Ποιήματα

Αγαπητέ cornilios,
Καθώς καθίσταται προφανές ότι δεν έχεις (ακόμη) αντιληφθεί το λόγο για τον οποίο το δικό σου "ξενόγλωσσο" κείμενο δεν κατόρθωσε να σατυρίσει τα σχόλια που ανταλλάξαμε με τη Ντι, και καθώς έγινε αντιληπτό πως θεωρείς το προηγούμενο σχόλιό μου, αδίκως επιθετικό απέναντί σου, επίτρεψέ μου να σε διαφωτίσω σχετικά.

Μετά το σχόλιο της Ντι (του οποίου το περιεχόμενο δεν κατάλαβες προφανώς), ανάρτησες ένα κείμενο άνευ λογοτεχνικής σημασίας με θεματικό πυρήνα την ενέργεια από υγρά καύσιμα, του οποίου την κωδικοποίηση, χρησιμοποίησες χωρίς να γνωρίζεις καν (Παρεμπιπτόντως θα μπορούσες να μεταφράσεις ένα δικό σου κείμενο ή ένα πραγματικό ποίημα στα Ιαπωνικά μέσω systran και να κάνεις paste το τελικό κείμενο εδώ, όπου δεν υποστηρίζεται η κατάλληλη γραμματοσειρά, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν και πάλι αυτοί οι ειδικοί χαρακτήρες, που αυτή τη φορά θα σήμαιναν -επιτέλους- κάτι.), θεωρώντας ότι "σατυρίζεις" το γεγονός ότι αναρτά σχόλια στα ρώσικα ή σε κάποια ανύπαρκτη γλώσσα - θεώρηση ασφαλώς άστοχη καθώς η DRD εξέπεμψε ένα μήνυμα στα ελληνικά.

Κατόπιν, βλέποντας εγώ το κείμενο της Ντι, το αποκωδικοποίησα και της απάντησα στην ίδια αυτοσχέδια "γλώσσα", η οποία φυσικά ουδεμία σχέση έχει με τη ρώσικη, όπως παρατήρησε ο Fanshaw - τα μηνύματα που ανταλλάξαμε με τη Ντι ήταν κείμενα της ελληνικής γλώσσας κωδικοποιημένα με τη μέθοδο αντικατάστασης χαρακτήρων.

Κακώς συνέδεσες τη σκοπιμότητα του δικού μου σχολίου (που δεν ήταν άλλη από την επικοινωνία) με την αντίστοιχη του δικού σου, θεωρώντας μάλιστα ότι συνεχίζω τον "αστεϊσμό" σου. Η υποτίμηση των συνομιλητών σου που προανέφερα, έγκειται στο ότι θα έπρεπε να είχες αντιληφθεί ότι η αισθητική μου δεν θα μου επέτρεπε ποτέ να γελώ στην ιδέα της προσποίησης επικοινωνίας (πόθεν το αστείο άραγε)- αν και υπάρχουν μαρτυρίες πως μέχρι τα 2έτη μου προέβαινα σε μίμηση ήχων που έμοιαζαν με ελληνικές λέξεις νομίζοντας ότι τοιουτοτρόπως επικοινωνούν και οι ενήλικες (έκτοτε ολοκληρώθηκε η διανοητική μου ανάπτυξη - εδώ ακριβώς με υποτίμησες, δεν είμαι 2 αλλά 27).

Η σύστασή μου, λοιπόν, είχε τις αγνότερες των προθέσεων -παραδόξως- για εσένα, για τούτο και κακώς εξανίστασαι. Δεν αμφισβήτησα το δικαίωμά σου να σχολιάζεις το γεγονός ότι μία μερίδα συνομιλητών αναρτά ποίηση και σε γλώσσες πλην της ελληνικής. Αλλά στην προκείμενη περίπτωση, καθώς η γλώσσα ήταν ελληνική, η σάτυρά σου κατέληξε, στα μάτια όσων κατανόησαν το περιεχόμενο της συνομιλίας μου με τη Ντι, να στοχεύει εσένα. Σου πρότεινα λοιπόν, όχι να μου κάμεις τη χάρη να μην με σατυρίζεις, αλλά να κάμεις στον εαυτό σου τη χάρη να μην αυτογελοιοποιείσαι προσπαθώντας να σατυρίσεις πράγματα που δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις.

