Η Μοναξιά του Θανάτου

Ηλια το να πρεπει να πεισθεις να αναλογιζεσαι τον θανατο σου δεν ειναι καν Σαδισμος.
Μαζοχισμος ειναι το να πρεπει ντε και καλα να αναλογιζεσαι το πως θα ειναι την ωρα που θα ψυχοραγεις.

 

Re: Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Oρθότατο!
Άσε που ο μεσογειακός θάνατος δεν έχει καμία σχέση με τη ''μαυρίλα'' των βόρειων. Στις αλληγορικές παραδόσεις μας, ο θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά η ολοκλήρωση του φυσικού κύκλου της ζωής, το έναυσμα της αναγέννησης, για να ξετυλιχτεί ο νέος κύκλος.
Δεν ξέρω αν πραγματικά είναι τόσο σημαντικές οι σκέψεις που κάνουμε, τις στιγμές εκείνης της ύστατης ώρας, κατά πόσο αφόρητο είναι το φορτίο της μοναξιάς...πάντως δε μου φαίνεται περισσότερο βαρύνουσας σημασίας, από τη μοναξιά που βιώνουμε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας.
Μία απ' τις αγωνίες μου είναι, να έχω αφήσει στη μέση βασικές εκκρεμότητες, η αίσθηση ότι δεν έχω προσπαθήσει, κι ας μην πέτυχε, αυτό που μπορούσα να κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Πόσο γοητευτική η εικόνα της Θεάς Αφροδίτης να θρηνεί πάνω από το νεκρό σώμα του Άδωνι, η προσπάθεια της να τον επαναφέρει από το υποχθόνιο ταξίδι του για να ξαναρχίσει ο κύκλος της ζωής και γύρω σπαρμένα τριαντάφυλλα βαμμένα κατακόκκινα από το αίμα του!!!!!!!

 

Ποτέ δεν διάβασα τίποτα πιο ωραίο από το παρακάτω περί θανάτου.




Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)






Χωρίς το θάνατο, ούτε η ζωή έχει νόημα. Σκεφτείτε να είσασταν απέθαντοι, να ξέρατε πως θα ζούσατε χωρίς να πεθάνετε ποτέ. Δεν θα κάνατε ΤΙΠΟΤΑ απολύτως. Τίποτα δεν θα είχε νόημα να ασχοληθείς. Ο χρόνος δεν θα είχε νόημα. Όλα θα πέθαιναν γύρω εκτός από σας. Οι φίλοι... Γιατί να κάνετε φίλους που θα σας εγκαταλείψουν στα σίγουρα; Παιδιά; Πόσα από τα παιδιά σας θα αντέχατε να βλέπετε κάποια στιγμή να πεθαίνουν; Δεν θα 'ταν ζωή αυτό, σούπα ανάλατη νοσοκομείου θα 'ταν, άνοστη και ατέλειωτη. Μια βαρετή αηδία.




Είναι τρελλό, αλλά οι αντιφάσεις τρέφουν τη ζωή μας. Έχει νόημα να ζεις, ακριβώς γιατί θα πεθάνεις. Στο κάτω-κάτω ένα μόνο πράγμα είναι απολύτως σίγουρο, 100000% στη ζωή μας, που μπορούμε να βασιζόμαστε απόλυτα σ' αυτό -- οτι θα πεθάνουμε. Είναι μια σιγουριά, μια ασφάλεια.





Μ' άρεσε κάτι που διάβασα πως είπε (αλλά δεν είμαι σίγουρη) ο Μέγας Αλέξανδρος -- "Ζήσε σαν να είναι να πεθάνεις αύριο, ζήσε σαν να είναι να μην πεθάνεις ποτέ." Με όλα τα προβλήματα, περνάω καλά ζώντας, το γλεντάω με χαρές και λύπες. Κι άμα πεθάνω, χέστηκα για όλα...  ))




Αν νοιώθεις μεγάλη μοναξιά ενώ είσαι ακόμα ζωντανός, κάθε λεπτό είναι θάνατος, Ηλία.



