Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

Μετά από αρκετή σκέψη, κατέληξα στην εξής θεώρηση του θέματος της εκπαίδευσης: ο εκπαιδευτής μιας σκλάβας αναλαμβάνει το έργο του παρακινούμενος από αμιγώς εγωϊστικά και ματαιόδοξα κίνητρα:

1. θεωρεί το έργο ως πρόκληση – καταπολεμά με αυτό τον τρόπο την ενδεχόμενη ανία του.
2. επιβεβαιώνει στον εαυτό του τις ικανότητές του.
3. επιβεβαιώνει στον Κυρίαρχο που του ανέθεσε το έργο (καθώς και σε τρίτους) τις ικανότητές του
4. εξελίσσει τις ικανότητές του
5. αντλεί μια αμυδρή απόλαυση από την απόλαυση της σκλάβας και την εκτίμηση και ευγνωμοσύνη που αυτή τρέφει γι αυτόν
6. αντλεί σαδιστική απόλαυση από το σταδιακό σπάσιμο του Εγώ της σκλάβας ως αποτέλεσμα των ενεργειών του και της στάσης του.

Εάν τα παραπάνω ισχύουν, ο εκπαιδευτής ασχολείται μόνο με το κομμάτι της ασφαλούς μετάβασης της εκπαιδευόμενης από μία αυτόνομη κατάσταση σε μία κατάσταση υποταγής όπου η υπακοή επέρχεται ως αυτόματη απόρροια της χαλάρωσης του εγωιστικού Εγώ και της βούλησής του και της οικειοθελούς πλέον έντονης τάσης για συμμόρφωση με τις επιθυμίες του εκάστοτε επιλεγμένου ή ορισμένου Αφέντη. Πέρα δε από τις αρχές του SSC, ο Εκπαιδευτής αδιαφορεί πλήρως για το αντικείμενο της εκπαίδευσης, γι αυτό μπορεί και εκπαιδεύει ταυτόχρονα άνω της μίας σκλάβας, ενδεχομένως.

Διατείνομαι επομένως ότι η εκπαίδευση σκλάβας δεν ενέχει καμία πλήρωση των «ανώτερων» υπαρξιακών και συναισθηματικών επιθυμιών μίας σκεπτόμενης γυναίκας η οποία έχει ανησυχίες και ευαισθησίες ανώτερες αυτών ενός θηλυκού ζώου. Η εκπαίδευση επικεντρώνεται μόνο στην καλύτερη δυνατή κατανόηση και αφομοίωση των δύο Ρόλων, του Αφέντη και της Σκλάβας.

Η συναισθηματική αποστασιοποίηση συμβάλλει στο καλύτερο «ντρεσάρισμα» της σκλάβας, έτσι ώστε να δύναται να αποτελέσει ένα εύχρηστο «αντικείμενο απόλαυσης» (με την πολύ χαλαρή έννοια ενός ερωτικού παρτενέρ), για τον οιονδήποτε της οριστεί. Μια τέτοια εκπαίδευση είναι αναγκαστικά κενή ουσίας και ξύνει απλά την επιφάνεια της κατάστασης υποταγής. Το όριό της εκπαίδευσης αυτής είναι η σωματική και εγκεφαλική απόλαυση των δύο ατόμων που παίζουν τους δύο ρόλους. Θεωρώ επομένως ότι η εκπαίδευση είναι ένα πολύ μικρό πρώτο βήμα προς την ουσιαστική κατάσταση της σκλαβιάς, η οποία – ιδεωδώς – ξεφεύγει πολύ από τις απλές απολαύσεις της υποταγής-ως-αποτέλεσμα-conditioning και φτάνει σε ένα είδος έκστασης που υπερβαίνει όχι μόνο την συνήθη έννοια της ταυτότητας ενός ανθρώπινου όντος, αλλά ακόμη και αυτή την ανθρώπινη αντίληψη του χρόνου.

