Σκλάβα και κοινωνική συμμόρφωση

Η ερώτηση έχει ως εξής: Μία σκλάβα διαμορφώνει άποψη σύμφωνα με το κοινωνικό σύνολο στο οποίο βρίσκεται; Ή διαμορφώνει την δική της άποψη, σύμφωνα με τα δικά της κριτήρια, τα οποία σε κάποιο ιδεατό επίπεδο συμπλέουν πλέον με αυτά του Κυρίου της;

Θα παραθέσω ένα ενδιαφέρον πείραμα για προβληματισμό.

Τα πειράματα συμμόρφωσης του Asch τα οποία δημοσιεύθηκαν κατά την δεκαετία του ’50 καταδεικνύουν την δύναμη της συμμόρφωσης μέσα σε ομάδες.

Το πείραμα έχει ως εξής: Δείχνουμε 2 κάρτες στα υποκείμενα. Η κάρτα στα αριστερά δείχνει μία γραμμή. Η κάρτα στα δεξιά έχει 3 γραμμές σύγκρισης. Ομάδες φοιτητών ρωτήθηκαν ποια γραμμή από τις 3 ήταν πιο μικρή και ποια μεγαλύτερη από την γραμμή στην κάρτα αριστερά. Στην πραγματικότητα μόνο ένα άτομο από την ομάδα ήταν το πραγματικό πειραματόζωο. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν συνεργοί του Asch. Οι συνεργοί του Asch στην αρχή έδιναν τις σωστές απαντήσεις. Μετά από λίγο όμως άρχισαν να δίνουν τις λάθος απαντήσεις. Οι ερωτήσεις ήταν τόσο απλές που στην ομάδα ελέγχου μόνο 1 στους 35 έδινε λανθασμένη απάντηση. Όταν όμως το υποκείμενο του πειράματος περιστοιχιζόταν από άτομα που έδιναν λάθος απαντήσεις το ποσοστό άλλαζε στο 37%. Τουλάχιστον 75% από όλα τα υποκείμενα του πειράματος έδωσαν τουλάχιστον μία λανθασμένη απάντηση σε τουλάχιστον μία ερώτηση. Όταν υπήρχε ένας συνεργός που έδινε λάθος απαντήσεις, η τάση για συμμόρφωση ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Όταν υπήρχαν 2 συνεργοί η επιρροή ήταν μικρή. Όταν υπήρχαν 3 συνεργοί η τάση για συμμόρφωση με την ομάδα ήταν σταθερή. Όσο μεγαλύτερη η ομάδα συμμόρφωσης τόσο μικρότερη η αντίσταση του υποκειμένου σε αυτό που καταμετρούσαν οι δικές του αισθήσεις.

Όταν όμως υπήρχε τουλάχιστον ένας συνεργός που δεν συμφωνούσε με την υπόλοιπη ομάδα στα λανθασμένα αποτελέσματα, ακόμη και αν η απάντησή του ήταν λανθασμένη, τα υποκείμενα του πειράματος είχαν μεγαλύτερη διάθεση να αντικρούσουν τα λανθασμένα συμπεράσματα της ομάδας και να απαντήσουν με αυτό που θεωρούσαν και ήταν σωστό. Αυτό καταδεικνύει το γεγονός ότι ακόμη και μία μικρή μειονότητα μπορούσε να επηρρεάσει την συμμόρφωση ή μη του υποκειμένου, που έτεινε να πιστεύει τις αισθήσεις του πλέον, αυτό που γνώριζε το ίδιο και να μην ακολουθεί την ομάδα.

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Asch_conformity_experiments

Οι έρευνες συμμόρφωσης ονομάζονται "Asch Paradigm", αν και ο Κύριός μου τις ονομάζει «ο βασικός λόγος που επέλεξα εσένα αντί για τα πρόβατα.» Ακόμη και όταν δεν υπήρχε ούτε ένας στην ομάδα που να αντικρούει το σύνολο και να συμφωνεί με τις δικές μου εκτιμήσεις, η τάση μου προς συμμόρφωση με την ομάδα ήταν μηδενική, όπως το έθεσε.

