Η άλλη γυναίκα

Εστάλη από Josep, Βαρκελώνη, Ισπανία
Μετάφραση Γεώργιος Σ. Βλάχος
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.

‘Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς’ μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.
‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.’

‘Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ’ της είπα έντονα.
‘Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.’


Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.

Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.

Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.

‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;’

Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’



Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!

Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.

‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ‘Δεν μπορούν ούτε να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδινή έξοδό μας.’



Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ΄Η Πρώτη Κυρία της χώρας.΄
Μόλις καθίσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ΄έπιαναν΄ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.

Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.

‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’

‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα.



Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.

Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.
‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση’ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.





‘Πώς πήγε το ραντεβού;’ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
‘Πολύ όμορφα, σ΄ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ό,τι περίμενα.’ της απάντησα.










Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ΄έφυγε΄ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.



Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φάκελο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:

‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!’





Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.










Εάν ζει η μητέρα σου
………. Απόλαυσε τη στιγμή.

Εάν δεν ζει
…………………….. Να τη θυμάσαι.

Εάν έχεις μητέρα
……………. Προώθησε αυτό το μήνυμα.
Αμέσως θα κάνεις κάποιον να αισθανθεί κάτι για κάποια που ξέχασε, για αυτό το υπέροχο ον που αποκαλείται… ΜΗΤΕΡΑ!







Και να θυμάσαι πάντοτε:

Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί!

Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω.






Τέλος

 

Απάντηση: Η άλλη γυναίκα

  Yπεροχο !!

 

Ό,τι και να πούμε, τo δυσκολότερο κομμάτι των σχέσεων αφορά στα συγγενικά μας πρόσωπα. Αυτοί που είναι τόσο κοντά μας, αλλά και τόσο μακριά συνάμα. Άλλωστε δεν τους επιλέγουμε, συχνά μας κάθονται στο σβέρκο, θλιβεροί και κουρασμένοι, απαιτώντας τη δική τους τάξη των πραγμάτων. Στη συνήθη πορεία, αρχικά, τους θαυμάζουμε, στη συνέχεια τούς πολεμάμε ανηλεώς και προς το τέλος, απλώς τους ανεχόμαστε, με διαλείμματα συναισθηματικών εκρήξεων ύψους και βάθους, μ' ένα κρυφό φόβο, ότι μετά τη δική τους σωματική και πνευματική κατάρρευση, έρχεται κι η δική μας η σειρά. Ένα είναι το σίγουρο, ό,τι αφήνουμε, συνήθως επανέρχεται και μας ζητά τα ρέστα. Αν αφήνουμε άλυτα και ακανθώδη τα θέματα μαζί τους, αυτά περιπλέκονται σαν τον κισσό και ''στραγγαλίζουν'' όλες τις σχέσεις μας. Και δεν μιλώ για ηθική υποχρέωση που τους οφειλουμε, καμία τέτοια οφειλή δεν υπάρχει ούτε είμαστε υποχρεωμένοι εφ' όρου ζωής, σε ανθρώπους που συνειδητά και με σώας τας φρένας, μάς έφεραν στον κόσμο. Το καθήκον υπάρχει προς το εαυτό μας, να ξεδιαλύνουμε τι γίνεται κάτω απ' την επιφανειακά ειρηνική ή εμπόλεμη επίστρωση, αυτών των δεσμών αίματος, που καλώς ή κακώς μέχρι ένα σημείο, έχουν καθορίσει τι είμαστε τώρα και προς τα πού οδεύουμε.

Αφέντη_Επιθυμιών, το νήμα που ανέβασες ''ξύνει πολλές πληγές'' που συνήθως τις αποφεύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι! Δεν προσφέρεται για άκρατους συναισθηματισμούς που τείνουν να ξεφουσκώσουν την επόμενη στιγμή αλλά για μια συστηματική τοποθέτηση ερωτημάτων που μας πηγαίνουν σταδιακά πολύ πίσω, εκεί που βρίσκονται οι ρίζες μας...Ενδιαφέρουσα κι απρόβλεπτη διαδρομή, μοναχική όμως και με πολλά τ' αγκάθια.

