Η Αγάπη του Ποιητή

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

«Λατρεμένη Εύα! Ζωή μου!»

Οι παθιασμένες επιστολές του ποιητή Αγγελου Σικελιανού στην Αμερικανίδα που στάθηκε δίπλα του ως σύζυγος και φύλακας άγγελός του


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ


  «Τον πρωτοείδα σε μια μεγάλη αυλή μακριά από την Αθήνα. Ο Αγγελος έφθασε από το βαπόρι στον Κοπανά, πεζός. Στάθηκε στην αυλή, λεπτός, ξανθός, χλωμός στον ήλιο του Αυγούστου. Επειτα, στη μεγάλη κάμαρα ζήτησε νερό, ένα μικρό καφέ, και μέλι, και όλες τις μέρες εκεί δεν έτρωγε τίποτε άλλο. Αυτό το βράδυ μίλησε πολλή ώρα, κ' εγώ, και τούτη είναι η υπερηφάνεια μου, (και ήτανε πριν γράψει τον Αλαφροΐσκιωτο) ότι εγώ, ξένη που ήμουνα, τον αναγνώρισα αυτό το βράδυ όπως τον γνωρίζω σήμερα - και δε σάλεψα ποτέ από τη βεβαιότητα ότι άκουα προφητικά λόγια, και για την Ελλάδα, και για τον κόσμο ολόκληρο...». Λέξεις της εύπορης Αμερικανίδας Εύας Πάλμερ (1874-1952) για τη γνωριμία της με τον μετέπειτα σύζυγό της Αγγελο Σικελιανό (1884-1951), η οποία έγινε κατακαλόκαιρο του 1906 στο ιδιόρρυθμο οίκημα που είχε χτίσει η σπουδαία χορεύτρια Ισιδώρα Ντάνκαν στον Κοπανά (σημερινό Βύρωνα). Η Εύα βρέθηκε αιφνίδια από τη βουή της κοσμοπολίτικης ζωής της Νέας Υόρκης σε μια άλλη, υπερβατική διάσταση. Και με τα εφόδια της βαθιάς καλλιέργειας, της πολύπλευρης παιδείας και της αυθεντικής πνευματικότητας διέκρινε στη μορφή του μεγάλου έλληνα ποιητή τον άντρα στον οποίο θα μπορούσε να αφιερώσει όλη τη ζέση και την παραφορά της γυναικείας καρδιάς της.
Μια εξαιρετική γυναίκα
 