Άλλο η μίμηση μίας γλώσσας, και άλλο η κατανόησή της και η χρήση της ως εργαλείο επικοινωνίας ίδιων σκέψεων.

Το τι συνιστά ποιότητα ενός ανθρώπου ορίζεται αμιγώς υποκειμενικά.

Πέρα από αυτό, έχοντας ανατραφεί σε περιβάλλοντα με ανθρώπους πολύγλωσσους, και όντας η ίδια πολύγλωσση, μπορώ με ασφάλεια να σου επιβεβαιώσω ότι η εκμάθηση και χρήση ενός τυποποιημένου κώδικα επικοινωνίας προαπαιτεί τη σύμπνοια πολλών παραγόντων πλην της αξιόλογης ικανότητας καταχώρησης λέξεων στη μνήμη. Η έκφραση δεν είναι απλώς συρραφή λέξεων και η επικοινωνία μεταξύ νοήμονων ανθρώπων μπορεί να γίνει ένα κανάλι μεταφοράς δεδομένων ασύλληπτου εύρους και βάθους, πολύ πάνω από το επίπεδο του "συνεννοούμαι ως προς τα θεμελιώδη". Είναι η ικανότητα διάκρισης μεταξύ λεπτών νοημάτων, αυτό που υποδηλώνει ένα πλούσιο -πραγματικά κεκτημένο- λεξιλόγιο. Είναι η αυξημένη ικανότητα αντίληψης των στοιχείων ενός κώδικα (επικοινωνίας) αυτό που υποδηλώνει η δυνατότητα κατανόησης, ομιλίας και γραφής σε πολλές γλώσσες. Οι προηγούμενες και πολλές άλλες, είναι ικανότητες που διαφοροποιούν εκείνους που μιμούνται τη μητρική τους γλώσσα (έχουμε δει και εδώ κείμενα-συρραφές λόγιων λέξεων από ανθρώπους που ουδέποτε έκαμαν κτήμα τους τις λέξεις αυτές) από εκείνους που στα 20 έτη τους είναι κύριοι 10-15 γλωσσών (ναι, είναι πραγματικά τα νούμερα, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι), που κατανόησαν τους μηχανισμούς τους, που τις έκαμαν κτήμα τους και εργαλεία με τα οποία εκφράζουν τον εαυτό τους.

Άλλο η μίμηση μίας γλώσσας, και άλλο η κατανόησή της και η χρήση της ως εργαλείο επικοινωνίας ίδιων σκέψεων. Και η Ντόρα εκφράστηκε σε μία αυτοσχέδια γλώσσα. Την οποία ένας άνθρωπος εξοικειωμένος με κώδικες επικοινωνίας, μπορούσε εύκολα να αντιληφθεί - εσύ όπως έγινε εντιληπτό, όχι. Και αν δεν δικαιούμαι να διεκδικώ το χαρακτηρισμό της εξοικειωμένης με την επικοινωνία, τουλάχιστον δικαιούμαι να πιστεύω για τον εαυτό μου, πως οποιοσδήποτε εκπέμπει προς εμένα πληροφορίες, οποιοσδήποτε προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου, έχω την ικανότητα να τον εντοπίσω, και τη διάθεση, τα λογικά εργαλεία, και σιγά-σιγά την εμπειρία να τον αντιληφθώ. Έχω απεριόριστο σεβασμό για την ιδέα της επικοινωνίας, αν υπάρχει μια δεύτερη αγάπη μετά τη Λογική, είναι η επικοινωνία.

