Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

Οι ποιητές μπορεί να είναι καταραμένοι,
τυφλοί όμως δεν είναι.
Βλέπουν με τα μάτια των Αγγέλων.....

ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΚΑΡΛΟΣ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ

 

απο τον ποιο αγαπημενο μου ηρωα του κινηματογραφου ... οι καλυτερες ατακες του

Μποντ: Μου φαίνεται ότι περνάς πολύ ώρα πάνω στη σέλα.
Τζένι: Ναι, τρελαίνομαι για μια πρωινή καβάλα.
Μποντ: Ααα! Και εμένα μου αρέσει το πρωινό σήκωμα.
A View to a Kill (1985)

Χάνι Ράιντερ: Τι κάνεις εδώ; Ψάχνεις για κοχύλια;
Μποντ: (Κοιτώντας επίμονα το άσπρο μπικίνι της Ούρσουλα Άντρες) Όχι, απλώς κοιτάω.
Ντόκτορ Νο (1962)

Τρέισι: Με πονάς.
Μποντ: Αυτό είχα στο μυαλό μου αυτό το βράδι.
On Her Majesty's Secret Service (1969)

Μποντ: Είναι πολύ ωραίο αυτό το μικρό τίποτα που σχεδόν φοράς!
Τίφανι: Ντύνομαι αμέσως.
Μποντ: Όχι για μένα ελπίζω.
Diamonds Are Forever (1971)

Μποντ: Καλά, δεν ήσουν ξανθιά πριν μπω μέσα;
Τίφανι: Μπορεί.
Μποντ: Συνήθως τα προσέχω αυτά.
Τίφανι: Και τι προτιμάς;
Μποντ: Δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση. Αρκεί ο γιακάς και τα μανικετόκουμπα να ταιριάζουν.
Diamonds Are Forever (1971)

Σερ Ντόναλντ: Πες μου κύριε Πλωτάρχα, τι ξέρεις για τα διαμάντια;
Μποντ: Εεεε, κόβουν γυαλί, προτείνουν γάμους και έχουν αντικαταστήσει το σκύλο ως καλύτερο φίλο της γυναίκας.
Diamonds Are Forever (1971)

και η κορυφαια που μου αρεσει παρα πολυ :

Ρεσεψιονίστ: Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;
Μποντ: Θα έμπαινα στον πειρασμό να σας πω ναι, αλλά μάλλον θα ρίξω μια ματιά
Moonraker (1979)

πηγη : www.men24.gr
http://www.men24.gr/html/ent/887/ent.7887.asp

 

"Ήτανε κωμικό.Οι μύες μου δεν θα έπρεπε να έχουν πάθει τίποτα, αλλά τα μυνήματα που φτάνανε στο νευρικό μου σύστημα λέγαν οτι είχαν πάθει κράμπες-που επομένως ήταν από κάθε άποψη πραγματικές.Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.Το ανθρώπινο σώμα έχει όσο σκεπτικισμό έχει και ο φανατικότερος μάρτυρας του Ιεχωβά.Έτσι και του κόλλαγε στου δικού μου το μυαλό οτι καιγόταν, θα γέμιζα πραγματικές φουσκάλες."

"Η Βίβλος του Διαστήματος" Damon Knight

 

Η μέση γυναίκα προτιμά την ομορφιά από το μυαλό, γιατί ο μέσος άντρας βλέπει καλύτερα απ' ό,τι σκέφτεται.

Αγνώστου

 

some people are gay
get over it

("διαφήμιση" στο μετρό του λονδίνου)

 

Απάντηση: Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

Free your mind,
and your ass will follow

(γραμμένο επίσης σε κάποιον τοίχο)

 

Απάντηση: Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

Είναι ενοχλητική ασθένεια η διατήρηση της υγείας με υπέρμετρη δίαιτα.

La Rochefoucauld

 

Ας μη λέμε πολλά λόγια. Ο κόσμος είναι γεμάτος λέξεις.

Υπάρχουν τόσο μεγάλα λόγια που είναι τόσο άδεια, ώστε να μπορεί κανεις να κρατάει μέσα τους ολόκληρους λαούς φυλακισμένους.

Δεν πιστεύω ότι τα ψάρια δεν ξέρουν τι συμβαίνει γύρω τους. Διαφορετικά δεν θα σιωπούσαν τόσο πεισματικά.

Το ότι πέθανε δεν αποτελεί απόδειξη ότι έζησε.

Το πρόσωπο του εχθρού με τρομάζει, γιατί βλέπω πόσο μοιάζει με το δικό μου.

Όποιος φοράει παρωπίδες θα έπρεπε να ξέρει ότι μαζί με αυτές πάνε επίσης το χαλινάρι και το μαστίγιο.