Ο Σικελιανός στη Σαλαμίνα το φθινόπωρο του 1949


Σύμφωνα με τα λόγια του Μάρκου Αυγέρη, ο ποιητής, ευνοημένος από τη μοίρα να συναντήσει μια εξαιρετική γυναίκα, που έγινε η σύζυγός του κι ο φύλακας άγγελος των ημερών του, έζησε μέσα σ' ακύμαντη ευτυχία και κατόρθωσε να διατηρήσει την άλυπη ψυχή του και να αναδείξει όλα τα πνευματικά δώρα, που η φύση πλουσιοπάροχα του είχε χαρισμένα. Η Εύα Σικελιανού πρόσφερε κι άλλες υπηρεσίες στον τόπο, μα μια από τις σπουδαιότερες είναι που με την αφοσίωση και τη στοργή της βοήθησε έναν μεγάλο ποιητή ν' αναπτύξει το τάλαντό του, μέσα στις πιο ευνοϊκές συνθήκες. Η σωζόμενη αλληλογραφία του Αγγελου με την Εύα, σχεδόν στο σύνολό της σε γαλλική γλώσσα - που στα χέρια του Μπουρναζάκη ευτύχησε να βρει έναν εξαίρετο επιμελητή -, καλύπτει κυρίως το χρονικό διάστημα 1928-1951 και αποτελεί μια πρώτης τάξεως μαρτυρία για τους σταθμούς της ζωής που μοιράστηκαν: την αναβίωση των Δελφικών Εορτών που τα υπέρογκα έξοδά τους τούς γονάτισαν οικονομικά, τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια μετά τον αναγκαστικό χωρισμό του Πολέμου, τη λυτρωτική συναισθηματική διέξοδο που του πρόσφερε ο δεσμός του με την Αννα Καραμάνη, τη σπαρακτική πάλη του ποιητή με τον θάνατο και τα λίγα φωτεινά διαλείμματα των τελευταίων χρόνων (ένα ταξίδι στην Ελβετία το 1947, μια σειρά ομιλιών του το 1949 κ.ά.) Εκείνο πάντως που κάνει βαθιά εντύπωση είναι η αγάπη που τρέφει για τη γυναίκα του, παρά τις συχνά αντίξοες συνθήκες του κοινού τους βίου και τις ασυνεννοησίες ή σποραδικές απομακρύνσεις τους. «Ιβάκι» συνηθίζει να την προσφωνεί στις επιστολές του '30, για να περάσει προς τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο «Εύα Ζωή» και «Λατρεμένη». Να λίγες χαρακτηριστικές λέξεις από την πρώτη εκείνη περίοδο, που της ταχυδρομεί: «Ιβάκι! Ο Αγγελού είναι συγκινημένος κι ευτυχής για τα θεία λόγια που του έστειλε το Ιβάκι. Ο Αγγελού θα εργαστεί, έχοντας μέσα στην ψυχή του την πνοή που του έφεραν»· «Ο Αγγελού στέλνει ένα πολύ φωτεινό καλημέρα στο Ιβάκι. Ο Αγγελού βρίσκεται σε μια κορυφή και κοιτάζει γύρω του έτοιμος να πετάξει»· «Ζωή Ιβάκι! Η ψυχή του Αγγελού πιστεύει άδολα, στην καρδιά του, στο Ιβάκι! Τίποτε δεν την κάνει να γυρίσει προς τα πίσω και η ψυχή του αισθάνεται αρκετά δυνατή για να τραβήξει προς το Φως ό,τι ρίχνει τους άλλους στο σκοτάδι. Ο Αγγελού πιστεύει άδολα, στην καρδιά του, στο Ιβάκι! Ο Αγγελού έχει ατράνταχτη πίστη στην ψυχή του Ιβάκι».
Στο χάος του Εμφυλίου

 


Επάνω, ο Αγγελος και η Εύα με τον γερμανό συνθέτη Ρίχαρντ Στράους (αριστερά) τον Μάιο του 1926 στους Δελφούς. Αριστερά, το τελευταίο γράμμα προς την Εύα, και πιθανότατα το τελευταίο χειρόγραφο του Σικελιανού (26 Μαρτίου 1951)