Ποια η άποψή σας;
1. Κατά πόσο μπορεί ένα άτομο να αντισταθεί στις επιταγές του κοινωνικού συνόλου προς συμμόρφωση, είτε αυτές αφορούν το είδος της σχέσης που θα συνάψει, είτε τις ίδιες του τις εκτιμήσεις σχετικά με οποιεσδήποτε καταστάσεις προκύψουν και που αντιτίθενται στις επιθυμίες του Κυρίαρχου; Κατά πόσο δηλαδή μία σκλάβα συντάσσεται με αυτό που της υπαγορεύει η σχέση Κυριαρχίας μέσα στην οποία βρίσκεται και αντιτίθεται στα άτομα του περιβάλλοντος;

2. Είναι εφικτό; Και αν ναι, με ποιες μεθόδους θα μπορούσε να επιτευχθεί κατά την άποψή σας, κάτι που είναι αποδεδειγμένα εξαιρετικά δύσκολο για ένα όν που επηρρεάζεται τόσο πολύ από το κοινωνικό σύνολο όπως ο άνθρωπος;

3. Και τέλος, γιατί;

 

Απάντηση: Σκλάβα και κοινωνική συμμόρφωση

Απο τα πιο απλα παραδειγματα της ζωης μιας σκλαβας μεχρι τα πιο πολυπλοκα δεν ειναι λογικο πως οταν μιλαμε για σκλαβες μιλαμε για ατομα που δεν μπορουν να συμμορφωθουν με τις αποψεις του κοινωνικου συνολου, αλλα ουτε και τις ηθικες του; Και φυσικα στην πορεια και κατ επεκταση μονο με τις αποψεις του Κυριου τους; (αυτο φυσικα οπως ειπες και εσυ σε ιδεατο επιπεδο)

 

Απάντηση: Σκλάβα και κοινωνική συμμόρφωση

μια συνειδητοποιημένη σκλάβα είναι η εξαίρεση στο πείραμα του Asch

 

Συμφωνώ με sapfw και Εlvira και νομίζω ότι η θετική απάντηση στην πρώτη ερώτηση μπορεί να θεωρείται δεδομένη, εκτός αν υπάρξουν αντιρρήσεις, τις οποίες ασφαλώς μπορούμε να συζητήσουμε και μάλιστα από διάφορες οπτικές γωνίες.

Ας πούμε επομένως ότι μία σχέση Κυριαρχίας - υποταγής διαμορφώνεται όχι βάσει στερεοτύπων και κοινωνικών προτύπων, όποια και αν είναι αυτά. Ενδεικτικά αναφέρω την μονογαμία, τον γάμο, την σχέση με βάση την σεξουαλική επαφή, την σχέση με βάση την ανταλλαγή μετρήσιμων αγαθών (σου δίνω μνι μου δίνεις μνες, σου δίνω στάτους μου δίνεις στάτους κ.ο.κ.), με βάση την καλή παρέα και άλλα πολλά. Δεν αποκλείεται ασφαλώς τα ανωτέρω στοιχεία να υπάρχουν σε μία σχέση Κυριαρχίας - υποταγής, όπως όμως δεν αποκλείεται να μην υπάρχουν κάποια από αυτά ή και όλα. Μία σχέση Κυριαρχίας - υποταγής διαμορφώνεται όχι με βάση αυτά που επιθυμεί και έχει προ-αποφασίσει ότι απαιτεί από την σχέση η σκλάβα, αλλά με βάση αυτό που θεωρεί ο Κυρίαρχος ότι πράγματι επιθυμεί ο ίδιος και ταυτόχρονα ότι πράγματι έχει ανάγκη (επιθυμεί σφοδρά, ίσως και ασυνείδητα) η σκλάβα. Ο Κυρίαρχος επομένως διαμορφώνει την σχέση και η σκλάβα επιλέγει να ακολουθήσει ή όχι.

