Αντωνάκης & Ελενίτσα Κοκοβίκου

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
11/06/2008
Θέμα : Δελτία Τύπου
Με ομόφωνη απόφαση των μελών της Κυβερνητικής Επιτροπής, που συνεδρίασε υπό την Προεδρία του Πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή, εγκρίθηκαν οι εισηγήσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Σωτήρη Χατζηγάκη για δύο νομοσχέδια που αφορούν σε θεσμικές αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, τη κοινωνία και την προστασία του παιδιού και άλλων ευπαθών ομάδων.
Το πρώτο νομοσχέδιο περιλαμβάνει πέντε μεγάλες ενότητες, που αφορούν:
Α...Β...Γ...Δ...
Ε) Η νέα ρύθμιση, ώστε να παρέχεται η δυνατότητα στους συζύγους να έχουν το ίδιο επώνυμο, όταν αμφότεροι το επιθυμούν.
...
5. Η ΝΕΑ ΡΥΘΜΙΣΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΖΥΓΟΥΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΠΩΝΥΜΟ: Επίσης, με το σχέδιο αυτό, τροποποιείται το άρθρο 1388 Α Κ. Με βάση την ήδη ισχύουσα ρύθμιση, η γυναίκα διατηρεί και μετά το γάμο το επώνυμό της και μόνο στις κοινωνικές σχέσεις μπορεί να χρησιμοποιεί και το επώνυμο του συζύγου της. Ωστόσο μετά τη διαγραφή, αρχικά από τα διαβατήρια και κατόπιν από τις ταυτότητες, του ονόματος του συζύγου είναι πολύ δύσκολο στα νόμιμα ζεύγη να αποδείξουν, ταξιδεύοντας κυρίως στο εξωτερικό, ότι είναι καθ’ όλα νόμιμα ζεύγη και όχι παράνομα, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται, κατά τη διενέργεια διαφόρων συναλλαγών. Με την εισαγόμενη ρύθμιση, προς άρση των εμφανιζομένων προβλημάτων, παρέχεται η δυνατότητα στους συζύγους να έχουν το ίδιο επώνυμο, εάν φυσικά αμφότεροι το επιθυμούν.
Από το http://www.ministryofjustice.gr/print.php?sid=1137

Βεβαίως, το Αντωνάκης και Ελενίτσα Κοκοβίκου είναι μία μόνο απ' τις πολλές εκδοχές. Μια πιο σύνθετη είναι το Θόδωρος και Γιάννα Αγγελοπούλου - Δασκαλάκη. Μια άλλη, τρέχα-γύρευε, είναι το Ισίδωρος και Ντόρα Μπακογιάννη. Μια άλλη κάπως kinky είναι το Μαργαρίτα και Δήμητρα Παπανδρέου. Μια άλλη από άλλο ανέκδοτο είναι το Διονύσης και Μαλβίνα Χαριτοπούλου.

Εσείς, τι λέτε;

 

Αναχρονιστικο το βρισκω!
Μας παει πολλααααααααα χρονια πισω.
Και αντε και γινεται.
Φανταζεσαι ο συζυγος να λεγεται στο επιθετο Μπριζόλας!!!
Μην τολμησει η συζυγος και περασει κατωφλι εκκλησιας την Μεγαλη Παρασκευη διοτι αν δεν την αφορισουν θα την εξορκισουν σιγουρα!

 

Καλά, πλάκα μας κάνουν; Σε λίγο θα μας πουν πως θα καταργήσουν τον πολιτικό γάμο, θα επαναφέρουν το θεσμό της προίκας... μην πω και το νόμο 4000/58. Σε ποια εποχή ζούνε;

 

     

Μου αρεσει επισης και ο κυριος Κατσικας.

Ωραια βλεπω παει η χωρα. Τωρα σε λιγο θα μπουμε στον μεσαιωνα.

 

Εντάξει ρε παιδιά δεν ήρθε και η καταστροφή του κόσμου, ούτε σε λίγο θα έχουμε βασιλεία.