Η αλληλογραφία Σικελιανού και Εύας θα διακοπεί από το 1941 ως το 1945. Είναι η εποχή που ο ποιητής έχει επιβληθεί στη συνείδηση των ομοτέχνων του αλλά και όλης της ελληνικής κοινωνίας ως κορυφαία προσωπικότητα των γραμμάτων, που ήρθε στο επίκεντρο της πνευματικής ζωής του τόπου, έτοιμος να επωμισθεί ευθύνες οι οποίες υπερβαίνουν το πεδίο της λογοτεχνίας. Εμψυχώνει με κάθε τρόπο το αντιφασιστικό φρόνημα των Ελλήνων, κάτι που κάνει άλλωστε και η Εύα από τις ΗΠΑ όπου βρίσκεται. Εκείνη συμμετέχει δραστήρια στην «Ελληνική Πολεμική Περίθαλψη», συνεχίζει να γράφει την αυτοβιογραφία της και εκδηλώνεται ανοιχτά υπέρ του ΕΑΜ, κάτι που θα της εξασφαλίσει μια θέση στις μαύρες λίστες των αντιφρονούντων Αμερικανών, με σοβαρότατες συνέπειες για την προσωπική της πορεία και ζωή. Οταν μετά το τέλος του πολέμου αποκατασταθεί η επικοινωνία τους, η Ελλάδα έχει ήδη βυθιστεί στο χάος του Εμφυλίου. Η μισαλλοδοξία θριαμβεύει, οι ραδιουργίες δημιουργούν μιαν αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ο Σικελιανός είναι συντετριμμένος από όλα αυτά, δεν παύει όμως να προσδοκά μια ελπιδοφόρα ζωή που θα αναδυθεί από τα συντρίμμια του μεταπολεμικού κόσμου. Η υποψηφιότητά του για το Βραβείο Νομπέλ έρχεται στο προσκήνιο, αλλά οι κύκλοι των Αθηνών δεν διάκεινται ευμενώς προς έναν όχι ιδιαίτερα «εθνικόφρονα» συγγραφέα και σαμποτάρουν την προσπάθεια. Γράφει στην Εύα την άνοιξη του 1946 ότι τη χρειάζεται: «Κι έπειτα σκέψου, λατρεμένη, μήπως θα ήθελες να έρθεις στην Ελλάδα και, κυρίως, μήπως αυτό σού έκανε καλό. Οσο για μένα έχω τη δύναμη να αντισταθώ σε όλο τον κόσμο, όταν έχω εσένα κοντά μου, και τη συνείδησή μου απολύτως καθαρή, όπως και είναι. Απάντησέ μου επ' αυτού. Για μένα η πίστη μου παραμένει όπως πάντα ακλόνητη και το αίτημα της Δημιουργίας εξίσου δυνατό όσο ποτέ. Θεϊκά δικός σου, Αγγελος». Οι ελληνικές αρχές όμως θεωρούν την Εύα Πάλμερ Σικελιανού ανεπιθύμητη. Υστερα από μια οδύσσεια ενεργειών θα κατορθώσει να επισκεφθεί την Ελλάδα μόλις τον Απρίλιο του 1952, δέκα ολόκληρους μήνες αφότου ο Αγγελος θα έχει κλείσει για πάντα τα μάτια - λίγο καιρό μετά, τον Ιούλιο, θα τον ακολουθήσει στον τάφο.
Η πιο γλυκιά εμπειρία Τα πρώτα σημάδια της αρρώστιας του φάνηκαν ήδη μετά τη λήξη του πολέμου. Της γράφει διεξοδικά στις 15 Ιουλίου 1946 για την κατάσταση της υγείας του, αφήνοντας να διαφανεί το μεγαλείο της ψυχής ενός ανθρώπου που «έδωκε στους ανθρώπους περισσότερα απ' όσα μπορούσαν να δεχτούν και ζήτησε από τους ανθρώπους περισσότερα απ' όσα μπορούσαν να δώσουν»: «Η υπερκόπωση που πέρασα κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν τεράστια. Διαισθανόμουν ότι ένας κίνδυνος με απειλούσε στο σώμα, αλλά δεν μου επιτρεπόταν να περιορίσω τη χρήση των δυνάμεών μου. Αυτό μού επέβαλαν τα ίδια τα πράγματα. Βοήθησα πλήθος κόσμο, έσωσα ζωές. Δοκίμασα εκείνο τον καιρό τη βαθύτερη, τη σπαρακτικότερη, αλλά και μαζί την πιο γλυκιά από τις ανθρώπινες εμπειρίες. Οφείλω σε κείνη την περίοδο τον καλύτερό μου εαυτό. Ωστόσο, σήμανε η ώρα της φυσικής συνέπειας. Ενα βράδυ, στην πλατεία Συντάγματος έπεσα άπνοος μπροστά σε κάποιο καφενείο. Η Αννα ήταν μαζί μου. Με έφεραν με ταξί στο σπίτι. Ενα γάγγλιο, στο κάτω μέρος της παρεγκεφαλίδας, το οποίο συνδέεται με τα νεύρα της αριστερής πλευράς (χέρι, στήθος, κοιλιά και, κυρίως, πόδι) υπέστη κάποια μικρή αιμάτωση. Οι φροντίδες που μου παρείχαν ήταν μεγάλες. Από τότε πέρασα περιόδους βελτίωσης και, απότομα, χωρίς φανερήν αιτία επιδείνωσης. Αυτά τον περασμένο μήνα. Ημουν αρκετά καλύτερα, όταν ξέσπασε μια κρίση και γι' αυτό το λόγο σού έστειλα το τηλεγράφημα που γνωρίζεις. Τα χρήματα που μου έστειλες με έσωσαν και συνεχίζουν να με σώζουν ακόμα τώρα που σου γράφω. Αλλά το πρόβλημα της ζωής μου παραμένει ακέραιο... Τι θα κάνω στη συνέχεια; Δεν ξέρω τίποτε, δεν μπορώ να κάνω τίποτε...».