Γι αυτό σου εξήγησα ότι αυτογελοιποιήθηκες προηγουμένως cornilios. Δεν μπορείς, τεχνικά, να σατυρίσεις/χλευάσεις κάτι που δεν μπορείς να αντιληφθείς. Δεν μπορείς να το απορρίψεις/αποδοκιμάσεις, εφόσον δεν μπορείς να το κατανοήσεις και αξιολογήσεις. Δεν μπορείς να σατυρίσεις το ότι η Ντι ανάρτησε ένα σχόλιο στα ρώσικα, εφόσον το σχόλιό της ήταν σε ελληνικά(!). Δεν μπορείς να θεωρήσεις ότι συνέχισα το αστείο σου παριστάνοντας ότι συνομιλώ με τη Ντι, ενώ εγώ πράγματι επικοινωνούσα μαζί της. Πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου τη χάρη, να καταλάβεις πως δεν καταλαβαίνεις.

Να σατυρίσεις και να χλευάσεις, αν νιώθεις την ανάγκη να το κάνεις (και ασφαλώς δεν ζητώ να εξαιρεθώ από τους στόχους σου). Αλλά να το κάνεις με τρόπο που δεν εκθέτεις τον εαυτό σου. (Μεταξύ μας, δεν υπάρχει τρόπος να χλευάσεις οτιδήποτε χωρίς να εκθέσεις τον εαυτό σου, χλευασμός και αυτοσεβασμός δεν πάνε ποτέ μαζί - μα αυτό το συζητάμε άλλη φορά.)

Ελπίζω ότι έγινα κατανοητή, και ότι δεν εξακολουθεί να υφίσταται παρερμηνεία.

Φιλικά,


ΥΓ. Fanshaw απολογούμαι για την παρένθετη συζήτηση.

 

Έχεις παρεξηγήσει τα πάντα.
Η «σάτιρα μου» προηγήθηκε της κωδικοποιημένης γλώσσας με τα
ποστ 175 και 177 και αναφέρετε σε ποιήματα που αναρτήθηκαν
στα Γερμανικά Ιταλικά και Αγγλικά.
Γι αυτό κι’ εγώ ανάρτησα άσχετα και τυχαία κείμενα στα Κινέζικα στα
Αραβικά και στα Ιαπωνικά
Δεν έχει όμως τόση σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ,αν θέλεις,
να μου απαντήσεις στην ερώτηση. Γιατί ποστάρεις ποιήματα στα Ιταλικά?
Σε ποιους απευθύνεσαι? Πόσοι ξέρουν ιταλικά σε επίπεδο τέτοιο ώστε να
διαβάσουν ποίηση? Ένας? Από τους είκοσι που διαβάζουν το
συγκεκριμένο νήμα ? Και οι υπόλοιποι???
Πέραν της «επίδειξης» ποιος άλλος λογικος σκοπός υπάρχει σε αυτό?

 

Τα αναρτώ για το ενδεχόμενο να έχουν ενδιαφέρον για όσους μπορούν να τα κατανοήσουν. (Με την ίδια λογική που γράφω οτιδήποτε στο παρόν forum.)

Ας σημειωθεί ότι η μετάφραση της ποίησης (με τρόπο ώστε το νέο πόνημα να συνιστά ομοίως ποίηση) έχει ίσως το μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από τη μετάφραση οποιουδήποτε άλλου είδους γραπτού λόγου, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις εξαιρετικών μεταφραστών, στους οποίους δεν φρονώ πως συγκαταλέγομαι- για τούτο και προτιμώ να αφήνω τα ποιήματα αυτά στην αρχική τους γλώσσα.

Λόγου χάρη, ένα πολύ όμορφο τραγούδι του Eros Ramazzotti λέει: "Tu vuoi quel graffio al cuore che anch'io fortemente vorrei." Αν μεταφράσω κατά λέξη θα αποδώσω ως εξής: "Θέλεις εκείνη την εκδορά στην καρδιά που κι εγώ δυνατά θα ήθελα." Από το να εκθέσω προς ανάγνωση την τελευταία πρόταση, που στερείται συναισθηματικής αξίας, προτιμώ να αναρτήσω την πρώτη αυτούσια, για όσους την καταλάβουν - οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν την ανάγνωση του επόμενου post. Δεύτερο παράδειγμα, ένα ομοίως όμορφο τραγούδι του Luca Carboni λέει: "Μa sai che ognuno c'ha il suo mare dentro al cuore si, e che ogni tanto gli fa sentire l'onda.", φράση που κατά λέξη αποδίδεται ως εξής: "Μα ξέρεις πως καθένας έχει τη θάλασσά του μέσα στην καρδιά ναι, και που κάθε τόσο τον κάνει να νιώθει το κύμα." Για όσους ξέρουν ιταλικά, είναι ξεκάθαρο πως η μετάφραση προσβάλλει το αισθητικό αποτέλεσμα.