 

Αξιολύπητος, διότι νιώθω κάποια συμπάθεια για τους αδύναμους- άμα δε μπλέκονται στις δουλειές μου.
Αδιάφορος υπό ΚΣ, μα πλέον αρκετοί αποθρασύνονται επαρκώς ώστε να επαίρονται για τις αδυναμίες των.

 

Απάντηση: Η άλλη γυναίκα

Ένας γνωστός μου αντιπαθεί σφόδρα τη μητέρα του, για την ακρίβεια τη σιχαίνεται καταφρονητικώς και τη θεωρεί εντελώς παράσιτο και παρείσακτη στη ζωή του.
Γνώρισα τη γυναίκα αυτή, περισσότερο από περιέργεια. Τον συμβούλευσα, κατόπιν, να μην ενδώσει ποτέ στους θεατρινισμούς της. Να μην παρασυρθεί από τη γελοία χριστιανική ρητορική της οικογενειακής 'αγάπης' και να περιφρονήσει αυτό το πλάσμα ακόμα περισσότερο, όπως του αξίζει.
Afenti Epi8ymiwn, αγαπητέ, ουδόλως επιθυμώ να σε στενοχωρήσω. Αλλά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί είναι κανείς καταναγκασμένος να επιδεικνύει εύνοια προς άτομα τα οποία δεν έχει προσωπικώς επιλέξει και τα οποία διαπράττουν συχνά το ειδεχθές έγκλημα να αναμένουν από αυτόν αιώνια ευγνωμοσύνη και συμμόρφωση σε ρητές ή άρρητες υποχρεώσεις, απορρέουσες από ένα τυχαίο πήδημα.
Η οικογένεια δεν είναι παρά ένα συμβόλαιο αγοραπωλησίας υπηρεσιών (ερήμην των τέκνων) επί του οποίου ανεγείρεται ένας μηχανισμός εσωτερίκευσης απαγορεύσεων και προσταγών, συγκροτώντας ένα ιστορικώς μεταβλητό σύστημα κοινωνικοποίησης των ατόμων. Τούτος ο Λεβιάθαν σε μικρογραφία αντλεί και σήμερα, τη στιγμή που αποσαρθρώνεται και αποσυντίθεται, την ανυπέρβλητη, ακόμη, ηγεμονική του δύναμη από τη ρομαντική παραφιλολογία του συναισθήματος (δεν υπήρχε οικογένεια με την έννοια που αποδίδουμε στον όρο, μέχρι τον 19ο αι.).

 

Απάντηση: Η άλλη γυναίκα

Φίλτατε Dolmance, δεν με στεναχώρησες 
Δεκτή η άποψή σου και (εν μέρη) συμφωνώ με αυτή.
Και απ' ότι βλέπεις δεν είναι δικιά μου ιστορία (ούτε μετάφραση).

Αλλά, θα σου εξηγήσω τους λόγους που την ανέβασα:

1ον. Για να ξεφύγουμε λίγο από τα "μαστίγια", τις "χειροπέδες" και τα "κατουρήματα στο στόμα"
2ον. Γιατί πιστεύω πως έχουμε μέσα μας και άλλα αισθήματα και συναισθήματα πέρα από την "καύλα"
3ον. Γιατί στο όνομα "μητέρα" πρέπει να βάλουμε τόσους και τόσους ανθρώπους που μας περιβάλλουν (και μας αγαπούν) και μπορεί να μην τους δίνουμε την ανάλογη προσοχή.
4ον. Γιατί, καλώς ή κακώς, αυτοί (οι γονείς) μας μεγάλωσαν, μας πρόσεχαν, μας προστάτευαν. Και αν μιλάς για "συμβόλαιο" (έστω και ερήμην εμού του ιδίου), από την στιγμή που εκείνοι ήταν σωστοί στην τήρησή του, δεν βρίσκω κάτι κακό σε αυτό το συμβόλαιο για να το "σκίσω".

