Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

Απάντηση: Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

 

 

Θα μπορούσε η συγκεκριμένη ερώτηση να αφορά τους πάντες εντός ή εκτός bdsm.
Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να ερωτηθεί κάποιος αν θα θυσίαζε την αυθεντικότητα του για χάρη μιας σχέσης.
Θεωρώ πως τα άτομα με επιγνωση του ποιοι είναι και τι ανάγκες έχουν ψάχνουν το άλλο τους μισό. Εκείνο το άτομο με το οποίο μπορούν να είναι ο εαυτός τους αν όχι 100% τουλάχιστο σε ένα μεγάλο ποσοστό.
Υπάρχει λόγος να "κτίζεις" ένα σπίτι σε σαθρο εδαφος? Πόσο να αντέξει η οποιαδήποτε σχέση όταν τα θεμέλια της δεν είναι η ειλικρίνεια και η βεβαιώτητα πως ο άλλος είναι μαζί μας γι' αυτό που είμαστε και όχι επειδή του δείχνουμε μόνο όσα θεωρούμε πως μπορεί να χωνέψει?
Αν κάποιος μπορεί να ζήσει χωρίς bdsm -όπως είπαμε και σε άλλα ανάλογα νήματα - τότε μαγκιά του και δεν το χρειάζεται. Όπως είπε και Ο DreamMaster bdsm πρέπει να κάνει μόνο όποιος δεν μπορεί να το αποφύγει. Άλλά αν το χρειάζεται, αν δεν μπορεί να το αποφύγει τι πιθανότητες θα είχε σε μια σχέση με θαμένο bdsm? Γιατί ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης. Και γιατί όσο και να τρέχεις από τον εαυτό σου, ποτέ δεν θα μπορέσεις να τρέξεις αρκετά μακρια.
Οπότε είτε θα υποκρίνεσαι με το άτομο που είσαι γνωρίζοντας πως δεν θα άντεχε αυτό που είσαι καταπιέζοντας και απωθόντας αυτό που είσαι όσο αντέχεις, είτε έχεις παράλληλη ζωή - κρυφά ή φανερά - είτε επιλέγεις να δημιουργείς σχέσεις μόνο με εκείνα τα άτομα που αν μη τι άλλο μπορούν να σε αποδεχτούν για το μεγαλύτερο μέρος αυτού που είσαι. Είναι θέμα ατόμου, επιλογών του και συνεπειών αυτών των επιλογών.

Όσο αφορά τα άτομα που ΔΕΝ μπορούν να αποφύγουν το bdsm η Συρά σε ένα άλλο νήμα έγραψε:

Σημ. υπογράμμιση στην 1η παράγραφο δικιά μου.

Προσωπικά δε επιλέγω την τέταρτη.

 

Ακριβώς με αυτό το σκεπτικό έκανα την ερώτηση, απλά την εξειδίκευσα. Στην ουσία δηλαδή εξετάζω το μέγεθος του συμβιβασμού που είναι διατεθειμένος κάποιος να κάνει στο συγκεκριμένο θέμα.

Στις μέχρι τώρα απαντήσεις, εστιάστηκε η προσοχή στο "με ή χωρίς bdsm".

Δεν είναι απαραίτητο όμως να έχεις σχέση χωρίς bdsm και να μην ξέρει ο σύντροφός σου ότι σου αρέσει αυτό. Αν είναι να έχεις σχέση χωρίς ειλικρίνεια, τότε χάνεις απλά την ώρα σου σε πολλούς τομείς.
Αυτό ενισχύεται στην περίπτωση που έχεις σχέση, είστε και οι δύο σχετικοί με το bdsm, αλλά τα status σας είναι παραπλήσια. Δεν κάνει ο ένας πίσω αναγκαστικά; Δεν αποποιείται το bdsm ή/και το status του; Ίσως το κάνουν και οι δύο. Κι αυτό "άρνηση" μέρους του εαυτού τους δεν είναι, παρόλο που υπάρχει ειλικρίνεια σχετικά με το bdsm;

