Αυτοκτονία

Με αφορμή το νήμα "Επίκληση θανάτου", έψαξα για πληροφορίες στο θέμα της αυτοκτονίας και βρήκα μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που θα ήθελα να παραθέσω εδώ.

Θα αρχίσω με μερικές ιδιάζουσες μορφές αυτοκτονίας.

Οι πιλότοι καμικάζι (η λέξη σημαίνει θεϊκός άνεμος) κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν οι πιλότοι αεροπλάνων που μετέτρεπαν το αεροσκάφος τους σε κινούμενη βόμβα, αφού το φόρτωναν με εκρηκτικά και το έριχναν πάνω στα πλοία των συμμαχικών δυνάμεων ώστε να καταστρέψουν όσα περισσότερα μπορούσαν. Ήταν κάτι παρόμοιο με την επίθεση “banzai” του πεζικού. Η αυτοκτονίας αντί της αποδοχής της ήττας, η οποία θεωρούνταν ατιμωτική, είναι μέρος της Γιαπωνέζικης κουλτούρας, ιδίως στον στρατό.

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Kamikaze

Το seppuku (το οποίο ονομάζεται και χαρακίρι) είναι η αυτοκτονία για λόγους τιμής στην Ιαπωνία, την εποχή των σαμουράι. Όταν ο σαμουράι είχε ηττηθεί ή με κάποιον τρόπο ατιμασθεί, έμπηγε το σπαθί του στην κοιλιακή χώρα και με μία κίνηση από τα αριστερά προς τα δεξιά έκοβε την κοιλιά του ώστε να χυθούν τα έντερα έξω. Μετά άπλωνε τον λαιμό του ώστε να τον αποκεφαλίσει κάποιος σύντροφός του ή επίλεκτος υπηρέτης του και να τελειώσει το μαρτύριό του γρήγορα. Το κεφάλι έπρεπε να μην κοπεί εντελώς αλλά να συγκρατείται στο σώμα με ένα κομμάτι σάρκας. Υπήρχε μία πιο δύσκολη μορφή χαρακίρι, στην οποία μετά το αρχικό οριζόντιο κόψιμο ακολουθούσε ένα κάθετο. Ο σαμουράι έπρεπε να υπομείνει τους πόνους μέχρι να πεθάνει από την απώλεια αίματος, με το πρόσωπο μέσα στα χέρια του.

Το oibara γινόταν όταν πέθαινε ο Master κάποιου σαμουράι. Το kanshi (death of understanding) γινόταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για κάποια απόφαση ενός Lord. Αφού έκανε την τομή στην κοιλιακή χώρα, ο επίδοξος αυτόχειρας έβαζε έναν επίδεσμο στην πληγή για να συγκρατήσει τα έντερα μέσα και παρουσιαζόταν μπροστά στον Lord, όπου ανακοίνωνε τον λόγο διαμαρτυρίας του και μετά έβγαζε τον επίδεσμο μπροστά του και πέθαινε. Επίσης υπήρχε και το funshi (indignation death) που είναι οποιαδήποτε αυτοκτονία διαμαρτυρίας.

Tokugawa Shogunate edict banning Junshi (Following one's lord in death) From the Buke Sho Hatto (1663 AD) --
"That the custom of following a master in death is wrong and unprofitable is a caution which has been at times given of old; but, owing to the fact that it has not actually been prohibited, the number of those who cut their belly to follow their lord on his decease has become very great. For the future, to those retainers who may be animated by such an idea, their respective lords should intimate, constantly and in very strong terms, their disapproval of the custom. If, notwithstanding this warning, any instance of the practice should occur, it will be deemed that the deceased lord was to blame for unreadiness. Henceforward, moreover, his son and successor will be held to be blameworthy for incompetence, as not having prevented the suicides."

Επομένως, ο Lord έπρεπε να φροντίσει ο ίδιος ώστε να μην ακολουθήσουν αυτοκτονίες τον θάνατό του.

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Seppuku

To sati ήταν η πρακτική των Ινδουιστών κατά την οποία η χήρα του νεκρού καιγόταν στην πυρά του συζύγου της. Το έθιμο άρχισε να διαδίδεται κυρίως μετά το 500 μ.Χ. Η ανύψωση πέτρινων μνημείων στον τόπο όπου έγινε ένα sati ονομάζονται devli ή sati-stones και αποτελούν μνημεία για τη νεκρή γυναίκα, η οποία θεωρούνταν αντικείμενο σεβασμού και λατρείας.