​

 

 

Bring Me To Life

how can you see into my eyes like open doors
leading you down into my core
where I’ve become so numb without a soul
my spirit sleeping somewhere cold
until you find it there and lead it back home

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

now that I know what I’m without
you can't just leave me
breathe into me and make me real
bring me to life

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

Bring me to life
(I've been living a lie, there's nothing inside)
Bring me to life

frozen inside without your touch without your love darling
only you are the life among the dead

all this time I can't believe I couldn't see
kept in the dark but you were there in front of me
I’ve been sleeping a thousand years it seems
got to open my eyes to everything
without a thought without a voice without a soul
don't let me die here
there must be something more
bring me to life

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

(Bring me to life)
I’ve been living a lie, there’s nothing inside
(Bring me to life)

Evascence​

 

Το πόσο πολύ φοβόμαστε το θάνατο αποδεικνεται από το γεγονός, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, πιστεύει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και ελπίζει σε μια μετα θάνατον ΖΩΗ....

 

Γυρισε ποτε καποιος να μας πει εαν υπαρχει η οχι?
Οπως και να ειναι με την δικη μας αντιληψη, τωρα, ετσι οπως ειμαστε, ειναι δυσκολο να το εξηγησουμε η να το καταλαβουμε.

 

Re: Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Κάποιοι το λένε και γάμο  

[nomedia=""]YouTube - Question - System of a Down[/nomedia]

Do we know, when we fly
When we go, do we die?
Question - System Of A Down
Από τα πιο όμορφα τραγούδια και clips, ανατριχιαστικό θα έλεγα...

Το πλέον σίγουρο είναι ότι το συγκλονιστικό με το θάνατο δεν είναι όταν εμείς πεθαίνουμε, αλλά όταν οι γύρω μας (άτομα που αγαπήσαμε, που ζήσαμε μαζί τους, που ανταλλάξαμε μια κουβέντα) μαθαίνουμε ότι πέθαναν ή βιώνουμε εκ των έσω τον θάνατό τους.
Το δέος έγκειται στην ιδέα ότι αυτός που πριν λίγους μήνες/μέρες/χρόνια/ώρες τα πίνατε και τα λέγατε, δεν είναι πια εδώ, και ότι γι αυτόν δεν υπάρχει σήμερα, ούτε αύριο...Ίσως εκεί να βρίσκεται ο φόβος του θανάτου: στις σκέψεις που κάνουμε για τον Χ νεκρό, και βάζουμε τον εαυτό μας στην ίδια θέση.
Προσωπικά δε φοβάμαι το θάνατο. Το σώμα ξέρω πως θα φθαρεί. Για το πνεύμα (ή ο,τι αποκαλούν πνεύμα) δε γνωρίζω. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι, για μερικά άτομα τουλάχιστον, θα συνεχίσω να υφίσταμαι σαν ιδέα.

 

Συμφωνώ. Ετσι και αλλιώς όλοι κάποτε θα το ανακαλύψουμε 

 

Re: Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Ιδίως καθώς περνά ο καιρός, οι νεκροί φίλοι αυξάνονται, και οι λόγοι του θανάτου τους παύουν να περιορίζονται στο δυστύχημα ή την κουφή αρρώστια...
Αλλά και ο ξαφνικός θάνατος δεν παύει ποτέ να σοκάρει. (Χτες τον/την είδα, σήμερα πού στο καλό πήγε; Πού είναι;)

 

Άρνηση
Θυμός
Διαπραγμάτευση
Κατάθλιψη
Αποδοχή

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Συνήθως δεν τα προλαβαίνεις όλα. Στη μούρη σου τελευταία κολλάει η έκφραση του σταδίου, στο οποίο προλαβαίνεις να φτάσεις. Δεδομένου του ότι έχεις καταλάβει τι παίζεται. Surprise is not an option.

Πίνακας του Μοντιλιάνι ​

Ο Θάνατος είναι μοναχική υπόθεση όπως έλεγε και ο Ρέυ Μπράντμπερυ. Εικοσιπέντε χρόνια έγραφε αυτό το βιβλίο.

