The κάβλα factor

G_E μερικές ερωτήσεις
Επιλέγουμε η νομίζουμε ότι επιλέγουμε?
Το ότι υπάρχουμε οφείλετε σε τυχαία γεγονότα πχ ένας μετεωρίτης χτυπά τη γη
και εξαφανίζει τους δεινόσαυρους. Το συμπαν ολόκληρο είναι τυχαίο όπως λένε
οι κβαντικοί φυσικοί. Ακόμα υποστηρίζουν ότι όποιος δεν πιστεύει στο «τυχαίο»
ασφαλώς πιστεύει στο Θεό. Ποιος ο ρόλος του «τυχαίου» σε αυτό που είμαστε?
Ποιος ο ρόλος της κληρονομικότητας σε αυτό που είμαστε?
Ποιος ο ρόλος της νευροχημειας του εγκεφάλου στις αποφάσεις που παίρνουμε
και στον τρόπο που αντιδρούμε στα διάφορα ερεθίσματα?
Ακόμα αν ακολουθήσουμε ψυχοκοινωνικες θεωρίες Ποιος ο ρόλος των άλλων
σε αυτό που τελικά γινόμαστε?
Και επαναλαμβάνω για να τονίσω το αρχικό ερώτημα
Επιλέγουμε η νομίζουμε ότι επιλέγουμε?
Στις ερωτήσεις μπορεί να απαντήσει όποιος άλλος θέλει

 

Re: Απάντηση: The κάβλα factor

Αυτο δεν ισχυει.Εμφυτο,δηλαδη κληρονομουμενο,δηλαδη γενετικα προσδιορισμενο χαρακτηριστικο,ειναι π.χ η φαλακρα.Η σαδιστικη συμπεριφορα οχι.

Καπου εδω μεσα κρυβεται η πραγματικοτητα.Ποση σημασια εχει ομως να το ψαχνει κανεις;

 

Re: Απάντηση: The κάβλα factor

Σε αυτό το φόρουμ κατά την άποψή μου καμία. Δεν πρόκειται να ξαναασχοληθώ με το ζήτημα.

 

Απάντηση: Re: The κάβλα factor

Δε νομίζω πως είναι το κατάλληλο θέμα για ν' ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση. Οι θέσεις μου επ' αυτού είναι κατά βάση της υπαρξιστικής σχολής. Όταν και εάν επανιδρύσω την υπαρξιστική φράξια θα σε καλέσω για προγραμματική συνεργασία  

 

Κορνηλιε,ενδιαφερουσες απαντησεις σε πολλα απο τα ανωτερω ερωτηματα υπαρχουν στην εξαιρετικη κατα την αποψη μου ταινια του Αλαιν Ρεναι "ο θειος απο την Αμερικη".(ταινια του 1978 νομιζω)
Για οποιον ενδιαφερεται παιζεται αυτες τις μερες ξανα.

 

Μια χαρά κατάλληλο είναι το θέμα. Συνεχίζω.
Ποιος ο ρόλος των βιομετρικών χαρακτηριστικών , για τα οποία
ασφαλώς δεν έχουμε ευθύνες , στην διαμόρφωση της συμπεριφοράς μας?
Ποιος ο ρόλος των κοινωνικών συνθηκών και της παιδείας στις αποφάσεις
που παίρνουμε και σε αυτό που είμαστε?
Γνώρισα σε μια καφετερια κάποια και αποφάσισα να την παντρευτώ.
Αυτό φυσικά αλλάζει ολόκληρη την πορεία της ζωης μου . Τι θα
γινόταν αν έφτανα εκεί 10 λεπτά αργότερα και ενώ εκείνη είχε φύγει?(παράδειγμα είναι)
Τα τελευταία χρόνια έχω μερικές «φρικτές» υποψίες για «φτερά στον άνεμο»

 

Γεννιόμαστε με στοιχεία που έχουν την πρόθεση να μας καθοδηγήσουν.

Αρνούμαστε κάθε είδους σχέση μαζί τους στην προσπάθεια απογαλακτισμού.

Στην διάρκεια της επανάστασης, προκύπτουν σχίσματα που μας φέρνουν τελικά σε αυτό που χαρακτηρίζουμε ως «οίκος μας».

Χαμογελάμε ευτυχισμένοι για το κτίσμα που δημιουργήσαμε και υπερτονίζουμε την διαφορετικότητα του από τους υπόλοιπα κτίσματα.

Και είναι διαφορετικό το κτίσμα από τα υπόλοιπα. Το κάθε κτίσμα είναι διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα.

Άλλα είναι όλα κτίσματα. Και όλα έχουν τους ίδιους λόγους ύπαρξης. Την προστασία αυτού που γεννηθήκαμε.

Γίναμε αυτό που είμαστε εξαιτίας της διαδρομής.