Φρονώ πως απάντησα επαρκώς στην ερώτησή σου.

ΥΓ1. Η επίδειξη στους λόγους για τους οποίους αναρτώ λογοτεχνήματα στην αρχική τους γλώσσα, συνιστά δική σου ερμηνεία. Παρακαλώ πολύ αν οι ερωτήσεις σου δεν είναι ρητορικές (αν, δηλαδή, περιμένεις απάντηση), στις επικείμενες απαντήσεις μου να μην προ-συμπληρώνεις απολύτως τίποτα. Εγώ αποφασίζω τί απαντώ στις ερωτήσεις σου, όχι εσύ.

ΥΓ2. Στα κίνητρα για τα οποία συμμετέχω εδώ, δεν συγκαταλέγεται η παροχή δυνατότητας σε όλους τους συνομιλητές να με καταλάβουν. Επικοινωνώ με όσους έχουν κώδικα επικοινωνίας συμβατό με το δικό μου.

ΥΓ3. Η τέχνη δεν είναι φαΐ (βλ.ΥΓ4), για να το μοιράσω δίκαια σε όλους. Αν ένα ποίημα στα ιταλικά δεν είναι κατανοητό σε κάποιους, ούτε να το κατακρεουργήσω μεταφράζοντάς το κατά λέξη επιθυμώ, για να μπορέσουν να το καταπιούνε όλοι, ούτε να το στερήσω από κάποιους άλλους, που έχουν τα μέσα και το υπόβραθρο ώστε να το "καταναλώσουν" άρτιο. Κοντολογίς, ό,τι δεν μπορείς να απολαύσεις εσύ, δεν μπορείς, ούτε πρέπει, να το στερήσεις από άλλους. Ο λαϊκισμός δεν ευνόησε ποτέ κανέναν.

ΥΓ4. No daras la belleza como cebo para los sentidos, sino como el natural alimento del alma. (Gabriela Mistral - Decalogo del Artista). Στο διαδίκτυο θα βρεις τη μετάφραση του δεκάλογου στα αγγλικά.

 

Ενταξει

 

Γιάννης Ρίτσος - Η αράχνη

Κάποτε, μια τυχαία κι εντελώς ασήμαντη λέξη
προσδίδει μια απροσδόκητη σημασία στπ ποίημα,
όπως π.χ. στο εγκαταλειμμένο υπόγειο, όπου
κανείς δεν κατεβαίνει από καιρό, το μεγάλο, άδειο κιούπι.
στο σκοτεινό του χείλος περπατάει χωρίς νόημα μια αράχνη,
(χωρίς νόημα για σένα, μα ίσως όχι για κείνην).

 

#1
Άδεια ζωή.
Χάος, συντρίμμια και σκουπίδια,
ενθύμια μιας ζωής που χάθηκε,
μιας καμένης Εδέμ.
Νύχτα και θάνατος,
περπατάνε χέρι χέρι σε ένα άδειο σπίτι.
Μεγάλη νύχτα... βροχή και κρύο,
με το αλκοόλ να ζεσταίνει το σώμα,
όλα μοιάζουν να είναι εντάξει,
μα η ψυχή είναι ακόμα παγωμένη...
Με ένα ποτηράκι ακόμα, όλα θα περάσουν.
Δεν πονάω πλέον,
δεν θα κλαίω,
δεν θα την θυμάμαι
θα χαθεί η μορφή της από το μυαλό μου.
Θα μείνει μόνο η φωνή της να μου θυμίζει, ότι η Εδέμ κάηκε
ακόμα ένα ποτηράκι, και όλα θα γίνουν καλά.
ακόμα ένα ποτήρι,
να γεμίσω με αλκοόλ την άδεια μου ζωή.