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η χήρα εθελούσια αποτεφρώθηκε ή θάφτηκε ζωντανή μαζί με τον νεκρό σύζυγο, άλλες όπου το γεγονός ήταν αποτέλεσμα κοινωνικών πιέσεων ή προσδοκιών, άλλες όπου ο θάνατος θεωρούνταν προτιμότερος από την ζωή μιας χήρας, ιδίως όταν αυτή δεν είχε παιδιά, και άλλες όπου η χήρα ενώ ήθελε να ακολουθήσει τον νεκρό δεν της επετράπη από την κοινότητα.

Οι περιγραφές που υπάρχουν θέλουν τη γυναίκα να ξαπλώνει ή να κάθεται δίπλα στο σώμα του συζύγου, να περπατά ή να πηδά μέσα στη πυρά αφού ήδη έχει ανάψει ή να κάθεται μόνη της δίπλα στον νεκρό και να βάζει η ίδια την φωτιά. Ο θάνατός της μπορεί να θεωρούνταν η ολοκλήρωση του γάμου, αφού η χήρα ντυνόταν με γαμήλια ρούχα. Υπάρχουν άλλες περιγραφές όπου η χήρα δένεται ώστε να μην μπορεί να ξεφύγει αφού ανάψει η φωτιά και άλλες όπου εμποδίζεται η φυγή της από άντρες που την σπρώχνουν πάλι μέσα με μακριά ραβδιά.

Μερικά στατιστικά στοιχεία που υπάρχουν στη διάθεσή μας δείχνουν ότι από το 1813 έως το 1828, συνέβησαν 8135 sati. Σε έναν πληθυσμό 50 εκατομμυρίων, το ποσοστό sati σε χήρες υπολογίζεται σε μικρότερο του 1%. Επίσης θεωρείται ότι η πρακτική αυτή αρχικά συνηθιζόταν περισσότερο στις κάστες των ευγενών. Από το 1947 έως σήμερα, τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν 40 περιπτώσεις sati. Το έθιμο αυτό είναι πλέον παράνομο, μετά το sati της Roop Kanwar, μίας 18χρονης, το 1987. Όσοι εξαναγκάζουν ή προτρέπουν κάποια να κάνει sati τιμωρούνται με θάνατο ή ισόβια κάθειρξη.

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Sati_(practice)

Ένας Άραβας συγγραφέας του 10ου αιώνα, ο Ahmad idn Fadlan, περιγράφει την κηδεία ενός Σκανδιναβού αρχηγού, δίνοντας αρκετές λεπτομέρειες για τις κηδείες των Βίκινγκ. Ο αρχηγός τοποθετήθηκε σε ρηχό τάφο για 10 μέρες μέχρι να ράψουν καινούργια ρούχα γι αυτόν. Μία από τις σκλάβες του προσφέρθηκε να τον ακολουθήσει στην μετά θάνατον ζωή. Την φύλαγαν μέρα και νύχτα, δίνοντάς της ποτά που την κρατούσαν σε έκσταση καθώς αυτή τραγουδούσε. Όταν έφτασε η ώρα για την αποτέφρωση, τράβηξαν το πλοίο του αρχηγού στην ξηρά, το έβαλαν πάνω σε μία ξύλινη πλατφόρμα και έφτιαξαν ένα κρεβάτι για τον αρχηγό πάνω στο πλοίο. Μετά, μία γριά γυναίκα που ήταν υπεύθυνη για την τελετή και αναφέρεται ως «Άγγελος του Θανάτου», έβαλε μαξιλάρια στο κρεβάτι του.

Αφού ξέθαψαν το σώμα του αρχηγού το έντυσαν με τα καινούργια ρούχα. Τον έβαλαν στο κρεβάτι του μαζί με όλα του τα όπλα και μετά έβαλαν δύο άλογα να τρέξουν μέχρι να ιδρώσουν, τα έκοψαν σε κομμάτια και πέταξαν το κρέας μέσα στο πλοίο. Μετά θυσίασαν μία κότα και έναν κόκορα.