Πώς είναι δυνατόν να ερωτευτείς κάποιον μόνο αφού μάθεις τί κάνει σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς; Δεν ισχύει το "τυφλός" μερικές φορές; Επιλέγουμε να ερωτευτούμε μόνο αφού πρώτα "κρίνουμε" ότι ο άλλος μας "καλύπτει"; Είμαι εγώ τόσο ρομαντική ή μου διαφεύγει κάτι στο συγκεκριμένο θέμα;

Ενδιαφέρουσα η άποψη του Ηλία. Αν ίσχυε, θα είχα γλυτώσει πολύ κλάμα στην μέχρι τώρα ερωτική μου ζωή.
Με τον Dolmance -απ' όσα κατάφερα να αποκρυπτογραφίσω  p)- τείνω να συμφωνήσω εν μέρει, με την διαφορά ότι δεν πιστεύω πως είμαστε μηδενικά, αλλά, κατά βάση, κλάσματα τα οποία αλλάζουν αξία ανάλογα με τις διάφορες σχέσεις μας, όπως επίσης ότι οι όποιες αλλαγές γίνονται όχι για αποδοχή αλλά για προσαρμογή.

 

Ο χαμαιλεοντισμός είναι από μόνος του ένα αυθεντικό στοιχείο της προσωπικότητας κάποιον ανθρώπων. Το μόνο πρόβλημα που ανακύπτει σε όσους τον ενσαρκώνουν είναι ότι προσπαθούν στην εκάστοτε περίσταση να υποστηρίξουν ως εκ πεποιθήσεως ορμώμενοι την εκάστοτε μορφή τους, δίνοντας έτσι την εντύπωση πως δεν είναι συνεπείς απέναντι στις όποιες μορφές τους. Στην πραγματικότητα αυτό που χρειάζεται είναι η αναγνώριση, πως ο χαμαιλεοντισμός τους είναι αυθεντικός, για τούτο και ο ίδιος εμφανίζεται στις ζωές τους με συνέπεια - και η συνέπεια ασφαλώς έγκειται στο ότι αλλάζουν, και όχι σε αυτό στο οποίο αλλάζουν. (Έχω σκεφτεί εκτενώς περί χαμαιλεοντισμού αλλά δεν θα επεκταθώ εδώ.)

Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Ακόμη και οι "χαμαιλέοντες" του παραδείγματός μας, αναζητούν το σύντροφο που θα τους εμπνεύσει μία νέα μορφή.

Δεν έχω βιωματική γνώση επ αυτού.

Με κάλυψε η απάντηση της lara του E-p.

Αν αισθάνεται ειλικρινης, και πράγματι ο ενστερνισμός συμπεριφορικών στοιχείων αντίθετου status με αυτό που δήλωνε, είναι γι αυτόν απολύτως βιώσιμος, τότε απλώς θα πρέπει να υποθέσει πως είτε δεν είχε εξετάσει στο παρελθόν το ενδεχόμενο να του αρέσουν περισσότεροι του ενός ρόλοι, είτε πως άλλαξε συν τω χρόνω.

Αν επιλέξει να προσποιηθεί, η υπομονή του θα ορίσει την ημερομηνία λήξης της σχέσης, και η ανειλικρίνειά του θα ορίσει το ύψος του πήχη της ποιότητας επικοινωνίας συνεπαγωγικά και της ποιότητας της σχέσης.

Τέλος υπάρχει το ενδεχόμενο να μην υπάρχουν D/s στοιχεία στη σχέση τους, αλλά αυτό εμπίπτει στην κατηγορία περιπτώσεων που αναφέρθηκε νωρίτερα.

 

Re: Απάντηση: Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

Σε ευχαριστω για την φιλοφρονηση και ανταποδιδω.
Ομως.................προσωπικα εγω ΔΕΝ μπορω να νοιωσω αγαπη με την εννοια της ερωτικης μορφης της.
Δεν εννοω φυσικα πως δεν αξιζει σε εναν υπο να αγαπηθει, καθε αλλο.
Το προβλημα βρισκεται σε εμενα, ειμαι αυτο που λενε γρηγορομπούχτιστη.
 

 

Θεωρητικά θα μπορούσα να πω πως σε ότι είδους σχέση και να είσαι, από τη στιγμή που είσαι αναγκασμένος να κρύβεις κομμάτια σου(υποθέτοντας πως είναι δυνατή η απόλυτη αποκάλυψη μας) τότε όντως χάνεις την ώρα σου.