Στάνισλαβ Γέρζι Λετς (1909 - 1966), ''Αχτένιστες σκέψεις''

Οι καλοί αναγνώστες είναι κύκνοι πολύ πιο μαύροι
και πολύ πιο σπάνιοι από τους καλούς συγγραφείς
(Μπόρχες )

 

Απάντηση: Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

- Δάσκαλε, τι είναι η Φώτιση;

- Κάνε μου τη χάρη να μη σκορπάς εδώ τις βρωμιές σου.

Zen koan

 

Τα χείλη που μπορούν να πουν τα ωραιότερα ψέμματα είναι τα μουνόχειλα
- δικό μου

 

Απάντηση: Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

"Η αθανασία είναι το μόνο πράγμα που δεν επιδέχεται αναβολή"

Karl Kraus

Πρέπει, επιτέλους, να το πάρω απόφαση.

 

2 - 05/07/2008


Η γενιά της παραμύθας


«Ωραίοι ως Ελληνες!»
«Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της σερβίρανε οι λογής λογής Κωστόπουλοι. Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου, του ωχαδελφισμού, της νεο-μαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις, μεγάλωσες! "Μα δεν μπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand manager / project manager / ΙΤ specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην πλατεία Βικτωρίας", σκέφτεσαι. Είσαι γύρω στα 30 (πάνω / κάτω μία πενταετία). Εχεις σπουδάσει, απέκτησες μεταπτυχιακό, μιλάς μία με δύο ξένες γλώσσες. Όταν ήσουν 10 ετών ήθελες να γίνεις πιλότος / αστυνομικός / δάσκαλος. Στα 15 σου, γιατρός / δικηγόρος / αρχιτέκτονας και στα 20, brand manager / project manager / ΙΤ specialist. Σήμερα και κοιτώντας το γραφείο όπου δουλεύεις, συνειδητοποιείς ότι καλύτερα να είχες μείνει στο αρχικό plan.

»Πηγαίνεις γυμναστήριο (όποτε μπορέσεις, μία φορά το εξάμηνο), κάνεις συχνά δίαιτες και διαβάζεις το ζώδιό σου χωρίς να ντρέπεσαι γι' αυτό. Έχεις διάφορα ενδιαφέροντα, σου αρέσει το έντεχνο, νιώθεις καλλιεργημένος, διαβάζεις λιγότερο απ' όσο θα ήθελες, βλέπεις "Fame Story" και πηγαίνεις σινεμά. Στην ντουλάπα σου έχεις ακόμη μερικά ξεχασμένα τεύχη του "Κλικ" και στη βιβλιοθήκη σου υπάρχουν βιβλία του Μάρκες και του Ουμπέρτο Εκο. Έχεις πληθώρα cd, τα οποία σπανίως ακούς. Αγοράζεις τουλάχιστον δύο εφημερίδες κάθε Κυριακή (με κριτήριο το DVD) και αρχίζεις την ανάγνωσή τους από τα ένθετα: πρώτα τα διαφημιστικά, μετά τα τηλεοπτικά, τα lifestyle και τέλος -αν προλάβεις- ρίχνεις και μια ματιά στην εφημερίδα.

»Ξυπνάς κάθε πρωί με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και πίνεις έναν καφέ. Ντύνεσαι. Βγάζεις από την πρίζα τον φορτιστή και βάζεις στην τσάντα σου το κινητό. Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και πηγαίνεις στη δουλειά (την οποία δυσκολεύθηκες να βρεις, αλλά τέτοια που είναι, εύχεσαι να μην την είχες βρει), πίνεις έναν καφέ, τσεκάρεις το e-mail σου, ανοίγεις το in.gr, διαβάζεις το Μετρόραμα και την Athens Voice, παίρνεις κάνα τηλέφωνο, κουτσομπολεύεις με τους συναδέλφους, χασμουριέσαι κι αρχίζεις να μελετάς νούμερα και να γράφεις αναφορές. Κατά τη διάρκεια της μέρας, πετάγεσαι να πληρώσεις το κινητό, τη ΔΕΗ, την Tellas, τη δόση για το αυτοκίνητο. Παίρνεις και μία τυρόπιτα. Όταν τη φας, αισθάνεσαι ενοχές για τις θερμίδες που απέκτησες, για τις κακές διατροφικές σου συνήθειες, για τα ευρώ που ξοδεύεις αλόγιστα σε σαχλαμάρες, για τα παιδάκια στο Τζιμπουτί που δεν έχουν να φάνε.