Μη γελαστείτε ούτε στιγμή. Ο εκπαιδευτής Κυρίαρχος ξέρει – αλλά επιλέγει να μην το κάνει – πώς να κάνει και το υπόλοιπο κομμάτι, εκείνο που αφορά το δόσιμο της ψυχής της σκλάβας. Δεν το κάνει για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι γνωρίζει τα όριά του μέσα στο έργο που ανέλαβε, και τα σέβεται, γιατί σέβεται τον εαυτό του καθώς και αυτόν που του παρέδωσε τη σκλάβα. Ο δεύτερος αφορά το δόσιμο της ψυχής του ίδιου.

 

Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

Είναι δυνατόν να υπάρξει εκπαίδευση, αν η σκλάβα δεν θέλει πραγματικά να δοθεί?
Νομίζω πως ο ρόλος του εκπαιδευτή στην ουσία δεν υφίσταται! Για να δώσω ένα παράδειγμα επίκαιρο εν μέσω Ολυμπιακών αγώνων, τι αξία έχει ο καλύτερος προπονητής αν ο αθλητής του ούτε ταλέντο έχει, αλλά ούτε διάθεση να προπονηθεί???
Νομίζω οτι έγινε σαφής ο παραλληλισμός!

 

Re: Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

Α μάλιστα. Να μια απάντηση (το έχασα το στοίχημα)...

Εδώ θα πρέπει μάλλον να ξεχάσουμε αυτά που μας έλεγε η μαμά μας μ' εκείνη την αυστηρή φωνή, "δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω".

Ακριβώς το αντίθετο, αγαπητό δοκιμασμένο μου πλάσμα, ισχύει εδώ. Η σκλάβα θέλει η κακομοίρα, αλλά (νομίζει ότι) δεν μπορεί.

Ο ρόλος του εκπαιδευτή είναι αυτό ακριβώς: ένας ρόλος. Αυτό διατείνομαι. Είναι αυτό που θα της επιτρέψει την μετάβαση σε έναν εαυτό που, από την σκοπιά της σκλάβας, θα είναι πιο ευτυχισμένος, πιο ισορροπημένος και πιο οργασμικός, ενώ από την σκοπιά του Αφέντη θα είναι πιο χρήσιμος και πιο απολαυστικός. Δει δη εκπαιδευτή και άνευ τούτου ουδέν.

Τα ερωτήματα όμως που προκύπτουν από τον συλλογισμό που παρέθεσα ανωτέρω δεν σχετίζονται με την αξία ή όχι του εκπαιδευτή, ούτε με το ταλέντο (; ) και την διάθεση της σκλάβας ή την έλλειψη αυτών. Νομίζω πως η σκέψη μου ήταν αρκούντως σαφής και οργανωμένη. Ας επαναλάβουμε:

1. Τα κίνητρα του εκπαιδευτή είναι αμιγώς εγωιστικά, he couldn't care less for the fucking bitch, την δουλειά του κάνει ο άνθρωπος, ώρες είναι να μου πείτε και δακρύβρεχτες ιστορίες για την αγάπη των προπονητών προς τους αθλητές τους.

2. Τα όρια της εκπαίδευσης είναι τα στενά όρια της σωματικής και εγκεφαλικής απόλαυσης που προκύπτει από την υποταγή ως αποτέλεσμα του conditioning και ουχί το καθεστώς της κατάστασης του deep slavery. Γκέγκε;

Απόρροια των ανωτέρω ασφαλώς είναι ότι μόνο ένα πράγμα που έλεγε η μάνα μας ήταν σωστό:

"Ότι δίνεις παίρνεις".

Αυτό ακριβώς είναι και η αιτία της στενότητας των ορίων της εκπαίδευσης.

Και για όποιον έχει μπαμπακιάσει τ΄ αυτιά του, αρμενίζοντας πάνω σε ένα καρυδότσουφλο φτιαγμένο από τις λέξεις "ταλέντο" και "διάθεση", να επεξηγήσω αυτό που τούλεγε η μάνα του και είχε δίκιο η έρμη:

"Με πορδές δεν βάφονται αυγά".

