Τιμωρίες εκτός role play

Γιατί είμαστε εκτός θέματος;

 

σε μία βανίλλα σχέση δεν υπάρχει τιμωρία εκτός σεξουαλικού παιχνιδιου και αν υπάρξει, η nasmar έχει απόλυτο δίκιο, το άτομο που ξαφνικά βρέθηκε στη θέση του υποτακτικού στοιχείου όχι από αποδοχή αλλά λόγω συσχετισμών, πιθανότατα θα ξενερώσει και θα φύγει ή θα πάρει άλλο μήνυμα από το σκοπούμενο και σε επόμενο γύρο, απλουστατα, θα "τηγανίσει" και αυτό τον σύντροφό του μη σηκώνοντας τηλέφωνα  

αντίθετα, σε μια δομημένη σχέση Κυρίαρχου / υποτακτικού, που το υ είναι εκεί επειδή το θέλει, εν πλήρει συνειδήσει ότι είναι υ και και εν γνώσει του ότι μπορεί να τιμωρηθεί σκληρά - στην τιμωρία τα όρια είναι στην κρίση του Τιμωρούντος - η τιμωρία το κάνει να έχει πολύ καλύτερη συναίσθηση της θέσης του και να αφήνεται να μάθει από αυτήν. σε καμμία περίπτωση δε φαντάζομαι να ξενερώνει και να φεύγει.

αντιστρέφοντας τα της πρώτης παραγράφου, αν τυχόν σε βανίλλα σχέση λειτουργήσει η τιμωρία με τα τηλέφωνα και μάλιστα με οριστικά διορθωτικά αποτελέσματα, τότε, η σχέση αυτή, μάλλον δεν είναι βανίλλα  

 

Γιατί είμαστε πεισματάρηδες και επιμένουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα αντί να απαντούμε τεκμηριωμένα στις ερωτήσεις του νήματος, όπως κληθήκαμε να κάνουμε. Είναι νομίζω ένα παράδειγμα αναζήτησης της εσωτερικής αλήθειας αντί της συμμόρφωσης σε εξωτερικές πιέσεις. Θα το φέρω όμως πίσω στο θέμα, γιατί μπορώ. Για προσπάθησε να τιμωρήσεις κάποιον που ζει κατ' αυτόν τον τρόπο και θα καταλάβεις το μάταιο της τιμωρίας. Παρέθεσα ήδη τις περιπτώσεις όπου μία τιμωρία ίσως λειτουργήσει, σε άτομα που ακόμη δεν έχουν μάθει να το κάνουν αυτό, σε ένα τυχόν μη λεκτικό επίπεδο επικοινωνίας και σε μία προσπάθεια απαλειφής των ενοχών.

Πιστεύω πως στα άτομα που ψάχνονται από μόνα τους, οι όποιες αλλαγές επέρχονται κατόπιν ενδοσκόπησης. Ειδάλλως, και το πολύ καλό πράγματι satiation principle συνήθως λειτουργεί, όταν το άτομο μπουχτίζει από την ίδια την δική του λανθασμένη συμπεριφορά, φασκελώνει μόνο του τον εαυτό του και εκλείπει πλέον πλήρως η ανάγκη της τιμωρίας. Ενοχές δεν μπορεί να υφίστανται σε τέτοιου είδους διεργασίες.

 

Τι είναι satiation principle;

 

Η αρχή του μπουχτίσματος. Ας πούμε ότι ένα παιδάκι θέλει να τρώει συνέχεια μερέντα. Δεν το τιμωρείς. Του δίνεις συνέχεια μερέντα. Το αφήνεις να φάει όση μερέντα θέλει. Στο τέλος θα βλέπει μερέντα και θα ξερνάει. Άσε που θα χεστεί κι απάνω του. Μικρό το κακό στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Αν βέβαια το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς ήταν μοιραίο, δεν θα ασπαζόσουν τη συγκεκριμένη αρχή στο conditioning της συμπεριφοράς του. Περισσότερες πληροφορίες στο νήμα "Υπάρχει ελευθερία άποψης στο φόρουμ;" όπου βγήκα μεγαλειωδώς και ατίθασα εκτός θέματος και πάλι. 

 

Δηλαδή, ας πουμε πως ένας σούμπης θέλει μια αφέντρα κι εσύ του δώσεις δέκα αφέντρες, θα μπουχτίσει;

 

Μία αρκεί. 

 

Για να μπουχτίσει;

 

Θα φύγει τρέχοντας. Είναι βέβαιο. 

 

Θα ήθελα να μας απαντήσει ένας σούμπης αλλά σε πιστεύω.

 

Ετσι ειναι, θα συμφωνησω απολυτα! 

 

Η προσωπική μου άποψη είναι πως δικαίωμα στο penalty έχουν όλοι. Μπορώ να τιμωρήσω τον υποτακτικό μου, μπορώ να τιμωρήσω και τον εργοδότη μου. Και τούτο επειδή η αναγκαιότητα των τιμωριών μου είναι ορθολογιστικά τεκμηριωμένη. Είμαι δίκαιη και λογική.