Το δώρο της ανάγκης

Ευχαριστώ πολύ για όλες τις απαντήσεις, βοήθησαν πολύ. Ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω την Λάρα και την Ελβίρα, οι απαντήσεις σας έρχονται πολύ κοντά σε αυτό που είχα στο νου μου.

Βλέπω την ανάγκη μέσα σε μία σχέση υπό ένα διαφορετικό πρίσμα, όχι στην μορφή που ίσως εννοεί η alnair ή η Σαπφώ, και χωρίς να μου διαφεύγει η αλήθεια του ποστ της kiss me, σας ευχαριστώ επίσης όλες για την συνεισφορά σας στη συζήτηση.

1. Εάν πράγματι η υποτακτικότητα είναι ένα προβληματικό στοιχείο της προσωπικότητας, απαιτεί κάποιους χειρισμούς, εφόσον υποθέσουμε ότι κάποιος επιθυμεί να αντιμετωπίζει τον εαυτό του και το περιβάλλον ως μία πιο ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

2. Ο καθένας μας έχει διαφορετικές αδυναμίες στον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται με το περιβάλλον και στον τρόπο με τον οποίο βλέπει τον εαυτό του. Άλλα άτομα υποτακτικής ψυχολογίας τείνουν να αποφεύγουν την ευθύνη των πράξεών τους, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στους άλλους ή ζητώντας από τον σύντροφο Κυρίαρχο να τους απαλλάξει από αυτές. Η κυριαρχική δράση - ιδεωδώς - καθοδηγεί το άτομο - παιδί να γίνει ενήλικας, ανεξάρτητος, αυτάρκης, να επωμίζεται τις ευθύνες του χωρίς να φοβάται. Τον καθοδηγεί να επιθυμεί, να επιλέγει, να διεκδικεί. Τον καθοδηγεί στο να δέχεται και να αγαπάει τον εαυτό του και τα θέλω του και να τα έχει καλά με τον εαυτό του.

3. Υπάρχουν επίσης κάποια άτομα υποτακτικής ψυχολογίας τα οποία δεν γνωρίζουν πώς να σχετισθούν με τους άλλους με βαθύ, ουσιαστικό τρόπο. Είτε επιλέγουν την εύκολη λύση της σχέσης επί πληρωμή (βραχύχρονη ή μακρόχρονη σχέση - και η πληρωμή δεν γίνεται πάντα με χρήματα, μπορεί να γίνει με ανταλλάγματα), είτε επιλέγουν μια ρηχή σχέση με τους άλλους (ή τη σαβουρογαμία). Θα έλεγα ότι αυτή η κατηγορία υποτακτικών χαρακτηρίζεται από ένα είδος αυτάρκειας.

Τί εννοώ τώρα με το δώρο της ανάγκης (το οποίο δεν δίνεται και παίρνεται πίσω ανά τέταρτο της ώρας ή ανάλογα πώς αισθανόμαστε, ούτε έχει σχέση με την ικανότητα ενός ατόμου να ζει μία ικανοποιητική ζωή χωρίς κηδεμόνα).

Προσωπικά μου ήταν πάντα πολύ δύσκολο να κάνω ουσιαστικές σχέσεις, με την έννοια ότι μου διέφευγε το πάθος, το βάθος, το δόσιμο. Δεν μπορούσα να αφεθώ αρκετά γιατί φοβόμουν. Μου ήταν πολύ ευκολότερο να πω στους άλλους "δεν έχω ανάγκη τίποτε και κανέναν". Μερικοί το λένε χωρίς να σκέφτονται καν ότι αυτή δεν είναι η στάση ενός ανεξάρτητου ανθρώπου, αλλά η τυφλή αλαζονεία κάποιου που βρίσκεται μακριά ακόμα από το να αγκαλιάσει αυτό που χαλαρά ονομάζουμε ανθρώπινη υπόσταση. Είναι η στάση κάποιου που κλείστηκε στον εαυτό του, πικραμένος από τους γύρω του.

Μου ήταν λοιπόν πολύ δύσκολο να ομολογήσω στον σύντροφό μου ότι τον θέλω βαθύτατα (όχι για να τον ΕΧΩ, female, ήταν τρόπος του λέγειν, τί να το κάνω το κελεπούρι, να το κορνιζώσω; ). Μου ήταν δύσκολο να αφήσω τον εαυτό μου ευάλωτο, να ανοίξω την ψυχή μου στο ρίσκο της απόρριψης, ενδεχομένως να πληγωθώ (λες και τόσες μέρες μάζευα βρούβες).