Όταν λες παραπλήσια στάτους εννοείς Σαδιστής με Σαδιστή ή Αφέντη με Αφέντρα και τα ανάλογα τους μαζο με μαζο και υπο με υπο?

Προσωπικά ενώ θεωρώ όχι απλά δυνατή αλλά και με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας την 1η περίπτωση (βάση της πεποίθησης μου πως ο σαδισμός και ο μαζοχισμός συνειπάρχουν απλά σε διαφορετικά ποσοστά στον κάθε σαδομαζοχιστή) , αλλά τη 2η σχεδόν (είδατε που προσπαθώ να μην είμαι απόλυτη  ) αδύνατη.

Ο έρωτας δεν είναι επιλογή.
Ο έρωτας είναι τυφλός, είναι παροδικός, είναι θέμα χημικών διεργασιών, ένα παιγνίδι της μαμάς φύσης που φροντίζει για την διαιώνιση του είδους.
Οπότε ναι μπορούμε να ερωτευτούμε άτομο εντελώς ακατάλληλο για μας, αλλά όχι να το αγαπήσουμε.
Το ακατάλληλο θα πάρει τα σκήπτρα μόλις περάσει η έξαρση ορμονών και νευροδιαβιβαστών στον εγκέφαλο και το σώμα μας και δούμε πραγματικά ποιες και πόσες από τις πραγματικές μας ανάγκες καλύπτονται και πόσο θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε όλη την υπόλοιπη μας ζωή με το συγκεκριμένο άτομο που αν είχαμε την τύφλα μας ποτέ δεν θα επιλέγαμε για σύντροφο μας.
Το αν κάποιοι επιλέγουμε να παραμένουμε σε ανάλογες σχέσεις βαφτίζοντας την εξάρτηση, την συνήθεια κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, ως συνέχιση του έρωτα μας ή αγάπη είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Αναφορικά τώρα με το bdsm παλαιότερα οι Αγαπητοί DreamMaster και MasterJp έγραψαν:

Δεν νομίζω να μπορούσα και να ήθελα να εκφράσω καλύτερα τις σκέψεις μου επί του θέματος.
(Αν μπορούσα θα το έκανα και θα μειώνονταν αυτοί που θεωρώ πνευματικά ανώτερους μου  ) )

Παραθέτω κάποια νήματα που θεωρώ σχετικά:
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=6651
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=5424
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=6113
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=5881

 

Ναι αυτό εννοώ.

Πιστεύεις δηλαδή ότι οι Κυρίαρχοι είναι σαδομαζοχιστές, ενώ οι υποτακτικοί καθαρά μαζοχιστές;

Σχετικά με τα δύο quotes:

Στο πρώτο, μου ακούγεται κάπως το "κάνει bdsm". Ίσως έχω παρερμηνεύσει εγώ πράγματα, αλλά ή είσαι αυτό που είσαι/νιώθεις/σου αρέσει ή δεν είσαι. Το αν θα το εκφράζεις/ικανοποιείς ή όχι είναι το θέμα και όχι αν "κάνεις bdsm".
Τυχαίνει λοιπόν να ερωτευτείς κάποιον και ταιριάζετε σε όλα, εκτός απ' το κομμάτι "bdsm" (είτε επειδή εσύ ή εκείνος είναι εντός/εκτός ή επειδή τα status σας είναι παραπλήσια). Γι' αυτή την περίπτωση μιλάω εγώ και όχι για τα αν και πότε.
Το δεύτερο είναι πιο διαφωτιστικό, απ' την άποψη ότι ξεκαθαρίζει πως οι D/s σχέσεις είναι πιο πολύ σεξουαλικές, παρά ερωτικές (αν κατάλαβα καλά).

Ενδιαφέροντα threads. Κάποια απ' αυτά τα είχα ήδη διαβάσει.