Επιλέξαμε την διαδρομή στην προσπάθεια είτε να αποφύγουμε, είτε να προσεγγίσουμε αυτό που βαφτίζουμε ως γονιδιακό μας κάλεσμα. Και στις δύο εκδοχές όμως ακολουθούμε ένα άλλο κάλεσμα.

Ένα κάλεσμα που διατυπώνεται με την δική μας φωνή. Που πέρασε από τις δικές μας χορδές, που ενηλικιώθηκε από τον αέρα των πνευμόνων μας. Που φιλτραρίστηκε από επιλεγμένα γονιδιακά πρότυπα…

Η πρώτη αποπλάνηση συμβαίνει κατά την διάρκεια της ψευδαίσθησης της ανεξαρτητοποίησης από αυτό που γράφτηκε για μας.

Η τελευταία συμβαίνει κατά την διάρκεια του τέλους. Πεθαίνουμε με το χαμόγελο του πλανεμένου. Ότι ξεφύγαμε…

Υπάρχει και η επιλογή της συνειδητοποίησης. Αλλά εκεί φροντίζει το γονιδιακό μας κτήνος να μας χαρίσει την μάσκα του απόλυτου τρόμου, ως δώρο αποχαιρετισμού.

Έχουμε την επιλογή. Κόλαση ή παράδεισος;

Οι μόνες αποδείξεις που θα μπορούσα να προσάψω για τα παραπάνω, είναι οι καθρέφτες.

Πάντα υπάρχει ένας καθρέφτης σε απόσταση εκατοστών από εσάς. Και δεν ομιλώ για το κλασσικό σχήμα, που βαυκαλιζόμαστε να δίνουμε, σε αυτό που θέλουμε πεισματικά να ορίσουμε ως καθρέφτης…

 

Σε καμία περίπτωση δεν κάλεσα κανέναν σε απολογία κι αν κάποιος το είδε έτσι λυπάμαι αν έδωσα αυτή την εντύπωση.

Σαφώς θα συμφωνήσω πως γονίδιο που ευθύνεται για την γοητεία του sm σε κάποιο χαρακτήρα δεν υπάρχει, και το θέμα έχει ξανασυζητηθεί.


Αναρωτήθηκα αν και σε ποιο βαθμό ενδιαφέρει ή έχει ψάξει να ερμηνεύσει την απαρχή του γεγονότος -- δηλαδή το γιατί, ή καλύτερα το πώς, σε τελική ανάλυση, η καύλα του συνδέθηκε με το sm. Προσωπικά έχω αναρωτηθεί για διάφορες διαδρομές που ακολούθησα και έχω αποπειραθεί να τις αναλύσω. Ανάλογα, σεβαστό παραμένει και το γεγονός πως η ανάλυση δεν ενδιαφέρει ποσώς κάποιους.



​

 

Απάντηση: The κάβλα factor

Αν, δηλαδή τους ενδιέφερε η ανάλυση, θα το είχαν καταλάβει;

 

Υπάρχει ομορφιά και γοητεία στην αναρώτηση...
(ελπίζω να ανταποκρίθηκα... )

 

Απάντηση: Re: The κάβλα factor

Αντιπαρέρχομαι κατ' αρχάς το θέμα της "κλήσης σε απολογία". Προσωπικά, δεν διείδα καμμία τέτοια πρόθεση.



Στο φλέγον "γονιδιακό" ζήτημα ερωτώ, με ειλικρινή φιλομαθή διάθεση, όσους πιθανώς διαθέτουν πληρέστερη από εμένα επιστημονική κατάρτιση: Γνωρίζετε ότι έχει αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει "σαδομαζοχιστικό γονίδιο" ή γνωρίζετε ότι δεν έχει αποδειχθεί εάν υπάρχει; Υποθέτω ότι είναι σαφέστατη η διαφορά ανάμεσα στις δύο εκδοχές. Εάν ισχύει η πρώτη, παρακαλώ όποιον μπορεί, να με παραπέμψει σε κάποια (ηλεκτρονική ει δυνατόν) πηγή, γιά να το μελετήσω. Εάν όμως ισχύει η δεύτερη, φρονώ ότι δεν θα έπρεπε να προτρέχουμε της επιστήμης, αλλά να την αφήσουμε να κάνει τη δουλειά της και αφού την ολοκληρώσει, να συμπεριλάβουμε τα πορίσματα στη συλλογιστική μας. Μέχρι τότε, εκτιμήσεις κάνουμε όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο εμπειρικές και καλό είναι να μην αφορίζουμε.