Και τέλος...........

.......πέρα από το "σκάσε και γονάτισε", δεν πρέπει να ξεχνάω να λέω και το "σ' αγαπώ" κάποιες στιγμές. Δεν είναι "αδυναμία" αυτό, είναι "ολοκλήρωση" μιας ουσιαστικής (και μοναδικής) σχέσης

 

Ευχαριστούμε Afenti Epi8ymiwn. Συναισθηματικά φορτισμένο το κείμενο, θα επικροτήσω το ποστ της llazouli με τον σχετικό σχολιασμό.

Όσον αφορά τις υπόλοιπες αντιδράσεις, πλην της συναισθηματικής αντίδρασης της Mikra_Psemata την οποία δεν έχει νόημα να σχολιάσω, οφείλω να πω ότι δεν παρατήρησα κάποια αδυναμία στο κείμενο, είδα απλά έναν άνθρωπο που αποφάσισε να περάσει λίγο χρόνο με την μητέρα του. Πολλοί κρίνουν την μητέρα τους, ως άτομο, ως μητέρα, κρίνουν ακόμη και την ίδια την σχέση, την οποία θεωρούν ψεύτικη, βασισμένη σε ανάγκες προσωπικές των γονέων. Ίσως και να είναι έτσι. Με τον ίδιο τρόπο κρίνουν ίσως και τον πατέρα τους. Ο Αινείας πάντως φορτώθηκε τον δικό του πατέρα στην πλάτη και τον κουβάλησε. Φαντάζομαι πως ήταν κι αυτός ένας αξιολύπητος και αδύναμος άνθρωπος.

Σημασία κατ' εμέ δεν έχουν τόσο τα γεγονότα της ζωής μας αλλά το πώς τα εκλαμβάνουμε. Με ποιον τρόπο σχετιζόμαστε με τους γύρω μας, με όλους τους γύρω μας, όχι μόνο με τους γονείς μας, τα παιδιά μας και τα αδέλφια μας. Φυσικά είναι τυχαίο το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μία οικογένεια. Όσο τυχαίο είναι και το γεγονός ότι συναντούμε άλλους ανθρώπους στην πορεία της ζωής μας. Μπορούμε να εκλάβουμε όλες τις σχέσεις ως αδυναμία, όλα τα συναισθήματα ως ψευδαισθήσεις, όλη την ανθρώπινη ύπαρξη ως μία τραγωδία. Μπορούμε ακόμη και να επιλέξουμε μία ψυχρή και αντκειμενική αντιμετώπιση της αστείας τραγικότητας του ανθρώπου. Και να το ονομάσουμε δύναμη. Ποιος νοιάζεται τί θα επιλέξει ο καθένας; Και αν κάποιος το θεωρεί δύναμη αυτό, ίσως και να είναι για τον ίδιο.

Ο καθένας κάνει τις δικές του επιλογές. Και βρίσκει την δική του δύναμη και πραγματώνεται ως Άνθρωπος με τον τρόπο που αυτός κρίνει ότι πρέπει να είναι ένας Άνθρωπος. Θεωρώ πολύ εύκολο το κλείσιμο σε μία απομονωμένη σπηλιά, όπου είσαι Αφέντης του εαυτού σου και δεν αναγνωρίζεις τίποτε και κανέναν. Θεωρώ ότι για να είναι κάποιος Άνθρωπος πρέπει να βλέπει τον άλλον, να βλέπει τον δικό του εαυτό μέσα από τον άλλον και τέλος να αισθάνεται την ματιά του άλλου για να μπορεί να ονομάζεται Άνθρωπος.