»Σχολάς (γύρω στις 4, στις 5 ή ίσως και στις 7.30). Παίρνεις το αυτοκίνητο, το μετρό, το τρόλεϊ, το λεωφορείο και γυρίζεις πίσω πτώμα. Δεν έχεις καμία όρεξη να βγεις, αλλά για να μη σε πουν αντικοινωνικό κανονίζεις να βρεθείς με την παρέα σου στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα μπαράκι πολύ κατώτερο από το κουτούκι που βρίσκεται στη γωνία, ακριβώς δίπλα στο σπίτι σου. Όταν φθάσεις στο μπαράκι κι αφού ταλαιπωρηθείς να βρεις θέση να παρκάρεις, στριμώχνεσαι σε ένα τραπεζάκι ασφυκτικά τοποθετημένο ανάμεσα σε άλλα και νιώθεις και χαρούμενος που βρήκες να κάτσεις. Εκνευρίζεσαι με την κάπνα, τη μουσική, το γέλιο της κυρίας στο διπλανό τραπέζι, την αγένεια της σερβιτόρας και βεβαίως τον αδικαιολόγητα υπέρογκο λογαριασμό, που σου δημιουργεί και πάλι τους γνωστούς συνειρμούς για τα πεταμένα ευρώ και τα παιδάκια στο Τζιμπουτί.

»Είχες όνειρα. Ω ναι! Ήθελες να παντρευτείς, να κάνεις πολλά παιδάκια και να αγοράσεις ένα μεγάλο σπίτι με θέα τη θάλασσα. Τώρα καλόμαθες και ανατριχιάζεις στη σκέψη και μόνο. Κοιτάς και την τελευταία μισθοδοσία σου και συμβιβάζεσαι, στην καλύτερη, με πολιτικό γάμο, ένα παιδί και θέα στον ακάλυπτο. Κορνιζάρεις και κρεμάς στον τοίχο τα πτυχία που είχαν υποσχεθεί να σε κάνουν brand manager / project manager / ΙΤ specialist. Συμβιβάζεσαι με την κακογουστιά, την αγένεια, την αναξιοκρατία, τη μαζικότητα. Συμβιβάζεσαι με το έτερον ήμισυ, παρά το γεγονός ότι κατά βάθος είσαι εγωιστής και θα ήθελες να είσαι πάντα από πάνω. Ας όψεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση που σου κληροδότησε το "Κλικ", το "Νίτρο", το "01", ο Ζαμπούνης, η Πετρουλάκη, η οικογένεια Φόρεστερ και όλος αυτός ο δήθεν υπέρλαμπρος κόσμος της χαλαρότητας, της ευδαιμονίας και της ευζωίας. Ξέρεις ότι δεν είσαι πανέξυπνος, πανέμορφος, επιτυχημένος, political correct. Συμβιβάζεσαι και με αυτό. Εντέλει, φθάνεις να συμβιβάζεσαι με τον συμβιβασμό».

»Συνειδητοποίησες ότι η γενιά σου έχαψε την παραμύθα που της σερβίρανε οι λογής λογής Κωστόπουλοι. Την παραμύθα του χύμα, του εύκολου, του ωχαδελφισμού, της νεο-μαγκιάς. Κι ύστερα, ώσπου να το συνειδητοποιήσεις. μεγάλωσες! "Μα δεν μπορεί ΕΓΩ ο επίδοξος brand manager / project manager / ΙΤ specialist να είμαι ακόμη εδώ, στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, στην πλατεία Βικτωρίας", σκέφτεσαι. "Πότε θα πάω εκδρομές σε εξωτικούς προορισμούς; Πότε θα μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που μοιάζει με καράβι, στο Ντουμπάι; Πότε θα αγοράσω τηλεόραση plasma για να την εγκαταστήσω στο playroom μου; Πότε θα μετακομίσω σε μεζονέτα στην εξοχή; Πότε θα βρω το χρόνο να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω, να ταξινομήσω όλα τα άρθρα που έχω κρατήσει, να ακούσω όλα τα cd που έχω αντιγράψει και να δω όλα τα DVD που έχω συγκεντρώσει από τις εφημερίδες; Ποιος θα μου πει πότε να επαναστατήσω επιτέλους;"

»Υπήρξαν γενιές που ανδρώθηκαν μέσα από ένδοξες επαναστάσεις. Όλοι έφαγαν τελικά τα μούτρα τους, αλλά τους έμεινε τουλάχιστον η ανάμνηση ότι αγωνίσθηκαν για κάτι. Λυπάμαι πολύ. Εσείς, αγαπητέ μου, είστε ο πιο αδύναμος κρίκος. Η ιστορία σάς κλήρωσε κι εσάς μια κάποια επανάσταση. Την επανάσταση του lifestyle και της τεχνολογίας. Είστε ένας φρενήρης, ανικανοποίητος καταναλωτής».

Το κείμενο, ο συντάκτης του οποίου δεν είναι γνωστός, κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από e-mail σε e-mail. Στη στήλη το έστειλε ο παιδικός μου φίλος, Νίκος Κασκαβέλης (nikkask@gmail.com)

2 - 05/07/2008