Απόσπασμα: The picture of Dorian Gray - Oscar Wilde

"Ο σκοπός της ζωής είναι η εξέλιξη του εαυτού μας. [...] Οι άνθρωποι [...] έχουν ξεχάσει το ύψιστο καθήκον, το χρέος που έχουμε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Φυσικά είναι γεμάτοι ευσπλαχνία. Ταϊζουν τους πεινασμένους και ντύνουν τους ζητιάνους. Αλλά οι ίδιες τους οι ψυχές πεινούν και είναι γυμνές.
[...]
Ο αυτοακρωτηριασμός των αγρίων επιβιώνει τραγικά στην αυταπάρνηση που φθείρει τις ζωές μας. Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας. Κάθε παρόρμηση που πολεμάμε να καταπνίξουμε, μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό και μας δηλήτηριάζει. Το σώμα αμαρτάνει μια φορά και ξεμπερδεύει, γιατί η πράξη είναι ένας τρόπος εξαγνισμού. Δε μένει τίποτ΄άλλο παρά η ανάμνηση μιας απόλαυσης ή η πολυτέλεια της μεταμέλειας. Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σ' αυτόν. Αν του αντισταθείς η ψυχή σου θ' αρρωστήσει απ'τη λαχτάρα για τα πράγματα που η ίδια απαγόρεψε στον εαυτό της, απ' την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της έχουν κυρήξει τερατώδη και παράνομα."

Συμφωνείτε ή όχι, και γιατί;

 

Ποιος στοιχειωδώς νοήμων θα μπορούσε να διαφωνήσει με τον καταραμένο βρετανό?

Το να τρως είναι ανάγκη,το να γεύεσαι είναι προνόμιο.Η γεύση του προνομίου άπτεται του άνομου,του τερατώδους,του μη ηθικοκανονιστικού.Η μεταμέλεια σαν είδος εσωτερικής μεταμόρφωσης που συνήθως δεν έρχεται σε αντίθεση με την συνέχιση της αμαρτίας,είναι τελματώδης όταν μεταμελεί για αυτό που δεν έπραξε.



I know that she is made of smoke
but I've lost my wayy
she knows that I am broke
so that I must play
temptation, temptation, temptation
oh, whoa, temptation, temptation, I can't resist

Tom Waits

 

Ο πολύ συμπαθής Oscar Wilde, εξαιρετικά πνευματώδης και πολύ ευχάριστος στην ανάγνωση, θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να θεωρείται, παρ΄όλ' αυτά, αμπελοφιλόσοφος. Το συγκεκριμένο έργο το βρήκα μάλλον ύμνο στην ηθική παρά τις αντιδράσεις που είχε ξεσηκώσει στην εποχή του. (Προτιμώ το γεμάτο χιούμορ The Importance of Being Earnest, παραγνωρίζοντας εντελώς το ηθικό δίδαγμα.)


Το απόσπασμα που παραθέτεις αναφέρει δύο διαφορετικά θέματα. Ο σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης είναι πολύ πλατύτερο θέμα απ' ότι το θέτει εδώ ο συγγραφέας. Ο αγαπημένος μου Kurt Vonnegut, για παράδειγμα, θεωρεί πως είμαστε στη γη για να κλάνουμε δεξιά κι αριστερά - με λίγα λόγια σνομπάρει κάθε ηθικολογική θεώρηση του σκοπού της ύπαρξης. Τελικά, η εύρεση λόγου ύπαρξης είναι τόσο προσωπική υπόθεση όσο και το τι μας κάνει ευτυχισμένους.



Πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε το "χρέος" απέναντι στους άλλους από το χρέος προς τον εαυτό μας; Παρεκτός κι αν μιλάμε για καμια κυράτσα του φιλόπτωχου ταμείου, κανέναν 'εθνικό ευεργέτη' που προσποιείται πως βοηθά μεγαλόψυχα, γεμάτοι ανθρωπισμό τους πτωχούς και κακόμοιρους που ουσιαστικά περιφρονούν. Σε άλλες περιπτώσεις, η φροντίδα του εαυτού και του άλλου, των άλλων, δεν βρίσκω λόγο να διαχωρίζεται. Ίσως γιατί θεωρώ τον εαυτό μου μέρος του ανθρώπινου είδους, και, όπως έγραφε και ο Μπρεχτ σε κάποια παρομοίωση, τα αυτοκίνητα σ' έναν δρόμο προχωρούν όλα μαζί, πάνω-κάτω. Σε σχέση. Ως σχέση. Επιπλέον, αρνούμαι να ξεχωρίζω την ύπαρξή μου σε "κουτάκια" και στις θετικιστικές "κατηγορίες" ως μέθοδο ύπαρξης. Πολλές αποχρώσεις μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο στιγμιότυπο σε διαφορετικούς και πολύπλοκους συνδιασμούς, αποστάσεις, ταυτίσεις -- εγώ και οι άλλοι ως όλον σε διαρκή σχέση.



