Το δώρο της ανάγκης

Αν υποθέσουμε ότι η υποτακτικότητα είναι ένα προβληματικό στοιχείο της προσωπικότητας ενός ατόμου, ένα στοιχείο που δεν του επιτρέπει να ολοκληρωθεί ως άτομο, θα έπρεπε τότε ιδεωδώς η Κυριαρχική δράση να επικεντρώνεται αρχικά στην καθοδήγηση μακριά από την υποτακτικότητα, προς την εν γένει Κυριαρχικότητα, και ίσως στην υποτακτικότητα ως μία συνειδητή επιλογή μόνο ως προς τον Κυρίαρχο, αν αυτό είναι επιθυμητό από τον ίδιο (μπορεί και να μην είναι).

Αν η ανωτέρω υπόθεση είναι σωστή, η ανάγκη του ατόμου δεν μπορεί να υφίσταται. Θα έπρεπε όμως να δωρίζεται στον Κυρίαρχο. 'Εχω την αίσθηση ότι έτσι πρέπει να είναι μία ερωτική σχέση. Οτιδήποτε άλλο θα με άφηνε αδιάφορη. Και δεν μιλώ για την απαραίτητη αυτάρκεια του ατόμου, ούτε για το υγρό βλέμμα ενός σκύλου, δύο ακραίες συμπεριφορές σε μία σχέση. Αν είναι τόσο υπερήφανο ένα άτομο, που δεν παραδέχεται ότι θέλει τον άλλο όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Ή αν είναι τόσο ψοφοδεής ώστε δεν έχει στον ήλιο μοίρα χωρίς τον Κυρίαρχο. Όχι, δεν μιλώ γι αυτό.

Μιλώ γι αυτό: αν δεν μπορώ να το πω, ποιος ο λόγος να ασχολούμαι;

"Σε αγαπώ αν και δεν σε έχω ανάγκη. Μπορώ να ζήσω και χωρίς εσένα. Αλλά σε κάποιο άλλο επίπεδο, σε έχω ανάγκη. Με την έννοια του ότι αν δεν σε έχω, προτιμώ να μην υπάρχω."

Ποια η άποψή σας.

 

Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Τελικά τον έχει ή δεν τον έχει ανάγκη; Θα με φάει η αγωνία.

Ποια είναι τα επίπεδα που τον έχει ανάγκη και ποια αυτά που δεν τον έχει; Και πόσο γρήγορα εναλλάσσονται; Π.χ. σε ένα τέταρτο της ώρας, πόσες φορές θα έχει περάσει από το ένα επίπεδο στο άλλο;

 

Re: Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Αγαπητή Alnair,

Αυτή ακριβώς είναι η ερώτηση. Δεν το ένιωσες ποτέ η ίδια; Δεν αφέθηκες, όντας ένα τόσο αυτάρκες και δυνατό και ισορροπημένο άτομο, όπως σε είδα, όπως γνωρίζω ότι είσαι, όχι μία προβληματική γυναίκα, καθόλου, αυτό λέω, αυτό ακριβώς. Δεν δόθηκες ποτέ;

Γιατί αν δεν δώσεις ΚΑΙ την ανάγκη, τι στο διάολο έδωσες;

 

Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Αντιπαρέρχομαι τα περί αυτάρκειας και ισορροπημένης προσωπικότητας - τελικά πρέπει να σου έκανα πολλή εντύπωση!

Θα σταθώ μόνο στο παράδοξο του κειμένου σου. Σε ποιο επίπεδο έχεις κάποιον ανάγκη και σε ποιο δεν τον έχεις; Και τι του λες όταν βρίσκεσαι στη φάση που δεν τον έχεις ανάγκη, "περίμενε μισό λεπτό, θα μου έρθει πάλι";

 

Re: Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Εγώ ρωτάω τους άλλους. Εσείς απαντάτε - αν ξέρετε την απάντηση.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Κι εγώ ζητάω διευκρινίσεις, για να δω αν αξίζει τον κόπο να απαντήσω. Αν δεν μπορείς να επαναδιατυπώσεις, έχει καλώς.

 

Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Αυτό εγώ το κατάλαβα μιά χαρά. Αλλά το τι ακριβώς ρωτάς, κι εμένα μου διαφεύγει...