Θεωρώ ότι είναι σημαντικό κάποτε να κοιτάζουμε τους φόβους μας κατάματα και να τους υπερβαίνουμε. Δεν είναι δικό μου πρόβλημα αν ο σύντροφός μου φοβάται να δεχτεί αυτό το δώρο. Ούτε δικό μου πρόβλημα αν αγχώνεται από την υπερβολική εγγύτητα της δικής μου επιθυμίας. Ο καθένας αντιμετωπίζει τους δικούς του φόβους. Ούτε νοσοκόμα είμαι, ούτε Μίστρες.

Τα πρωτόκολλα, η απόσταση, οι οριοθετημένες σχέσεις, όντως καθησυχάζουν το άγχος που προκαλεί το πάθος. Θα ήθελα όμως να υπενθυμίσω ότι οι μάσκες, οι περσόνες που χτίζουμε επί χρόνια για να μην δούμε αυτά που θέλουμε να παραμείνουν κρυμμένα μέσα μας, πέφτουν, κατά την άποψή μου, μόνο εν μέσω μίας συναισθηματικής καταιγίδας όπως ο έρωτας. Ο έρωτας απελευθερώνει ότι είναι αυθεντικό μέσα μας, άγριο, ελεύθερο, τόσο έντονο που είναι εν δυνάμει και καταστροφικό. Η ήρεμη παράδοση και η συνειδητή επιλογή είναι ωραίες μπαρούφες για όσους συμβιβάζονται με ημίμετρα. Αλλά μία μη αυθεντική σχέση βρωμάει από χιλιόμετρα μακριά. Απορώ πώς Κυρίαρχοι άνθρωποι συμβιβάζονται με ημίμετρα αυτού του είδους, εδώ δεν ικανοποιούμαι εγώ που είμαι μικρό ακόμα...

Κατανοώ την επιθυμία τους για μια πιο εύκολη Κυριαρχία, δεν συμμερίζομαι όμως την έκπτωση την οποία αναγκάζονται να κάνουν στον τρόπο με τον οποίο επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους (λες και θα έχουν και δεύτερη ευκαιρία). Ίσως να φταίει το γεγονός ότι αυτός που καθοδηγεί, μπορεί να καθοδηγήσει μόνο μέχρι τα δικά του όρια. Πέρα από αυτά δεν μπορεί να σε πάει, αν δεν τα περάσει και ο ίδιος.

Κατανοώ επομένως το πλαίσιο στο οποίο δόθηκαν οι περισσότερες απαντήσεις, αλλά εμμένω στο δώρο της ανάγκης, ως ένα πολύτιμο βήμα για μένα προσωπικά. Φαίνεται πως μετά την αυτάρκεια, αυτό ήταν το επόμενο μάθημα.

Απλά δεν ξέρω ποιος το έδωσε σε ποιον.

 

μωρη γαϊδούρα; εμενα τιποτα; Ok ειπαμε. ημουν εκτος. Αλλα κι εγω προβληματιστηκα, και στενοχωρεθηκα, και εγραψα οοολα αυτα... κι εσυ τιποτα; πες κατι και για μενα! Οτιδηποτε. "ευχαριστω ιδιαίτερα τον extreme32 γιατι παιζει ωραιο πιανο." Δεν το δεχομαι.... 

 

Εσύ καλό μου έχεις το προνόμιο να με βλέπεις και να με αγγίζεις συχνά.

Μην παραπονιέσαι. Δεν 'ν' και λίγο. 

 

φτου σου ρε πουστη μου. Ειχα τετοιο προνομιο και εγω το επαιζα σεμνος. Χαζο. Και γιατι δεν μου το ειχες πει αυτο να το ξερω;

 

Ρε σταματα την γκρινια επιτελους.....Τι παθατε ολοι τελευταια....

(Σορρυ για το ασχετο)

 

Μα δεν γκρινιαξα. Ναζια κανω. Ποιος αλλος δηλαδη γκρινιαζει?

(Σορρυ για τη συνεχεια του ασχετου)

 

Κατηγορηματικά ναι.  