#2
Πάει καιρός από τότε,
Χιλιάδες άστρα φεγγοβολούσαν στον Νυχτερινό ουρανό.
και εσύ χαμογελούσες,
όμορφη μες την απαλή Αύρα της ψυχής σου.

και εγώ ζούσα,
σε έβλεπα και έπαιρνα ενέργεια,
από την ζωντάνια και την καλοσύνη σου,
και ήμουν ζωντανός.

όμορφες μέρες,
κυλούσαν μέσα στην καθημερινότητα
σαν κόρες της Ευτυχίας,
και ήταν κάθε μέρα μια γιορτή

Μα έχει περάσει καιρός,
η γιορτές σταματήσαν,
και η μέρες έγιναν μαύρες και θαμπές,
σταμάτησες να χαμογελάς.

Δεν με ενοχλεί που έφυγες,
που αποφεύγεις να με κοιτάξεις
αυτό που με ενοχλεί
είναι ότι δεν χαμογελάς.

κρατώ την φωτογραφία σου σαν φυλαχτό,
δεν χαμογελάς πια,
αντίο άδικη μου Αγάπη,
ελπίζω να χαμογελάς,

#3
Η ψυχή μου κάτω από την σκιά σου ζητιανεύει το χαμόγελο σου,
και εσύ προσπερνάς σαν άνοιξη αγκαλιά με το άνθισμα σου.
κοιτάς τον δρόμο που πρέπει να διασχίσω για να φύγω αφήνοντας
το Άντιο μου να αντικαταστήσει τα όνειρα μου που σου κάνανε παρέα στα χρόνια της αθωότητάς
Μαύρες σκέψεις με ακολουθούν σαν Ευμενίδες στο μακρύ μου ταξίδι,
Στην εποχή της λύπης, και στα λιβάδια του θανάτου.
Μην κλάψεις. Μην κλάψεις λέω στον εαυτό μου, ενώ απλώνω το τρεμάμενο χέρι μου, να πιαστώ για λίγο
από την ζεστή αγκαλιά σου.
Δεν σε φτάνω. Ουρλιάζω και δεν με ακούς. Ακούς μονάχα το γέλιο.
Ο κόσμος γελάει από τα έγκατα του, ακούγοντας τα μακάβριο ανέκδοτο της ψυχής μου.
Ο κόσμος γιορτάζει το αντίο μου, ανακουφίζετε από την απουσία μου,
και εσύ ψάχνεις το χαμόγελο που έχασες εκεί που με γνώρισες
Σκάβεις με τα χέρια το χώμα της σιωπής μου, και βρίσκεις μονάχα
τον πόνο που σου έδωσα
Το χαμόγελο σου το πήρε ο αέρας, και το έδωσε στον κόσμο για να χαμογελά στον πόνο
Με έχει κουράσει η αναζήτηση, δεν μπορώ να βοηθήσω πλέον να γιατρευτούν οι πληγές της ψυχής σου. Δεν
μπορώ να σου δώσω ελπίδα. Δεν μπορώ να σου πω τίποτα περισσότερο από το αντίο μου.
Αρκετά με τα λόγια, ο χρόνος τελειώνει, και ο θάνατος γεμίζει το ποτήρι μου με το κρασί της λήθης.
Μην κλάψείς, ο χρόνος κυλάει.
Μην κλάψείς λέω στην άδεια μου ψυχή. Όλα θα πάνε καλά.
Όλα θα πάνε καλά όταν θα ανήκω στις λεπτομέρειες της ιστορίας.
Όλα θα πάνε καλά όταν θα είμαι μακρυά, και εσύ θα βρεις το χαμόγελο σου μέσα στο γέλιο του σκληρού
κόσμου.
Τότε... τότε θα είναι όλα ποιο όμορφα
Ένας ευτυχισμένος κόσμος χωρίς εμένα, τι όμορφα που θα είναι!
Αντίο... Άδικη μου αγάπη.