Στο δεύτερο μέρος περί παρορμήσεων και πειρασμών -- η ενηλικίωση σημαίνει όχι μόνο έλεγχο και εκλογίκευση των παρορμήσεων αλλά και ιεράρχιση. Η άμεση πραγμάτωση των παρορμήσεων θυμίζει μάλλον παιδάκι που απαιτεί το γλυφιτζούρι που λιγουρεύτηκε άμεσα. Η ωριμότητα χαρακτήρα και σκέψης απαιτεί πολύ πιο φιλόδοξους και μακροπρόθεσμους ορίζοντες, όπως για παράδειγμα το να μάθω να φτιάχνω γλυφιτζούρια για να έχω όχι μόνο την άμεση ικανοποίηση της λιγούρας μου ανά πάσα στιγμή, αλλά και τη χαρά του να ξέρω πως φτιάχνονται και τη χαρά της ικανότητας να τα φτιάχνω μερακλίδικα.


Από την άλλη, οι υπερβολικές και πνιγηρές ηθικές απαγορεύσεις ενός παραφουσκωμένου υπερεγώ, θα συμφωνήσω πως μπορούν να αποτελούν πηγή δυστυχίας, όσο και η άμεσα απόλυτη έλειψη νόμων και ποινών θα οδηγούσε σε σφαγή. Το θέμα είναι αρκετά πολυσύνθετο για να αναλυθεί "στο γόνατο".




​

 

Ο ίδιος, στο ίδιο μυθιστόρημα, μέσα από το ρόλο του συνομιλητή του ήρωα, του οποίου τις ατάκες παρέθεσα.

Ασφαλώς! Ο Wilde είναι γεννημένος πουριτανός - για τούτο και βαθιά ενοχικός. (Γι αυτό μου αρέσει τόσο, τόσο πολύ.) Ο ίδιος για το εν λόγω έργο έλεγε πως "κάποτε θα αναγνωριστεί ως ένα πραγματικό έργο τέχνης, οπου υπάρχει εγγενές, ένα γερό μάθημα ηθικής".

Το υπογραμμισμένο κείμενο εξηγεί το λόγο για τον οποίο οι σαδιστές γίνονται κυρίαρχοι.

 

Μεγάλα, καλομαθημένα, απαιτητικά παιδάκια; (!)


​

 

Ακριβώς για αυτό χρίστηκε καταραμένος.

Ο άνθρωπος είναι αυτό που πράττει,τίποτα δεν είναι πίσω από αυτό έλεγε ο Nietsche αιωρούμενος και αυτός στα αμπέλια της φιλοσοφίας.Το τι λαμβάνει καθείς ως σκοπό της ζωής του εντάσσεται στο βαθμό που δύναται να απεμπολήσει την αηδία που του προκαλεί ο πολιτισμός για αυτό που ο ίδιος είναι.

Η βασικότερη διαφοροποίηση μεταξύ παιδιού και ενήλικα έγκειται στην αντίληψη του ενήλικα ότι πλέον η επιθυμία του ανάγεται σε ανάγκη,μια ανάγκη που καλείται να πραγματώσει σε ένα περιβάλλον που επικαλείται την πύκνωση της εχθρότητας ως επιταγή ασφάλειας και ειρήνευσης για το ίδιο του το είναι.

Εξού και η ασφάλεια ταυτοποιείται με τον μηρυκασμό και την απώθηση των ορμεμφύτων, το παραχάιδεμα τους με την "λογική" της ιδεοποίησης της σκέψης,οπού οι ιδέες αποτελούν ένα μάννα του αγώνα για πολιτισμική επιβίωση, ήτοι τον εμπλουτισμό των ψυχογενών ενορμήσεων με το πέπλο μιας ηθικοκανονιστικής ιδεολογίας που νομιμοποιεί η τουλάχιστον απαλύνει την "αμαρτία",της παρατεταμένης ενήλικης αιτιολόγησης και ακυρωτικής φυσικά νομοτελειακής δράσης.

 

Αναγκασμένα να καλλιεργούν γλυφιτζουρόδενδρα. Σκέπτομαι να το αναπτύξω σε άλλο νήμα, οπότε το αφήνω για λίγο στην άκρη.

 

Ισως να θεωρηθει ασχετο με το νημα ομως αρκετο καιρο πριν βρεθηκα στο νησακι Burano της Βενετιας (πολυ κοντα στο νησακι Murano, οπου φτιαχνονται τα περιφημα γυαλικα) , σε ενα παλιο αρχοντικο, οπου εζησε (απ, ο,τι μου ειπαν εκει για λιγο) ο Oscar Wilde, και πως σε ενα απο τα δωματια του παλιου αυτου αρχοντικου, σε μια κρεββατοκαμαρα συγκεκριμενα, εμφανιζοταν το φαντασμα του, σε εναν καθρεπτη εαν δεν με απατα η μνημη μου.
Ομολογω πως δεν το πολυπιστεψα!

 

ίσως πέρασες και από εκεί ...

 

 

Its very hot, I'm upset, so forgive me in advance, but I have to say it:

Its The Portrait of Dorian Gray for f**k's sake!

 

http://www.oscarwildecollection.com/

YΓ: Ασχέτως τίτλου, ενδείκνυται για εψιμυθιωμένους νεανίες.

 

Ναι, εχετε δικιο γμτ!! Τι μερα κι αυτη