Εν τω μεταξύ η σκλάβα πήγαινε από σκηνή σε σκηνή και είχε σεξουαλική επαφή με τους άντρες. Κάθε άντρας της έλεγε «πες στον Αφέντη σου ότι το έκανα αυτό από την αγάπη μου γι αυτόν». Το απόγευμα μετέφεραν τη σκλάβα σε κάτι που έμοιαζε με πλαίσιο πόρτας και την σήκωσαν οι άντρες στα χέρια τους 3 φορές. Κάθε φορά το κορίτσι τους έλεγε αυτό που έβλεπε. Την πρώτη φορά είδε τον πατέρα της και την μητέρα της, την δεύτερη φορά όλους τους συγγενείς της και την τρίτη φορά είδε τον Αφέντη της στον άλλο κόσμο. Εκεί ήταν πράσινα και όμορφα και μαζί του είχε άντρες και νεαρά αγόρια. Είδε τον Αφέντη της να της γνέφει να πάει κοντά.

Μετά την πήγαν κοντά στο πλοίο. Έβγαλε τα βραχιόλια της και τα έδωσε στην γριά γυναίκα και τα δαχτυλίδια της τα έδωσε στις κόρες της γριάς που την είχαν φυλάξει. Την ανέβασαν στο πλοίο αλλά δεν της επέτρεψαν να μπει στη σκηνή όπου ήταν το σώμα του νεκρού αρχηγού. Της έδωσαν διάφορα ποτά για να πέσει σε έκσταση. Τραγούδησε και αποχαιρέτησε τις φίλες της. Τότε την έβαλαν στη σκηνή και οι άντρες άρχισαν να χτυπούν τις ασπίδες τους για να καλύψουν τις φωνές της. Έξι άντρες μπήκαν στη σκηνή μαζί της και είχαν σεξουαλική επαφή με το κορίτσι. Μετά την έβαλαν στο κρεβάτι όπου ήταν το σώμα του νεκρού αρχηγού. Δύο άντρες την κράτησαν από τα μπράτσα και δύο από τους καρπούς. Ο Άγγελος του Θανάτου πέρασε ένα σκοινί γύρω από το λαιμό της και καθώς δύο άντρες έσφιξαν το σκοινί, η γριά γυναίκα μαχαίρωσε το κορίτσι ανάμεσα στα πλευρά. Οι συγγενείς του αρχηγού πλησίασαν και με δάδες έβαλαν φωτιά στο πλοίο. Η φωτιά διευκολύνει το πέρασμα στον άλλο κόσμο, όπως πίστευαν. Η σεξουαλική επαφή με την σκλάβα που θυσιάστηκε έδειχνε ότι θεωρούσαν τη σκλάβα ένα μέσο για την μεταβίβαση της δύναμης της ζωής στον νεκρό αρχηγό.

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Viking_funeral#Ibn_Fadlan.27s_account

 

Απάντηση: Αυτοκτονία

".....Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς, τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τ' αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.
Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ.Γ.Κ.

Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι αν επιχειρήσουνε να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης να δέσουν και μια πέτρα στο λαιμό τους. Ολη νύχτα απόψε, επί 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθή ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου..."
Κ.Γ.Κ.

 

ειναι πραγματι πολυ αστειο να μιλουν για αυτοκτονια οταν :