Περαστικά Σας.

 

Υπήρχε ποτέ περίπτωση τα κίνητρα να μην είναι και εγωιστικά?

 

Απάντηση: Κίνητρα του Εκπαιδευτή και όρια της εκπαίδευσης σκλάβας

ελα βρε Δωρα μου...κανεις τα ευκολα δυσκολα..

 

Πως ακριβώς κάτι που στοχεύει να καλύψει τον ερωτισμό και τις σεξουαλικές προτιμήσεις θα μπορούσε να μην έχει αμιγώς εγωιστικά κίνητρα; (Αυτό θα μπορούσε εξίσου να ερωτηθεί σε υποτακτικούς/ες που δέχονται να τεθούν υπό εκπαίδευση).

Υ.Γ. (Αν και μαντεύω την απάντηση) Πόθεν το "ματαιόδοξα";

Εάν αδιαφορεί για το αντικείμενο της εκπαίδευσής του, πως θα επιβλέψει την επιτυχία του στόχου του; Εκτός αν η αδιαφορία χρησιμοποιείται ως εκπαιδευτική μέθοδος, συνεπώς και δεν λογίζεται ως πάγια στάση.

Η αποχή συναισθημάτων μπορεί να λειτουργήσει ως καθαρά ορθολογιστικό εργαλείο, στο μέτρο που μπορεί και επιθυμεί κάποιος να βασίσει την ζωή του σε τεχνοκρατικές νόρμες. Εφόσον το θέμα πραγματεύεται την εκπαίδευση από 3ο πρόσωπο, ο Εκπαιδευτής εφαρμόζει μια μεθοδολογία προσαρμοσμένη στα μέτρα του Κυρίαρχου και στις δικές Του επιθυμίες. Δείχνει στην εκπαιδευόμενη πως να υπηρετεί, δεν αποσκοπεί να καρπωθεί αυτό ως βίωμα υποταγής της για ίδιον όφελος. Συνεπώς, δεν μιλάμε για υποταγή.

 

Ο εκπαιδευτης σκλαβων εχει διπλωμα;Απο που το πηρε αν η απαντηση ειναι θετικη;
Ποιο ειναι το προγραμμα σπουδων;

 

..κάτι σαν εκπαιδευτής σκύλου 

 

Όχι, οι περισσότεροι είναι... αυτοδίδακτοι, κοινώς εκπαιδεύονται από το μεγάλο Εγώ τους. Γι' αυτό άλλωστε και ανθούν στο χώρο πολλά φυντάνια... Που και πού, βέβαια, έρχονται και ορισμένοι με "πτυχία" και "μακρόχρονη προϋπηρεσία" από το εξωτερικό. Δυστυχώς όμως, το ΔΟΑΤΑΠ δεν ελέγχει τα διπλώματά τους  

 

Αψογος!!!!!!

 

Ευχαριστώ πολύ, μα πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας.

Θα απαντήσω σε λίγο επί του συνόλου.

Όχι, έχεις δίκιο. Μπορούμε όμως να εντοπίσουμε τι είδους κίνητρα είναι, πράγμα και το οποίο επιχείρησα, μην γνωρίζοντας αν όντως είναι έτσι και περιμένοντας απαντήσεις από τους μυριάδες Εκπαιδευτές σκλάβας που ζουν ανάμεσά μας. Πάντα αισιόδοξη, σκιά μου. 

