Τιμωρίες εκτός role play

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Τιμωρίες εκτός role play

Σε μία D/s σχέση αποκλείεται να επέλθει διάλυση από πρωτοβουλία του υποτακτικού μέρους για οποιοδήποτε λόγο;

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Τιμωρίες εκτός role play

female part
φυσικα και δεν αποκλειεται.αλλα αλλο να επελθει διαλυση της σχεσης απο τον υποτακτικο για χ λογους και αλλο για μια τιμωρια επειδη δεν υπακουσε.μπορει να συμβει και αυτο βεβαια αλλα το θεωρω σπανιο. σιγουρα παντως οι πιθανοτητες ειναι πολυ μεγαλυτερες σε μια βανιλα σχεση να επελθει ο χωρισμος οταν υπαρξει τιμωρια.και σιγουρα δεν υπαρχουν πολλες πιθανοτητες ποσο μαλλον να ειναι δεδομενο(συμπερασμα που βγαζω απο τη φραση σου:"και πραγματι απο την τεταρτη και μετα ειναι περισσοτερο σκεπτικος πριν της τηλεφωνησει") οτι θα συμμορφωθει με την τιμωρια παρα με τον διαλογο.

ελπιζω να γινομαι κατανοητη.

 

Ναι ε; Για λέγε λέγε.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Τιμωρίες εκτός role play

Προσωπικα ξερω απο πρωτο χερι την διαλυση μιας τετοιας σχεσης στην οποια ηταν μια φιλη μου Domme και η οποια ερωτευτηκε παραφορα τον υποτακτικο της στερωντας του ετσι την Αφεντρα που εκεινος ηθελε και που για αυτο ηταν μαζι της.
Εγινε πολυ συναινετικη, αρχισε να υπακουει τι ηθελε και τι δεν ηθελε εκεινος ο οποιος ουσιαστικα την δοκιμαζε, με αποτελεσμα να της ζητησει να διαλυσουν την σχεση αυτη αφου εκεινος Κυρια ηθελε και οχι αγαπες και λουλουδια. 

 

Άρα, συμπέρασμα:

Απο εδω ο σκλαβος μου κι απο εκει το αισθημα μου..Μαλιστα..

 

Πολυ σωστα, αλλωστε τον σκλαβο δεν χρειαζεται να τον συστησεις, φαινεται, διακρινονται οι δαχτυλιες απο τα χαστουκια στο προσωπο του, ενα μπλε μαρεν ματι, κλπ. κλπ. 

 

Αγαπητή Mirella, το πρόβλημα που αναφέρεις απαντάται συχνά όταν ένας από τους δύο υιοθετεί συμπεριφορικά στοιχεία ενός ρόλου που δεν συνάδει με την ιδιοσυγκρασία του, δεν εκφράζει δηλαδή μακροπρόθεσμα δικά του στοιχεία. Το ότι μία κυρία όταν ερωτεύεται ρέπει προς την υποτακτικότητα, σημαίνει ότι ο ρόλος της Αφέντρας ενδεχομένως της ταιριάζει στα πλαίσια ενός role play επειδή εκφράζει αποσπασματικά κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς της, πλην όμως δεν είναι ένας ρόλος βιώσιμος 24/7 για εκείνη. Για εμένα το BDSM έχει νόημα μόνο εντός μίας ερωτικής σχέσης, και το BDSM Status που επιλέγω στο profile μου είναι αυτό που κρίνω ότι με χαρακτηρίζει ευστοχότερα εντός αυτής, με πυρήνα ασφαλώς τη σεξουαλική πράξη. Κατά την άποψή μου, ο ρόλος που υιοθετεί κανείς απέναντι στο σύντροφό του, απορρέει καταρχήν από το πώς κάνει σεξ και πως τον ερωτεύεται (τον ερωτεύεται = θέλει να τον κατακτήσει; τον ερωτεύεται = θέλει να του παραδοθεί; ερωτεύεται και λυγίζουν τα γόνατά του; ερωτεύεται και φουσκώνουν τα πνευμόνια του .

Πέρα όμως από την περίπτωση που αναφέρεις, μία σχέση D/s μπορεί να λυθεί με πρωτοβουλία του υποτακτικού μέρους για πολλούς λόγους. Αν ο υποτακτικός τιμωρηθεί λόγου χάρη για παράληψη μίας πράξης, η οποία συνιστά σκληρό όριο για εκείνον, πιθανότατα θα αποχωρήσει από τη σχέση. Για όλους υπάρχουν πράξεις και παραλείψεις που δεν επιτρέπονται, και οι υποτακτικοί δεν αποτελούν εξαίρεση του κανόνα καθώς είναι ξεκάθαρο πως και οι ίδιοι αναπτύσσουν κριτήρια με τα οποία αναζητούν έναν ερωτικό σύντροφο (ειδάλλως όλοι οι υποτακτικοί θα υπηρετούσαν εν δυνάμει οποιονδήποτε). Θεωρώ συνεπώς το συλλογισμό της nasmar άστοχο εν προκειμένω, καθώς μία τιμωρία εκτός role play σαρώνεται από τον υποτακτικό όπως περίπου και από οποιονδήποτε άνθρωπο: ως κάτι δυσάρεστο, που του επιβάλλεται επειδή ο ίδιος έκανε ένα σφάλμα και έχει ως σκοπό τη συμβολή στη διόρθωση του σφάλματος αυτού. Αν ο υποτακτικός φτάσει να αντιμετωπίζει την τιμωρία σαν ένα αναγκαίο κακό που υφίσταται στα πλαίσια της παροχής υπηρεσιών προς τον άφέντη του, τότε η τιμωρία είναι εξ ορισμού αποτυχημένη. Την έχει μετατρέψει σε τιμωρία εντός role play, και τη μετασχηματίζει σε ευχαρίστηση μέσα από τους μηχανισμούς της υποτακτικής ή πιθανών και μαζοχιστής του προσωπικότητας.