Και ναι μεν, ίσως οι γονείς μας δεν μπορούν τόσο εύκολα να μας "δουν". Αλλά εμένα, που με θεωρώ δυνατή, μου αρέσουν τα δύσκολα. Και επομένως θεωρώ το κείμενο του Afenti Epi8ymiwn, ένα αρκετά καλό κείμενο, που δυστυχώς δεν θα μπορέσει να βρει σχεδόν καμία ανταπόκριση εδώ μέσα, πέραν των συναισθηματικών εξάρσεων που ίσως και να μην έχουν κανένα αντίκτυπο στην θεώρηση των προσωπικών μας σχέσεων. Γιατί εμείς που υποτίθεται ψαχνόμαστε περισσότερο από άλλους, είμαστε οι περισσότερο κουμπωμένοι από όλους. Ψάχνουμε απολαύσεις και βιώματα και αντικειμενικότητες και δυνάμεις της συμφοράς και πολύ συχνά δεν κάνουμε μία μικρή, απλή κίνηση, προς κάποιον πού στέκεται ακριβώς εκεί, δίπλα μας. Τον περιφρονούμε γιατί τόλμησε να μας φέρει στον κόσμο χωρίς να το ζητήσουμε. Αυτό είναι Άνθρωπος; Με συγχωρείτε πολύ, αλλά εγώ το λέω ζωντόβολο. Και δεν είναι προσωπική η αιχμή, με άγγιξε το κείμενο γιατί δεν υπήρξα καλή κόρη, έχω δικαιολογίες μεν, αλλά δεν έχω δικαιολογίες για το γιατί παρέμεινα ζωντόβολο τόσα πολλά χρόνια.

 

Απάντηση: Η άλλη γυναίκα

Η επίλυση των συναισθηματικών διαφορών και εμπλοκών με τους γονείς σηματοδοτεί τον ψυχολογικό απογαλακτισμό και ενηλικίωση του ατόμου. Η διαιώνιση του μίσους, του ανταγωνισμού, των διενέξεων, της προσκόλλησης κοκ καθώς και των ενοχικών εκδηλώσεων αγάπης προς τους γονείς δεν είναι σημάδια ενηλικίωσης.

Το λεγόμενο «συγχώρησα τους γονείς μου» έχει νόημα όταν σημαίνει οτι έχω πια απεμπλακεί από την παιδική σχέση μαζί τους. Ανεξάρτητα από το πώς βρέθηκα στον κόσμο, εγώ είμαι ο δημιουργός των καταστάσεων μου, εγώ αποφασίζω και πράττω, είμαι υπεύθυνος για τον εαυτό μου και η όποια αγωνία μου είναι η πραγματικότητα της ελευθερίας μου. Τότε οι σχέσεις με τους γονείς γίνονται πλέον σχέσεις μεταξύ ενηλίκων ανθρώπων, καλές, κακές ή αδιάφορες. Δεν μεταθέτω (συνειδητά ή ασυνείδητα, ως μίσος ή ως ενοχική αγάπη και συμπόνια) την ευθύνη των ψυχολογικών προβλημάτων μου στους γονείς, καθώς τότε κι εκείνοι δικαιούνται να τη μεταθέσουν στους δικούς τους και να καταλήξουμε στη αποδοχή πως το προπατορικό αμάρτημα είναι η πηγή των κακών.

 

Δώρα, θα μου κάνεις τη χάρη όταν αναφέρεσαι σε κάτι που έγραψα να το κάνεις άμεσα.

Αντίθετα με τις εύλογες αιτιάσεις του Dolmance και τις εύστοχες προεκτάσεις του G_E, η ένστασή μου έγκειται στον τρόπο έκφραση του Δον Μπούλη και την ανάγκη να εκφρασθεί και να επικοινωνήσει τα συναισθήματά του- ιδίως με τρόπο εξόχως φιαδρό. Λιγότερο, στον τρόπο που εξελίσεται η αναδόμηση της σχέσης με την μητέρα του.

