Ανδρισμός

σε οσα γραφει η Dora και που προφανως τα ασπαζεται εφοσον τα δημοσιευει ... θα συμφωνησω μονο με τα δυο πρωτα :
Σωματικό - ανδροπρεπής, αθλητικός, δυνατός, γενναίος. Αδιάφορος για την εμφάνισή του και για το ότι γερνάει.
Λειτουργικό - κερδίζει τα προς το ζην της οικογενείας και παρέχει τα απαραίτητα στην σύντροφο
με τα υπολοιπα οχι μονο δεν συμφωνω αλλα ειμαι και κατηγοριματικα αντιθετος ...

1ο ακου να περπαταει γυμνος μεσα σε αλλους γυμνους .. τι το καναμε εδω ? ...ουτε καν το σχολιαζω αυτο ..
2ο η εκδηλωση των συναισθηματων αφορα ολα τα πλασματα της φυσης ... δεν ειναι ανδρικο ή γυναικιο χαρακτηριστικο ... ακομα και ο σκυλος κουνα την ουρα του και η γατα γουργουριζει ...
3ο οι "αρετες" που δινεις στους τομεις : Διανοητικο Διαποροσωπικο και αλλα προσωπικα χαρακτηριστικα ... περιγραφουν μια χαρα την προσωπικοτητα του Χιτλερ ... ουσιαστικα , την εκδιαμετρου αντιθετη φιγουρα αντρα που εσυ η ιδια προτιμας ....
εδω υπαρχουν κατι ρεμαλια κατακαθια που με ενα τσιγαρο γαμανε τις καλυτερες γκομενες ... δεν παει να εχεις εσυ το 3ο Ραιχ στις διαταγες σου ...

Μονο ενα χαρακτηριστικο θα δωσω στον Αντρα : Αυτος που γαμαει το μουνι που γουσταρει ... ολα τα αλλα περι ανεμων και υδατων ειναι μπαρμπουτσαλα ....  

 

Απάντηση: Re: Ανδρισμός

η παραπάνω δήλωση μου δημιουργεί μια απορία: αυτός που γαμάει τον κώλο που γουστάρει δεν είναι άντρας;

 

Συμφωνώ... Το θέμα είναι να προχωράς παρά το γεγονός οτι ...έχεις χεστεί απάνω σου. Όχι να μην έχεις φόβους και αδυναμίες...

Ακριβώς. Άλλο ανδρισμός κι άλλο αντριλίκι. (Ψευτομαγκιές και τσαμπουκάδες σε πιο αδύναμους, σε γυναίκες κλπ.)



Στο αρχικό ερώτημα -- "Ανδρισμός", πέρα από την έννοια του αρσενικού γεννητικού οργάνου, είναι η κοινωνική έκφραση του φύλου. Είναι το "αρσενικό" σαν κοινωνική οντότητα, το κοινωνικοποιημένο αρσενικό. Το πως ορίζεται ο "άντρας" από την εκάστοτε κοινωνία, κοινότητα, κουλτούρα και υποκουλτούρα εξαρτάται από τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες.


Παλιότερα στην Ελλάδα, για παράδειγμα, ο άντρας οριζόταν και από την ικανότητά του να αναλαμβάνει και να φέρνει εις πέρας ευθύνες (παροχής προστασίας, ασφάλειας, τροφής, κλπ.) απέναντι στην οικογένεια και τη γυναίκα του, γεγονός που τείνει πλέον να εξαφανιστεί. Ο σημερινός μέσος Έλληνας που ζει σε αστικό περιβάλλον δεν καλείται, σταδιακά, να αναλαμβάνει ευθύνες (πέραν της εργασίας) παρά μόνο για το ευ ζειν και για το image του.


Το πόσο μακριά είναι "ο άντρας" από "το αρσενικό" (τη φύση του, δηλαδή) στην εκάστοτε κοινωνία, δείχνει και το μέγεθος της αλλοτρίωσης, και κατά συνέπεια άγχους και δυστυχίας. Επιπλέον, τα στερεότυπα "ανδρισμού", είτε στυλιστικά, είτε κοινωνικά, είτε αμιγώς σεξουαλικά (όπως και τα γυναικεία, ασφαλώς) είναι συνήθως πνιγηρά. Οι περισσότεροι άντρες δεν παύουν να γκρινιάζουν ανηλεώς γι' αυτά. Αντί να προσπαθήσουν να τα ξεπεράσουν.