#4

Δεν αντέχω να αντικρίζω ατάραχος τα μάτια σου που κάθε πρωί, ανοίγουν τα παράθυρά που κοιτάζουν στον
παράδεισο. Εσύ κοιτάς την ασχήμια, και ο άσχημος κόσμος βλέπει τον παράδεισο της ψυχής σου μέσα από
τα κρυστάλλινα μάτια σου. Μην ανησυχείς, δεν θα μολύνω με την αθλιότητα μου την γαλάζια λίμνη της
ψυχής σου, δεν θα φυτρώσουν τα αγριόχορτα στον κήπο της καρδιάς σου. Θέλω απλά για λίγο να σε δω.
Να δω τι ακριβώς σημαίνει η ομορφιά της ψυχής, και το σώματος στον πίνακα της τελειότητας, και μετά
θα πέσω να κοιμηθώ για λίγο. Μην φοβάσαι, για λίγο θα σταθώ και θα κοιτάξω. κάτσε… θέλω να σου
δώσω κάτι. Ένα δώρο για να με θυμάσαι. Όχι μη φοβάσαι, να πάρε. Πάρε την καρδιά μου, και εάν δεν την
χρειαστείς πέταξε την. Σημασία έχει ότι εγώ την έδωσα. Την έδωσα σε εσένα γιατί μονάχα εσύ είσαι ο
άνθρωπος… Ο μοναδικός άνθρωπος που βρίσκετε ποιο κοντά σε αυτό που ο άσχημός κακός κόσμος
θεωρεί Παράδεισο.

#5
Ερωτευμένος με μια ανάμνηση που ξεθωριάζει μέρα με την μέρα από το μυαλό, αφήνοντας, σιγά, σιγά
ακόμα ποιο ρεαλιστική θλίψη στην κουρασμένη και άδεια μου ψυχή. Ξεχνάω το χαμόγελο της και θυμάμαι
τον θυμό της. Κλαίω, αλλά μονάχα όταν δεν με ακούει κανείς. Αδειάζω… θυμάμαι ακόμα. Ζω, ζεστή
βγαίνει ακόμα η ανάσα μου στην σκοτεινή μου μέρα. Την ψάχνω στο μυαλό μου, ψάχνω να βρω την μορφή
της να χαμογελά στις αναμνήσεις μου, και κρατάω σαν θησαυρό δυο στιχάκια και μερικές φωτογραφίες. Σε
ένα ποτήρι γυάλινο με το νερό της λήθης προσπαθώ να βρω το καθρέφτισμα της προτού το πιω. Δεν θέλω
να το ποιώ και αυτό το ποτήρι…

Που είσαι να με σώσεις; Βλέπω τα πάντα… βλέπω τον κόσμο σου ολόκληρο να χάσκει μπροστά μου,
αλλά εσύ δεν βρίσκεσαι κοντά μου. Δεν είσαι εδώ να με αγκαλιάσεις. Έχεις γυρίσει την πλάτη σου και
έχεις φύγει, για οπουδήποτε που δεν θα είμαι εγώ. Φοβάμαι να σε ψάξω στον πραγματικό κόσμο. Εκεί που
είσαι και να σε βρω, δεν θα έχω βρει ποτέ, μα ποτέ εσένα. Εσύ είσαι κρυμμένη μέσα στο κάστρο της
καρδιάς σου. Και εκεί δεν μπορώ να μπω. Ποτέ δεν μπορούσα, απλά παλιότερα έβλεπα από μακριά την
μορφή σου, πίσω από τις πολεμίστρες και τα παράθυρα του γκρίζου κάστρου σου. Φοβάμαι…
κρυώνω… αδειάζω… και ακόμα σε θυμάμαι.

Μερικά ποιηματάκια αφιερωμένα σε ένα όνομα που δεν μπορώ να προφέρω. Προερχόμενα από μια Ζωή που ποτέ δεν έζησα.
Φιλικά. Χ.