Για παράδειγμα, όταν κάνω μια ουσιαστική σχέση, επενδύοντας τον χρόνο μου, το μεράκι μου, τον ιδρώτα μου, κάνοντας θυσίες, υποχωρήσεις, υπομονή, όταν αντιμετωπίζω τον άλλον με σεβασμό γι αυτό που είναι, με όλα όσα μου αρέσουν και όλα όσα δεν μου αρέσουν, όταν τον δέχομαι ακόμη και όταν δεν με βολεύει, όταν παθιάζομαι μαζί του και θέλω τόσο πολύ να φτιάξω κάτι όμορφο μέσα σε μία ιδιαίτερη σχέση, είτε αυτή είναι φιλική είτε ερωτική, σίγουρα και πάλι τα κίνητρά μου είναι εγωιστικά. Αν τα καταφέρω και δημιουργήσουμε τη σχέση, εγώ θα αισθανθώ όμορφα. Και τμήμα αυτής της απόλαυσης, για μένα τουλάχιστον, είναι η απόλαυση του άλλου. Θέλω να δω τα μάτια του να λάμπουν, με ευχαριστεί αυτό. Όχι επειδή είμαι καμιά φοβερή γκόμενα, ούτε επειδή τα κατάφερα και μπράβο μου. Αλλά επειδή μου αρέσει εκεί που πριν υπήρχε ένας μόνος, τώρα να είναι δύο μόνοι αλλά μαζί.

Αυτό είναι ένα πιθανό εγωιστικότατο κίνητρο. Δεν πιστεύω ότι ένας εκπαιδευτής έχει παρόμοιο κίνητρο.

Γλυκύτατε ασημένιε Maley. Πόσο εύκολο είναι άραγε να πάρεις ένα ψυχικό ερείπιο και να το βοηθήσεις να ορθοποδήσει; Και μάλιστα να ορθοποδήσει τόσο καλά που να γυρίζει το κεφάλι και να σου πατάει και καμιά δαγκωνιά μετά. Μικρούλα ήταν, με συγχώρεσε ήδη ο «μπαμπακιασμένος». 

Πολύ μου αρέσει και ο τρόπος που σκέφτεσαι και η νηφαλιότητα και διαύγεια με την οποία απαντάς (σλουρπ, σε ζαχαρώνω λιγουλάκι, ελπίζω να μην σε πειράζει). 

Ναι, αυτό σκεφτόμουν κι εγώ όταν το έγραφα. Ότι και οι υποτακτικοί δεν το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους. Απλά ήθελα να βάλω τα πράγματα στη σωστή τους βάση, περισσότερο για να το εμπεδώσω εγώ. Όσον αφορά το «ματαιόδοξα», νομίζω πως μία δόση ματαιοδοξίας την έχουν όλοι οι ικανοί άνθρωποι, είτε είναι διακεκριμένοι πιανίστες είτε θηριοδαμαστές. Λυπάμαι αν η «ματαιοδοξία» θεωρείται αρνητική λέξη, δεν είχα καμία διάθεση υποτίμησης του Εκπαιδευτή. Η ματαιοδοξία είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και όταν είναι εγνωσμένη τείνει να παίρνει την θέση που της αξίζει. Ας μην υπεισέλθω σε αυτό, καταλαβαινόμαστε.

Μάλλον παρερμήνευσες αυτό που είπα. Ο εκπαιδευτής αδιαφορεί για το άτομο, δεν αδιαφορεί όμως για το έργο του. Είναι λίγο ωμό, το ξέρω, αλλά μιλώ πάντα για Εκπαιδευτή, όχι για Αφέντη. Ο Εκπαιδευτής θέτει το πλαίσιο ενός άλλου είδους σχέσης από ότι αυτό του Αφέντη με τη σκλάβα. Ίσως η εκπαίδευση για λογαριασμό άλλου να μην είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στον χώρο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες. Και πάλι, δεν λέω ότι γνωρίζω στα σίγουρα ότι έχω απόλυτο δίκιο στις ιδέες μου. Γι αυτό και τις έθεσα προς συζήτηση. Και εκτιμώ και τις απαντήσεις, βοηθούν πολύ, πραγματικά.

