Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

Υπάρχει εδώ μέσα (και έξω) πληθώρα ανθρωπίνων τύπων.
Αυτοί που ζουν και αναπνέουν bdsm.
Αυτοί που το χρησιμοποιούν ως αλατοπίπερο.
Αυτοί που είναι στα πρώτα βήματα και το ψάχνουν.
Αυτοί που αρέσκονται στο να παρατηρούν (εναλλακτικές) ανθρώπινες συμπεριφορές.
κ.ο.κ.

Ο καθένας από μας ξέρει τί είναι και δεν το θεωρεί επιλογή (εξού και ο τίτλος του νήματος - "αυτό που είμαστε"). Η ερώτηση εδώ είναι η εξής:

Πόσο σημαντικό είναι αυτό που είμαστε για μας τους ίδιους; Γινόμαστε χαμαιλέοντες ανάλογα με τον σύντροφό μας; Ψάχνουμε σύντροφο μόνο σύμφωνα με αυτό που είμαστε; Κι αν ο έρωτας χτυπήσει "στα τυφλά"; Τότε τί γίνεται;

Για να εξηγήσω περαιτέρω:

Αν κάποιος/α, που ασχολείται με το bdsm χρόνια ή που γενικά αυτό έχει σημαντικό ρόλο στη ζωή του, γνωρίσει και ερωτευτεί κάποιον/α που δεν έχει σχέση με το bdsm, πέρα από την επιλογή της "προσηλύτισης", θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς bdsm στοιχεία;
Η ίδια ερώτηση ισχύει και για την αντίστροφη περίπτωση (non-bdsm σε σχέση με bdsm).
Μια άλλη παράμετρος είναι η σχέση μεταξύ ατόμων με ίδιο ή παραπλήσιο status. Εκεί τί γίνεται; Κάνει ο ένας πίσω; Για πόσο; Πόσο "αληθινό" ήταν αυτό που μέχρι πρότινος δήλωνε και έπραττε, αν για χάρη του έρωτα το αποποιείται; Είναι καταδικασμένες αυτές οι σχέσεις;
Είναι τόσο "αδύναμο" αυτό που είμαστε ή είναι τόσο "δυνατό" το συναίσθημα του έρωτα, έτσι ώστε να "απαρνηθούμε" μέρος του εαυτού μας;
Είχατε κάποια τέτοια εμπειρία;

Φυσικά υπάρχουν και εκείνοι που αν δεν "είναι του bdsm" το άλλο άτομο, δεν προχωράνε πέρα απ' το "καλημέρα". Εννοείται πως το νήμα αυτό δεν απευθύνεται σε εκείνους, αν και η ζωή δεν παύει ποτέ να μας εκπλήσσει  

Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω τα ρωτώ/γράφω/σκέφτομαι θεωρώντας τις bdsm σχέσεις ως ερωτικές.

 

τι να σου Εμμα ...
εγω νομισα οτι σκληρο bdsm ειναι να σου παρει πιπα μια γυναικα ... και μαθαινω εδω οτι ολες το κανουν .... αντε τωρα να παω στις πρωην και να ζητησω τα χρωστουμενα .. τεσπα ...
αλλα τωρα μια και γνωριστηκαμε ειπα να καθησω ...

 

Προσωπικα ΔΕΝ μπορω να βρισκομαι σε μια ΜΗ bdsm σχεση.
Θα ειναι σαν να κοροιδευω τον εαυτο μου και να πουλω αγαπες και λουλουδια στον αλλον , κατι στο οποιο δεν πιστευω.

 

Πολύ καλή η ερώτηση. Θα έλεγα ότι ισχύει αυτό που είπα και στο άλλο νήμα περί επικοινωνίας ("Κόβει το μάτι σας"). Ότι οι επιλογές μας καθορίζονται από μη συνειδητά κίνητρα. Και άρα, ιδανικά, ψάχνουμε σύντροφο σύμφωνα με αυτό που είμαστε. Όπως τα βατραχάκια βλέπουν μόνο αυτό που κινείται, δηλαδή τα μυγάκια. Οτιδήποτε άλλο περνάει απαρατήρητο.

Μάλλον όχι. Ή ίσως θα μπορούσε, αλλά για λίγο. Θα ήταν μία καταδικασμένη σχέση.

Νομίζω πως δεν γίνεται να απαρνηθούμε μέρος του εαυτού μας, προσωπικά θα αισθανόμουν άδεια, όπως μου συνέβη στο παρελθόν, τότε που δεν ήξερα καλά τί είμαι.

Το μόνο κακό είναι ότι τα θέλω όλα. Θέλω και τον έρωτα, δηλαδή την αγάπη, όχι εκείνο το τρελό, τρυφλό συναίσθημα. Δεν θέλω μόνο BDSM χωρίς την αγάπη. Δεν μου αρκεί.

Είναι κακό να ζητούμε πολλά από τη ζωή άραγε; Αν δεν ζητούμε και αναζητούμε, τότε αναγκαστικά συμβιβαζόμαστε. Δεν μου πάει. Δεν μου πάει καθόλου.