 

Re: Απάντηση: Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

Ο χαμαιλεοντισμός* απαντάται σε περιπτώσεις καταναγκαστικής ταύτισης που επιβάλλει κάποιος στον εαυτό του. Αιτίες που προκαλούν αυτόν τον καταναγκασμό είναι η προσπάθεια ταύτισης της ψυχοσύνθεσης με μια ιδεατή/ φαντασιακή επιθυμία, ώστε να γίνει βίωμα ή/και η αναγνώριση του υποκειμένου από το (μερικό ή γενικευμένο) κοινωνικό σύνολο. Στόχος του είναι να δημιουργήσει στο υποκείμενο το αίσθημα πληρότητας λόγω της ευρύτερης αποδοχής, κάτι που πολλές φορές δεν έχει ως συνάδει με ουσιαστική κάλυψη επιθυμιών. Μιλάμε, λοιπόν, για τακτική ελλειμματικών προσωπικοτήτων, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την παραδοχή πως "γνωρίζουμε τι είμαστε".

*δεν αναφέρομαι σε συνειδητή - μεθοδική υποχωρητικότητα ή σε περιπτώσεις δοκιμής προς επαλήθευση/ εξερεύνηση.

Αναζητούμε την συντροφικότητα βάσει των επιθυμιών που θέλουμε να μας καλύψει η ύπαρξη ενός προσώπου στην ζωή μας.

Είναι ζήτημα σύγκρισης των 2 δυναμικών: της επιθυμίας που γεννά το ένα πρόσωπο στο άλλο και την ενόρμησή του προς τον σαδομαζοχισμό. Ανέκαθεν θεωρούσα ως ουτοπική την αναλογία 50-50. Συνεπώς, ένα από τα δύο θα υπερτερήσει. Εάν, μέσω διεργασιών, μπορεί να καλυφθεί το ένα μαζί με το άλλο, έχει καλώς. Ειδάλλως, είναι ζήτημα χρόνου η απόφαση επιλογής μεταξύ των 2 παραμέτρων.

Ομοίως και εδώ, η αναλογία 50-50 ως ισονομία μεταξύ ανθρώπων δεν υφίσταται. Συνεπώς, θεωρώντας ως δεδομένο το γεγονός ότι αμφότεροι οι μετέχοντας δεν επιθυμούν να αποτάξουν τον σαδομαζοχισμό από την ταυτότητά τους, οι επιλογές είναι παρεμφερείς με τις προαναφερθείσες. Με άλλα λόγια: ένας άνθρωπος αναλαμβάνει θέση υποτακτικού προς Κάποιον πρωτίστως επειδή ο ίδιος θέλει να Τον υπηρετεί. Εάν αυτό αντιτίθεται στην ψυχοσύνθεσή του, το ενδεχόμενο να το βρει μπροστά του στο μέλλον κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι.

Το να αναζητά ενδοσκοπικά κάποιος την ταυτότητά του, αιτιολογώντας την πορεία του με τεκμήρια και με αυτογνωσία, δεν (θα πρέπει να) είναι πράξη που αφορά τρίτους ή την αναγνώρισή του από αυτούς. Δεν σχετίζεται η ελλειμματική αυτοπροβολή με την συνειδητή αυτοαναγνώριση.

 

Πιστεύω πως και οι δύο φέρουν ταυτόχρονα και μαζοχιστικά και σαδιστικά στοιχεία, άσχετο αν αυτά εκφραστούν ποτέ, ή αν είναι σε τόσο μικρό βαθμό που περνάνε απαρατήρητα.
Δεν μπορεί να αγαπάς τον πόνο και να μην είσαι το λιγότερο περίεργος πως να είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος, γιατί αναφερόμαστε πάντα σε ένα ενιαίο νόμισμα. Αν απολαμβάνω πιο βαθιά και πιο έντονα μία εκ των πλευρών δεν σημαίνει πως η άλλη δεν υφίσταται.
Βέβαια αυτή είναι δικιά μου θεωρία και θεωρίες υπάρχουν πολλές.
Είχα διαβάσει πρόσφατα ένα άρθρο πάνω στις διάφορες θεωρίες μαζοχισμού στο http://www.obrela.gr/sexual_deviance_6.htm