Περιμένοντας και κάποιες ενδεχόμενες απαντήσεις στην δεύτερη και τρίτη ερώτηση, ίσως και από Κυρίαρχους, έχω και μία ακόμη ερώτηση:

Πώς φαντάζεστε ότι αντιδρά το κοινωνικό σύνολο όταν αντιλαμβάνεται την επιλογή της συνειδητοποιημένης σκλάβας να ακολουθήσει την σχέση Κυριαρχίας - υποταγής όπως την διαμορφώνει ένας Κυρίαρχος; Αντιδρά; Θυμώνει; Κατανοεί; Κατακρίνει; Θεωρεί αποδεκτή την επιλογή ενός σκεπτόμενου ατόμου (δύο εν προκειμένω) μίας σχέσης που ενδεχομένως δεν ακολουθεί τα κοινωνικά πρότυπα; Πόσο ανεκτικό είναι τελικά ένα κοινωνικό σύνολο προς την διαφορετικότητα; (Υπόψιν ότι δεν θεωρώ "προβατοειδή" την συμμόρφωση προς κοινωνικά πρότυπα, αλλά μόνο την αυτόματη προσήλωση σε αυτά, χωρίς πρότερη σκέψη και συνειδητή επιλογή.)

 

Απάντηση: Σκλάβα και κοινωνική συμμόρφωση

Το "κοινωνικο συνολο" πιστευω πως παντα αντιδρα σε ολες τις αποκλισεις του ομαλου για εκεινο. Νομιζω πως το θεμα δεν ειναι τι κανει το κοινωνικο συνολο, αλλα η σκλαβα στην προκειμενη περιπτωση και θα κανω ενα copyright την sapfw πως μια συνειδητοποιημενη σκλαβα δεν ασχολειται και πολυ.

Για το πως και αν αντιμετωπιζεται η "κοινωνικη κριτικη" απο το ατομο που δεν συμμορφωνεται στους κανονες του συνολου, νομιζω πως ειναι καθαρα θεμα ιδιοσυγκρασιας του καθενος. Ωριμοτητας και γνωσης του ποιος ειναι και γιατι.

 

Re: Απάντηση: Σκλάβα και κοινωνική συμμόρφωση

Εάν όμως προσεγγίσουμε ένα μικρότερο κοινωνικό σύνολο το οποίο θεωρεί ότι καλώς υφίστανται τέτοιες καταστάσεις και είναι δικαίωμα του καθενός να ορίζει την ζωή του και να κάνει σχέσεις που αποκλίνουν του "ομαλού"΄, όπως αυτό ορίζεται από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, μέσα σε αυτό το μικρότερο σύνολο, εξ ορισμού, οι αποκλίσεις από το ομαλό θα ήταν κατανοητές και δεν θα υπήρχε κανενός είδους "κοινωνική κριτική". Θα υπήρχε αποδοχή τότε.

Δεν ασχολείται και πολύ, θα συμφωνήσω. Όμως η διάθεση για ανάλυση και κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς δεν αποτελεί κάτι απαγορευτικό για τον οποιονδήποτε, είτε αυτός είναι Κυρίαρχος είτε σκλάβος. Οι σκλάβοι δεν σκέφτονται; Δεν αναλύουν;

Ας πάρουμε το παρόν φόρουμ και τα μέλη του. Θα πίστευε κανείς ότι τα μέλη μπορούν να συζητήσουν και να θέσουν ερωτήματα περί αποκλίσεων, ακόμη και να επιμείνουν στο δικαίωμά τους για διαφορετικότητα ενάντια στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Κι εδώ αμέσεως ανακύπτει το ερώτημα: τί θεωρείται "ομαλό" για την πλειοψηφία του δικού μας μικρού κοινωνικού συνόλου; Είμαστε άτομα που αναζητούμε κάτι που θεωρείται διαφορετικό από τον υπόλοιπο κόσμο, έτσι δεν είναι; Ξέρουμε ότι είμαστε διαφορετικοί. Δεν θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τα θέματα που συζητούμε εδώ, στη δουλειά μας, με την οικογένειά μας, με τους ανυποψίαστους φίλους μας.

