Μονογαμικοί ή πολυγαμικοί;

Οκ, να διαμορφώσω τότε το παραπάνω ως εξής

Κατανοώ τα επιχειρήματα της elvira, αλλά ας μη στραφεί η προσοχή στο συγκεκριμένο quote που παραθέτει από το ποστ μου, θολώνοντας τα υπόλοιπα.

 

Απάντηση: Re: Μονογαμικοί ή πολυγαμικοί;

Αγαπητέ μου cider, δεν ξέρω γιά άλλα, αλλά η ανάγνωση αυτού εδώ τουλάχιστον του νήματος δεν με οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα με σένα,
και πιστεύω ότι αυτό δεν οφείλεται στο ότι, εν προκειμένω, ανήκουμε σε αντίθετα "στρατόπεδα...
Το ότι, βεβαίως, η κάθε πλευρά προσπαθεί να στηρίξει τη θέση της και να αιτιολογήσει την οπτική της, δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Δεν διαπίστωσα όμως έντονη προσπάθεια από πλευράς "μονογαμικών", να επικολληθούν στους "πολυγαμικούς" οι ρετσινιές των αμαρτωλών και των πεπλανημένων...

Anyway, δεν θα κολλήσουμε σ' αυτό, είναι προφανώς θέμα προσωπικής εκτίμησης. Θέλω όμως να πω κάποια πράγματα, επί της, κατ' εμέ τουλάχιστον, ουσίας του θέματος.

Κατ' αρχήν, να διευκρινίσω ότι δήλωσα και ψήφισα "μονογαμικός", με την έννοια του "οπαδός των μονογαμικών σχέσεων" ή, γιά να χρησιμοποιήσουμε και μιάν άλλη λέξη,
"των αποκλειστικών σχέσεων". Εάν δεν υπάρχει σύνδεση με σχέση, δεν νομίζω ότι έχει νόημα το όλο θέμα...

Μπαίνοντας στην ουσία λοιπόν, να πω ότι, πρακτικά τουλάχιστον, συμφωνώ απόλυτα με το πιό κάτω post του chemical23:

Λέω "πρακτικά" διότι, μην γνωρίζοντας τον chemical, αν και προσυπογράφω αυτά που λέει, δεν ξέρω το γιατί τα λέει. Ξέρω όμως, το λόγο για τον οποίο τα προσυπογράφω εγώ.

Όλο το ζουμί, βρίσκεται σ' αυτή τη φράση του chemical, που ίσως πέρασε απαρατήρητη:
"Αν πάλι δεν νιώθω ιδιαίτερα πράγματα αλλά σε δουλειά να βρισκόμαστε, ναι τότε και μόνο τότε δεν λέω όχι σε μία ανοιχτή σχέση".
Όταν λοιπόν δεν είμαστε σε σχέση, όλοι πολυγαμικοί είμαστε, γιατί όχι άλλωστε; Όταν πάλι έχουμε κάποια σχέση,
την οποία δεν θεωρούμε σοβαρή (αν δηλαδή λέω εγώ, δεν είναι μιά σχέση που καθορίζεται από έρωτα), και πάλι δεν κοπτόμεθα γιά την αποκλειστικότητα.
Αν όμως, είμαστε ερωτευμένοι; Είμαστε και τότε πολυγαμικοί...;

Σε κάποιο άλλο νήμα, η dora salonica κατακεραύνωσε τους ερωτοφοβικούς. Εγώ δεν είμαι ένας απ' αυτούς. Εγώ είμαι τρελλά ερωτιάρης. Κι εκεί είναι όλη η ιστορία...

Δεν μπορώ να ξέρω το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος (ή αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε, μιλώντας περί έρωτος, "η καρδιά") του καθενός. Στη δική μου περίπτωση πάντως, ισχύει το