Reference: http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15402&m=S04&aa=1



Η κυριολεξία της ποίησης

Ο Πάουλ Τσελάν μέσα από τα γράμματα προς τη σύντροφό του Ζιζέλ και τον γιο του Ερίκ



ΒΙΚΤΩΡ ΚΑΜΧΗΣ


  Μέσα από την έκδοση της αλληλογραφίας του γερμανόφωνου ποιητή Paul Celan (Τσέρνοβιτς, στην τότε ρουμανική Βόρεια Βουκοβίνα, 1920 - Παρίσι, 1970) και της συντρόφου του, της γαλλίδας χαράκτριας Giséle Celan-Lestrange (Παρίσι, 1927 - Παρίσι, 1991) έχουμε την πιο πλήρη, ως σήμερα, εικόνα της προσωπικής ζωής του ποιητή κατά τα χρόνια της διαμονής του στη Γαλλία. Ο Τσελάν έφθασε στο Παρίσι παραμονή της 14ης Ιουλίου 1948. Τον προηγούμενο Νοέμβριο είχε εγκαταλείψει οριστικά τη Ρουμανία και τη γενέθλια Ανατολική Ευρώπη έχοντας πλήρη επίγνωση της σταλινικής νύχτας που θα επακολουθούσε ­ είχε ζήσει ήδη δύο φορές υπό σοβιετική κατοχή στη γενέτειρά του (1940-41 και 1944-45). Το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα υπέστη όλη την πραγματικότητα του ναζισμού: εξολόθρευση των Εβραίων, εκτόπιση και δολοφονία των γονιών του, καταναγκαστική εργασία για τον ίδιο.
Η Ζιζέλ ντε Λετράνζ την εποχή που γνωρίζεται με τον Τσελάν προσπαθεί να χειραφετηθεί από το αποπνικτικό οικογενειακό της περιβάλλον ­ η οικογένεια ανήκει στην παλαιά καθολική αριστοκρατία ­ ενώ κάνει ήδη τα πρώτα της βήματα ως χαράκτρια. Θα συναντηθούν πρώτη φορά τον Νοέμβριο του '51· λίγες ημέρες αργότερα ανταλλάσσουν τις πρώτες, ερωτικές, επιστολές. Ο γάμος τους, την επόμενη χρονιά, θα γίνει παρά τη σφοδρή αντίθεση της οικογένειας Ντε Λετράνζ να αποδεχθεί «έναν Εβραίο... άπατρι... και γερμανόφωνο».
Η αλληλογραφία γίνεται στα γαλλικά. Τα πρώτα χρόνια του κοινού τους βίου αλληλογραφούν κυρίως κατά τα διαστήματα που ο Τσελάν βρίσκεται για επαγγελματικούς λόγους στη Γερμανία. Κάθε διάβαση της γαλλογερμανικής μεθορίου θέτει σε κίνηση μέσα του ένα έντονο, και παλιό, άγχος. «Νιώθω εντελώς ανοίκεια σ' αυτήν τη δυστυχισμένη χώρα ­ που δεν έχει συνείδηση των δεινών της ­ και όπου, κατά παράξενο τρόπο, μιλιέται η γλώσσα που μου έμαθε η μητέρα μου». Στη Γερμανία, τη χώρα προς την οποία αναγκαστικά θα απευθύνει τα ποιήματά του, θα έχει να αντιμετωπίσει τον υφέρποντα αντισημιτισμό και τη συγκάλυψη του ναζιστικού παρελθόντος που επιβάλλει η μεταπολεμική ανασυγκρότηση.
Ωστόσο το καθοριστικό γεγονός αυτών των ετών, το οποίο, σε συνδυασμό με τη τεταμένη σχέση του με τη Γερμανία, θα ναρκοθετήσει τον υπόλοιπο βίο του, θα είναι η εκστρατεία δυσφήμησης που θα εξαπολύσει εναντίον του η γαλλογερμανίδα λογοτέχνις εβραϊκής καταγωγής Claire Goll. Θα τον κατηγορήσει για λογοκλοπή των έργων του συζύγου της, του γερμανόφωνου ποιητή Yvan Goll, επιχειρώντας έτσι τον αφανισμό του ως ποιητή. Οι κατηγορίες θα αποδειχθούν εντελώς ανυπόστατες, η «Υπόθεση Goll» όμως θα αναζωπυρώνεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση ως τις αρχές της δεκαετίας του '60 κάνοντας τον Τσελάν να αισθάνεται ολοένα πιο απομονωμένος και έκθετος. Η «Υπόθεση Goll» θα δώσει υπόσταση για τον Τσελάν σε όλη την κακοήθεια της μεταπολεμικής Γερμανίας.
Απέναντι σε αυτά τα γεγονότα που άνοιξαν ακόμη πιο βαθιά τα τραύματα του παρελθόντος, ο Τσελάν είχε να αντιτάξει ένα: την ποίηση, «που είναι κάτι το πολύ υψηλό, το πολύ τραχύ», όπως γράφει στον γιο του. Η ποίηση θα γίνει το σημείο αντίστασης απέναντι στη δεινή πραγματικότητα και σε ό,τι ψευτίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. «Το ποίημα» γράφει ο Τσελάν «είναι μοναχικό και καθ' οδόν. Αυτός που το γράφει το συνοδεύει μέχρι τέλους».