Είμαστε λοιπόν ως κοινωνικό σύνολο (μπιντιεσέμερς ας το πούμε) πιο ανεκτικοί σε αυτό που αντιτίθεται στο "ομαλό" του ευρύτερου συνόλου; Ή είμαστε πλήρως συμμορφωμένοι προς το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, με την προσθήκη κάποιων "ειδικών εφφέ"; Έχει συζητηθεί, το ξέρω, αλλά η οπτική μου γωνία αφορά αποκλειστικά στην κοινωνικοποίηση ή μη μίας σκλάβας και στα ερωτήματα που έθεσα. Τελικά η σκλάβα δεν ανήκει σε κανένα κοινωνικό σύνολο; Ή κάνει ένα μικρούτσικο δικό της, με καναδυό άλλες σκλάβες και τελειώνει η ιστορία;

Φαντάζομαι πως ναι. Προσωπικά μου αρέσει να το ψάχνω γιατί είμαι μέλος του φόρουμ εδώ και ένα χρόνο περίπου και συνάντησα μεγάλη στενομυαλιά όσον αφορά την διαφορετικότητα. Πιστεύω ότι ακόμη και η γιαγιά μου θα ήταν πιο ανεκτική στις προσωπικές μου επιλογές. Και αναρωτιέμαι, κατά πόσον άνθρωποι που συνομιλούν επί τέτοιων θεμάτων, όπως η απόλαυση, η υποταγή, ο πόνος, η ανταλλαγή ελέγχου, η εναλλακτική ερωτική έκφραση κλπ, είναι τελικά υποκριτές και το μόνο που ψάχνουν είναι κανα μαλάκα για να παντρευτούν. Και ο λόγος που το ψάχνω σχετίζεται άμεσα με τα ερωτήματα που έθεσα στο νήμα. Ιδίως με το τρίτο ερώτημα, το γιατί.

 

Σε μια κοινωνια που δεν ανεχεται, που κατακρινει,αφοριζει , χλευαζει (η ολα μαζι) την διαφορετικοτητα ειναι δυσκολα να υπαρξει ο φορεας της χωρις να επηρεασθει.Μιλαμε για ανθρωπους,οχι για υπερανθρωπους.Για να γινει ανεκτο ενα τετοιο ατομο πρεπει να εχει μεγαλο κοινωνικο κυρος,η/και προσφορα και παλι ομως ,το "στιγμα" τον ακολουθει συνεχεια. (μεγαλος καλλιτεχνης ο Χατζιδακις ,αν δεν ητανε και πουστης... ποσες φορες δεν εχετε ακουσει αυτη τη κουβεντα,το νοημα της δηλαδη, απο τον διπλανο σας...).
Αν δεν εχεις το αναστημα ενος Χατζιδακι ,ενος Καβαφη, γινεσαι βορα των ανθρωποφαγων που μενουν στο απεναντι διαμερισμα.Αν υπερασπιστεις την διαφορετικοτητα σου,θα αντιμετωπιστεις ως μιασμα,αν τους παραχωθεις στο ματι θα σου κλεισουν την πορτα στα μουτρα.Ταρατσα κι απομονωση.
Οποτε η δημιουργεις κι'εσυ την δικη σου μικροκοινωνια με ομοιους σου,η κρατας καλα κρυμμενο το μικρο σου μυστικο στους τεσσερις τοιχους του σπιτιου σου μαζι με τον καλο σου,λυση απολυτα φυσιολογικη και θεμιτη κατα τη γνωμη μου.

 

Θα το πάω πιο πέρα και από την μικροκοινωνία, φοβούμαι πως είναι απαραίτητο (δεν φτιάχνω εγώ τους κανόνες). Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες για δεύτερη φορά:

«Για την Σαμπίνα, το να ζει μέσα στην αλήθεια, το να μη λέει ψέματα ούτε στον εαυτό της ούτε στους άλλους, δεν είναι δυνατό παρά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι ζει κανείς χωρίς κοινό. Απ’ τη στιγμή που υπάρχει ένας μάρτυρας των πράξεών μας, προσαρμοζόμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, στα μάτια που μας παρατηρούν και τίποτα πια απ’ ότι κάνουμε δεν είναι αληθινό. Το να έχεις ένα κοινό, να σκέφτεσαι ένα κοινό, σημαίνει να ζεις μέσα στο ψέμα. Η Σαμπίνα περιφρονεί τη λογοτεχνία εκείνη όπου ο συγγραφέας αποκαλύπτει όλα τα δικά του μυστικά κι εκείνα των φίλων του. Όποιος χάνει την οικειότητά του, τα χάνει όλα, σκέφτεται η Σαμπίνα. Κι αυτός που την αρνείται με πλήρη ευχαρίστηση είναι ένα τέρας.»

(Μίλαν Κούντερα, «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι»)

Όλοι ξέρουμε ποιος είναι το Τέρας.