Και δεν είναι ότι χωράει μόνον έναν (μία), είναι και ότι αυτός ο ένας (η μία), εφ' όσον μιλάμε γιά έρωτα και όχι γιά νερόβραστα φλερτοειδή συναισθηματάκια,
καταλαμβάνει τόσο απόλυτα το θυμικό μου στην πλήρη του χωρητικότητα, που δεν χωράει να μπει μαζί, ούτε κουνούπι.
Μ' αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, θέλω να είμαι σίγουρος ότι μπορώ να μοιραστώ τα πάντα, ότι μπορώ να πω τα πάντα, ότι μπορώ μπροστά του να γυμνώσω την ψυχή μου άφοβα,
ότι μπορώ να βγάλω την καρδιά μου πάνω στο τραπέζι γιά να του δείξω τι έχει μέσα, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία όχι απλώς γιά το εάν αυτά θα τα ανταποδώσει, αλλά γιά το εάν θα είναι εκεί συνέχεια, δίπλα μου, με την προσοχή του αδιάσπαστη, χωρίς να υπάρχει η περίπτωση να σκέφτεται εκείνη τη στιγμή "άλλα" ή "άλλους"...
Ξέρει κανείς εδώ, κάποιον που να επέλεγε γιά μιά εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς ένα χειρούργο, ο οποίος θα διέκοπτε κάθε λίγο και λιγάκι την επέμβαση, γιά να μιλάει στο κινητό του;

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι γιά τον καθένα το να "δίνεται" ολοκληρωτικά κι απόλυτα σε μιά σχέση. Δεν ξέρω αν ερωτεύεστε τόσο πολύ. Δεν ξέρω πόσοι επιλέγουν να το κάνουν,
δεν ξέρω πόσοι επιτρέπουν στον εαυτό τους να συμβεί. Αλλά εμένα μου συμβαίνει...

Σε όσους πιθανόν επίσης συμβαίνει, πόσο εύκολο σας είναι, να δίνεστε ολόψυχα, σε έναν άνθρωπο που δεν δίνεται σε σας, αντίστοιχα, ολόψυχα;
Μιλώ βεβαίως γιά ολόψυχα. Γιατί, αν και δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με το cider, όταν λέει ότι το ψυχικό δόσιμο δεν έχει υποχρεωτικά ένα και μόνο παραλήπτη,
είναι ευνόητο ότι, ως διαμοιραζόμενο, αυτό το δόσιμο, ολόψυχο δεν είναι...

Αγαπώ λοιπόν, κάθε φορά, έναν και μόνον άνθρωπο. Δεν μπορώ να κάνω αλλοιώς γι' αυτό, είναι έμφυτο. Είναι όμως απαραίτητο, να απαιτώ από αυτόν τον άνθρωπο, το ίδιο;
Γιά μένα ναι, είναι. Γιατί αν δεν μου δίνει το ίδιο, δεν μου δίνει τη δυνατότητα να δώσω κι εγώ όσα μ' ενδιαφέρει να δώσω στη σχέση. Δηλαδή όλα.
Κι αν δεν μπορώ να τα δώσω όλα, η σχέση δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη. Άρα, δεν είναι αυτό που (εγώ τουλάχιστον) επιθυμώ.
Άρα ακόμη κι αν αποφασίσω, γιά λόγους σκοπιμότητας, να την συντηρήσω γιά κάποιο διάστημα (διανθίζοντάς την έστω με κάποια "πολυγαμία), πάντα θα ψάχνω
γιά κάτι καλύτερο: Τη σχέση στην οποία θα μπορώ να τα δώσω όλα και να τα πάρω όλα...

Δηλώνουν αυτά άτομο ανασφαλές; Πιθανόν. Αθεράπευτα ρομαντικό; Πιθανότερο. Σίγουρα πάντως, δεν δηλώνουν κάποιον τόσο συνειδητά δοτικό,
που να έχει τη διάθεση να δώσει και την ψυχή του, σε κάποιον που δεν θα έχει τη διάθεση να την αξιοποιήσει εξ ολοκλήρου, λόγω άλλων ειλημμένων υποχρεώσεων.

Εν κατακλείδει, όταν αποφασίσω να πω σε κάποιον "σ΄αγαπώ" (και, πιστέψτε με, το θεωρώ πολύ βαριά κουβέντα), θέλω να είμαι σίγουρος ότι θα είναι παρών
και δεν θα προσπαθεί εκείνη τη στιγμή να αποφασίσει αν προτιμάει τελικώς το παγωτό βανίλια, από το παγωτό φυστίκι...



Υ.Γ.:

Αγαπητή μου, εάν αυτό που αποκόμισες από την 10χρονη παραμονή σου στη Γερμανία, είναι ο συγκεκριμένος τρόπος αντιμετώπισης όσων συνομιλητών σου πρεσβεύουν αντίθετες από σένα απόψεις, θα πρέπει να συμπεράνω ότι οι σύγχρονοι Γερμανοί, μάλλον λιγότερο προοδευμένοι είναι τελικώς, από τους Έλληνες της εποχής της γιαγιάς σου...