Αγάπη και ανάγκη δεν συνάδουν. Οι άνθρωποι που με έχουν ανάγκη δεν θα έχουν ποτέ την προαπαιτούμενη αυτάρκεια ώστε να νιώσουν το ευγενές αίσθημα της αγάπης, αίσθημα που, κατά τη δική μου νόηση, αφορά σε προσφορά και όχι σε ζήτηση. Το αυτό ισχύει και για τον έρωτα. Δεν νοείται να με ερωτεύεται άνθρωπος που με έχει συναισθηματική ή πρακτικού χαρακτήρα ανάγκη.

Και τούμπαλιν, κανέναν από τους ανθρώπους που αγαπώ δεν έχω ανάγκη. Μπορώ να ζήσω (και όχι απλά "επιβιώσω") χωρίς αυτούς.

 

Και γω.Νοιωθω βαθυτατη αγαπη για την Φανη Παλλη Πετραλια.
Ωστοσω θα μπορουσα να ζησω μια χαρα χωρις αυτην.Ιδιως αν την ξαποστελνα με καποιο τροπο στο εξωτερικο.

Υ.Γ Συρα καλως ηλθες.

 

Καλώς ήρθες και πάλι. 

Δεν μίλησα για ανάγκη, διότι δεν έχω. Μίλησα για ένα δώρο, το οποίο ζορίστηκα ιδιαίτερα για να το κάνω. Το δώρο μου έγινε αποδεκτό. Εσείς να βρείτε τον δικό σας δρόμο στη ζωή, αγαπητή μου. 

 

Όπως υποσχέθηκα πριν λίγο καιρό, παραθέτω το νήμα περί υπερηφάνειας. Αυτό είναι.

Ύβρις: ένας όρος που δηλώνει υπέρμετρη υπερηφάνεια, αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια ή αλαζονεία, η οποία συχνά έχει ως αποτέλεσμα την θεία δίκη.

Η ύβρις ήταν νομικός όρος και θεωρούνταν έγκλημα στην κλασσική Αθήνα. Θεωρούνταν επίσης η μεγαλύτερη αμαρτία στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο. Οι πράξεις που αποτελούσαν ύβρη για τους αρχαίους Έλληνες μπορεί να κυμαίνονταν από την αρχική συγκεκριμένη αναφορά στην σκύλευση ενός πτώματος έως τον εξευτελισμό ενός ηττημένου εχθρού ή την ασεβή υπερβολική συμπεριφορά γενικότερα.

Η ύβρις ή υπέρμετρη υπερηφάνεια, οδηγούσε τον ήρωα στην τρέλα, στην καταστροφή και τελικά στην πτώση του ή στον θάνατό του.

Μερικά παραδείγματα ύβρεως από την Αρχαία Ελλάδα είναι τα εξής: ο τρόπος που μεταχειρίστηκε ο Αχιλλέας το πτώμα του Έκτορα στην Ιλιάδα. Ο Κρέων που αρνήθηκε να θάψει τον Πολυνίκη στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Ο Οιδίπους που σκότωσε τον Λάιο – που ήταν εν αγνοία του ο πατέρας του - μετά από καυγά για το ποιος θα περάσει πρώτος. Ο Ίκαρος που πέταξε πολύ κοντά στον ήλιο και έπεσε στη θάλασσα. Οι μνηστήρες της Πηνελόπης με τη συμπεριφορά τους. Ο Οδυσσέας που ειρωνεύτηκε τον Πολύφημο αφού τον είχε ήδη τυφλώσει (του φώναξε το όνομά του από μακριά για να ξέρει ποιος τον τύφλωσε).

Συνήθως η ύβρις αναφέρεται σε πράξεις ανθρώπων προς άλλους ανθρώπους και όχι προς τους θεούς. Είναι γενικά δεκτό πλέον ότι η ύβρις δεν ήταν θρησκευτικό θέμα για τους Έλληνες.

Στην εποχή μας, η ύβρις δηλώνει υπερηφάνεια και υπέρμετρη αυτοπεποίθηση και αλαζονεία. Συχνά συσχετίζεται με έλλειψη γνώσεων σε συνδυασμό με την έλλειψη ταπεινοφροσύνης. Συνήθως υπονοείται ότι θα ακολουθήσει η καταστροφή για τον υπέρμετρα αλαζόνα. Στη μοντέρνα λογοτεχνία ο Βίκτωρ Φράνκενσταιν είναι ένας αλαζόνας επιστήμονας που οδηγείται στην καταστροφή. Τον καταστρέφει δε το Τέρας που δημιούργησε ο ίδιος.