Το κείμενο ζέχνει 'νέο ανδρισμό', ανάγκη για και φυσικά θάρρος (!!!) στην έκφραση συναισθημάτων και λοιπά παρελκόμενα ευνουχισμένων καρικατούρων ανδρών. Φυσικά δεν περίμενα να το καταλάβεις, ούτε περιμένω πως θα αντιληφθείς γιατί το ύφος του κειμένου αναδεικνύει επίσης τον ελλειπή απογαλακτισμό του γελοίου. Όπως και φυσικά δεν θα περιμένεις να τα εξηγήσω αφού αδυνατείς να καταλάβεις αμοναχή σου.

 

Απάντηση: Η άλλη γυναίκα

Προτού επανέλθω στη συζήτηση και σχολιάσω την απάντηση - πολύ ενδιαφέρουσα - του Αφέντη Επιθυμιών, εμβάλλω μια παρατήρηση, ορμώμενη από το κείμενο Μαυροβασίλη:

Το ιδεώδες της αυθυπέρβασης, τυπικό της αστικής κοινωνίας, έχει πλήρως αντικατασταθεί από εκείνο της 'αυτοέκφρασης', χαρακτηριστικό της καταναλωτικής δημοκρατίας της αγοράς. Από την αποστασιοποίηση ολισθαίνουμε προς την οικειότητα και την επίδειξη των πρώην μύχιων συναισθημάτων - αυτά πωλούνται σε μια 'σχέση' και με τα ίδια αγοράζουμε την 'επαφή'.
Ωστόσο, η έκφραση 'αδιαμεσολάβητων' από τον εργαλειακό Λόγο συναισθημάτων, ως κοινωνικό φαινόμενο συνδεδεμένο με τη μεταβιομηχανική κοινωνία, δεν είναι παρά η περιαγωγή των ανθρώπων στην ιδανική αρχέγονη κατάσταση του κτήνους. Ας αναλογιστούμε, επιπροσθέτως, πόσες απατεωνίστικες υπηρεσίες αγοράζει αφειδώς ο σύγχρονος άνθρωπος της μεσαίας τάξης (ψυχολόγοι, ψυχίατροι, εκπαιδευτικοί σύμβουλοι, θεραπευτές, γυμναστές, δάσκαλοι ανατολικών τεχνικών ευεξίας, συμβουλάτορες μητρότητας, κοινωνικοί λειτουργοί, επιμελητές ανηλίκων κοκ) γαι να εκπαιδευθεί στην .....αυθόρμητη έκλυση του ψυχικού του.....πλούτου. Αγοράζει, δηλαδή, 'αυθορμησία', από ένα ασύλληπτο δίκτυο κερδοσκοπικών, παρασιτικών επιχειρήσεων με εκκοινωνιστικές και κατασταλτικές/αστυνομικές λειτουργίες, για να μετατραπεί, απολύτως καθοδηγημένα, σε αποβλακωμένο κτηνάνθρωπο.

 

Ναι, εντάξει, δεν ήθελα να σε θίξω αλλά δεν τα κατάφερα τελικά. Ή μάλλον δεν θίχτηκες ακριβώς, πώς θα μπορούσες άλλωστε, συζήτηση κάνουμε και μάλιστα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, ο καθένας σύμφωνα με το δικό του πλαίσιο σκέψης. Θα σου πω άμεσα και ευθέως και αυθορμήτως αυτό που είπε ο Σικελός στον Οβελίξ: "Μου αρέσεις μικρέ γιατί είσαι εύθικτος". Μην το πάρεις στραβά κι αυτό τώρα, το εννοώ. Πάμε στο ψητό τότε.