 

@MindMaster, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Έτσι είναι η ψυχοσύνθεσή σου. Άκου και μένα: πίστεψέ με, μπορώ και να δίνομαι σε, και να είμαι ερωτευμένος με, και να αγαπώ ειλικρινά, περισσότερα από ένα άτομα. Ολόψυχα. Η αγάπη μου, ο έρωτάς μου, το δόσιμό μου δεν περιέχονται σε μια δεξαμενή η οποία αδειάζει. Είναι όπως και με τα παιδιά μας. Δεν αγαπάμε το ένα περισσότερο ή λιγότερο από το άλλο. Δεν έχει διαφορά.

Επίσης, βασικό. Εσένα ειδικά δεν σε είχα υπόψη όταν έγραφα το σχόλιο που παραθέτεις.

 

όταν κάνει την εγχείρηση ο χειρουργός, του είναι τόσο δοσμένος ο χειρουργούμενος, λόγω μη λειτουργίας του εγώ του, γεγονός που (στην προκειμένη) οφείλεται στη νάρκωση, που δεν τον νοιάζει τι άλλο κάνει συγχρόνως την ώρα που τον χειρουργεί, μπορεί να μιλάει στο κινητό, να ξύνει τ αρχίδια του, να κάνει χιούμορ με τους γύρω του, οτιδήποτε. επιπλέον, ο χειρουργούμενος δεν μπορεί να έχει άποψη για το πώς πήγε η εγχείρηση παρά μόνο από ορισμένα γενικά και οφθαλμοφανή αποτελέσματα, εκ των υστέρων. μόνον ο ίδιος ο χειρουργός γνωρίζει αν και κατά πόσο πήγε καλά η εγχείρηση και γιατί.

χειρουργό θα επέλεγα ανάλογα με το πόσες καλές εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς έχει κάνει και αφού τα δεδομένα μου είναι τέτοια ώστε ο ίδιος να με αναλαμβάνει, θεωρώντας ότι μπορεί να με θεραπεύσει.

παίζονται πολλά γι αυτόν, τον τσακίζει όταν δεν πηγαίνει καλά μια εγχείρηση, αυτό το μετράω επίσης, να μην είναι γαϊδούρι και ας κάνει ότι τον φτιάχνει εκείνη τη στιγμή.

 

Το sex με τον Α (σήμερα), τον Β (αύριο)   και πάλι από την αρχή μεθάυριο, το θεωρείς «ερωτική σχέση»;
Προσωπικά θεωρώ αυτή «την κατάσταση» απλά… sex.
Αλλά για να δώσω και τη δική μου εκτίμηση αν η παραπάνω περίπτωση θεωρείται «κοινωνικά ανήθικη» (και σε περίπτωση μάλιστα που συμβαίνει σε μικρό χρονικό διάστημα), απαντώ πως ναι.
Βέβαια, γνωστά πράγματα είναι αυτά  

Και τα δύο. Τη δεύτερη περίπτωση δε, ακόμη πιο ανήθικη.

 

Θα συμφωνήσω επί του συνόλου, με όλη μου την (ανοιχτή) καρδιά...

(Αυτό με το γαϊδουράκι, αν το πιάσω και το σχολιάσω, θα αρχίσουν να πέφτουν οι τιμωρίες σύννεφο) 

 

Εχω μια ένσταση. Στις σχέσεις κι όχι στο χειρουργείο, δεν υπάρχει ένας κοιμώμενος- αναίσθητος κι ένας που δρα. Ειναι κι οι 2 ξύπνιοι. Οπότε η "θεραπεία", δεν εξαρτάται μόνο από τον έναν 

 

Απάντηση: Μονογαμικοί ή πολυγαμικοί;

zinnia, ορθή η ένστασή σου κατ' εμέ.

Όπως κι εγώ πάντως, φαντάζομαι ότι δεν εκπλήσσεσαι πλέον, με την προθυμία κάποιων να ξαπλώσουν στο χειρουργικό τραπέζι - προκρούστεια κλίνη,
με μόνα εχέγγυα την κρίση και τις καλές προθέσεις του χειρουργού...
(Εδώ βεβαίως έχει μπει απ' το παράθυρο ένα άλλο θέμα, το "περί μη λειτουργίας του εγώ", και επ' αυτού σχολιάζω).

