Η Μοναξιά του Θανάτου

Μάλλον δεν υπάρχει απολύτως τίποτε μετά, αν και δεν έχουμε αποδείξεις επί του εναντίου. Αν δεν υπήρχε τίποτε πριν, κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει τίποτε και μετά. Το ζήτημα είναι, αν κάτι υπάρχει τώρα (και αυτό παίζεται - σίγουρα η αντικειμενική του αλήθεια - ding-an-sich - είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμη).

Το βασικό θέμα είναι αν αυτό που αντιλαμβανόμαστε τώρα, με τις αισθήσεις μας και με τις σκέψεις μας, είναι ευχάριστο ή όχι. Τα υπόλοιπα είναι φραμπαλαδιάρικες εικασίες, άνευ ουσίας. Η άποψή μου είναι ότι εμείς οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο την πραγματικότητα, και εμείς την φτιάχνουμε επομένως, όπως και την προσμονή ή αποδοχή (ή σχετική αδιαφορία επί) του θανάτου.

 

Θα ηθελα να δωσω ενα παραδειγμα πανω σε αυτο.
Η ελληνιδα γιαγια μου ηταν απο την Κεφαλλονια. Ειχε χρονια που ειχε φυγει απο εκει αφου σε ηλικια 25 χρονων παντρευτηκε, και το μονο που την ενωνε με το νησι της ηταν η πολυαγαπημενη της αδελφη που ζουσε εκει.
Περασαν τα χρονια, οι δυο αδελφες μεγαλωσαν γερασαν αλλα παντα τηλεφωνουσε η μια στην αλλην.
Καποια στιγμη οταν η γιαγια μου εφτασε στα 78 της χρονια η αδελφη της στο νησι πεθανε.
Ηταν κατι που της το κρυβαμε και δεν της το ειπαμε ποτε για να μην πληγωθει.
Το μυστικο το ξεραμε εμεις και οι δυο κορες της πεθαμενης πλεον αδελφης, που ζουσαν και αυτες στην Κεφαλλονια.
Περασε κι αλλος καιρος και η γιαγια μου εφτασε 85 χρονων. Επαθε εγκεφαλικο και μπηκε στο νοσοκομειο.
Πανω σε αυτην την ανακατοσουρα ποτε κανεις μας δεν ειδοποιησε τις ανηψιες της που ουτως η αλλως τηλεφωνουσαν μια-δυο φορες τον χρονο.
Νυχτα στις 8 Μαιου του 1981 η γιαγια μου πεθανε.
Την ιδια ωρα στην Κεφαλλονια οι δυο ανηψιες της που κοιμοντουσαν ειδαν το ιδιο ονειρο και ξυπνησαν τρομοκρατημενες.
Ειχαν δει οτι οι δυο αδελφες (η μανα τους και η θεια τους), συναντηθηκαν και αγκαλιαστηκαν μεσα σε απλετο φως.
Περιμεναν να ξημερωσει για να τηλεφωνησουν με αγωνια στην Αθηνα και να μαθουν τελικα απο την μητερα μου οτι η θεια τους και γιαγια μου, ειχε πεθανει οντως εκεινη την νυχτα.

 

Εξαιρετικά εύστοχο... !


​

 

Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

 


Δραματικός θάνατος, μοναχικού υπέρβαρου, από δυσπεψία...

 

 

Ιδού:

 

..it's tomorrow's expectancy το βρήκα ερεθιστικό ,φαντάζομε θα προσπάθησες για αυτό το βίντεο ,αυτό το αναγνωρίζω.

 

"Κάθε ανάσα που παίρνουμε απωθεί τον θάνατο που διαρκώς μας πολιορκεί.. Στο τέλος ο θάνατος πρέπει να θριαμβεύσει, γιατί ορίστηκε για εμάς από τη γέννησή μας και παίζει με το θύμα του μόνο λίγο πριν το καταβροχθίσει. Και ομως συνεχίζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και φροντίδα τη ζωή μας, για οσο μεγαλύτερο διάστημα γίνεται, όπως θα φτιάχναμε μια σαπουνόφουσκα, όσο μεγαλύτερη μπορούμε, παρά την απόλυτη βεβαιότητά μας, πως στο τέλος θα σκάσει.."

