Η Μοναξιά του Θανάτου

αχά οπότε δεν είμαι μόνος !

 

Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

ακομα και ο θανατος ειναι τεχνη...


....ο τροπος, ταλεντο!!




Υ.Γ. Ισως και πολυτέλεια....

 

Απάντηση: Re: Η Μοναξιά του Θανάτου

Η ζωή είναι ένας χορός με παρτενέρ τον θάνατο. Ακούγεται πιο ρεαλιστικό

 

Να χαιρόμαστε ή να κλαίμε τώρα για τους ζωντανούς νεκρούς που κινούνται ανάμεσα Μ/μας?

 

να κλαίτε γιατί είμαστε ανήθικοι και αδίστακτοι ..!

 

Δεν με απασχολει αυτη τη στιγμη η ιδεα του θανατου.
Για καποιο μεταφυσικο λογο εχω πεισει τον εαυτο μου οτι θα πεθανω χουφταλο.
(ολα τα αλλα χουφταλα που πεθαναν χουφταλα ειναι-ηταν- δηλαδη καλυτεροι απο μενα 
Οταν παλι γινω χουφταλο,σκεφτομαι,μαλλον θα ευχομαι παρα θα απευχομαι τον θανατο.
Ποιος τις χεζει τις τελευταιες σκεψεις που θα κανω τοτε .

 

Θα ήθελα να πω πολλά. Να εκφράσω βαθύτερες σκέψεις μου και αγωνίες. Ξέρω ότι δε μπορώ, ότι δεν έχω το θάρρος...

 

να κλαίμε επειδή είναι δυστυχισμένοι κ σε κανέναν δεν αξίζει να είναι δυστυχισμένος.


Το ξέρω πως καθένας μοναχος πορεύεται στον ερωτα, μοναχος στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελει.
(...)
Γ. Ρίτσος

 

Καποιες φορες ο θανατος ειναι και λυτρωση.
Ποιος θα ηθελε να ζει αιωνια????????
Πιστευω κανεις.
Αν συνεβαινε θα ησουν υποχρεωμενος να δεις τον θανατο φιλων, συγγενων, αγαπημενων προσωπων, και καθε φορα απο την αρχη.
Για καθε καινουργιο φιλο που θα εκανες. Για καθε αγαπημενο προσωπο.
Γεννιομαστε για να πεθανουμε καποτε και να ερθουν αλλοι στην θεση μας.

 

Χούφταλο, μάλιστα! Ψοφίμι, όμως όχι...Τι πιο όμρφο, ακόμη και στα βαθιά γεράματα να μη σβήνει η σπίθα της ανησυχίας, να μη σταματάμε να ενοχλούμε, προκαλώντας και σπέρνοντας ζιζάνια στην καθεστυκία τάξη των πραγμάτων  
Μ. Καραγάτσης, από ένα αυτοβιογραφικό του σημείωμα: «…στην κηδεία μου θα ‘ρθει κόσμος και κοσμάκης, να πεισθεί ιδίοις όμμασι ότι πέθανα, ότι θάφτηκα, ότι πήγα στον διάολο. Και θα φύγει απ’ το νεκροταφείο, ο κόσμος κι ο κοσμάκης, βγάζοντας στεναγμούς ανακούφισης».

 

Kυρια llazouli σας προσκαλω απο τωρα στους αγωνες go-cart με αναπηρικα καροτσακια που προτιθεμαι να οργανωνω καθε Σαββατοκυριακο στα ΚΑΠΗ που θα με φιλοξενουν οταν ξεκουτιανω.
Τισ καθημερινες θα κανουμε διωρες προπονησεις.

 

Αμάν, με τους αγώνες ταχύτητας   Δεν με ενδιαφέρει να φτάσω στο υπερπέραν μια ώρα αρχύτερα ούτε να ψάχνω να βρω ανταλλακτικά για να κάνω το αναπηρικό καροτσάκι μου, τούρμπο!
Πιο διασκεδαστικό είναι να τα κάνουμε συγκρουόμενα, διατηρούν την ευελιξία μας και αντικαθιστούν ωραιότατα, ένα πρώτης τάξεως session... 
Προτείνω, επιπλέον, λογοτεχνικές εσπερίδες με θέματα: ''Υπάρχει bdsm μετά θάνατον;'' Η ρόλος της ''πάπιας'' στις σχέσεις D/s και S/m και άλλα συναφή θέματα.