 

Re: Απάντηση: Μονογαμικοί ή πολυγαμικοί;

Αρκει ο χειρουργός να μην ειναι απο την Καζαμπλανκα διοτι επειδη ο Humphrey Bogart δεν ζει πλεον, το πιο πιθανο αν ειστε ανδρας ειναι να κυκλοφορειτε σαν την Τασία την σεντονού στα "σπιτια" της οδου Φυλης.
Και ας ειστε και μονογαμικη. 

 

Όχι δεν εκπλήσσομαι. Και εγώ, στάθηκα στο "περί μη λειτουργίας του εγώ", οπότε χωρίς "εγώ" τι με νοιάζει τι θα κάνει ή τι δεν θα κάνει ο άλλος. Ομως, άλλο στα λόγια κι άλλο στην πράξη. Οταν είμαστε ερωτευμένοι, δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε τόσο εκλογικευμένα. Και το "εγώ" υπάρχει και το "αυτό" υπάρχει.

Πέραν όμως αυτών, σε σκέψεις με βάζει η παρομοίωση των σχέσων με εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.... Συνήθως στις εγχειρήσεις, αφού τελειώσουν αισίως και "θεραπευτούμε", ευχαριστούμε το γιατρό, άντε του δίνουμε και κανά φακελλάκι και τον αποχαιρετάμε, ελπίζοντας να είναι η τελευταία φορά που τον βλέπουμε. Ισως τον "διαφημίσουμε" και στους γνωστούς μας.. Δεν τα φτιάχνουμε μαζί του..(πλην εξαιρέσεων).

 

Πράγματι, μόνο σε αυτό το σημείο "χωλαίνει" η αντιστοιχία της διορατικής tender_lilly. Θα έλεγα, πως αν μπορούσαμε να έχουμε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς άνευ αναισθησίας, μόνο με ύπνωση για αποφυγή του πόνου (γιατί ο πόνος έχει τα όριά του, πέραν των οποίων απλά χάνει κανείς τις αισθήσεις του, οπότε για ποια συμμετοχή μιλούμε; ), θα είχαμε στα χέρια μας έναν χειρουργούντα που ακούει ροκιές, ξύνει τ' αρχίδια του κατά βούληση και κάνει τη δουλειά του όπως αυτός ξέρει καλύτερα, και έναν χειρουργούμενο ο οποίος προτείνει στον θεράποντα ιατρό να βάλει καμιά μπαλάντα της Joan Baez (γιατί μας πήρες τ' αυτιά θεόμουρλε) και σίγουρα να το κοιτάξει αυτό με τα μπαλάκια του μπας κι έχει αρπάξει τίποτε με τις δίμετρες μοντέλες που γυρνά. 

Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα του έλεγα πού να κόψει. Μιλώ πάντα για σχέση D/s και γι αυτό θεωρώ την αλληγορία της tender εξαιρετικά επιτυχή. Δεν μιλώ για έρωτες και βανιλιές, ξεκάθαρα πράγματα, και νομίζω πως και η tender με αυτό το σκεπτικό παρέθεσε το συγκεκριμένο ποστ.

Εάν δε ήθελα να προεκτείνω την αλληγορία, θα έλεγα ότι η συμμετοχή του "ασθενή", το κομμάτι που του αντιστοιχεί, έγκειται στα εξής: στην επιλογή του κατάλληλου χειρούργου, στην πλήρη εμπιστοσύνη του σ' αυτόν, στο να μην αποκρύπτει από τον γιατρό καμία πληροφορία σχετικά με την κατάστασή του, να ακολουθήσει τις συμβουλές του γιατρού πριν και μετά την επέμβαση, να μην επιδίδεται σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, κυρίως στην μετεγχειριτική περίοδο, έως ότου σταθεροποιηθεί η κατάσταση της υγείας του, να μην δίνει συμβουλές στον γιατρό πώς να κάνει την δουλειά του, και κυρίως, όταν τελειώσουν αισίως όλα και πάει να δώσει το φακελάκι, να σιγουρευτεί ότι μέσα εκεί, πέραν των όσων ζητήσει ο γιατρός, καλό θα ήταν να βάλει και κάτι τις παραπάνω, κατά προτίμηση την ψυχή του. Διότι εδώ δεν μιλούμε για την θεραπεία κάλων, πράγμα που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε κομπογιανίτης πρακτικός. Δεν συμφωνείτε; 

