Κυρίαρχος, αλλά υπό στο κρεβάτι.

Ρε Λοστ Μπόϋ δεν κρατιέμαι θα το πω. Θα πω δηλαδή αυτό που έρχεται στο μυαλό των περισσοτέρων που διαβάζουν τον παραπάνω «ορισμό». Αυτό που περιγράφεις δεν είναι ο ορισμός ενός ερωτικά αυτάρκη αλλά ο ορισμός του μαλάκα. Με την έννοια της αυτοϊκανοποίησης.

Κι όποιος πει πως δεν του πέρασε από το μυαλό λέει ψέμματα.

 

Δίπλα ακριβώς στη φράση "οικτρό λάθος" λέει "άποψή μου". Είτε το πιστεύεις είτε όχι, δεν βρίσκομαι εδώ για να σε σοκάρω ούτε για να δω αν καταφέρνεις να πεις δειλά την άποψή σου. Κρίνοντας δε από το πρόσφατα ποστ σου όπου κατακεραύνωσες τον Κορνήλιο, θα δίσταζα πολύ πριν σε θεωρήσω δειλή στην έκφραση απόψεων.

Σέβομαι και τις απόψεις σου, όπως και του καθενός, καθώς και το δικαίωμά σου να τις εκφράζεις. Και μάλιστα σέβομαι και τον τρόπο με τον οποίο τις εκφράζεις. Δεν κατανοώ γιατί να θεωρείς ότι το παίζω ειδήμων επειδή βρίσκω την άποψή σου στο συγκεκριμένο θεματάκι λανθασμένη. Κάποιος είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί με το συγκεκριμένο και το συζητούμε. Δεν θα κοπεί κανένας από εμας αν δεν συμφωνούμε πότε πότε. Ούτε θα πάθουμε τίποτα αν δεν μας επιβεβαιώσει ο κάθε άγνωστος από ένα φόρουμ.

Αν το επιθυμείς, θα είμαι πολύ "γλυκιά" και ήπια στις συζητήσεις μαζί σου. Δεν καταλαβαίνω το γιατί, αλλά θα το κάνω. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα συμφωνήσω με οτιδήποτε δεν θεωρώ εγώ ορθό. Θα πω την άποψή μου και περιμένω διαφωνίες και όχι "τι ωραία που τα λες, μπράβο", με ενοχλούν αυτά. Αν τα λέω καλά δεν με ενδιαφέρει η εξωτερική επιβεβαίωση. Αν κάνω λάθος, με ενδιαφέρει πολύ να κατανοήσω σε τί και γιατί.

Το αρχικό κείμενο μιλάει περί χρήσης άλλων ανθρώπων και περί αυτάρκειας. Η ερωτική αυτάρκεια είναι προφανώς η αυτο-ικανοποίηση.

Όποιος προτιμά τον αυνανισμό, τον επιλέγει. Όποιος προτιμά να κάνει σχέσεις με άλλους, είτε φιλικές είτε ερωτικές, έχει την ευχέρεια να το κάνει. Βδελύσσομαι τον όρο "χρησιμοποίησα" τον σκλάβο, που ακούω συχνά. Η άποψή μου είναι ότι πρόκειται για ανωριμότητα του σχετίζεσθαι. Ο σαδομαζοχισμός, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν έχει σχέση με υπηρεσίες του ενός προς τον άλλον. Προσωπικά, αν αισθανόμουν ότι κάποιος με χρησιμοποιεί, θα του έκανα το μεγαλύτερο χουνέρι της ζωής του και μετά θα τον παράταγα σύξυλο. Μου αρέσει να μου φέρονται σωστά και με ειλικρίνεια και όπως μου αξίζει γιατί ξέρω ότι είμαι ένα καλό παιδί και ότι το αξίζω. Με τον ίδιο τρόπο φέρομαι κι εγώ στον άλλον. Και προς θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι οι σαδομαζοχιστικές σχέσεις είναι κορδελάκια και καρδούλες. Έχω φύγει προ πολλού από την ροζ περίοδο.