-τρωνε κοτοπουλα με διοξινες
-χρησιμοποιουν ηλιελαια με πετρελαιο (καλα να παθετε , να μαθετε να αγοραζεται ελαιολαδο).
-τρωνε σε φαστ φουντ .
-καπνιζουν τσιγαρα .
-το 90% της τροφης τους εχει βγει απο καταψυκτη ή αεροστεγη συσκευασια .
-τα μοναδικα φρουτα στο σπιτι τους ειναι κατι πλαστικα διακοσμητικα στο τραπεζι της κουζινας .
-τρωνε κατι "προχειρο" στην δουλεια .
-περνουν 3 ωρες καθημερινα μεσα στους δρομους των μεγαλουπολεων οπου συνηθως διοξιδιο του ανθρακα , αζωτο και λοιπα εχουν κτυπησει μαυρο σαν αυτο της κηδειας και το Αουσβιτς μοιαζει με Σπα μπρος το κεντρο της Αθηνας με απνοια.
-θεωρουν οτι το να μεθυσουν ειναι κατι το μεσογειακο και το να οδηγησουν αμεσως μετα εθνικη περηφανια .
-το 60% της καταναλωσης φαρμακων εχει υποδειχθει απο τον ετεροθαλη αδελφο της ξαδελφης του γαμπρου της κουμπαρας που αντιμετωπησε καποτε το ιδιο περιστατικο.
-τα γυμναστηρια εχουν περισσοτερες πληρωμενες συνδρομες απο τους τακτικους πελατες.
-θεωρουν το shopping και την μπιριμπα αθληση .
-θεωρουν ηθικη αναστατωση την τακτικη μικροβιολογικη εξεταση εφοσον ειναι ενεργοι σεξουαλικα .
-αναζητουν τις χαμηλοτερες τιμες στα μεσα μεταφορας αεροπλανα και βαπορια .
-επικοινωνουν ειλικρινα με τον Θεο μονο οταν εχει αναταραξεις το αεροπλανο ... (χωρις πλακα .. πιστευτε οτι ο θεος θα αλαξει το μετεωορολογικο συστημα του πλανητη επειδη εσεις τρομαξατε με τα ανοδικα και καθοδικα ρευματα ;;   ) ..
-ουρλιαζουν σαν σειρηνες ασθενοφορου μπρος απο το περιστατικο , σε δρομους καναλια και "καφενεια"... αλλα ουδεις σχεδον δεν γνωριζει πως να προσφερει τις πρωτες βοηθειες .... η καλη και συντηρημενη γνωση ΚΑΡΠΑ (καρδιο αναπνευστικη ανανηψη) δεν ---ειναι ουτε γνωση ουτε παιδεια ουτε πολιτισμος ... ειναι ανθρωπια διοτι μονο ο ανθρωπος μπορει να βοηθησει οποιοδηποτε αλλο ον στον πλανητη ... ακομα και ομοιο του .
-προχωραν στην ζωη με σημαιες και πτυχια γνωσεων και εμπειρικων επιπεδων ... μα λησμονουν το "μακαριοι οι πτωχοι το πνευματι" που σημαινει : ευτυχισμενοι οσοι εχουν διαισθηση την πνευματικης τους πεινας .....

 

Ευθανασία!

2 Οκτωμβρίου 1913​

Aγαπητή Λώρα*

Αύριο φεύγω για πολύ μακριά και θα λείψω πολύ καιρό.Αρκεί ένα αντίο λοιπόν.
Νομίζω πως τίποτε δεν αξίζει περισσότερο.Φυσικά περιμένεις ένα κάπως μεγαλύτερο γράμμα και καλά κάνεις.Ο κόσμος θα ήταν εντελώς ανυπόφορος αν λέγαμε πάντα μόνο αυτό που αξίζει,κι αν δεν κάναμε ανοησίες,όπως να φεύγουμε για το Μεξικό και τη Νότια Αμερική.

Ελπίζω να βρεθείτε σύντομα στο μεταλλείο.Φαντάζομαι πώς θα λιμοκτονείς για βουνά,το ίδιο και ο Κάρλτ*.Εγώ σίγουρα.Ο πολιτισμός κάνει πολλή φασαρία !Τα βουνά και η έρημος μου ταιριάζουν καλύτερα.

Αντίο.Αν ακούσεις πως με στήσανε σε κάποιο μεξικάνικο μαντρότοιχο και με γέμισαν σφαίρες,θέλω να ξέρεις πώς το θεωρώ έναν εξαιρετικό τρόπο για να φύγει κανείς απο τη ζωή.Βάζει κάτω τα γερατειά,την αρρώστια,το πέσιμο απο τις σκάλες του υπογείου.

Ομως να είσαι ένας Γκρίνκγο στο Mεξικό...Ε αυτό είναι ευθανασία της προκοπής!

Τη αγάπη μου στον Κάρλτ,στοργικά δικός σας.

Άμπρος




Η Λώρα έλαβε άλλο ένα σύντομο γράμμα απο τον Μπήρς,στις 6 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς.Την πληροφορούσε πως βρισκόταν στο Λαρέντο του Τέξας και τελείωνε με τα λόγια "Δεν θα μείνω εδώ για πολύ,ώστε να πάρω νέα σου και δεν ξέρω που θα βρίσκομαι αργότερα.Υποθέτω πως δεν έχει σημασία.Αντιός,Άμπρος".

Εκτοτε δεν ξανάκουσε για αυτόν.

Ανεπιβεβαίωτες φήμες λένε ότι σκοτώθηκε απο τους αντάρτες του Πάντσο Βίγια ενώ ένας βιογράφος υποστηρίζει ότι σκοτώθηκε απο κυβερνητικούς στρατιώτες.Τάφος δεν βρέθηκε ποτέ.