Ένα πάσχον Εγώ το οποίο υπόκειται σε ρυθμιστικές τομές (για όποιον θεωρεί και γνωρίζει ότι η Κυριαρχική δράση υφίσταται και δεν είναι μια σαχλαμπούχλα) μέσα σε μία σχέση D/s, σαφώς και συμμετέχει ενεργά και αισθάνεται και αντιδρά και αποτελεί ένα ισότιμο κομμάτι της διάδρασης ανάμεσα στα δύο "πλάσματα" που αποφάσισαν να κάνουν κάτι τόσο σπάνιο και τόσο όμορφο και τόσο μοναδικό (και τόσο επώδυνο και δύσκολο). Ίσως και οι αντιδράσεις του να καθορίζουν την εξέλιξη των μεθόδων, την πορεία των τομών, το αποτέλεσμα. Καλό θα ήταν να θυμόμαστε ότι μερικοί δεν βγαίνουν ζωντανοί από το χειρουργείο, ή μένουν "φυτά".

Όμως, το μόνο που δεν μπορεί να κάνει το πάσχον Εγώ - ακριβώς επειδή είναι πάσχον, και αν μπορούσε να θεραπεύσει τον εαυτό του σαφώς θα το είχε κάνει προ πολλού - και επειδή δεν είναι ακριβώς ότι ασθενεί, αλλά ότι επιλέγει να υποστεί μία διαδικασία κατά την οποία θα γίνει υγιές σύμφωνα με αυτό που ο γιατρός έχει στο νου του (ας μην το ξεχνάμε αυτό εμείς οι της ροζ περιόδου με τους ρομαντισμούς μας και τα φραμπαλά μας) - είναι ότι δεν μπορεί να υποδείξει στον γιατρό α) πώς να το θεραπεύσει και β) τί εικόνα να έχει στο μυαλό του για το τελικό αποτέλεσμα. Όπως και ο γιατρός δεν μπορεί, εφόσον έχει στα χέρια του ένα πολύ ζωντανό Εγώ (να το χαίρεται), παρά να υποστεί τα σχόλια που μόλις έκανα περί Joan Baez και μουνόψειρων. 

 

Να το πω στυγνά λοιπόν όσο και αν τα παιδιά χρίζουν ιδιαίτερης προσοχής και φροντίδας σε τέτοιες καταστάσεις. Για την καύλα μου έμεινα με την μητέρα τους, για την καύλα μου χωρίζω, αντίστοιχα και η ίδια για εμένα. Άλλωστε η αναπαραγωγή είναι αποτέλεσμα της καύλας αν δεν απατώμαι. Όσο και αν τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και σοβαρά από αυτό το ρηχό που μόλις είπα, εντούτοις απηχεί την πραγματικότητα. Ας μην παραγνωρίζουμε πως η παρουσία των παιδιών θα έπρεπε επίσης να μας καθιστά πιο εγκρατείς έναντι της εφήμερης καύλας. Δεν είμαστε μόνοι μας πλέον στην ζωή έχουμε και συνοδοιπόρους. Όντας πλέον χωρισμένοι οι γονείς αλλά αναλάμβοντας και οι δύο τις μεγάλες τους ευθύνες έναντι των σπλάχνων τους φροντίζοντας όσο είναι δυνατόν να μην τους λείψει τίποτα, θεωρώ πως αποτελεί υπεύθυνη και ειλικρινή στάση.

Δηλαδή προτείνεις την υιοθέτηση υποκριτικής στάσης έναντι των παιδιών. Να φαίνονται όλα καλά και όμορφα και ωραία στα παιδιά ενώ κατ'ουσίαν η πραγματικότητα να απέχει παρασάγκας. Και να ξαπλώνω έπειτα στο κρεβάτι και να βλέπω δίπλα μου, μία φίλη ίσως (δε ξέρω τι άλλο βοηθήστε με, μπορεί να αποτελεί και ερωμένη?) αλλά τίποτε άλλο ενώ σκέφτομαι το αίσθημα μου όπως αντίστοιχα θα κάνει και η φίλη με την οποία μοιράζομαι το κρεβάτι που τυγχάνει να είναι και γυναίκα μου και εγώ άντρας της. Τι όμορφα συναισθήματα μου γεννά αυτή η εικόνα. Ρίγος συγκίνησης με κατακλύζει...

Δεν κατακρίνω τον καθένα που το κάνει, αλλά κρίνω πως για μένα είναι προσβολή των πιστεύω μου, της ηθικής μου αλλά και της αισθητικής μου. Perri συμφωνώ σε αυτό μου λες για την υποκριτική και "μαιμού" ηθική, αλλά ξέρεις πως οι άνθρωποι δεν δρουν ορμώμενοι από τις ίδιες αιτίες. Κάποιοι έχουν την μαιμού μέσα τους, κάποιοι άλλοι όχι.