​

 

Ο ανδρισμός περιέχει τα ιδιαίτερα χαρκτηριστικά του άνδρα, όπως η θηλυκότητα της γυναίκας. Κάποια στιγμή η φύση, για δικούς της λόγους, επέλεξε ως πιο πετυχημένο μοντέλο επιβίωσης την ύπαρξη των δύο φύλων αντί του ενός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη ζωή κι στο κρεββάτι μας. Η γενναιότητα, είναι χαρακτηριστικό και των δύο φύλων, αφού μπορούν και συνυπάρχουν....

 

Απάντηση: Re: Ανδρισμός

....η μαγκιά να μπορείς να αποδεχτείς τον εαυτό σου ,
να ζήσεις με αυτόν αρμονικά και να έχεις το θάρρος κ το θράσος
να εκφράζεις αλλά και να ζεις αυτά που νιώθεις .​

 

Άσε λίγο στην άκρη την εβραϊκή μυθολογία. Η ανδρίδα στην οποία αναφέρομαι είναι παλαιοτέρα της ...γένεσης.

 

Θα ξεκίνησω από το κλάμα για να καταλήξω στους άνδρες. (Το κλάμα είναι μία ακόμη έννοια βιωματικά άγνωστη στην οποία έχω επιχειρήσει πολλαπλές προσεγγίσεις, γράφω κάποιες εδώ με την επιφύλαξη ότι ενδέχεται να αστοχώ πλήρως – το συζητάμε αν χρειαστει.)

α) Τα δάκρυα που ρέουν από τα μάτια μάλλον προέρχονται από συγκινησιακή φόρτιση. Το υποκείμενο βιώνει μία κατάσταση, στην οποία αντιπαραβάλει άλλες καταστάσεις με υψηλή συναισθηματική αξία γι αυτό. Εδώ φαίνεται πως η επαφή με την πραγματικότητα δεν είναι προαπαιτούμενη καθώς οι καταστάσεις αυτές πολλάκις είναι φανταστικές.

β) Το κλάμα συνοδεία συσπάσεων στομάχου όπως και το αντίστοιχο γέλιο μοιάζει περισσότερο με ψυχοσωματική εκτόνωση, που πιθανώς εξυπηρετεί περισσότερους λόγους από όσους υποδηλώνει η αφορμή του.

Και στις δύο περιπτώσεις το κλάμα φαίνεται να είναι υπόθεση αυτοαναφορική συνεπώς δεν δικαιολογείται να απευθύνεται προς τρίτους. Το υπογραμμίζω γιατί παρότι το κλάμα από μόνο του εξυπηρετεί μονάχα εκείνον που κλαίει, ενίοτε

γ) αποτελεί μέσο άσκησης ψυχολογικής πίεσης απέναντι σε πρόσωπα που το υποκείμενο πιστεύει ότι δεν επιθυμούν να το βλέπουν να περιέρχεται σε καταστάσεις φόρτισης (από τις οποίες όμως ήδη μέσω του κλάματος έχει βρει διέξοδο).

Ο ευαίσθητος στο κλάμα περίγυρος δεν αντιλαμβάνεται πως το κλάμα από μόνο του συνιστά λύση ψυχοσωματικής αποσυμφόρησης; Προφανώς όχι. Διότι αντιλαμβάνεται το κλάμα περισσότερο ως σύμπτωμα μίας κακής ψυχολογικής κατάστασης και λιγότερο ως (αποτελεσματική) αντίδραση του υποκειμένου στην κατάσταση αυτή. Ή διότι δεν αντιλαμβάνεται ότι άλλες ψυχοσωματικές αντιδράσεις (λιγότερο θεαματικές πράγματι) είναι περισσότερο επικίνδυνες τόσο για την ψυχική όσο και για τη σωματική του υγεία. Όταν ο περίγυρος ρέπει προς το μελόδραμα, το υποκείμενο υιοθετεί συμπεριφορικά στοιχεία παρόμοιας αισθητικής για να επικοινωνήσει ότι δυσανασχετεί, με τρόπο ώστε ο περίγυρος να θελήσει να κινητοποιηθεί για να αλλάξει αυτό το καθεστώς δυσαρέσκειας. Ομοίως συμβαίνει όταν ο περίγυρος είναι ανεκτικός στη γκρίνια, τη βία, και οποιαδήποτε άλλη μορφή επιθετικότητας. Γιατί το κλάμα που απευθύνεται προς κάποιον εκφράζει κατ εμέ επιθετικότητα, γλοιωδώς μεν, σαφώς δε.