*Η Λώρα ήταν η ανηψιά του και ο Κάρλτ ο σύζυγος της.

 

Η Sylvia Plath, αυτοκτόνησε στις 11 Φεβρουαρίου του 1963.

Το "Lady Lazarus" είναι ένα από τα πιο γνωστά της ποιήματα.

Lady Lazarus

I have done it again.
One year in every ten
I manage it-----

A sort of walking miracle, my skin
Bright as a Nazi lampshade,
My right foot

A paperweight,
My featureless, fine
Jew linen.

Peel off the napkin
O my enemy.
Do I terrify?-------

The nose, the eye pits, the full set of teeth?
The sour breath
Will vanish in a day.

Soon, soon the flesh
The grave cave ate will be
At home on me

And I a smiling woman.
I am only thirty.
And like the cat I have nine times to die.

This is Number Three.
What a trash
To annihilate each decade.

What a million filaments.
The Peanut-crunching crowd
Shoves in to see

Them unwrap me hand in foot ------
The big strip tease.
Gentleman , ladies

These are my hands
My knees.
I may be skin and bone,

Nevertheless, I am the same, identical woman.
The first time it happened I was ten.
It was an accident.

The second time I meant
To last it out and not come back at all.
I rocked shut

As a seashell.
They had to call and call
And pick the worms off me like sticky pearls.

Dying
Is an art, like everything else.
I do it exceptionally well.

I do it so it feels like hell.
I do it so it feels real.
I guess you could say I've a call.

It's easy enough to do it in a cell.
It's easy enough to do it and stay put.
It's the theatrical

Comeback in broad day
To the same place, the same face, the same brute
Amused shout:

'A miracle!'
That knocks me out.
There is a charge

For the eyeing my scars, there is a charge
For the hearing of my heart---
It really goes.

And there is a charge, a very large charge
For a word or a touch
Or a bit of blood

Or a piece of my hair on my clothes.
So, so, Herr Doktor.
So, Herr Enemy.

I am your opus,
I am your valuable,
The pure gold baby

That melts to a shriek.
I turn and burn.
Do not think I underestimate your great concern.

Ash, ash---
You poke and stir.
Flesh, bone, there is nothing there----

A cake of soap,
A wedding ring,
A gold filling.

Herr God, Herr Lucifer
Beware
Beware.

Out of the ash
I rise with my red hair
And I eat men like air.

 

ισως ακουστω λιγο σκληρη και αδικη μα η δικη μου αποψη περι αυτοκτονιας ειναι οτι ειναι η υπερτατη πραξη δειλιας προς τα προβληματα της ζωης.
και μην ξανακουσω το κλασσικο "ξερεις ποσο θαρρος θελει για να αφαιρεσεις τη ζωη σου?"
(δε μιλαω για αυτοκτονιες καμικαζι και παρομοι α πραγματα,αν και αυτο για μενα ειναι παρατραβηγμενο)
θαρρος και κοτσια θελει να κοιταξεις καταματα την πουτανα τη ζωη με ο,τι προβληματα σου προσφερει και να την ξεμαλλιασεις.

 

Απάντηση: Αυτοκτονία

Τι να πει και το Ριτσάκι, που ανεσύρθη από την κοιλιά του κήτους, για να την κατασπαράξουν μετά οι γάτοι...

ΓΙΑΝΝΗΣ: Στο κέντρον, κέντρον κοίταξε, στο κέντρον κοίτα μάλλον.
Δεν βλέπεις κάτι κόκαλα, έναν σωρόν κοκάλων;

ΦΑΥΣΤΑ: Βλέπω στο κέντρον ακριβώς μια χύτραν που αχνίζει
και κάτω εις το πάτωμα σαν κάτι να ασπρίζει.
Έχει το σχήμα πυραμίς. Μοιάζει σωρός κοκάλων.
Ή σκελετός νεάνιδος... αυτό θα είναι μάλλον.

ΓΙΑΝΝΗΣ: Γνώριζε πως ο σκελετός που βλέπεις της νεάνις
ανήκε εις την Ρίτσαν μας, που σήμερον την χάνεις.
Εισήλθον γάτοι με ορμήν, ακάθεκτοι ορμάγαν,
καθυστερήσαμε κι' οι τρεις κι' ήρθαν και μας την φάγαν.