 

Ας μου εξηγήσει κάποιος, γιατί η δυνατότητα να έχει ένα παντρεμένο ζευγάρι το ίδιο επώνυμο αν το επιθυμεί, θα μας πάει πίσω και θα μας φέρει Μεσαίωνα;

 

+1
Στο εξωτερικό, η σύζυγος παίρνει μετά το γάμο το επώνυμο του άντρα. Την ίδια συζήτηση είχα τις προάλλες με ένα φιλικό μου ζευγάρι που διέμενε για χρόνια εκεί. Ερχόμενοι εδώ , αντιμετώπισαν κάποια προβλήματα με τη γραφειοκρατεία επειδή η σύζυγος πήρε το επώνυμο του συζύγου της και χρειάστηκε και κάποιος χρόνος να διευθετηθούν. Στις νέες ταυτότητες δεν αναγράφεται καν το αν είσαι έγγαμος-η και σε κάποιες υπηρεσίες χρειάζεται το πιστοποιητικό οικογενειακής μερίδας .Χαμένος κόπος και χρόνος , δεν βρίσκετε?

 

Η δυνατοτητα στον συζυγο να παρει το επωνυμο της συζυγου παρεχεται απο το νομοσχεδιο;

 

Έλα ντε... Συμφωνώ με τους παραπάνω προβληματισμούς

 