Arthur Schopenhauer : "The World As Will and Representation"

 

Αναρωτιέμαι, όταν γνωρίζεις πως πρόκειται περί σαπουνόφουσκας, από που αντλείς δύναμη να φυσάς ώστε να την κάνεις όσο μεγαλύτερη μπορείς?

 

δυο φορες τον τρωει ο ανθρωπος ... στην πρωτη φαση που θαρει πως ειναι το κεντρο της προσοχης περι τα 25 ... αντιλαμβανεται πως τελικα ηταν και αλλοι 100 στο ιδιο οικοδομικο τετραφωνο ..... και σε δευτερη οταν νομιζει πως η θα εχω αυτο που θελω ή περνω και μονος μου καλα ...... μεχρι που κοιταει πισω απο την τζαμαρια μεσα στην μοναξια του ....

 

Απάντηση: Re: Η Μοναξιά του Θανάτου

Πάντα έβλεπα τον Schopenhauer (και οχι μόνο) πολύ αισιόδοξο.

Ενα μικρό μουσικό φελλινικό σχόλιο επ' αυτού

 

"Τίποτε δεν διαφοροποιεί ίσως τόσο τους ανθρώπους και τις εποχές όσο ο διαφορετικός βαθμός γνώσης της αθλιότητας: αθλιότητας της ψυχής και του σώματος. Όσον αφορά στην αθλιότητα του σώματος, εμείς σήμερα ίσως να είμαστε, παρά τις αδυναμίες και τις αναπηρίες μας, ατζαμήδες και συνάμα φαντασιόπληκτοι λόγω έλλειψης πλούσιας προσωπικής εμπειρίας: σε σύγκριση με την εποχή του φόβου, την πιο μακρόχρονη όλων των εποχών, όπου τα άτομα ήταν υποχρεωμένα να προστατεύουν τον εαυτό τους από τη βία και γίνονταν έτσι και τα ίδια βίαια...Τότε οι άνθρωποι μάθαιναν στους οικείους τους πώς να αντέχουν τον πόνο, τότε προκαλούσαν πρόθυμα πόνο κι έβλεπαν τους άλλους να τον υφίστανται υπό την πιο φοβερή του μορφή...Η γενική έλλειψη εξάσκησης στον πόνο και των δύο ειδών και οι σπάνιες ευκαιρίες που έχεις να δεις κάποιον να υποφέρει, έχουν μια σημαντική συνέπεια: σήμερα οι άνθρωποι μισουν τον πόνο πολύ περισσότερο απ' ότι παλιότερα...Η εκκόλαψη πεσιμιστικών φιλοσοφιών [εννοείται ο Σοπενάουερ και οι μαθητές του] δεν είναι καθόλου σημάδι μεγάλων και φοβερών καταστάσεων ανάγκης. Αυτά όμως τα ερωτηματικά για την αξία όλης της ζωής δημιουργούνται σε εποχές όπου η εκλέπτυνση και η ελάφρυνση της ενθαδικής ύπαρξης βρίσκουν ακόμη και τα αναπόφευκτα μικροτσιμπήματα, τα οποία υφίστανται η ψυχή και το σώμα, υπερβολικά αιματηρά και μοχθηρά...

Υπάρχει μια συνταγή κατά των πεσιμιστικών φιλοσοφιών και κατά της υπερβολικής ευαισθησίας, που μου φαίνεται πως είναι η πραγματική "αθλιότητα της σημερινής εποχής". ..Η συνταγή γι αυτή την "αθλιότητα" είναι: αθλιότητα".

Νίτσε, Η χαρούμενη επιστήμη, 1882