 

Δε χρειάζεται να είναι κανείς ερωτευμένος με τον εαυτό του (ή με κάποιον άλλο άνθρωπο) για να είναι ερωτικά πλήρης. Φαντάζομαι πως αρκεί π.χ. μια “normal” ερωτική σχέση.

Φυσικά μιλούσα για τα ερωτικά συναισθήματα και τη δημιουργία αίσθησης πληρότητας-ικανοποίησης μέσω αυτών, όχι για σεξουαλική ικανοποίηση μέσω μαλακίας.

 

Καμία δυσαρέσκεια καθώς στο σχόλιο του MasterJp δεν παράπεμψα για να χρησιμοποιήσω το κύρος του ίδιου ως επιχείρημα υπέρ της κοινής μας άποψης, αλλά επειδή περιγράφει σαφέστερα από όσο θα μπορούσα ίσως εγώ, μία αλήθεια, όπως γίνεται από εμένα αντιληπτή.

Συμφωνώ πως ο κάθε κυρίαρχος έχει άλλους στόχους. Διαφωνώ στο ότι έχει νόημα να αποκαλεί "σκλάβο" του κάποιον που δεν του παρέχει υπηρεσίες.

(Παρεμπιπτόντως ο MasterJp δεν διατάθηκε ότι σκλάβος και υπάλληλος είναι ένα και το αυτό, αλλά πως η εκπαίδευση των δύο επιβάλλεται από κοινές ανάγκες.)

Αν δω το θέμα από διαφορετική σκοπιά, θα έλεγα πως αν ισχύει το παρακάτω...

...τότε προφανώς υφίσταται καθεστώς σκλαβιάς, διότι ο σκλάβος προσφέρει υπηρεσίες - ενσαρκώνει το ρόλο που του υπαγορεύει ο κυρίαρχος (ανεξάρτητα με το ποιος είναι ο ρόλος αυτός), ρόλο από τον οποίο προφανώς ο τελευταίος αντλεί κάποιου είδους ευχαρίστηση.

Δεν διαφωνούμε. Δεν θεωρώ "σχέση" συσχέτιση ανθρώπων που δεν γίνονται ο ένας στον άλλο αντιληπτός μέσω των αισθήσεων.

 

@Syrah, προφανώς συμφωνούμε (διαφωνώντας στις επί μέρους ορολογίες που κουβαλούν συνειρμικές έννοιες, ίσως άθελά μας).

Αρκούν πραγματικά οι αισθήσεις για το "ιερό" βλέμμα; Αρκεί το βλέμμα των αισθήσεων για μία σχέση έτερου προς έτερον; Κάνουμε σχέση βάσει των αισθήσεων; Και τί είδους σχέση είναι αυτή;

 

@ Lost boy

Είναι πραγματικά δύσκολο, αλλά πέραν της αναγκαίας και φυσιολογικότατης αυτοϊκανοποίησης, ο ερωτισμός ενός ενήλικου ατόμου είναι αδύνατον να πραγματωθεί ολοκληρωμένα αν δεν υπάρχει επαφή μεταξύ δύο ανθρώπων. Πολλοί άνθρωποι το βρίσκουν τραγικά δύσκολο να εξαρτούν τη διέγερσή τους και τα πιθανά συναισθήματά τους από έναν άλλο άνθρωπο. Πώς να εμπιστευτείς κάποιον άλλο; Κι αν, εκεί που γαμάς, πει τη λάθος λέξη και σου "πέσει", τι σπάσιμο, τι πλήγμα στον εγωισμό, στον ανδρισμό, στη καύλα!


Γι' αυτό συνήθως επιλέγουμε να μαλακιζόμαστε μέσα σ' ένα μουνί, ή με έναν ζωντανό δονητή, ενώ σκεφτόμαστε τη Monica Belucci, την πρωταγωνίστρια της τελευταίας τσόντας που είδαμε, τον τυπά που μας την έπεφτε προχτές, και η πραγματικότητα του άλλου, η προσωπικότητα με σάρκα και οστά που είναι εκεί μαζί μας είναι μάλλον ξενέρωμα, ιδίως αφού χύσουμε.