Οπότε ενώ σαν σαδομαζοχιστής θα μπορούσα να λειτουργήσω με ένα άλλο σαδομαζοχιστή μέσα σε μια σχέση μια και θα καλύπτονταν οι ανάγκες μου, μέσα σε μια σχέση υποτακτικού+υποτακτικού πάντοτε θα λείπει εκείνος που Κυριαρχεί, όχι προσποιητά ή σαν μέρος παιγνιδιού, αλλά ακριβώς εκείνος που έχει ψυχοσύνθεση Κυρίαρχου.
Πιστεύω πως όλες οι σχέσεις είναι σχέσεις εξουσίας, πάντοτε η εξουσία ρέει από τον ένα στον άλλο, ακόμη και μεταξύ δύο υπό ή δύο Κ. ένας εκ των δύο καταλήγει να είναι αυτός από τον οποίο ρέει η εξουσία και ο άλλος αυτός προς τον οποίο ρέει.

Όταν σε μια σχέση μου ήμουν η Top λειτουργούσα μεν αυθόρμητα γιατί το δυναμικό στη σχέση μας όριζε από μόνο του εμένα ως το πιο κυρίαρχο μέρος από τους δυό μας, αλλά οι δικές μου ανάγκες δεν καλύπτονταν γιατί άλλο να είμαι κυρίαρχο μέρος ανάμεσα στους δύο και άλλο να είμαι κυριαρχικής ψυχοσύνθεσης. Και όσες σχέσεις γνωρίζω μεταξύ υπο όπου ο ένας είχε το δυναμικό να κυριαρχήσει σε άλλο υπο, είτε αποσπασματικά και με αρκετό κόπο, είτε πιο αυθόρμητα, μετά από κάποιο διάστημα γινόταν έντονα αντιληπτή η ανάγκη για εύρεση Κυρίαρχου ο οποίος θα αναλάμβανε είτε και τους δύο, είτε απλά θα στήριζε τον 2ο υπο μέχρι να βρει δικό του Αφέντη.

Δεν μπορεί καμιά Ds σχέση να είναι ισότιμη γιατί έχει εξ αρχής σαν βάση του ορισμού της την ανταλλαγή εξουσίας. Η ανταλλαγή εξουσίας είναι το όνομα του παιγνιδιού, η τούρτα όπως Λέει κι Ένας Αγαπητός μου Μαστερ. Το σεξ είναι απλά το κερασάκι.

Υπάρχουν αυτοί που αγαπούν την τούρτα και το κερασάκι είναι απλά ένα στολίδι για την τούρτα αυτή - αυτούς ονομάζει Ο DreamMaster "αυτούς που κάνουν bdsm επειδή δεν μπορούν να το αποφύγουν" και Η Συρά "επιτακτική ανάγκη και όχι επιλογή"- κι εκείνοι που αγαπούν τα κεράσια περισσότερο. Ε αυτοί μπορούν να επιλέξουν, αυτοί μπορούν να αποφύγουν το bdsm και να απολαύσουν τον έρωτα τους για αυτόν που το "μόνο" που τους χωρίζει είναι το bdsm. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι που το bdsm ποτέ δεν μπορεί να λείπει από την εξίσωση για διάφορους λόγους. Ένας πολύ απλός...επειδή αυτό μόνο τους διεγείρει σεξουαλικά.
Αν λοιπόν έχεις την δυνατότητα να μην περιορίζεσαι εξ ανάγκης σε κάτι για να διεγερθείς και να απολαύσεις την διέγερση σου αυτή, γιατί να περιοριστείς? Γιατί να επιλέξεις να περιοριστείς, γιατί να επιλέξεις να "κάνεις" bdsm αφού είσαι σε θέση να αποφύγεις κι αυτό και τους περιορισμούς όσον αφορά τη ικανοποιητική σεξουαλική απόληξη και όχι μόνο?

Προσωπικά αν μπορούσα με ένα καλό απίστευτα kinky σεξ από το οποίο απουσιάζει κάθε έννοια εξουσίας/υποταγής, να έχω ανάλογους οργασμούς τόσο σωματικά όσο και εγκεφαλικά με αυτούς που έχω όταν βασικό στοιχείο είναι ακριβώς η παρουσία αυτής της ανταλλαγής εξουσίας/υποταγής, δεν βλέπω λόγο να είχα κάποια ανάγκη να ψάξω για κάτι άλλο.