ΦΑΥΣΤΑ: Ω δυστυχία τρομερά έπεσε στο σαλόνι,
που φύγαμεν απρόσεχτοι κι' η Ρίτσα ήτο μόνη.
Μάταιον είναι στη ζωή και αποδεδειγμένον,
οι ευτυχών προσωρινώς να ζουν δυστυχισμένων.
Πάντα ο Δίας ή ο Ζευς, βλέπων μιαν ευτυχία,
ρίπτει στα σπίτια των θνητών μεγάλη δυστυχία.
Κρίμα... Η είδησις αυτή, ομολογώ πως ήτο
μια άλυσος συμπτώσεων που δεν απεσοβείτο,
και μια προειδοποίησις από θεούς και δαίμων
ότι στον κόσμον σήμερον σπανίζουν των ευδαίμων.
Πηγαίνω στο δωμάτιον να κλαύσω σε μιαν άκρη
σφογγίζων απ' τα μάτια μου ένα θλιμένο δάκρι.
Και πες εις την Μαριάνθη μας, τελειώσας με των γάτων,
να βάλει στο τραπέζι μας λιγώτερον εν πιάτον.
Όταν εις την υφήλιον υπάρχουν πεινασμένων
είναι σκληρόν μένον φαγί, να πάει πεταμένον.

ΓΙΑΝΝΗΣ: Πάει το κοριτσάκι μας... καλά-καλά δεν ήλθε...

ΜΑΡΙΑΝΘΗ: Τι κάνει η κυρία μου; Της πέρασε; Συνήλθε;
Οι γάτες την κουζίνα μου την κάναν άνω κάτω.
Φάγαν την καρδερίνα μας, σπάσανε κι' ένα πιάτο.

ΓΙΑΝΝΗΣ: Η έκτασις της συμφοράς είναι πολύ μεγάλη.
Πας να γλυτώσεις τη μικρή, φτάνει μια πιο μεγάλη.

ΜΑΡΙΑΝΘΗ: Τα κόκαλα τι θα γενούν; Θέλετε να τα κρύψω;
Κόρη σας είναι και ρωτώ. Πού θέτε να τα ρίψω;

ΓΙΑΝΝΗΣ: Πιάσε τον σκελετό σιγά, τράβα τον απ΄ τις πλάτες
και βγάλτονε προσεχτικά, και ρίχτονες στις γάτες.
Όλο και θάναι μερικές λείπων στα κεραμίδια
να γλύψουν κόκαλα κι' αυτές και τίποτα παΐδια.
Δεν έπεται πως επειδή χάσαμε μία κόρη
πρέπει να είμεθα σκληροί στις γάτες κι' αιμοβόροι.
Μία βαθμίς πολιτισμού εις προηγμένον τόπον
είναι αι σχέσεις ζωντανών με ζωντανών ανθρώπων.
Ο αληθής ζωόφιλος, ο δίδων σε γάτα ψάρι
ομοιάζει με τον Ανδροκλή που τάιζε λιοντάρι.
Κρατών εμείς τα κόκαλα, κι' αυτές θα νιαουρίζουν,
θα ενοχλούν τη γειτονιά, κι οι γείτων θα μας βρίζουν.
Γαλή που νιαουρίζεται, ή κύων που βρυχάται,
και τον καθεύδων δύσκολα, ευκόλως θα ξυπνάται.

- απόσπασμα από την ΦΑΥΣΤΑ του Μποστ

 

O Vittorio Jano τίναξε τα μυαλά στον αέρα όταν- ετών 74- διεγνώσθη πως βαδίζει ολοταχώς προς την άνοια.
Φυσικά δεν έστερξε ο μεγάλος Μηχανικός την ευτελή κατάληξη που του ετοίμαζε η τύχη.

Αισθητικά τον βρίνω λάθος, έπρεπε να πάρει μαζί του ότι ομορφότερο δημιούργησε και να βουτήξει σ' ένα
γκρεμνό του Stelvio Pass με μια 8C ντυμένη από τον touring ή με μια θηριώδη bimotore.

 

είναι ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα, νομίζω.
ποτέ δεν μπορούσα να μπω στην ψυχολογία κ να καταλάβω κάποιον που αποφασίζει να αυτοκτονήσει.
Κατά βάθος το θεωρούσα πράξη δειλίας. όπως γράφει κ η kali crow από πάνω

Τώρα δεν ξέρω...