Αν έχουμε κάνει μια "νορμάλ", συμβατική σχέση με κάποιον που κοινωνικά πληροί κάποια αποδεκτά κριτήρια (είναι αρκετά όμορφη, έχει καλή δουλειά, είναι αποδεκτός/ή από το περιβάλλον μας, είναι μέσες-άκρες ΟΚ) ανεχόμαστε το σεξ μαζί του/της σε τακτική βάση και επιτρέπουμε στον εαυτό μας κάποιο μίνιμουμ συναισθημάτων. Σιγά-σιγά το κοινωνικό "νορμάλ" καλύπτει το σχετικό ξενερουάρ στο κρεβάτι, αλλά εντάξει, δεν μπορείς να τα 'χεις όλα. ( Άμα τον/την κάνεις μόνιμο σύντροφο /παντρευτείς, δυνάμει ξενογαμάς/ξενογαμιέσαι και καλύπτεις τα κενά.)



Θα κάνω μια υπόθεση για το πως λύνει ένας Μάστερ ή μια Μίστρες το αρχικό πρόβλημα της πρώτης παραγράφου -- πως, δηλαδή, δεν ξενερώνει στο γαμήσι με τον/την άλλη : τον/την ελέγχει, έτσι ώστε να ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες να πάει κάτι στραβά και να πετάξει η καύλα από το παράθυρο. πχ. τον/την θέλει απόλυτα ακίνητο/η; Απλό -- συνήθως τον/την δένει, για παράδειγμα, ή τον/την έχει υπό αρκετό έλεγχο ώστε να αποφεύγονται "έκτροπα".


"Αυτάρκη" ερωτικά συνήθως θεωρεί κάποιος τον εαυτό του όταν δεν δένεται συναισθηματικά με κανέναν, όταν δεν εξαρτά την καύλα του από συγκεκριμένο πρόσωπο, όταν έχει ένα σωρό εναλλακτικές ατόμων για να "χύσει". Ένας συναισθηματικά μαλάκας, με λίγα λόγια. Θα μπορούσε κάλλιστα, σε τελική ανάλυση, να καλύπτεται συναισθηματικά από τους κολλητούς/κολλητές, τη μαμά, το μπαμπά,τη δουλειά, τους συναδέλφους και να γαμάει/γαμιέται χωρίς την ...τραγική ...."εξάρτηση" του ερωτισμού του/της από έναν άλλο άνθρωπο. Το ιδανικό του σήμερα!






Και @ dora_salonica

Η "σχέση" που περιγράφεις, η σχέση ισότητας, δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου μέχρι στιγμής στη σύντομη και περιορισμένη ζωή μου. Έχω δει σχέσεις λειτουργικές, ισορροπίας, συμπληρωματικότητας, αγάπης, αλλά ισότητας ποτέ. Μόνο κατ' επίφαση.


Το ζήτημα είναι όχι να "κοιτάς" τον άλλο αλλά να μπορείς να τον δεις. Και επιπρόσθετα, όσον αφορά μια σχέση, υιοθετώ την άποψη του Antoine de Saint Exupéry που είπε πως αγάπη δεν είναι να κοιτάει ο ένας τον άλλον, αλλά να κοιτούν και οι δύο στην ίδια κατεύθυνση. Να είναι ομόλογοι.




​

 

Εξαιρετικό το ποστ σου @female.

Μερικές σκέψεις στα επί μέρους:

Δεν ξέρω πώς το κάνουν οι άλλοι αλλά εγώ γνωρίζω ότι είναι κάτι πέρα από τα δεσμά, πέρα και από τα νοητά δεσμά ακόμη. Ιδανικά υπάρχει ο "συντονισμός" των δύο, ένα fine tuning το οποίο επιτυγχάνεται με πάρα πολύ μεγάλο κόπο, θυσίες και από τους δύο, επένδυση ενέργειας, δόσιμο μεγάλων κομματιών του εαυτού. Εγώ το ονομάζω "δίνω από αυτό που δεν έχω." Είναι λίγο σαν να φροντίζεις έναν κήπο. Δίνεις πολύ περισσότερα από λίγο νερό, λίπασμα, και μερικές ώρες της ημέρας σου. Βάζεις την ψυχή σου μέσα εκεί. Γι αυτό επιμένω στο "ιερό" βλέμμα, η αντίληψη μέσω των αισθήσεων δεν αρκεί. Αλλά αυτό μπορεί να το καταλάβει μόνο κάποιος που το έχει ήδη κάνει, δυστυχώς, δεν περιγράφεται.

