Πώς πέθανε ο γιος του Στάλιν

Δηλαδή για σένα το να πολεμά κάποιος και να αμύνεται γι’ αυτά που του ανήκουν είναι το ίδιο με το να επιτίθεται για να αρπάξει τα αγαθά των άλλων.
Βλάκας ο νεκρός επιτιθέμενος, βλάκας και ο νεκρός αμυνόμενος.
Ας το βάλουμε στα πόδια καλύτερα....

Ελευθερία = «σπίτι και υπάρχοντα»;;!!! Μάλλον αστειεύεσαι... Σχεδόν σίγουρα αστειεύεσαι... αλλά δε θα το έπαιζα και στο στοίχημα.

Αν η υπεράσπιση της ελευθερίας είχε το νόημα που δίνεις, τότε είτε υπήρχαν δυνάμεις κατοχής είτε όχι, τις ίδιες ελευθερίες έκφρασης και κινήσεων θα είχαν οι υπόδουλοι λαοί. Νομίζεις πως κάτι τέτοιο πίστευαν οι άνθρωποι πριν πολεμήσουν;

Μην κοιτάς που λέμε στο forum εδώ πως οι σκλάβοι αισθάνονται "ελεύθεροι" όταν έχουν τον αφέντη από πάνω τους. Σε έναν πόλεμο κανείς υποδουλωμένος δε θα αισθανθεί έτσι.

Αν σου στερούσαν την ελευθερία θα υπήρχε λόγος να πολεμήσεις ή θα έλεγες καλύτερα να σε βάλουν σε ένα κελί με αρκετά υλικά αγαθά;

Η τιμή ενός ανθρώπου είναι η ελευθερία, η αξιοπρέπεια και η περηφάνια του.
Είναι οι κυριότεροι λόγοι που πολέμησαν οι Έλληνες το 40’. Το παραπάνω που περιγράφει ο Κούντερα είναι θάνατος ντροπής και μόνο. Είναι ιεροσυλία η σύγκριση με τον θάνατο των ηρώων ενός πολέμου.

Τι εννοείς καρπώνομαι; Το ότι τους αναφέρω; Το ότι είμαι περήφανος γι’ αυτούς ως απόγονός τους;
Φυσικά. Ήταν επίσης ένας λόγος που πολέμησαν οι στρατιώτες μας.
Βέβαια, αν γνώριζαν πως σήμερα θα φθάσουμε στο σημείο να συγκρίνουμε την ηρωική τους αντίσταση με το θάνατο ενός που πέθανε για το λόγο που αναφέρει ο Κούντερα, δεν ξέρω τι θα είχαν κάνει...

 

ένας θάνατος είναι μια τραγωδία, κάποιες χιλιάδες θάνατοι είναι μια στατιστική

 

blindfold τι μας θύμισες την φιλειρηνική αυτή προσωπικότητα που είναι έτοιμη να προταθεί για νόμπελ ειρήνης?

 

Lost, τα σκατά είναι μια επινόηση του Κούντερα για να δείξει τον παραλογισμό του πολέμου. Και στο φινάλε, αν πρόκειται να πεθάνεις, καλύτερα να πας από σκατά παρά για μαλακίες (εθνικιστικές ή μη).

 

Συμφωνώ απόλυτα Lost_boy

Δεν οικοιοποιούμαστε τίποτε όμως αισθανόμαστε υπερηφάνεια για την τότε απόφαση του ελληνικού λαού να αντισταθεί. Άλλωστε και εκείνοι πολέμησαν και για τους ίδιους και για το μέλλον δηλαδή όλους εμάς.

 

Συνήθως ο τρόπος θανάτου «γεννά» τους ήρωες.
Και οι ήρωες δημιουργούνται συνήθως πεθαίνοντας για ανώτερους σκοπούς, όπως η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της χώρας που γεννήθηκαν, η υπεράσπιση της ελευθερίας και των αξιών του έθνους τους κι όχι για το δικαίωμα να μην καθαρίζουν τα κόπρανά τους στη φυλακή.

 

Αφιερωμένο στον Lost boy και σ' όσους πιστεύουν στους ηρωϊκούς θανάτους

 

αφιερωμενο στον Durcet και σε οσους πιστευουν οτι εκεινοι θα τα ειχαν καταφερει καλυτερα   :



ωστοσο κανεις δεν παει για να πεθανει ..... παει για να μεινει ελευθερος ...

Από το Τρωικό κάστρο η Ανδρομάχη
στον Έκτορα που κίναε για τη μάχη
φώναξε με φωνή φαρμακωμένη:

«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει,
όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.
Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,
στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»

Έτσι κι εμένα η κόρη του Γαβρίλη
σαν έφευγα στις 20 τ' Απρίλη
μου φώναξε ψηλά από το μπαλκόνι:

«Στρατιώτη αν θες τη μάχη να κερδίσεις,
μια κοπελίτσα κοίτα ν' αγαπήσεις.
Όποιος το γυρισμό του όρκο δεν κάνει,
στρατιώτη μου, τον πόλεμο το χάνει»

 

Η φυσική κατάσταση κάποιου όταν πεθάνει (με οποιονδήποτε τρόπο) φυσικά και δεν αλλάζει. Είναι νεκρός.

Αυτό όμως που χαρακτηρίζει κάποιον άνθρωπο είναι ο τρόπος που ζει κι αγωνίζεται γι’ αυτά που πιστεύει κι επιθυμεί. Αν ο θάνατος προέλθει από τον αγώνα αυτόν ο οποίος είναι σύμφωνος με τα ιδεώδη και τα ιδανικά ενός έθνους, τότε ο άνθρωπος ακόμη και μετά το θάνατό του ονομάζεται ήρωας.
Κι αν ακόμη εμείς θέλουμε να τον θεωρούμε «απλά» νεκρό, αυτός πιθανότατα θα έκανε και πάλι τον ίδιο αγώνα αν ξαναζούσε κι ας είχε τις ίδιες συνέπειες για τον ίδιο.