Ασφαλώς και δεν με αγαπάει. Ασφαλώς και δεν με θέλει τόσο πολύ. Ασφαλώς και δεν έχω την διάθεση να καλύψω την σύντροφο μου ώστε να μην κοιτάξει αλλού (αν υποθέσουμε ότι αυτός είναι ο λόγος που κοίταξε αλλού), άρα και αυτό από μόνο του κάτι μπορεί να λέει. Θεωρείται ότι έχεις ανασφάλειες όταν είσαι σκεπτικός στο να μοιράζεσαι τον/την σύντροφο σου? Άλλο πάλι και τούτο. Δίνεις έναν ορισμό για την ανασφάλεια που καταρρίπτεται εν τη γενέση της. Και ναι είμαι εγωιστής, πώς να το κάνουμε, ότι είμαι είμαι. Εγωίζομαι επειδή αγαπάω και θέλω εκείνη και είμαι ερωτευμένος με εκείνη και την θέλω μόνο για μένα. Αυτό για μένα αποτελεί υγεία και ουδεμία σχέση με την ανασφάλεια έχει.

Για μία ενδεχόμενη δική μου σχέση που θα κατέληγε έτσι, ναι. Και το ένα και το άλλο. Γι'αυτό και θα προσπαθήσω να απαλλαγώ από αυτήν. Μιλάω υποκειμενικά και μόνο χωρίς να γενικεύω.

Όλοι ελεύθεροι είμαστε ανά πάσα στιγμή. Όταν λες "να εχεις την δυναμη να αφηνεις καποιον συνεχεια ελευθερο για να μπορει να ερθει παλι κοντα σου" δεν καταλαβαίνω τι δύναμη ψυχής και πνεύματος απαιτεί αυτό, όταν ανά πάσα στιγμή είμαστε ελεύθεροι. Δεν κάνουμε δηλαδή και κανέναν άθλο. Κανείς δεν φυλακίζει κανέναν παρά μόνο αιχμαλωτίζει και ιντριγκάρει το μυαλό, τη σκέψη, το είναι του.

Προσωπικά ὀταν νιώσω ότι καταπιέζεται η ελευθερία μου σε μία σχέση σημαίνει πως κάτι δεν πάει καλά. Σημαίνει ότι με υποδουλώνουν τα "δεσμά" της σχέσης αντί να με απελευθερώνουν. Απαρχή του τέλους. Γενικότερα δεν είμαι υπέρ των ημίμετρων. Ή όλα ή τίποτα. Εκτός από καταστάσεις που είπαμε δεν υπάρχει ούτε έρωτας ούτε ιδιαίτερο δέσιμο οπότε όλα εντάξει, εδώ έχει λόγο ύπαρξης η ανοιχτή σχέση. Δεν την θέλω δα και τόσο ώστε να την έχω δική μου, ούτε θα παλέψω για να την κατακτήσω. Και βέβαια μόλις βρεθεί αυτό που ποθώ θα την προσπεράσω χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν με έχει ήδη προσπεράσει η ίδια.

Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δεν θέλω. Ουσιωδέστατη διαφορά!

Τουλάχιστον γίνομαι η αφορμή να γελάτε, οπότε δείτε το και σαν διασκέδαση. Χαίρομαι πολύ γι'αυτό. Βεβαίως να είστε ευτυχισμένοι με ότι σας γεμίζει, στο εύχομαι. Σε μένα πάντως τα λεγόμενα σου προκαλούν ανακούφιση.

Κοινωνική ηθική?   Τι είναι αυτό?  

Το ευγενές σπορ του κραξίματος, του κουτσομπολιού μόνο εμείς έχουμε το προνόμιο να το κατέχουμε ναι. Είμαστε και μπροστά σε σχέση με τους οπισθοδρομικούς Γερμανούς, αυτό που το πας?

Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που είπαν η thelma, ο cider στο post του #73 και ο MindMaster στο #74. Όσο για τον λόγο που είπες ΜindMaster δεν υπάρχει κάποιος πολύ συγκεκριμένος. Ίσως αρκετοί κεκαλυμμένοι αν και ομολογώ πως αυτό που είπε η Elvira περί ανασφάλειας στάθηκε η αφορμή.