Οι οποίες ελήφθησαν υπόψιν και σχολιάστηκαν επαρκώς και από τον G_E

Δεν αντελήφθην την φαιδρότητα της καταστάσεως. Θεωρώ τον χαρακτηρισμό "Δον Μπούλης" για τον άνθρωπο που βγάζει την γρια μητέρα του σε δείπνο και ομιλούν περί ανέμων και υδάτων λίγες μέρες πριν αυτή πεθάνει, κάτωτερή σου. Και θα σου εξηγήσω γιατί. Ο άντρας αυτός έχει ξεχάσει να αφιερώσει λίγο χρόνο στην μητέρα του. Του το θυμίζει η σύζυγός του, ο άνθρωπος δεν διακατέχεται από κανένα ιδιαίτερο κόμπλεξ, καμιά φορά ο σύντροφός μας βλέπει πράγματα που δεν βλέπουμε οι ίδιοι, και ακολουθεί την προτροπή της. Και γιατί άραγε δεν θα έπρεπε; Δεν υφίσταται καμία αναδόμηση σχέσης, την φιλά, την αγκαλιάζει, end of story. Το εξόχως φαιδρό είναι η αδυναμία των ντεμέκ σκληροτράχηλων αντρών (και γυναικών, δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω, σπάνια το λέω, νομίζω δεν το έχω πει ποτέ) να πουν κάτι που ίσως αισθάνονται. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν άτομα που δεν αισθάνονται τίποτα, υπάρχουν άτομα που νομίζουν ότι δεν αισθάνονται, άτομα που προσπαθούν να μην αισθάνονται, άτομα που αισθάνονται αλλά φοβούνται ή ντρέπονται ή θεωρούν αδυναμία την εκδήλωση των αισθημάτων τους και άτομα που αισθάνονται και εκδηλώνουν αυτό που αισθάνονται. Γιατί λοιπόν να περιφρονήσεις με την έκφραση "Δον Μπούλης" κάποιον ο οποίος περνά απλά μια βραδιά με την μάνα του και μάλιστα δεν εκδηλώνει καν τα αισθήματά του; Ποια είναι η αξιολύπητη αδυναμία; Ότι δεν εκδηλώνει αυτό που αισθάνεται; Ότι καταλαβαίνει πως αυτό είναι λάθος; Μήπως το ότι αισθάνεται; Και ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις και θα λυπηθείς ένα ανθρώπινο όν, που όπως κι εσύ όπως κι εγώ γεννήθηκε από μουνί, τον ξεσκάτωσε η μάνα του και τον θήλασε και δεν ξέρει τί να αισθανθεί ίσως γι αυτό το ον, από την στιγμή που ενηλικιώθηκε. Πού η καταφρόνια, σε τί έγκειται, από ποιό ύψος, και με ποια προσόντα ανώτερα του απλού ανθρώπου;

Μα δεν εξέφρασε κανένα απολύτως συναίσθημα στην μάνα του. Έφαγαν μαζί. Φυσικά στην αφήγηση της ιστορίας μετά, μοιράστηκε μαζί μας το γεγονός ότι δεν πρόλαβε να εκφράσει τίποτα, πέραν του φιλιού και της αγκαλιάς. Δεν βλέπω καμία αδυναμία στο γεγονός που μας αφηγήθηκε. Η αντίδρασή σου δεν χρειάζεται καμία επεξήγηση και την κατανοώ. Η άποψή μου είναι ότι απαιτείται απογαλακτισμός από τις στερεότυπες ιδέες που έχει ο καθείς περί δύναμης και αυτοτέλειας. Δεν θεωρώ δύναμη την ανυπαρξία αισθημάτων, ούτε την αδυναμία έκφρασής των.

Δηλαδή ο παλιός ανδρισμός πώς είναι; Τί παλιός και τί νέος; Σου άρεσε το παράδειγμα του Αινεία; Τί τον ώθησε να κουβαλήσει τον πατέρα του; Το αίσθημα καθήκοντος; Αυτό το οποίο εξενεύρισε τον Dolmance; Πραγματικά πιστεύεις ότι το έκανε από καθήκον; Πόσο άντρας πρέπει να είναι κάποιος για να αναγνωρίσει ότι κάποιος είναι γονιός του και ότι έτσα έχουν τα πράματα;