 

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.
Μὴ μὲ ρωτᾷς.
Δὲν ξέρω σοῦ λέω.
Δυὸ παράλληλα φῶτα ἀπ᾿ τὸ ἴδιο κέντρο. Ὁ ἦχος τοῦ νεροῦ
ποὺ πέφτει τὸν χειμῶνα, ἀπ᾿ τὸ ξεχειλισμένο λοῦκι
ἢ ὁ ἦχος μιᾶς σταγόνας καθὼς πέφτει
ἀπό ῾να τριαντάφυλλο στὸν ποτισμένο κῆπο
ἀργά-ἀργὰ ἕνα ἀνοιξιάτικο ἀπόβραδο
σὰν τὸν λυγμὸ ἑνὸς πουλιοῦ. Δὲν ξέρω
τί σημαίνει αὐτὸς ὁ ἦχος-ὡστόσο ἐγὼ τὸν παραδέχομαι.
Τ᾿ ἄλλα ποὺ ξέρω στὰ ἐξηγῶ. Δὲν τὸ ἀμελῶ.
Ὅμως κι αὐτὰ προσθέτουν στὴ ζωή μας. Κοιτοῦσα
ὅπως κοιμότανε, τὸ γόνατό της νὰ γωνιάζει τὸ σεντόνι-
Δὲν ἦταν μόνο ὁ ἔρωτας. Αὐτὴ ἡ γωνία
εἶναι ἡ κορυφογραμμὴ τῆς τρυφερότητας, καὶ τὸ ἄρωμα
τοῦ σεντονιοῦ, τοῦ λευκοῦ καὶ τῆς ἄνοιξης, συμπλήρωναν
ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο ποὺ ζήτησα, ἄσκοπα καὶ πάλι, νὰ στὸ ἐξηγήσω.

Γ. Ρίτσος

 

Και μένει στον κόσμο το ελάχιστο-Πρόδρομος Μάρκογλου

Και μένει στον κόσμο το ελάχιστο
Αυτό που δρώντας πάλι φορτίζει τις ψυχές

Ανακυκλώνεται φουσκώνει το άσπρο φως
Εδώ σημαίνεις εκεί πλέον είσαι αφανής
Αμετάκλητα όνειρα αποτρόπαια σφραγίζουν

Πώς να υπερβείς το σώμα σου με λέξεις
Λίγο το φως, βαθύ σκοτάδι

Και περιστρέφει ο έρωτας τις ψυχές
Τις χαράζει
Δε μιλιέται, σιωπά και μας καταδικάζει

Ενώ το είδωλο στον καθρέφτη είναι ένας άλλος
Και βλέπω στο χαμηλό νερό με τη σελήνη πάνω,
Έζησες για ένα τίποτε;

Πολλούς βρήκαν στη γύρα τα δρεπάνια
Προτού δοθεί απάντηση
Όχι γι' αυτά τα συντελεσμένα
Αλλά για κείνα τα άλλα που δεν έγιναν
Κι όλα βουλιάξαν στο αίμα

Πικρή εποχή, μίζερος αέρας
Έρημα πρόσωπα, τυφλό παρελθόν
Και το παρόν πιο θλιβερό κι απ' τη σελήνη
Περισσότερο μάταιο κι απ' το θάνατο

Σύντροφοι άλλης υποσχεμένης ζωής
Ενοχή πράξεων ανατρέπει το δοσμένο νόημα
Κόκκινη σημαία απελπισμένο σύνορο ονείρων υποστέλλει
Σε ποιο μουσείο αυτή που σάρωσε εξουσίες
Χέρια την αναρριπίζουν στον άλλο αιώνα
Απρόσιτες μάνες θηλάζουν στόματα οργής

Θάλασσες και βράχοι μνήμες προσωπικής χαράς
Θάλασσες τώρα βούρκοι, φιλτραρισμένα υπερκέρδη
Και φέγγει βαλσαμωμένος ήλιος δειλινού
Εδώ χωρίς απόφαση μένεις χωρίς φωνή
Σ' ανένδοτη προσαρμογή

Κι ό,τι έχει κατατεθεί ούτε ο θάνατος αναιρεί
Στο τώρα και στο πουθενά
Και συγκρούονται κι αναπαράγονται κι αλλάζουν
Αλλού δεν έχει

Τέλος μένει στον κόσμο το ελάχιστο
Αυτό που δρώντας φορτίζει τις ψυχές.