Να ρίξω εδώ, έτσι άτακτα, κάποια απλά ερωτήματα, γιά να βοηθηθώ στην κατανόηση;

Αυτά τα "δεν μπορώ τις ντομάτες", ή το "δεν μ' αρέσουν τα ψάρια" που είπαμε ο cider κι εγώ πιό πάνω, έχει αποδειχθεί επιστημονικά πώς έχουν προκύψει;

'Εχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι κανείς από τους απογόνους ενός serial killer π.χ., δεν θα κληρονομήσει κάποια προδιάθεση γιά έγκλημα; (Να προλάβω την ένσταση -τουλάχιστον- του G_E: Ας μην μιλήσουμε εδώ γιά ολοκληρωτισμό, προληπτική δικαιοσύνη ή κυνήγια μαγισσών βασισμένα στη γενετική. Σαφώς και αναγνωρίζω τους πιθανούς μελλοντικούς κινδύνους, αλλά ας εξαιρέσουμε προς στιγμήν την κοινωνιολογία από την κουβέντα).



Σε σχέση με το τρίτο μέρος του πιό πάνω post της female, θα συμφωνήσω μαζί της, στο ότι εάν στα 20 ή τα 30 μου, κι ακόμη περισσότερο εάν μιλούσαμε γιά πιό προχωρημένη ηλικία, άρχιζε "να συνδέεται η κάβλα μου με το S/m", θα θεωρούσα ότι οφείλω να το ψάξω. Πώς δηλαδή, μου προέκυψε, ενώ δεν την είχα παλιότερα, η ανάγκη να προκαλώ πόνο, να κυριαρχώ, να εξευτελίζω, γιά να ερεθιστώ; Ή αντίστροφα, πώς, μου προέκυψε η επιθυμία να παραδώσω τον έλεγχο, να πάψω να είμαι κύριος του εαυτού μου και να γίνω σκλάβος (ή έστω, αν το περιορίσουμε στο αμιγές S/m αποκλείοντας το D/s, να πρέπει να πονάω πλέον γιά να καβλώσω); Μάλλον πολύ δύσκολα ερμηνεύονται αυτά εάν, σ' αυτό το σημείο της κουβέντας, εξαιρεθούν η κοινωνιολογία και η ψυχολογία.

Επαναφέρω και ένα σχετικό ερώτημα, που έθεσα νωρίτερα και δεν απαντήθηκε: Εάν στα 30 μου, συνειδητοποιούσα ότι δεν ερεθίζομαι πλέον (έστω ικανοποιητικά), χωρίς να πλακώνω την ερωτική μου σύντροφο στα χαστούκια, στα 31 μου (γιατί δεν νομίζω να μου πει κανείς ότι σ' αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει εξέλιξη) ότι πρέπει και να τη μαστιγώνω, στα 32 μου ότι πρέπει να την τρυπάω και με βελόνες κ.ο.κ., δεν θα όφειλα να αναζητήσω την ερμηνεία στο γιατί συμβαίνουν ολ' αυτά, αναλογιζόμενος το (όχι και τόσο απίθανο) ενδεχόμενο να έχω στα 35 μου την ανάγκη να την σημαδεύω με πυρωμένα σίδερα, αλλά και το ( απίθανο έστω, αλλά αδύνατο; ) ενδεχόμενο στα 40 μου να θέλω να την ακρωτηριάζω και στα 45 μου να απαγχονίσω όποιο κομμάτι της έχει απομείνει, γιά να απολαύσω την επιθανάτια αγωνία της;

Εν πολλοίς λοιπόν, η διάθεση ερμηνείας ή μη οποιουδήποτε στοιχείου της ψυχοσύνθεσης μας, επίκτητου ή έμφυτου (εάν υπάρχουν τέτοια), εξαρτάται από το εάν σκοπεύει κάποιος να χρησιμοποιήσει ή όχι, αυτή τη γνώση. Παραθέτω ένα ίσως άσχετο (κατ' εμέ σχετικό) απόσπασμα από τις "Ιστορίες του κ. Κόυνερ" [Η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής] του Μπρεχτ:

Το ερώτημα αν υπάρχει θεός

Ρώτησε κάποιος τον κύριο Κόυνερ αν υπάρχει Θεός, και ο κύριος Κ. είπε:
"Σου συνιστώ να αναλογιστείς αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα σε κάνει να αλλάξεις συμπεριφορά. Άν δεν πρόκειται να αλλάξεις,
τότε το ερώτημα δεν έχει νόημα. Άν πάλι πρόκειται ν' αλλάξεις, τότε μόνο σε ένα μπορώ να σου φανώ χρήσιμος: να σου πω ότι έχεις ήδη αποφασίσει πως χρειάζεσαι ένα Θεό".

( Έστω κι αν δεν το βρείτε σχετικό, ξέρω ότι τουλάχιστον θα ενθουσιάσει τον αγαπητό μου cider, στην περίπτωση που δεν το είχε διαβάσει ήδη...   ).