 

Πως ερωτεύεται μια αφέντρα;

 

Πολύ καλή η ερώτησή σου, με την έννοια ότι είναι τόσο άστοχη ώστε να οδηγεί σε σκέψεις που οδηγούν στην "αλήθεια", όσο αυτό είναι εφικτό. Και θα επιχειρήσω να απαντήσω γιατί με οδήγησε στις εξής ερωτήσεις: "πώς ερωτεύεται μία σκλάβα, πώς ερωτεύεται ένας Αφέντης, πώς ένας Κρητικός, πώς μια Σαλονικιά" κλπ.

Οι απαντήσεις σε όλα τα ανωτέρω είναι ότι οι ερωτήσεις είναι εντελώς άστοχες. Δεν ερωτευόμαστε ως ρόλοι, προϋπάρχοντες και εσφαλμένα δημιουργημένοι μέσα από ένα ουσιαστικά ψεύτικο self-image που δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι. Οι άνθρωποι δεν (πρέπει να) είναι ανδρείκελα. Αν πίστευα πραγματικά ότι είμαι μία σκλάβα, θα έκοβα τις φλέβες μου με τα ίδια μου τα δόντια.

Είμαι μία Γυναίκα, με Γ κεφαλαίο, επειδή αρνούμαι την οποιαδήποτε ταμπέλα και την οποιαδήποτε προακατασκευασμένη δική μου αντίληψη περί εμού. Προσπαθώ κάθε στιγμή να αφουγκράζομαι την εσωτερική μου αλήθεια και όχι να την ταιριάζω με ρολάκια δευτέρας ή και πρώτης διαλογής. Ο άνθρωπος που έχει στερεοτυπικές αντιλήψεις περί του εαυτού του, δεν μπορεί να ερωτευτεί πέραν της δικής του ψεύτικης εικόνας, που (φροντίζει να) εισπράττει μέσα από την προβολή του επί των άλλων. Και άρα ο έρωτας αυτός δεν υφίσταται, είναι ναρκισσισμός και μάλιστα επί ψευδούς εικόνας.

Συνήθως ερωτεύομαι με τα χέρια μου, τα πόδια μου, τα μάτια μου, τη φωνή μου, την ψυχή μου, τις σκέψεις μου, τον ιδρώτα μου, το αίμα μου, τα δάκρυά μου. Αυτό που ερωτεύομαι είναι ένας άντρας με χέρια, πόδια, μάτια, φωνή, ψυχή, σκέψεις, ιδρώτα, αίμα και δάκρυα. Το σύνολό μου ερωτεύεται ένα εντελώς ξένο άλλο σύνολο, το οποίο παραμένει ξεχωριστό αλλά μου είναι αγαπητό. Πρόκειται μάλλον για κοινή παράλληλη πορεία, χέρι χέρι, και όχι για προβολή, ούτε ανθρωποφαγία, ούτε χρησιμοθηρία. Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη έναν άλλο ολοκληρωμένο άνθρωπο. Μπορεί να ζήσει και μόνος του. Επιλέγει να συμπορευθεί με κάποιον, τον οποίο αγαπά στο σύνολό του για λόγους εντελώς παράλογους και ανεξήγητους. Αυτή είναι η άποψή μου.

 

Όταν την τιμωρία εκτός role play τη χρειάζεται το "κ", τότε πως εφαρμόζεται αυτή;  

 

Πως αφουγκράζεσαι την εσωτερική σου...αλήθεια;

 

Ακριβώς όπως το κάνουν όλοι μάλλον, τι ρωτάς τα αυτονόητα περίεργο αρκουδάκι; Ψάχνω μέσα μου, σε σκέψεις και συναισθήματα, ξεδιαλέγοντας και πετώντας ότι βλέπω ότι είναι ψεύτικο και ποταπό, ζηλοφθονίες, αλαζονικά συναισθήματα, ανασφάλειες, κόμπλεξ, φοβίες, και προσπαθώ να κρατήσω μόνο αυτό νιώθω και σκέφτομαι ότι είναι ειλικρινές, ουσιώδες και ανεπηρέαστο, ένα αυθεντικό κομμάτι μέσα μου που δεν βαυκαλίζεται από κολακείες, δεν αποπροσανατολίζεται από τις αλήθειες των άλλων (γιατί ο κάθένας έχει την δική του), και δεν αλλάζει τους στόχους του και τα όνειρά του όπως το βολεύει, αλλά εμμένει σταθερά σε κάποιες αρχές που χοντρικά θα έλεγα ότι είναι κάτι όπως το καλό, το όμορφο και το αληθινό.

Είμαστε εκτός θέματος και θα μας μαλώσουν, Χάινριχ.