Αυτό ακριβώς είχα στο νου μου όταν έγραφα το ποστ. Δηλαδή μιλάμε μόνο για ντρεσάρισμα, όχι για υποταγή. Νομίζω πως η βάση όλων των ανθρώπων είναι το συναίσθημα. Άρα πώς γίνεται να αφήσουμε το συναίσθημα απ’ έξω; Βέβαια και ο σεβασμός και η εκτίμηση είναι συναισθήματα. Δεν είναι όμως το απαιτούμενο ΠΑΘΟΣ για μία σχέση deep slavery.

Σίγουρα δεν γεννιόμαστε ούτε Αφέντες ούτε σκλάβοι. Κάπου κάποιος κάποτε μαθαίνει ορισμένα πράγματα. Αυτά που ξέρω ως εδώ τα έμαθα από άλλους. Δεν απαιτείται δίπλωμα για να κάνεις μια τέτοιου είδους σχέση. Κάποιος σε ξέρει, σου έχει εμπιστοσύνη και σου εμπιστεύεται ότι πολυτιμότερο έχει. Μπορώ να επεξηγήσω και περαιτέρω, αν δεν έγινε κατανοητό. Πέραν της ωμότητας αρχίζουν τα κορδελάκια. Εγωιστικά κορδελάκια ασφαλώς. 

Curriculum: Από ότι έχω καταλάβει απαιτείται μεγάλη αυτοκυριαρχία και κάποιες βασικές γνώσεις για τα «κουμπιά» των ανθρώπων. Και λίγη εμπάθεια δεν βλάπτει (ενσυναίσθηση είναι ο όρος; )

Ναι. Δεν έχει μεγάλη διαφορά. Αυτό ακριβώς εννοώ. 

@Durcet και Eri, δεν βλέπω κάτι κακό σε ένα μεγάλο Εγώ, ιδίως όταν συμβαδίζει με εξαιρετικές ικανότητες (αυτοκυριαρχία, υπομονή, αυτοσυγκράτηση, στοχοθέτηση, επιμονή κλπ). Τόσο καιρό που είμαι στον χώρο γνώρισα μόνο δύο εκπαιδευτές. Τους εκτιμώ και τους δύο. Δεν ξέρω πόσους γνωρίζετε εσείς, νομίζω δεν είναι και πολλοί. Τυχαίνει (άραγε; ) να είναι και οι δύο πολύ low profile. Πιστεύω όμως ότι και οι δύο έχουν πλήρη συναίσθηση των ικανοτήτων τους. Γιατί θα έπρεπε να μην έχουν;

Τα ερωτήματά μου προέρχονται από τις ανησυχίες που έχω σχετικά με τα όρια της εκπαίδευσης. Προσπάθησα να θέσω τα ερωτήματα αντικειμενικά, χωρίς διάθεση υποτίμησης. Αναγκαστικά πρέπει να συγκρίνω την σχέση Εκπαιδευτή – σκλάβας και την σχέση Αφέντη – σκλάβας. Πιστεύω ότι δεν είναι συγκρίσιμες οι σχέσεις, με την έννοια ότι η μία δεν είναι καλύτερη ή ανώτερη της άλλης. Είναι δύο διαφορετικές σχέσεις, με διαφορετικά αποτελέσματα και διαφορετική προσέγγιση. Τέλος, όπως ανέφερα από την αρχή, θεωρώ ότι ο Εκπαιδευτής ξέρει πώς να κάνει και σχέση Αφέντη – σκλάβας, απλά δεν την κάνει με την εκπαιδευόμενη, διότι δεν είναι η δική του σκλάβα. Αυτός ο ίδιος θέτει αυτά τα στενά όρια, που προανέφερα (αν βλέπω σωστά το θέμα).

 

Υπαρχει ενα προτυπο σκλαβας και κατ'επεκτασιν σχεσης αφεντη-σκλαβας προς επιτευξιν του οποιου η σκλαβα παραδιδεται προς εκπαιδευσιν;