Πριν 2 εβδομάδες αυτοκτόνησε ένα οικογενειακός μας φίλος, κ το σοκ ήταν/είναι μεγάλο για μένα. Ένας απίστευτος άνθρωπος κ δυστυχώς ενώ τον είχα δει πρόσφατα, δεν ειχα καταφέρει να αντιληφθώ ότι κάτι πήγαινε τόσο στραβά.

 

γλυκητατη ,
ξερεις τι ειναι να ζεις ζωντανα αυτοκτονια φιλου σου....
αν οχι ελα να σου πω εγω....
αλλα συνεχιζω να τη θεωρω πραξη δειλιας γιατι αυτος ο φιλος μου θα μπορουσε να τα χε καταφερει.

 

ίσως να έχεις δίκιο, ίσως όμως κ να μην έχεις.  

το μόνο σίγουρο είναι ότι το σύμπαν είναι αρκετά διεστραμμένο ώστε
κάποιες φορές να υποχρεωνόμαστε να κάνουμε πράγματα που πριν τα κάνουμε να τα θεωρούσαμε απαράδεκτα κ να "χτυπιόμασταν" ότι δεν θα τα κάναμε αυτά...

είναι η διαστροφή του σύμπαντος, λέμε 

 

No es que muera de amor, muero de ti.
Muero de ti, amor, de amor de ti,
de urgencia mía de mi piel de ti,
de mi alma de ti y de mi boca
y del insoportable que yo soy sin ti.

Muero de ti y de mí, muero de ambos,
de nosotros, de ese,
desgarrado, partido,
me muero, te muero, lo morimos.

Morimos en mi cuarto en que estoy solo,
en mi cama en que faltas,
en la calle donde mi brazo va vacío,
en el cine y los parques, los tranvías,
los lugares donde mi hombro acostumbra tu cabeza
y mi mano tu mano
y todo yo te sé como yo mismo.

Morimos en el sitio que le he prestado al aire
para que estés fuera de mí,
y en el lugar en que el aire se acaba
cuando te echo mi piel encima
y nos conocemos en nosotros, separados del mundo,
dichosa, penetrada, y cierto, interminable.

Morimos, lo sabemos, lo ignoran, nos morimos
entre los dos, ahora, separados,
del uno al otro, diariamente,
cayéndonos en múltiples estatuas,
en gestos que no vemos,
en nuestras manos que nos necesitan.

Nos morimos, amor, muero en tu vientre
que no muerdo ni beso,
en tus muslos dulcísimos y vivos,
en tu carne sin fin, muero de máscaras,
de triángulos obscuros e incesantes.
Muero de mi cuerpo y de tu cuerpo,
de nuestra muerte, amor, muero, morimos.
En el pozo de amor a todas horas,
inconsolable, a gritos,
dentro de mí, quiero decir, te llamo,
te llaman los que nacen, los que vienen
de atrás, de ti, los que a ti llegan.
Nos morimos, amor, y nada hacemos
sino morirnos más, hora tras hora,
y escribirnos y hablarnos y morirnos.

Jaime Sabines


It’s not of love that I die, I die of you.
I die of you, love, of love of you.
Of an urgent need of mine, of my skin, for you;
of my soul for you, and of my mouth.
And of the unbearable man that I am without you.

I die of you and of me, I die of both.
Of us, of that one,
the one that’s torn, broken.
I die, I die you, we die it.

We die in my room, where I’m alone,
in the bed where you miss me,
on the street where my arm is empty,
in the theatre and in parks, on the streetcar:
in those places where my shoulder is used to your head,
and my hand to your hand,
and I know you with all of me, as I know myself.

We die in the place I have lent to air,
for you to be outside me.
And in the place where air runs out,
when I throw my skin onto yours
and we know ourselves within us, away from the world,
joyous, penetrated, and surely, unending.

We die, we know it. They ignore it, we die.
Between the two of us, now, separated
from one another, daily,
falling over multiple statues,
in gestures that we don’t see,
in our hands, which need us.

We die, love, I die in your womb,
which I can’t bite, or kiss;
in your sweet and living thighs;
In your endless flesh, I die of masks,
of obscure and incessant triangles.
I die of my body and your body,
of our death, love, I die. We die.
In the well of love, at every hour,
inconsolable, screaming,
inside of me, I mean, I call for you.
You’re called upon by the ones who are born,
by those coming from behind, the ones that come to you.
We die, love, and do nothing,
but die even more, hour after hour,
and write, and talk, and die.