Ένα από τα πολλά ταλέντα μου είναι και αυτό του νομοθέτη. Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Θεωρητικά ο νόμος είναι η επικύρωση του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Υπάρχουν ωστόσο πολλά ζητήματα για τα οποία υπάρχει κοινωνική ένταση. Όταν ο κόσμος φτάνει να μην μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα, ο νόμος επιβάλλει δια της βίας μια λύση, πολύ συχνά σολομώντεια. Πάνω κάτω αυτή ήταν η περίπτωση του νόμου 1329/83, με τον οποίο εκσυγχρονίσθηκε το Οικογενειακό Δίκαιο, που γι’ αυτούς που θυμούνται ήταν στον καιρό του μια από τις πρώτες βαθιές τομές της πολυθρύλητης παπανδρεϊκής Αλλαγής, την περίοδο ‘82-‘86. Ο νόμος αυτός όριζε ρητά ότι η γυναίκα διατηρεί το επώνυμό της μετά το γάμο, και μόνο στις κοινωνικές σχέσεις μπορεί αν θέλει να χρησιμοποιεί το επώνυμο του συζύγου της ή να το προσθέτει στο δικό της. Με τον τρόπο αυτό ήταν και η πίτα ολόκληρη (ο σύζυγος ευφραινόταν με την κοινωνική παρουσίαση της κυρίας Κοκοβίκου του) και ο σκύλος χορτάτος (η σύζυγος διατηρούσε στα χαρτιά τουλάχιστον το οικογενειακό της επώνυμο).
Θεωρητικά πάλι, οι νόμοι αντικαθίστανται με άλλους νόμους όταν αλλάζουν τα κοινωνικά δεδομένα. Αν εξετάσουμε λοιπόν εκ πρώτης το προτεινόμενο νομοσχέδιο, η δυνατότητα των συζύγων να υιοθετούν το επώνυμο του άλλου μετά το γάμο (δεν είδα πουθενά να αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες αυτό) ακούγεται σαν μια προοδευτική λύση, σύμφωνα με την εξίσωση: μεγαλύτερη επιτρεπτικότητα στους νόμους = κοινωνική ωριμότητα. Τίθενται εδώ όμως ορισμένα ερωτήματα:
1. Σε τι ποσοστό η δυνατότητα αυτή θα αξιοποιηθεί από τις γυναίκες και σε τι ποσοστό από τους άντρες; Υποπτεύομαι ότι ο καπετάν Μανούσος από το Ασκύφου θα έχει μια κάποια αντίρρηση ο μοναχογιός του Σήφης Πρωτοπαπαδάκης να μετονομαστεί για χάρη της εκ του Μωρέος ορμώμενης συμβίας του σε Παπαδόπουλο και τα εγγόνια να λέγονται κι αυτά Παπαδόπουλοι. Δηλαδή τι, θα φτάσουν κιόλας να βαφτίσουν το εγγόνι Χάρη αντί για Μανούσο; Αυτό σηκώνει αποκλήρωση! Υποπτεύομαι επίσης ότι μαζί του θα συνταχθεί και ο Αριστοτέλης Παυλίδης, βιομήχανος εκ Θεσσαλονίκης, ο Νώντας Κουτσός, εργάτης στο Πέραμα κ.ο.κ. Μ’ άλλα λόγια, η δομή της ελληνικής οικογένειας, και η συνέχεια του οικογενειακού επωνύμου έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει προτού ο σύζυγος διανοηθεί ότι θέλει να υιοθετήσει το επώνυμο της συζύγου του. Άρα είναι προφανές ότι η δυνατότητα αυτή στοχεύει στις γυναίκες.
2. Σε τι ποσοστό ενδιαφέρονται οικειοθελώς οι σύζυγοι στις μέρες μας να μπουν σε ένα γραφειοκρατικό κυκεώνα προκειμένου να αλλάξουν το επώνυμό τους σε αυτό του συζύγου τους; Εδώ δεν προλαβαίνουν καλά-καλά να παντρευτούν και χωρίζουν, κι ο καημός τους είναι το επώνυμο; Ποιο είναι δηλαδή το πραγματικό κοινωνικό αίτημα που έρχεται να καλύψει αυτός ο νόμος; Ζητάει ο κόσμος περισσότερη γραφειοκρατία;
3. Τι μας διασφαλίζει ότι οι μελλόνυμφες δε θ’ αρχίσουν να δέχονται πιέσεις για την αλλαγή του επωνύμου τους, παρά το ότι οι ίδιες δεν το επιθυμούν; Είναι γνωστοί οι ομηρικοί ελληνικοί καυγάδες για το μικρό όνομα του παιδιού, οι οποίοι συνεχίζονται λάβροι ως τις μέρες μας. Άντε μη φωνάξω τώρα «Γιώργοοο» και γυρίσει το μισό φόρουμ. Μόλις λοιπόν ψηφιστεί ο νόμος, είναι πολύ πιθανόν οι πιέσεις ν’ αρχίσουν χαλαρά, πολύ χαλαρά, σαν trend ένα πράμα, ώσπου μια μέρα εκείνη η οποία δε θα το αποδέχεται να γίνει δαχτυλοδειχτούμενη. Πίσω απ’ το δημοκρατικότατο «κάνε ότι νομίζεις καλή μου», ο υποψήφιος σύζυγος θα εννοεί «όλες το κάνουν κι εσύ δε θα το κάνεις; τι θα λένε για μένα; ότι με καβαλάει η γυναίκα μου, ότι είμαι καλός μαλάκας! Το να το κάνεις είναι απόδειξη της αγάπης σου και κυρίως του σεβασμού σου προς εμένα».