Δε διαφαίνεται όμως μεγαλύτερη συνάφεια του κλάματος με κάποιο από τα δύο φύλα, και φαίνεται πως στις μεν περιπτώσεις (α) και (β) –αν στη β δεν παράγεται θόρυβος- οποιοσδήποτε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου δικαιούται να έχει αναπτύξει ένα σύστημα αυτοεκτόνωσης με χρήση του κλάματος, στη δε περίπτωση (γ) τα αίτια αφορούν στους ανθρώπους που ανατρέφουν το υποκείμενο, τις δικές τους μεθόδους,στις δικές τους ευαισθησίες, τα δικά τους ευάλωτα σημεία, τα δικά τους λάθη, τις δικές τους τύψεις, συνεπώς δεν σχετίζονται με το φύλο του υποκειμένου. Είναι η (γ) περίπτωση περισσότερο ανεκτή όταν απαντάται από γυναίκες; Για εμένα που δεν βάζω τον πήχη των γυναικών χαμηλότερα του αντίστοιχου των ανδρών, κατηγορηματικά όχι. Το κλάμα όταν απευθύνεται προς τρίτους έχει σαν σκοπό να προκαλέσει κατ αρχήν οίκτο, και αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά προσβλητικό για το υποκείμενο. Δεν συνάδει η υπερηφάνεια με την πρόκληση οίκτου. Το προσβλητικότερο δε, είναι πως ακόμη και αυτός ο οίκτος των έτερων, δεν είναι παρά μια μορφή μετουσιωμένων τύψεων (τους) – άσχετες πιθανώς με το υποκείμενο. Αυτές στις οποίες αποσκοπεί ανεξαιρέτως πάντα και κάθε είδους συναισθηματική ή υλική επαιτεία.

Συνοψίζοντας, εξαιρώντας τις περιπτώσεις (α) και (β @silent version), οι άνθρωποι που κλαίνε απευθύνοντας το κλάμα τους προς τρίτους μπορούν να είναι είτε άνδρες είτε γυναίκες, αλλά δεν μπορούν να είναι υπερήφανοι. Η υπερηφάνεια βέβαια είναι ένα στοιχείο ανδροπρέπειας, συνεπώς καταλήγοντας στο κατά πόσο οι άνδρες κλαίνε ή όχι, θα έλεγα ότι οι άνδρες κατά το δικό μου ανδρικό πρότυπο, κατά περίπτωση (γ) δεν κλαίνε ποτέ. Ούτε ανέχονται τέτοιου είδους κλάμα.

Για να μην έχουμε παρερμηνείες (και κλάματα πιθανώς) διευκρινίζω ότι ασφαλώς και οι λοιποί φέροντες πέος αναγνωρίζονται ως αρσενικοί, πλην όμως δεν εμπίπτουν στην κατηγορία εκείνη όπου αρσενικά με συγκεκριμένα στοιχεία ιδιοσυγκρασίας αναγνωρίζονται ως αξιόλογοι άνδρες κατά το δικό μου ανδρικό πρότυπο.