Η ζωή είναι ένας χορός με παρτενέρ το χρόνο. Κατά την διάρκεια της ο χρόνος μας δίνει το χώρο για κάνουμε τις δικές μας φιγούρες. Η τελευταία όμως θα είναι η δική του. Και αυτός θα συνεχίσει να χορεύει και μετά από εμάς.

Η αγωνία των τελευταίων στιγμών σχετίζεται με το προλάβαμε ή όχι. Λυτρωτικότερη απάντηση από το Ναι δεν υπάρχει. Μία απάντηση όμως που δεν έρχεται με την προφανής δράση.

Αν τα θέλουμε όλα, δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβουμε.

Αν θέλουμε και δεν τολμούμε, θα πρέπει να μάθουμε στον εαυτό μας να λέει πειστικά ψέματα.

Αν νομίζουμε ότι έχουμε προλάβει, θα πρέπει να ανησυχούμε.

Οι τελευταίες στιγμές δεν μπορούν να φέρουν τον χρόνο πίσω. Δεν διαφέρουν και πολύ από τις πρώτες, στο αμετάκλητο της θέσης τους.

Πρόλαβα να ζήσω;

Ναι.

Αυτά που ήθελα;

Αυτά που έζησες.

Τώρα όμως ζούμε. Η επόμενη στιγμή μπορεί να είναι γεμάτη. Μπορεί όμως να είναι και άδεια. Είναι το ίδιο σημαντικές. Η σημαντικότητα συσπειρώνεται απλά στην ύπαρξη τους…

Εικόνα: Πέθανα. Έχω χρόνο για λίγες σκέψεις. Ποιες;
Στον κόσμο θα συνεχίσει να γράφεται η ιστορία. Ωραία.
Οι δείκτες του ρολογιού θα συνεχίσουν να γυρνούν. Ωραία.
Άνθρωποί που αγαπώ θα συνεχίσουν να ζουν μέχρι να πεθάνουν. Ωραία.
Αυτοί και αυτά που θα μπορούσα να αγαπήσω, πάντα θα υπάρχουν. Ωραία.
Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν αυτήν την στιγμή μαζί μου; Ωραία.
Ωραία, ωραία, ωρα…
Θάνατος.

 

Re: Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Κρατησα τα σημεια που συμφωνω.....

Σαν αυριο συμπληρωνεται ενας χρονος απο το θανατο ενος αγαπημενου προσωπου του οποιου τα τελικα σταδια τα ζησα απο κοντα......Τις τελευταιες μερες ηταν σε κωμα....Μια απο αυτες τις μερες μας ακουγε κ το μονο που μπορουσε να κανει για να μας δωσει να το καταλαβουμε ηταν καποιος αναστεναγμος....Γνωριζοντας τον τροπο σκεψης κ αντιδρασης της γυναικας αυτης, υποθετω οτι εκλαιγε μεσα της, εκλαιγε οχι γι αυτην αλλα για τα παιδια κ τον αντρα της που τους στεναχωρουσε τις ωρες αυτες........

Τελευταιες σκεψεις θα μπορουσαν να ειναι....
"Θεε μου, παρε με γρηγορα, μην τυρρανας την Ρ...... μου, τον Γ....... μου, τον Θ....... μου, τον Β... μου...."

Πριν 3-4 μηνες πεθανε ενας φιλος......Απο ναρκωτικες/χημικες ουσιες......Εκ των υστερων καταλαβαινω οτι προσπαθουσε να βρει καπου να κρατηθει αλλα δεν τα καταφερε........Παει ο αιγυπτιος....Δεν θα ξαναφορεσει την πρασινη φουστιτσα....

Τελευταιες σκεψεις θα μπορουσαν να ειναι....
"Πηρα οτι μου ειπε η θα γκρινιαζει παλι???"
"Πολυ δυνατο το σημερινο γμτ, δεν αισθανομαι καλα...."
"Λιγο αερα....."