Δεν είναι το ζητούμενο για όλους το να ζει κάποιος. Αλλά το πως ζει και ίσως το γιατί και πως πεθαίνει.
Πλέον έχουμε λησμονήσει την αξία αυτού του αγώνα διότι δεν έχουμε να παλέψουμε σήμερα για να υπερασπίσουμε κάτι το οποίο θεωρείται πανανθρώπινο αγαθό.

Βλέπετε αυτόν τον αγώνα τον έκαναν για εμάς τους ίδιους κάποιοι άλλοι κάποτε... που σήμερα τους θεωρούμε απλά... νεκρούς.

 

Απάντηση: Πώς πέθανε ο γιος του Στάλιν

Όλοι μου οι θάνατοι υπήρξαν ηρωικοί, αλλά σε μερικούς έπληξα.

 

Durcet αν όλοι σκέφτονταν όπως εσύ, δεν θα υπήρχαμε σαν έθνος. Ευτυχώς αποτελείτε μειοψηφία.

Δεν έχω να προσθέσω τίποτα, συμφωνώ με isnogood και Lost_boy σε όσα είπαν

 

Πότε είπα εγώ καλέ τέτοια πράγματα; Άντε άντε...

Είπα ότι οι πόλεμοι γίνονται συνήθως για υλικά πράγματα. Άλλο το ότι παραμυθιάζουν τα αγοράκια σαν εσένα με μεγάλες ιδέες. Βλάκες είναι όσοι χάφτουν τα παραμύθια.

Να πολεμήσεις, ναι. Να ξέρεις γιατί πολεμάς όμως. Μην μου πεις ότι οοολοι όσοι πολεμούν ή πολέμησαν ήξεραν. Εδώ δεν μπορείτε να διαχωρίσετε ανάμεσα στην φυσική και την μετα-φυσική.

Καλώστον τον "ελεύθερο". Excuse me, is this a piece of your brain?

Για να ακούσω έναν ορισμό της ελευθερίας. Ο τελευταίος καλός που άκουσα ήταν εκείνου του δαιμόνιου Ινδού, του Κρισναμούρτι. Τον παρέθεσα και στο φόρουμ, ήθελα τόσο να τον μοιραστώ με τους έχοντας ώτα.

Εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, πράγματι.

Όχι. Κι εγώ θα μαχόμουν ενάντια στην καταπίεση, στην στέρηση των δικαιωμάτων μου, ενάντια στον κατακτητή που θέλει να με υποδουλώσει, ενάντια στον κατακτητή που με έχει υποδουλωμένη. Είναι αυτονόητο, δεν χρειάζεται να το λέμε και να το ξαναλέμε. Αυτό που δεν είναι αυτονόητο είναι ότι οι άνθρωποι (και οι λαοί) γίνονται πιόνια στα χέρια των ισχυρών. Ο φανατισμός και ο εθνικισμός είναι εξαιρετικά μέσα παραμυθιάσματος. Έτσι ακριβώς θα το έκανα κι εγώ, από θέση ισχύος.

Έτσι λέτε εσείς εδώ στο φόρουμ; Ότι αυτό είναι που τους ελευθερώνει; Πού το λέει αυτό ακριβώς; Εκεί που παραθέτει τον κατάλογο των υπηρεσιών;

Στον πόλεμο δεν υπάρχουν υποδουλωμένοι. Υπάρχουν μαχητές. Συνήθως πιστεύεις ότι πολεμάς για την ελευθερία και τα δικαιώματά σου. Όταν τελειώνει ο πόλεμος, δεν καταλαβαίνουν καν οι επιζώντες ότι πήραν τα παπάρια τους. Φυσικά προτιμάς να έχεις τον δικό σου δερβέναγα, αυτόν που σε παραμυθιάζει ότι έχεις δικαιώματα. Παπούτσι απ' τον τόπο σου...

Όποιος μου στερήσει την ελευθερία μου (αυτή που δεν έχω δηλαδή) θα του φάω το λαρύγγι. Παρόλα αυτά δεν μπερδεύω τη φυσική με την μεταφυσική. Είναι κι αυτό κάτι. Ίσως το μόνο που έχω.

Lost boy, ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Δεν θα άντεχες ούτε εσύ ούτε σχεδόν κανένας από τους σημερινούς Έλληνες ούτε για 5 λεπτά στον πόλεμο του '40. Αυτή είναι η μόνη ντροπή.

Κατά τα άλλα, αναγνωρίζω ότι δεν μπορείς να συλλάβεις το θέμα και θα σταματήσω εδώ αυτόν τον μονόλογο μαζί σου.

Πιστεύω ότι θα κατανοούσαν απόλυτα την διαφορά. Βλέπεις γνωρίζω έναν που πολέμησε τότε και σημείωσε δίπλα στο κείμενο αυτό, στο περιθώριο, με κόκκινο στυλό: Εύστοχο. Φαντάζομαι το ότι αιχμαλωτίστηκε και βασανίστηκε επί 7 χρόνια από τους πολεμιστές της ελευθερίας του είχε κάνει το μυαλό κουρκούτι. Ευτυχώς είχε την ευκαιρία να πεθάνει στο κρεβάτι του. Έναν απλό θάνατο. Ούτε για να μοιράσουν την γη οι μεγάλες δυνάμεις ούτε για να αποδείξει ότι ήταν Άνθρωπος.