Δόκιμος είναι, δεν ξέρω όμως ποια ακριβώς έννοια εκφράζει. Θέλω να κοιτάξω σε λεξικό πώς ορίζεται ο ανδρισμός και θα επανέλθω. Μέχρι τότε, εξ ετυμολογίας και μόνο, έχω την εντύπωση ότι δεν είναι ένα και το αυτό με την ανδροπρέπεια η οποία αφορά στοιχεία ιδιοσυγκρασιακά και αισθητικά που στα πλαίσια του κάθε πολιτισμού ορίζουν τον comme il faut άνδρα (ως κοινονικό status). Νομίζω ότι ο ανδρισμός αφορά σε στοιχεία συνάφειας μεταξύ φύλου και ψυχισμού του άνδρα. Ανδροπρεπής μπορεί να είναι ένας ομοφυλόφυλος παθητικός άνδρας ή και μία γυναίκα (στην τελευταία περίπτωση η ανδροπρέπεια συνίσταται κυρίως σε αισθητικές παρεμβάσεις ή συμπεριφορικά στοιχεία, και όχι τόσο σε παγιωμένες ιδιότητες/αρετές – αν και η φιλότιμη υπερήφανη γυναίκα είθισται να αποκαλείται «αντράκι» κατά το συλλογισμό που θέλει τους ριψάσπιδες ψοφοδεείς άνδρες «γυναικούλες») πλην όμως στην κυρία του παραδείγματος δεν στέκει αναγνωρίζεται ανδρισμός.

 

Προσωπικά δεν θεωρώ πως ο ανδρισμός (αντίστοιχα η θυλυκότητα) αναφέρονται σε ενιαίες ταυτότητες ή προσδίδουν κάποια συλλογική υποκειμενική υπόσταση. Δεν είναι τίποτα πέρα από πρότυπα προσδιορισμένα από τα εκάστοτε κοινωνικά δεδομένα, εξού και είναι ασταθή και αμφιλεγόμενα.
Οπότε δεν θα θεωρούσα πως είναι δόκιμος όρος για να προσδώσει κάποια διαχρονικά χαρακτηριστικά σε αυτόν που αναφέρεται, όπως είναι το κλάμα, το θάρρος, το κουράγιο κ.ο.κ.

Οπότε όταν αναφερόμαστε στον όρο ανδρισμό, η κάθε άποψη μας είναι υποκειμενική, επηρεάζεται από όλα όσα απορροφήσαμε από το κάθε κέντρο εξουσίας, κάθε βιβλίο, κάθε βίωμα μας και αναφέρεται μόνο σε όσα εμείς αντιλαμβανόμαστε και όχι σε κάποια επιστημονική ή παγκόσμια αλήθεια.

Ποτέ δεν όρισα τον ανδρισμό όπως δεν όρισα την θυλυκότητα.
Το κλάμα, το θάρρος κ.ο.κ. είναι όλα χαρακτηριστικά που μπορούν να ζωγραφίσουν και τους δύο.
Αν έψαχνα τους δύο όρους θα έψαχνα για τις διαφορές τους. Γιατί έστω και υποκειμενικά, αν υπάρχει ανάγκη ορισμού, θεωρώ πως θα πρέπει λογικά να προέρχεται απ΄ αυτές.

 

οι ανδρες κλαινε...και κλαινε πολυ.
οι αντρες φοβουνται...αυτο ακομα πιο πολυ...
οι αντρες δε τολμουν....
ανδρισμος....για μενα δεν εχει νοημα εφοσον ειναι συνδεδεμενη με την σκληροτητα που "οφειελει" να δεινχει ο αντρας....
κουταμαρες δλδ.

 

Ανδρισμος κατ εμε δεν ειναι τιποτε αλλο παρα η εμπρακτη αρνηση του προτυπου "ανδρισμου" οπως αυτο εχει καθιερωθει παλαιοθεν και συνεχιζει να αναπαραγεται και σημερα.
Ακομα καλυτερα,θα ταυτιζα τον ανδρισμο με την ανυποκριτη και ακομπλεξαριστη εκφραση της αληθειας του καθενος,οποια κι'αν ειναι αυτη .

 

Re: Απάντηση: Re: Ανδρισμός

ισως το ειπα λιγο ποιο χοντρα απο οσο επρεπε ...
το πολυτιμο εχει την αξια .... το ευρεως διαθεσιμο ειτε μουνι ειτε κωλος δεν εχει καμια αξια ...
προσθετω λοιπον οτι... Αντρας ειναι εκεινος που μπορει να διακρινει την γυναικα που αξιζει πραγματικα ΚΑΙ να την εχει δικη του ....

 

Απάντηση: Ανδρισμός

Θαρραλεος...Τουμπεκης...Αξιοπρεπης...Yπερηφανος...Μεγαλοψυχος.