Το δώρο της ανάγκης

αγαπατε αλληλους .!!!!

 

Θα συμφωνήσω με την από πάνω μου. (kiss me). Σε έχω ανάγκη κατά την άποψη μου δεν είναι αγάπη, όσο και να το πασπαλίσεις με χρυσόσκονη. Σε έχω ανάγκη σημαίνει νιώθω ανεπαρκής χωρίς εσένα και επιστρέφω γιατί δεν τα βγάζω πέρα. Φυσικά, όταν έφευγα νόμιζα ότι ήμουν αυτάρκης... αλλά φευ ξαφνικά θυμήθηκα ότι σε αγαπώ (σε έχω ανάγκη).

 

Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

σ' αγαπώ γιατί σε έχω ανάγκη ή έχω ανάγκη να σε αγαπώ;
(ερώτηση για προβληματισμό)

επί του θέματος:
όταν αγαπώ αγαπώ... δεν έχω ανάγκη κανέναν... ούτε αυτόν που αγαπώ

 

Re: Απάντηση: Το δώρο της ανάγκης

Τίποτε από τα δύο.

 

Εγω παλι ξερω πως η αγαπη για να ανθισει πρεπει να'ναι αμφιδρομη.(οχι ο ερωτας...)Αγαπαω καποιον που εκτιμω το μυαλο του,τα συναισθηματα του,ειδικοτερα αυτα που τρεφει κι'αυτος για μενα,που με καλυπτει,που με στηριζει,που ενδιαφερεται,που συνεννοουμαι,επικοινωνω και βεβαια ταιριαζω σεξουαλικα.Αγαπαω ολο το πακετο.(και τουμπαλιν,με αγαπανε γιατι με εκτιμουν κλπ.. ) . Οσο περναει ο καιρος και δεν χαλαει η συνταγη η (αμφιδρομη) αγαπη βαθαινει,η (αλληλο)εξαρτηση μεγαλωνει.
Εχω αναγκη τον αλλον μεσα απο την σχεση που εχω δημιουργησει μ'αυτον.Αν αυτη η σχεση αρχισει για τους οποιους λογους να μπαταρει,η να ξεφτιζει, αν παυουν να ισχυουν καποιες απ 'τις συνιστωσες της, η αναγκη μου για τον αλλον,η αγαπη μου για τον αλλον,εως και παει περιπατο.
Εντος αυτης της σχεσης,αγαπων και αγαπωμενος αισθανομαι ταυτοχρονα εξαρτωμενος αλλα και αυταρκης.Αν η σχεση,αν η αγαπη παει περιπατο,Βαδιζω αυταρκης και ωραιος για την επομενη.
Το γεγονος οτι εχω υποτακτικη σεξουαλικη συμπεριφορα,ουδολως επηρεαζει την αυταρκεια μου
Δεν ξερω αν απαντησα σ'αυτο που ρωταει η Ντορα, απαντησα παντως (αυτη τη φορα)καθαρα προσωπικα μεσα απο τα βιωματα μου .


Υ.Γ Ο καθικοαυταρκης σε τι διαφερει απο τον απλουν αυταρκη;

 

Πολύ καλά εκπεφρασμένο, ακριβώς αυτό...



​

 

Ο underherfeet με κάλυψε σε όλα τα σημεία. Δεν θα μπορούσα να τα γράψω καλύτερα. 

 

αγαπες μου... 

 

Απάντηση: Re: Το δώρο της ανάγκης

Οπότε, η "αγάπη" και η "ανάγκη" για κάποιον είναι παράσιτα της "καλοπέρασης" μαζί του.
Οσο περνάω καλά μαζί του και μου προσφέρει αυτά που θέλω, τον έχω ανάγκη και τον αγαπώ.
Ωραίες αγάπες αυτές. Συμφεροντολογικές.

Τουλάχιστον, ας παραδεχτούμε ευθέως πως αγαπάμε ΜΟΝΟ αν ο άλλος είναι ΤΕΛΕΙΟΣ και δεν συμβιβαζόμαστε με κάτι λιγότερο από αυτό

 

Απάντηση: Re: Το δώρο της ανάγκης

Ακριβώς.. έχεις δει καμια ανιδιοτελή αγάπη πέραν του σκύλου προς το αφεντικό του?

Διαφωνώ.. Δεν ξέρω τι κάνετε οι άνδρες (ξέρω αλλά το προσπερνω στην παρούσα), οι γυναίκες όμως είθισται να αγαπάνε τους μη τέλειους.. αυτο ειναι κ το παράπονο όλων των "καλών παιδιών" ρωτα και τον φίλο του ιζνογκουντ..

 

 

Re: Απάντηση: Re: Το δώρο της ανάγκης

δεν υπάρχει ανιδιοτελης αγάπη.
κ αυτή που αναφερεις δεν ειναι ανιδιοτελης. περιμενει να τον ταϊσει...

Φαινομενικά η αγάπη είναι ανιδιοτελής, αλλά ουσιαστικά εμπεριέχει τον εγωισμό. Αν ήταν ανιδιοτελής, θα αγαπούσαμε όλον τον κόσμο, ακόμα και όσους μας έβλαπταν. Τέτοια αγάπη όμως ένιωθε -καθώς μας λένε τουλάχιστον- μόνο ο Χριστός.

Η εντελώς ανιδιοτελής αγάπη δεν υπάρχει. Αγαπάμε κάποιον, ακόμα και αν δεν περιμένουμε τίποτα από αυτόν (φαινομενική ανιδιοτέλεια), επειδή μας κάνει να αισθανόμαστε καλά μόνο και μόνο με την παρουσία του ύπαρξη του, ή ακόμα και με την ελπίδα ότι θα μας κάνει να αισθανθούμε καλά, ή από θαυμασμό, κτλ.

Αγαπάμε κάποιον για κάποιον λόγο. Επειδή ίσως εκπληρώνει κάποια από τα ιδανικά που έχουμε στο μυαλό μας και αυτό κρύβει μια κάποια ιδιοτέλεια.

 

Re: Απάντηση: Re: Το δώρο της ανάγκης

True. Όπως επίσης επειδή μπορεί και μας προσφέρει αυτό που μας λείπει, με τον - πλησιέστερο προς το ιδανικό - τρόπο που επιθυμούμε. Η ικανότητα (αν νοείται τέτοια έκφραση εν προκειμένω) αυτή, συν την ανταπόκριση και ταύτιση στον ερωτισμό, συν την γενικότερη ανάταση που προσφέρει η παρουσία του στην ζωή μας, δημιουργεί τον συναισθηματικό δεσμό (έρωτας που μετουσιώνεται σε αγάπη). Μέσω αυτής μπορεί να λειτουργήσει κάποιος άκρως αλτρουϊστικά, πλήν όμως η αρχική του "ώθηση" προκύπτει από την ροπή του να καλύψει την δική του συναισθηματική ελλειματικότητα.