 

το διαβασα, το ξανα-ματα-διάβασα...κ αναρωτιέμαι...
γιατι να υποθέσουμε οτι η υποτακτικότητα είναι προβληματικό στοιχείο της προσωπικότητας??
κ στην ίδια λογική γιατι να μην ειναι η Κυριαρχικότητα προβληματικό στοιχείο της προσωπικότητας??

σε σχέση με αυτο που ζητάς την απόψή μας.
"Σε αγαπώ αν και δεν σε έχω ανάγκη. Μπορώ να ζήσω και χωρίς εσένα. Αλλά σε κάποιο άλλο επίπεδο, σε έχω ανάγκη. Με την έννοια του ότι αν δεν σε έχω, προτιμώ να μην υπάρχω."

Η Αγάπη - στο δικό μου μυαλό - δεν έχει καμία σχέση με την ανάγκη.

αλλά τελικά με μπερδεύεις πολύ στο τι μας ζητας να σχολιάσουμε...

 

Τελικά μας μπέρδεψες όλους....

 

Επί του θέματος δύναμαι να μιλήσω μόνο προσωπικά.


Πολύ κτητική άποψη. Δεν με αντιπροσωπεύει σε καμία περίπτωση. Δεν βρίσκω γόνιμες ούτε ρεαλιστικές τις κτητικές τάσεις, δεν μου ταιριάζουν, δεν τις νοιώθω, δεν μου λένε τίποτα -- αντίθετα με την εποχή μας, που η απόκτηση και κατανάλωση είναι το παν. Δεν "έχω" κανέναν -- είμαι, ναι...


Και ναι, έχω ανάγκη την ανθρώπινη επαφή, τη φιλική ασφαλώς, και μάλιστα την πιο στενή -- την ερωτική αγάπη. Όντας προσωποκεντρική, εντοπίζεται σε συγκεκριμένο πρόσωπο. Δεν προσποιούμαι πως είμαι υπεράνω ανάγκης. Κοινωνικότητα ή ...αδυναμία; Αδιαφορώ.




​

 

Δεν καταλαβαίνω τί δεν καταλαβαίνετε. Εσείς πώς αγαπάτε τον άλλον;

Α γαμήσου μωρέ καριόλη, μια χαρά ζω και χωρίς εσένα;

Πώς μπορώ να εκφράσω - να νοιώσω - να κάνω πράξη - την αγάπη μου προς τον άλλον;

Γιατί δυσκολεύεστε; Ήμουν και πάλι σαφής στη διατύπωση.

Η υποτακτικότητα είναι κατ΄ εμέ - και κατά ένα σωρό άλλους, αν κρίνω από ένα σωρό νήματα που έχουν ανοιχθεί στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν - ένα πρόβλημα της προσωπικότητας. Ένα πρόβλημα που χρήζει χειρισμών. Αυτό κάνω, για τον τελευταίο χρόνο, με απτά (ελπίζω) αποτελέσματα.

Αν λέω, μάθω να είναι καθικοαυτάρκης (οκ, το έπιασα, καλά είμαι), ποιο είναι το επόμενο βήμα; Πώς αγαπούμε; Πώς εκδηλώνουμε την αγάπη μας ως καθικοαυτάρκεις;

Με άλλα λόγια, φεύγω. Αντίο. Δεν ξέρω αν θα ξαναγυρίσω.

Αν όμως ξαναγυρίσω, θα πω σ' αυτόν που είναι ο αποδέκτης των συναισθημάτων μου:

ΣΕ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ.

Αυτά δεν είναι λόγια κάποιου που έχει ανάγκη. Είναι δώρο αγάπης. Αν υποθέσουμε ότι θα γυρίσω πίσω. Και αν υποθέσουμε ότι αγαπώ.

Και ερωτώ:

Είναι ένας σωστός, λογικός, έντιμος, ώριμος συναισθηματικά τρόπος, για να εκφράζεται η αγάπη;

 

έτσι όπως το ρωτας, η απαντηση ειναι ΟΧΙ.
Δεν ειναι τρόπος για να εκφράζεται η αγάπη.



ΥΓ πάντως, αν στην προταση αυτη "Α γαμήσου μωρέ καριόλη, μια χαρά ζω και χωρίς εσένα;" υπάρχει ιχνος αγάπης, κρύβεται καλά...