Ας τη βαρκα

ο κυκλος της θαλασσας

αλιμονο στην βαρκα διχως καπετανιο
αλιμονο στον καπετανιο διχως προορισμο
αλιμονο στον προορισμο που δεν εχει λιμανι απαγγειο
αλιμονο στα λιμανια που οι αεριδες ερημωσαν απο βαρκες

isnogood ....

 

Re: Απάντηση: Re: Ας τη βαρκα

Σκέφτομαι, μήπως και η βαρκούλα που παραδέρνει πότε δω και πότε κει, συνιστά εξίσου ένα συγκεκριμένο προορισμό, που ενδέχεται να μη διαφέρει σε τίποτα από το οργανωμένο ταξίδι.
Με την έννοια ότι η προσήλωση στο μη προορισμό, εμπεριέχει πάλι καθορισμένη πορεία, χωρίς την αλλαγή στη νοοτροπία.
''Αδειάζοντας'' από ορισμούς που δεσμεύουν και καθορίζουν την απόλαυση του ταξιδιού με συγκεκριμένο τρόπο, η βαρκούλα μπορεί να γίνει εκείνο το μαγικό παιχνίδι, που χωρίς δεύτερες σκέψεις, μας συνάρπαζε ως παιδιά.

Έχεις δίκιο, πάμπολλες οι εκδοχές της κατάληξης, ίσως και να σχετίζονται με τον τρόπο αντίληψης, ποιος μπορεί να ξέρει τι μέλλει γενέσθαι, τραγουδώντας, θαλασσοδαρμένοι...

Πήραμε μια βαρκούλα, βαρκούλα με πανί
βγάλαμε το πανάκι και πιάσαμε το κουπί
Ένα για τον καθένα δύο κι όλοι μαζί
τρία για την βαρκούλα και πάλι από την αρχή

Πλήθος αγγέλων τα ουράνια σπαρμένα
Ένα για τον καθένα και πάλι από την αρχή...

Κάπως σαν ταξιδιώτες του παντός, μ' ένα μεθυσμένο πιάνο... 

 

;feature=related

 

Απάντηση: Ας τη βαρκα

Κι ένα τραγουδάκι, ο σεβάχ ο θαλασσινός, που γυρίζει συχνά πυκνά πολλά χρόνια στο μυαλό μου


Και για να μην κατηγορηθώ ως λαϊκιστής από μερικούς κακεντρεχείς, θα λαϊκίσω περισσότερο- Ιδού δύο καταπληκτικές σκηνές από e la nave va…… το καλύτερο για μένα έργο του Fellini

;feature=related

;feature=related

 

Απάντηση: Ας τη βαρκα

 Πράγματι, θαυμάσιο.
Αλλά εγώ γιατί θυμήθηκα τη Monica Vitti να σιγοτραγουδάει 'A mezzanotte va la ronda del piacere...';

 

Re: Απάντηση: Ας τη βαρκα

Παρολα αυτα ομως κ το σπασμενο/ερειπωμενο/σκουριασμενο κουφαρι καραβιου εχει τη γοητεια του, μελαγχολικη μεν αδιαμφισβητητη δε......

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ας τη βαρκα

Ωραίο το τραγουδάκια Eri. (Δεν πάω καλά – δύο ελληνικά μαζεμένα μ’ άρεσαν – θα κατηγορηθώ για εθνικοφροσύνη).

Καλή παρατήρηση llazouli. Η μαγεία και η δύναμη του ταξιδιού είναι η εμπλοκή σε καταστάσεις άγνωστες, μη προγραμματισμένες, ενδεχομένως επικίνδυνες, δυνατές, προκλητικές. Η προσήλωση του ταξιδιώτη στο ταξίδι είναι η προσήλωση στη συμμετοχή σε κάθε κατάσταση που θα τον ελκύει χωρίς να αραχνιάσει εκεί και χωρίς ν’ αρνείται τις επόμενες προκλήσεις. Η προσήλωση στη φυγή δεν είναι ταξίδι. Είναι επίφαση ταξιδιού αλλά στην ουσία είναι η άρνησή του.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ας τη βαρκα

''...αν η ελευθερία δεν υπάρχει μέσα μου, δεν υπάρχει για μένα σε κανένα μέρος...''
από το ''Βιβλίο της ανησυχίας''

Έχεις δίκιο, ταξίδι και όχι φυγή, σημαίνει να βγαίνουμε έξω απ' τη συνήθεια, να παρεκτρεπόμαστε, ανατρέποντας κάθε τi βολικό και να αφηνόμαστε στην περιπλάνηση, στο απροσδόκητο, στην αλλαγή πορείας...και αυτό που έχω αντιληφθεί στις σπάνιες στιγμές που έχω ζήσει σε τέτοιου είδους ταξίδια είναι, πως όσο εντονότερη η περιπλάνηση και η ταλαιπωρία, τόσο πιο αναγεννημένη και ξεκούραστη γυρίζω στη βάση μου! Σίγουρα, δεν είναι εύκολη υπόθεση, κι αν σε κάποιες ηλικίες ξεκινάς απλά και ασυλλόγιστα, αργότερα πρέπει να δώσεις την προσωπική σου μάχη για να πάρει η μηχανή και πάλι εμπρός...

Ένα πολύ όμορφο ταξιδιάρικο τραγούδι, από τον Arlo Guthrie, το ''City of New Orleans''
είναι απ' τα ταξίδια που χρόνια τώρα λιγουρεύομαι  

"Good morning America how are you?
Don't you know me I'm your native son,
I'm the train they call The City of New Orleans,
I'll be gone five hundred miles when the day is done."

 

Απάντηση: Ας τη βαρκα

Ταξίδια - ναυτία - ξένος - ξενοδοχεία

Χτες το βράδυ, τα κορίτσια στο μπαρ του ξενοδοχείου βαριόντουσαν. Δεν είχαν κανένα λόγο να το κρύβουν. Ήταν νωρίς ακόμα και οι δυο τρείς πελάτες δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον να γίνουν πελάτες τους. Καμιά φορά νοικιάζεις ένα κορμί. Το χρησιμοποιείς κάπως, αισθάνεσαι κάπως. Κανείς δε ρωτάει, κανείς δεν ενδιαφέρεται. Ούτε εσύ. Πληρώνεις, φεύγει, κοιμάσαι.

 

Ο ναύτης

 

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.


Γυναίκα-Νίκος Καββαδίας

Μελοποίηση: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας