε μια ενδελεχέστερη εξέταση θα αποκαλυφθεί ότι το μόνο κρίσιμο, εν προκειμένω, ποσοστό αφορά το μέσο όρο όσων αποδέχονται ή απορρίπτουν την ομοφυλοφιλία, ως ηθικώς παραδεκτή μορφή σεξουαλικής ταυτότητας. Και από την έποψη αυτή θα διαπιστώσουμε ότι στους αρνητές της και τους ομοφοβικούς, περιλαμβάνεται τεράστιος αριθμός ανθρώπων με έντονη ομοφυλόφιλη επιθυμία.

 

Γενικότερα θα έλεγα πως όταν η επιστήμη της στατιστικής μπλέκει σε πράγματα που αφορούν αισθήματα, ηδονή, απόλαυση, τα κάνει μαντάρα.
Δεν μπορείς να ερμηνεύσεις απόλυτα συμπεριφορές συγκεντρώνοντας στατιστικές μελέτες και μέσους όρους. Τα μαθηματικά είναι χρήσιμα στην χαρτογράφηση μα όχι στην ερμηνεία.

 

Re: Απάντηση: Ποσο απελευθερωμενοι νιωθουμε....?

Σαν τον Εγκαρτ Χουβερ για παραδειγμα (σου διορθωσα το "εποψη" και το εκανα "αποψη")