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Hubris

Ύβρις μπορούσε να είναι και η υπέρμετρη ευτυχία. Το παράδειγμα της Νιόβης είναι χαρακτηριστικό.

Η Νιόβη ήταν κόρη του Τάνταλου και της Δίας, αδελφή του Πέλοπα και γυναίκα του Αμφίονα, που μαζί του απέκτησε εφτά γιους και εφτά κόρες.

Επειδή καυχήθηκε ότι είναι ανώτερη από τη Λητώ που είχε μόνο δύο παιδιά – τον Απόλλωνα και την Άρτεμη – η Λητώ για να την εκδικηθεί ζήτησε από τα παιδιά της να σκοτώσουν τα παιδιά της Νιόβης τοξεύοντάς τα ένα ένα. Ο Απόλλωνας σκότωσε τα αγόρια και η Άρτεμις τα κορίτσια. Γλίτωσαν μόνο ένας γιος και μια κόρη, ο Αμφίονας και η Χλωρίδα.

Τότε η Νιόβη απαρηγόρητη κατέφυγε στη Σίπυλο, πόλη της Μικράς Ασίας. Εκεί παρακάλεσε τους θεούς και τη μεταμόρφωσαν σε πέτρα, από όπου συνεχώς τρέχει νερό – τα δάκρυα της Νιόβης.

Πηγή: http://www.erevos.com/mythology/el/niobe.htm

Στο Χριστιανισμό, η πράξη της Εύας να φάει από το δέντρο της γνώσης του Καλού και του Κακού θεωρείται αποτέλεσμα αλαζονείας. Πείθει και τον δόλιο τον Αδάμ, για να μπορέσουν να γίνουν «ως Θεοί».

Στον Χριστιανισμό η υπέρμετρη υπερηφάνεια θεωρείται η μεγαλύτερη από τις 7 αμαρτίες: υπερηφάνεια, ζήλια, οργή, τεμπελιά, απληστία, λαιμαργία, λαγνεία.

Η δική μου μικρή συνεισφορά ενός παραδείγματος αλαζονικής συμπεριφοράς είναι η εξής:

«Δεν σε χρειάζομαι. Δεν σε έχω ανάγκη. Μπορώ να ζήσω άνετα και μόνη μου. Είμαι μία γυναίκα όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη, δημοφιλής, πετυχημένη, με όμορφα, καλά παιδιά, χαρισματική, ταλαντούχα, με χιούμορ, με προοπτικές, με πολλούς φίλους, με ένα ωραίο σπίτι, καλή δουλειά, τα έχω όλα, δεν μου λείπει τίποτα. Πιστεύω στον εαυτό μου πάνω απ’ όλα, με αγαπώ, έχω τεράστια αυτοεκτίμηση, είμαι πράγματι εκπληκτική.

Κι εσένα, που σε αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο, ουσιαστικά ξέρεις, δεν σε έχω ανάγκη. Απλά συμπορευόμαστε, αγάπη μου. Γιατί να θέλω οτιδήποτε από σένα; Ας περπατήσουμε για λίγο μαζί. Δύο ικανοί, δυνατοί, ανεξάρτητοι άνθρωποι, που απλά τυχαίνει να αγαπούν ο ένας τον άλλον.

Σ’ αγαπώ αλλά δεν σε χρειάζομαι.»

Δεν ξέρω πώς να συνεχίσω να είμαι περήφανη και αλαζονική. Κι εσύ, που δεν έχεις ανάγκη τίποτε και κανέναν, να προσέχεις μωρό μου. Θα πέσεις και θα χτυπήσεις.

 

Μίλησες για συναισθηματική ανάγκη (αναγκαιότητα):

Καθώς, αν το υποκείμενο αδυνατεί να εντοπίσει κίνητρα για να ζει (καλά) εφόσον δεν "έχει" (  το αντικείμενο του πόθου του, προφανώς το έχει ανάγκη.

Επίσης:

Φρονώ πως μόνο ένας ανεξάρτητος άνθρωπος έχει την πολυτέλεια να είναι σε θέση να αγκαλιάσει (και όχι γαντζωθεί από) ό,τι ονομάζουμε ανθρώπινη υπόσταση. Και σαφώς δεν έχω ανάγκη τίποτε και κανέναν - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαι (εκτός από ανεξάρτητη) και αλαζόνας.

 

Να μην είσαι ανεξάρτητη αλλά ελεύθερη. Η αγάπη εμπεριέχει την εξάρτηση από τον Άλλον σου. Να την επιζητείς.