 

Για άλλη μία φορά, ο ίδιος προβληματισμός. Σύγκρουση ενός από τα πιο ισχυρά συναισθήματα, τον έρωτα με αυτό που είμαστε. Η θέση του σαδομαζοχιστικού χαρακτήρα μας, στη ζωή μας μαζί του. Μαζί της.

Τι ερωτευόμαστε;

Την «εικόνα». Όπως την αντιλαμβανόμαστε. Με όλες τις αισθήσεις.

Ποια εικόνα;

Αυτή που πλησιάζει το αρχέτυπο όπως αυτό έχει εμφυτευτεί στο γονιδιακό μας βιβλίο και όπως αυτή μετά έχει διαμορφωθεί μέσω του βιωματικού και υποκειμενικού μηχανισμού αποκρυπτογράφησης, που έχουμε αναπτύξει ως άτομα.

Και ο σαδομαζοχισμός;

Θα πρέπει να υπάρχει εκεί στο αρχέτυπο ως μία από τις πιο βασικές προτεραιότητες, για να αξίζει να μας προβληματίσει η σύγκρουση του, με κάτι άλλο που υπάρχει επίσης εκεί.

Και γιατί να συγκρουστούν πράγματα που υπόκεινται στην ίδια αρχή;

Γιατί μία πιθανή εξήγηση είναι ότι δεν υπάρχουν και τα δύο εκεί, αλλά εμείς τα τοποθετούμε για κάποιους άλλους λόγους και μία άλλη εξήγηση είναι ότι ακόμα και αν ως αδέρφια ξεκίνησαν από την ίδια μητέρα, ως ξένοι ή και ως εχθροί, λόγω διαφορετικής διαδρομής ξανασυναντήθηκαν μετά από καιρό.

Αυτά για αρχή.

 

Έχει ξανασυζητηθεί;  
Απ' το λίγο που έψαξα, δεν βρήκα κάτι που να απαντάει όλα τα ερωτήματα που έθεσα στο αρχικό ποστ...  

 

Από διαφορετικές οπτικές, αλλά ο ίδιος κεντρικός προβληματισμός. Έχει συζητηθεί, αλλά δεν έχει απαντηθεί στο κάθε αύριο που έρχεται...

 

Απάντηση: Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

Αγαπημένη μου (κυριολεκτώ!) Μιρέλλα, γιατί όχι; Και αγάπες και λουλούδια και μαστίγιο και δέσιμο! Όλα τα λουλούδια ν' ανθίσουν! Ταυτόχρονα!

 

Απάντηση: Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

Προσωπικά,μου έχει τύχει στο παρελθόν,να βρίσκομαι σε μία σχέση στην οποία η κοπέλα δεν είχε καν ιδέα τι σημαίνει bdsm.Αρχικά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως μπορώ να αποβάλλω τα στοιχεία που αφορούσαν το bdsm,όμως δεν μου ήταν καθόλου εύκολο καθώς καταπιεζόμουν.Κάποια στιγμή δεν άντεξα και άρχισα σιγά σιγά να της μιλώ για το θέμα αυτό και έμεινα έκπληκτος απο την θέλησή της να το δοκιμάσει...Θέλω να πω πως απο τότε κατάλαβα οτι δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει το στοιχείο του bdsm στην σχέση μου.Επίσης πιστεύω πως πολλοί έχουν βρεθεί σε παρόμοια με την δική μου κατάσταση.

 

+ 1

 

Απάντηση: Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

Σωστός....

 

Απάντηση: Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

Κάθε ανθρωπάκος θα απαντούσε ότι είναι πολύ σημαντικό γι' αυτόν εκείνο που ο ίδιος είναι. Επειδή, όμως, το τί καθείς πιστεύει πως είναι ουδεμία σημασία έχει για τους υπόλοιπους και καθένας ενδιαφέρεται μόνον και καταναγκαστικά για το τί οι αποδέλοιποι γροικάνε για την πάρτη του δύο τινά δύνανται να λάβουν χώρα:
Εγκλείεται στο ψυχιατρείο, μόνος, υπερήφανος κι αυτάρκης ή γίνεται αυτό που, κατά περίσταση, οι άλλοι του επιβάλλουν να είναι, προκειμένου να τον κάνουν αποδεκτό.
Στη δεύτερη περίπτωση, ονομάζει την ψυχοδιανοητική του αναπηρία μεγαλειώδη αυτοπραγμάτωση και παριστάνει τον τζουτζέ με ύφος καρδινάλιου. Φευ, πρόκειται για το σύνολο σχεδόν της ανθρωπότητας, που ζεί με την ασυνείδητη ελπίδα ότι δεν θα αναγκαστεί ποτέ να ανακαλύψει το μηδενικό που είναι σχεδόν πας εις εξ όσων την συναπαρτίζουν.
Κοντολογίς, όποιος ψάχνει να βρεί ποιός είναι, δεν έχει τίποτα να βρεί και να ανακοινώσει. Είναι αυτός που εσφαλμένα θαρρεί πως είναι κάτι πέραν του απολύτως προφανούς, κι αναζητώντας ένα πρόσωπο απαρτιώνεται και τεμαχίζεται βασανιστικά σε μυριάδες προσωπείων, πάντα ασήμαντων, αείποτε ουτιδανών.