 

Έχω μερικές φορές συναντήσει μεγαλύτερη κατανόηση από vanilla όσον αφορά το ποια είμαι παρά στο ίδιο το φόρουμ, όπου υποτίθεται πως είναι ο χώρος μου.  

Το τι επιθέσεις έχω δεχτεί έμμεσα ή άμεσα για τις επιλογές μου, τι χαρακτηρισμούς έχω ακούσει - και δεν αναφέρομαι μόνο στις άβουλες γίδες του potty- δεν περιγράφονται. Ενίοτε οι χαρακτηρισμοί προέρχονται από άτομα που θα περίμενε κανείς να είναι πολύ πιο ανοιχτά στις ιδιαιτερότητες και τις επιλογές των άλλων.

Κατέληξα πως αυτό συμβαίνει, επειδή πολλοί, θέλοντας να αιτιολογήσουν/δικαιολογήσουν τις δικές τους επιλογές, προσπαθούν να τις κανονοποιήσουν και όσο μακρύτερα είναι αυτό που είναι, από τις βασικές έννοιες, τόσο πιο έντονη είναι η ανάγκη τους γι αυτό.

Να πω ένα παράδειγμα.

Μια γυναίκα η οποία είναι μονογαμική όλη της τη ζωή είχε σχέσεις όπου απαιτούσε τη μονογαμία από τον σύντροφο της, όλες οι σχέσεις της ακολουθούσαν το μικροαστικό κατεστημένο και ξαφνικά ανακαλύπτει πως είναι υποτακτική(?). Βρίσκει κάποιο και αρχίζει η εκπαιδευση/σχέση. Έχει κολλήματα να βρεθεί γυμνή μπροστά σε άλλους, δεν επιθυμεί να συνουσιάζεται με οποιοδήποτε πέραν του Κ. της και είτε το εκφράζει είτε όχι δεν επιθυμεί να το πράττει ούτε εκείνος. Η επίδειξη οποιουδήποτε είδους ενοχλεί την ηθική της, το ίδιο ισχύει με οτιδήποτε ξεφευγει από το πρότυπο "το σεξ είναι κατι που οφειλει να ειναι κρυφο και περιορισμενο σε 4 τοιχους και δεν ενδιαφερει κανενα τι και πως το κανω. Μια τέτοια υπο, ιδιαιτερα αν εχει βρει καποιο που είδε φως και μπήκε και αφου βρήκε να πηδάει όλα τα υπόλοιπα άσχετα και ασήμαντα , θα προσπαθησει να πεισει εαυτο και αλλους πως ολα τα πιο πανω είναι ορθα. Και ειλικρινα, αν το επιθυμουν και οι δυο δεν βλεπω να υπαρχει καποιο προβλημα.
Το ΠΡΟΒΛΗΜΑ αρχιζει οταν βγαινει μεσα εδω και αρχιζει και απορριπτει τους πολυγαμικούς, τους επιδειξίες, τις σκλάβες-ιδιοκτησίες και γενικά όλους όσους πράττουν όσα η ίδια δεν επιθυμεί και προσβάλλουν την ηθική της. Κι επειδή, πολλοί εδωμέσα πάσχουν από ανάλογη ηθική θα βρει και ενθερμους υποστηρικτές που θα διαβάζουν τα ποστ περι επιφανιακων σχέσεων και έλλειψη επιπεδου σε ολες τις σχεσεις που προς Θεού εκφράζουν επί μέρους το ποιοι είναι εκτός κρεββατοκάμαρας κάποιοι άλλοι και θα πουν στους καποιους τους - να! Με θες να γονατίσω μπροστα στον φίλο σου, σημαινει δεν εχεις επιπεδο, εισαι επιφανιακος δεν με εκτιμας με θες ναμαι αβουλη γιδα και να κανω οτι γουσταρεις εσυ, αλλα ειμαι κι εγω ανθρωπος, απαιτώ να με σέβεσαι όπως εγώ επιθυμώ να με σέβονται και αυτο κι εκεινο και τ αλλο κι αν δεν με παντρευτείς δεν σου κάθομαι............