 

Λίγο πριν γνωρίσω Τον Κύριο μου πήρα την απόφαση και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν θα επιδιώξω και θα προσπαθήσω να αποφύγω οποιαδήποτε σχέση που δεν θα ήταν βασισμένη στο πρότυπο Master/ slave. Αν θεωρηθώ απόλυτη ή και απλοϊκή, ας είναι, αλλά κανείς άλλος πέρα από μένα την ίδια δεν γνωρίζει πόσο αναλώθηκα σε προσπάθειες συμβιβασμού και το κόστος που είχαν.
‘Ηξερα πια τι ήθελα, πoια ήμουν και τι χρειαζόμουν οπότε ο στόχος ήταν τόσο ξεκάθαρος όσο και δύσκολος. Είχα όμως μπουχτίσει τόσο που δεν με ένοιαζε πια η δυσκολία.
Σήμερα.
Αγαπώ, είμαι ερωτευμένη και γνωρίζω Τον Κύριο μου, σαν Master, σαν άνδρα, σαν σύντροφο. Το ίδιο ξέρω πως αισθάνεται και Εκείνος για μένα.
Εάν εκλείψει το M/s το πιθανότερο είναι πως αργά ή γρήγορα θα χωρίζαμε γιατί κανένας από τους δύο δεν μπορεί να ζήσει σαν κάτι που δεν είναι και να θάψει αυτό που είναι. Το έχουμε συζητήσει και είναι ξεκάθαρο.
Προσωπικά διαχωρίζω το SM από το M/S, αλλά το θεωρώ σημαντικό κομμάτι της σχέσης, είτε σαν μορφή επιβολής είτε ως προς τις σεξουαλικές του αποχρώσεις. Παρ' όλα αυτά τονίζω εδώ το Μ/s και όχι ως βάση της σχέσης αλλά βάση της ίδιας μας της υπόστασης.
Δεν είναι μόνο το τι μας αρέσει αλλά και το τι είμαστε, πια είναι η φύση μας. Είναι ο Κύριος και είμαι η σκλάβα. Εκεί βρίσκεται η ισοροπία μας, η ηρεμία μας, η ευτυχία μας.

 

Re: Απάντηση: Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

Διαφωνώ. Καθώς εγώ αναφερόμουν σε αυτό με τον τρόπο που εσύ δεν αναφέρεσαι σε αυτό:

Αλλά και πέρα απ' αυτό, μια "ελλειματική" προσωπικότητα δεν μπορεί να έχει επίγνωση του τί είναι;

Σχετικά με τα υπόλοιπα, ομολογώ ότι δεν τα πολυκατάλαβα... Τα μαθηματικά και οι υποχωρήσεις δεν είναι το φόρτε μου  


lara[E-p], much clearer now. Thank you.

 

Re: Απάντηση: Πόσο σημαντικό είναι για μας τους ίδιους αυτό που είμαστε;

Ως συμπεριφορά ελλειμματικής προσωπικότητας χαρακτήρισα τον χαμαιλεοντισμό. Κάποιος που έχει επίγνωση του τι πρεσβεύει και τι αναζητά, δεν ακολουθεί ανάλογη τακτική, αλλά επικεντρώνεται την αναζήτησή του σε συγκεκριμένα δεδομένα (λογική του "είμαι αυτό, θέλω και ψάχνω αυτό"). Εάν αυτό συμβαίνει, προς τι ο χαμαιλεοντισμός;

Με λίγα λόγια λοιπόν... είναι καθαρά θέμα το πόσο επιθυμεί κάποιος τον άνθρωπο που έχει μπροστά του, έναντι της ισχύος της κλίσης του προς τον σαδομαζοχισμό. Στην περίπτωση δε που μιλάμε για άτομα με παρεμφερή status, εκεί ουσιαστικά αξιολογείται η δυναμική του ενός έναντι αυτής του άλλου (η ουτοπία του 50-50, εφόσον έχουν το s/m ως αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς τους), είτε εξετάζουν (ο καθένας ατομικά και οι δυο μαζί) αν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι χωρίς το s/m (λόγω της ασυμβατότητάς τους έπ’ αυτού). Αμφότερες οι περιπτώσεις επιφέρουν το εξής δίλημμα: Τι επιλέγω; Το s/m ή τον άνθρωπο που έχω ερωτευτεί;