 

Rock 'n' Rol στο κρεβάτι

Γουστάρω όταν σ'ακούω κούκλα μου όταν μιλάς
Ν'αληθορίζουν μάτια όταν στην πίστα πηδάς
Γουστάρω όταν ακούω αχ τι παιδί είναι αυτό
Γιατί εσύ ξέρεις στο κρεβάτι τι θα πει Rock 'n' Roll

Στα σκοτεινά δωμάτια είναι η ψυχή μας γυμνή
Και δεν χωράν εκεί μυστικά
Και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια είναι εκεί
Που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά

Γουστάρω που όταν κλέω δεν ρωτάς το γιατί
Γιατί εσύ ξέρεις πως ο πόνας μου έχει αιτία κρυφή
Γουστάρω σαν γατούλα να μου παίζεις κρυφτό
Και όταν φοβάμαι μην σε χάσω να μου λες σ'αγαπώ

Στα σκοτεινά δωμάτια είναι η ψυχή μας γυμνή
και δεν ωράν εκεί μυστικά
και συ μονάχα πως η αλήθεια είναι εκεί
που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά

Το ξέρω πως δεν είμαι αυτός
που πάνω του θα στηριχθείς
κι ούτε λεφτάς κι ίσω γυρνάς
πιωμένο μες τα μπαρ να με βρεις
μα όμως εγώ θα σου μετρώ της πόλης τον σφυγμό μ'αγκαλιές
θα σου χαϊδεύω το μυαλό
με χίλιες και μια νύχτα γλυκές
Στα σκοτεινά δωμάτια είναι η ψυχή μας γυμνή
και κει θα σ'αγαπάω ξέρω κούκλα μου εκεί
την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας
την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας...

Παύλος Σ.

Στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου


Στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου
βρήκα τις φάτσες που ζητούσες χθες
ζαρωμένος στη γωνιά του δρόμου
περνάς τις μέρες σου με προσευχές

Ένοχος για κάποια αιτία
που δεν την έμαθες ποτέ
πες μας ρε φίλε ποιός θεός σ' ορίζει;
Ποιός σε γεμίζει μ' ενοχές;

Αχ μεσ' απ' τ' αντερά σου σκούζει τ' όρνιο
που σου τρώει τα σωθικά
Του Χριστού φοράει το χιτώνιο
και έχει το πρόσωπο του Μαρξ

Έχει φροϋδικές ρυτίδες
και τα νύχια του γαμψά
τα χίλια πρόσωπα που σου 'χει δώσει
είναι της Μέδουσας στοιχειά

Αχ μεσ' απ' τ' αντερά σου σκούζει τ' όρνιο
που σου τρώει τα σωθικά
Του Χριστού φοράει το χιτώνιο
και έχει το πρόσωπο του Μαρξ

Έχει φροϋδικές ρυτίδες
και τα νύχια του γαμψά
τα χίλια πρόσωπα που σου 'χει δώσει
είναι της Μέδουσας στοιχειά

Παύλος Σ.

 

σε αυτό το νήμα μπορώ να βάλω και δικά μου ποιήματα   που και που έχω κατι φλασιές!

 

To whom it may concern....

 

My Room (Waiting for Wonderland)

Searching for diamonds in the sulphur mine,
leaning on props that are rotten,
hoping for anything, looking for a sign
that I am not forgotten;
lost in a labyrinth of future mystery,
tracing my steps, all mistaken,
trusting to everything, praying it can be
that I am not forsaken,
I wait by the door,
wondering when you will come and keep me warm.
I pray for the end of the night,
hoping the light will still the storm
which presently entraps me:
helpless sea-monster stranded on the shore,
marooned in an ecstasy of waiting,
I yearn, although knowing that I shall dive no more
in the tide already racing.

My lungs burst to cry:
"Finally how could you leave me here to die?"
I freeze in the chill of this place
with no friendly face to smile goodbye...
how could you let it happen?

How could you let it happen?
Dreams, hopes and promises, fragments out of time,
all of these things have been spoken.
Still you don't understand how it feels when I'm
waiting for them to be broken.
(Peter Hammill)