Και θα καταλήξουμε να είμαστε το μοναδικό φόρουμ στον κόσμο που ως σκλάβα θα ορίζεται κάποια που κάνει του κεφαλίού της, έχει τον υποτιθεμενο Κ. της να τρώει απ το χέρι της και ο κ. της σαν οποιοσδήποτε αλλος αρσενικος επιβεβαιωνει την παροιμια "το μουνι σερνει καραβι" απαιτεί να παίρνονται όλες οι αποφάσεις από κοινού, του ορίζει εκείνη τι μπορει και τι όχι να κάνει για να την εκπαιδευσει κ.τ.λ.κ.ο.κ.  

Αφού δεν μπορούμε να φτάσουμε τα σταφύλια, ας τα ρίξουμε κάτω στο χώμα. Δεν χωράμε στο Ds? Ας το ξεχειλώσουμε να μας χωρέσει. Ας φέρουμε όλους τους ορισμούς στα μέτρα μας, γιατί? Επειδή είναι της μόδας να λέμε πως είμαστε σκλάβες κι αφέντες.

 

Δεν μπορω προσωπικα να απαντησω γιατι απλουστατα δεν μπορω να δω την γυναικα, την οποιαδηποτε γυναικα σαν σκλαβα, αλλα σαν φιλη.
Παραξενια ισως, ομως δεν μπορω να χτυπησω η να ταπεινωσω γυναικα.

 

δεν ειναι παραξενιά. Ούτε εγω μπορω να το κανω. Οι γυναικα ειναι σαν το λουλουδι. Τ'αγγιζουν τα λουλουδια? Τα αγγιζουν αλλα θελουν τρυφερότητα. Και στοργή. Και προδερμ.

 

Πράγματι. Κι εγώ. Δεν με πειράζει πια.

Θα απομονώσω μερικά σημεία από το ποστ σου, που βρήκα πολύ ενδιαφέροντα για συζήτηση:

Δεν μπορώ να ορίσω εγώ το πώς θα είναι η σχέση μου. Προσπάθησα, αλλά δεν γινόταν. Ποτέ μου δεν βρέθηκα αντιμέτωπη με τόση τρυφερότητα, τόση υπομονή και τόση κατανόηση. Παράλληλα με τόση σταθερότητα και τόση σκληρότητα και τόσες απαιτήσεις. Καταντάει ΑΡΡΩΣΤΟ.   

Δεν ξέρω αν είναι της μόδας ή όχι, δεν βγαίνω πολύ έξω πια, εδώ και καιρό, και δεν γνωρίζω τις τελευταίες τάσεις. Θα πω όμως το εξής, γιατί κάποτε μου άρεσαν πολύ τα παραμύθια. Όταν ο πρίγκιπας βρίσκει την Σταχτοπούτα του, και πηγαίνει να της φορέσει το γοβάκι, αν το πόδι της είναι μικρότερο, θα περπατά και θα της φεύγει, όσο βαμβάκι κι αν στουμπώσει μέσα, θα πέφτει κάτω το ζώον. Αν είναι μεγαλύτερο, δεν ωφελεί να κόψει τα δάχτυλα των ποδιών της, πάλι θα φάει τα μούτρα της. Ο πρίγκιπας ξέρει ποια είναι η Σταχτοπούτα του, γιατί το γοβάκι που της φοράει ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΤΗΣ ΜΕΤΡΑ.

Με άλλα λόγια, η προσέγγισή μου στο θέμα δεν είναι ταμπελοειδής. Δεν κατανοώ πώς μπορεί κάποιος άνθρωπος να κάνει σχέση, πετσοκόβοντάς την για να ταιριάξει σε έναν ορισμό. Η προσέγγισή μου είναι καθαρά Κυριαρχοκεντρική, γιατί αυτό με οδήγησε ο Κ μου να καταλάβω και να βιώσω. Δική του η επιλογή, δική του η μέθοδος, δική του κι εγώ. Μπορεί να κάνει ότι θέλει. Να με κάνει να τρέμω από τρυφερότητα ή να νιώθω το μαχαίρι του στο υπογάστριο. Έτσι πάει. Είτε αυτό ταιριάζει με τους ορισμούς της μικροκοινότητας, είτε όχι.

Και αν θελήσει να φορέσει τα γοβάκια μου και ο ίδιος, δεν θα το κάνω θέμα.