Το ότι δεν έχει πέσει στην αντίληψή σου δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Το ότι περιγράφω μία τέτοια σχέση δεν σημαίνει ότι την απολαμβάνω ήδη. Υπάρχει το ιδεώδες, υπάρχει το τείνειν, υπάρχει η εξέλιξη της σχέσης, υπάρχουν και οι αποτυχίες. Δεν διατείνομαι ότι είναι κάτι εύκολο, τουναντίον.

Συμφωνώ. Έτσι είναι. Εγώ πάλι, θα πω αυτό που λέει η Μαρία Νεφέλη του Ελύτη:

Κοιτάζαμε κι οι δυο την ίδια πέτρα. Κοιταζόμασταν μες απ' την πέτρα.

 

Άπτεται του πόσο ψηλά τοποθετεί κανείς τον πήχη της επιδιωκόμενης ποιότητας επικοινωνίας DRD.

Για εμένα η ερωτική "σχέση" προαπαιτεί τόσο επικοινωνία μέσω των αισθήσεων όσο και συμβατότητα σε πνευματικό επίπεδο. Αν κάποιος με ικανοποιεί μέσω των αισθήσεών μου αλλά δεν επικοινωνεί μαζί μου πνευματικά, θα περιοριστώ στην απόλαυση μεμονωμένων σεξουαλικών συνευρέσεων - αν δεν επικοινωνώ πνευματικά δεν έχω "σχέση". Αν με κάποιον επικοινωνώ εξαιρετικά καλά αλλά δεν τον αντιλαμβάνομαι μέσω των αισθήσεών μου (ή δεν μου αρέσει αυτό που αντιλαμβάνομαι μέσω των αισθήσεών μου) - θα περιοριστώ στη χαρά μίας πνευματικής επικοινωνίας - αν δεν μπορώ να αγγίξω το χέρι του (ή αν δεν μου αρέσει η μυρωδιά του) δεν έχω "σχέση".

Και επειδή όπως ξέρεις έχω αδυναμία στο σώμα (το θεωρώ βάση κάθε οντότητας συνεπώς και συσχέτισης) είναι μάλλον λογικότερο στην περίπτωσή μου η σωματική συμβατότητα να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ανακαλύψω την όποια συμβατότητα σε άλλους τομείς. Χρονικά συνεπώς προηγείται. Έχω εξαιρετική αδυναμία στην ομορφιά.

Και κάτι σχετικό που διάβασα σήμερα για πολλοστή φορά: "Για μένα η ομορφιά είναι το θαύμα των θαυμάτων. Μόνο οι ρηχοί άνθρωποι δεν κρίνουν από τα φαινόμενα. Το μυστήριο του κόσμου, είναι το ορατό, όχι το αόρατο." - Oscar Wilde (μέσα από το ρόλο του λόρδου Wotton στο βιβλίο: Το πορτρέτο του Dorian Gray)

 

Δεν αντιλέγω. Είμαστε σώμα, πνεύμα, και κάτι άλλο, "an infinitely gentle, infinitely suffering thing", που ονομάζω ψυχή όταν δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τον συγκεκριμένο στίχο του Eliot, για πρακτικούς λόγους επικοινωνίας.

Περί ομορφιάς:

"Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε να δει ακόμη μια φορά τα τριαντάφυλλα. «Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο», είπε... «Είστε όμορφα, αλλά κενά... Αν κάποιος τυχαίος περαστικός έβλεπε το τριαντάφυλλό μου, θα νόμιζε ότι σας μοιάζει. Εκείνο όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει. Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτεψα. Γιατί έχω σκοτώσει τα σκουλήκια του, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω ακούσει να παραπονιέται, να καμαρώνει ή να σιωπά. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε ...
- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει." (Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ, Ο Μικρός Πρίγκιπας).