Μ’ άλλα λόγια: πέρα από τα επιφαινόμενα, ο σκληρός πυρήνας της ελληνικής οικογένειας συνεχίζει να είναι πατριαρχικός και ο συμβολισμός του επωνύμου είναι μια ένεση για την ενίσχυση αυτής της δομής.
Ο νόμος, αν ήθελε να είναι πραγματικά επιτρεπτικός και να μην οριοθετεί πράγματα που θα έπρεπε να είναι δικαίωμα καθενός να επιλέξει ελεύθερα (όπως το όνομά του), θα έπρεπε να ορίζει το εξής απλό: Οι άνθρωποι κρατούν το επώνυμό τους σε όλο τους το βίο, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε θεσμική μεταβολή, οικογενειακή, θρησκευτική ή άλλη. Ωστόσο, οποιοσδήποτε άντρας ή γυναίκα επιθυμεί να αλλάξει το όνομά του και να λάβει ένα άλλο της δικής του επιλογής, μπορεί να το κάνει οποιαδήποτε στιγμή δίχως να υποχρεούται να το αιτιολογήσει και δίχως η διαδικασία να είναι περίπλοκη και χρονοβόρα.
Όμως ας αφήσουμε τα νομικίστικα και ας πάμε στο ζουμί. Το μικρό όνομα λειτουργεί ως προς τη διαφοροποίηση της ατομικότητας μας από τις άλλες ατομικότητες. Άλλος ο Πέτρος, άλλος ο Παύλος. Το επώνυμο δηλώνει καταγωγή και κτήση. Ο Κλαπαρχίδης είναι πόντιος και γιος του Κλαπαρχίδη, από το μέγα γένος των Κλαπαρχίδιδων. Τα οικογενειακά ονόματα διαβαίνουν αναλλοίωτα τους αιώνες, αρκεί να μιλάμε βέβαια για άρρενες. Οι γυναίκες δεν μεταφέρουν το όνομά τους. Άρα, γιατί να μην το αλλάξουν; Από τον πατέρα στο σύζυγο, έτσι κι αλλιώς ετεροκαθορισμένες είναι. Όλο αυτό προϋποθέτει ότι η γυναίκα είναι κτήμα ενός αρσενικού, του ανήκει. Στο σημείο αυτό, ο φεμινισμός και το bdsm φαίνεται να απέχουν όσο η Γη απ’ τον Άρη. Κι όμως, επί της ουσίας, (θα έπρεπε να) λένε το ίδιο πράγμα: το να ανήκεις είναι δικό σου καπέλο, δεν μπορεί να επιβληθεί από κανέναν και ειδικά από εκείνον στον οποίο επιθυμείς να ανήκεις.
Εντυπωσιακή ήταν η χειρονομία της αείμνηστης Μαλβίνας Κάραλη, η οποία άλλαξε το επίθετό της σε Χαριτοπούλου όταν παντρεύτηκε τον Διονύση Χαριτόπουλο. Τότε, η κίνηση αυτή είχε σχολιαστεί παντοιοτρόπως. Δυστυχώς, η επιλογή της παρερμηνεύτηκε από το κυρίαρχο πάντα ρεύμα του «τόσα ξέρουμε, τόσα λέμε». Θα γινόταν ίσως πιο ξεκάθαρη και θα της έβγαζα το καπέλο αν δήλωνε «Μαλβίνα Διονύσαινα» κατά το πατροπαράδοτο Γιώργαινα και Λάμπραινα. Έτσι, θα καθιστούσε πιο σαφές ότι επιθυμεί ν’ ανήκει στον συγκεκριμένο άνθρωπο, κι όχι να προβατοποιηθεί στην έννοια της γενιάς. Άλλωστε, ο άντρας κάνει, λένε, τη γενιά, κι όχι η γενιά τον άντρα, κι αν είν’ ο τράγος δυνατός, δεν τόνε στένει η μάντρα των νομοθετημάτων...

 

Όλα αυτά περί κοινωνικής ωριμότητας που αναφέρεις camera obscura δεν αφορούν τους νόμους και τους νομοθέτες.
π.χ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ορίζει νόμους οι οποίοι πρέπει να τηρούνται απ’ όλα τα μέλη της. Το κατά πόσο μερικές χώρες είναι ανώριμες να τους εφαρμόσουν της είναι αδιάφορο.

Μας χαρίζουν ελευθερία κινήσεων κι εμείς αναφωνούμε: «Όχι, δε μας αξίζει ακόμη;;;;!!!»

Πέραν, αν φοβάστε ότι θα δεχτείτε πιέσεις ή θα φάτε ξύλο από κάποιους ανθρώπους για να πάρετε το επώνυμό τους, προφανώς δε χρειάζεται και να τους παντρευτείτε.

 

Γνωστή μου λεγόταν Προβατά και παντρεύτηκε για να αλλάξει το επώνυμό της. Ο άντρας της λεγόταν όμως Κατσίκας.