 


Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 η ψυχική υγεία του ποιητή θα επιδεινωθεί δραματικά· βίαιες παραληρηματικές κρίσεις, απόπειρες αυτοκτονίας και αλλεπάλληλοι εγκλεισμοί σε ψυχιατρικές κλινικές καταδεικνύουν πόσο κυριολεκτικά εννοούσε τις λέξεις «μέχρι τέλους». Τα χρόνια της μεγάλης κρίσης, και ενώ δεν ζει πλέον κάτω από την ίδια στέγη με τη σύζυγό του, η αλληλογραφία γίνεται σχεδόν καθημερινή. Η επικοινωνία με τους οικείους του θα αποτελέσει έναν δεύτερο πόλο αντίστασης, ο οποίος όμως δεν θα μπορέσει να υπερνικήσει την ολοένα αυξανόμενη αποξένωσή του. Η μόνη διέξοδος που του απομένει, δίχως έξοδο κινδύνου, είναι τα όλο και πιο απόκρημνα νοηματικά ποιήματα που γράφει, στα οποία διαφαίνεται καθαρά πλέον η απομάκρυνσή του από τους τρόπους του λυρισμού των αρχών του 20ού αιώνα (Ρίλκε, Μάντελσταμ), που τον είχε επηρεάσει καθοριστικά στις πρώτες του ποιητικές συλλογές.
Η παρούσα αλληλογραφία είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για τη μελέτη του έργου του Τσελάν. Ο υπομονετικός αναγνώστης θα ανακαλύψει τα διάσπαρτα στοιχεία που συγκροτούν την ποιητική του και φτιάχνουν το όλον ενός βίου ο οποίος υπήρξε σύμφυτος με την ποίηση. Σε μια επιστολή του στον Αντόρνο γράφει: «Αισθάνομαι πολύ μόνος, είμαι πολύ μόνος ­ με τον εαυτό μου και τα ποιήματά μου (που θεωρώ ότι είναι ένα και το αυτό)». Μέσα από αυτή την ταυτότητα ποιήματος και εαυτού αναδεικνύεται ένα από τα πιο δύσκολα στοιχεία της ποιητικής του: η κυριολεξία, που, επειδή ακριβώς συγκρατεί ακέραια μέσα στα ποιήματα τη μνήμη των ημερομηνιών της ζωής του ποιητή και του αιώνα, τα κάνει συμπαγή και αδιαπέραστα στην ανάγνωση. Ωστόσο αυτή η κυριολεξία, αναγκαστικά ταυτοτική, είναι που συγκροτεί το ποίημα. «Οποιος δεν δίδει στο ποίημα τη δύναμη αντίστασης του μη-κοινωνήσιμου δεν έχει γράψει ποίημα» σημειώνει κάπου ο Τσελάν εν είδει «αφορισμού». Ο Celan επιθυμούσε το όνομά του να προφέρεται κατά τον γερμανικό τρόπο στη Γερμανία, Τσελάν, και κατά τον γαλλικό στη Γαλλία, Σελάν. Δεδομένου ότι ο Celan μας αφορά ως ποιητής, που έγραψε αποκλειστικά στα γερμανικά, επιλέγουμε τη γραφή Τσελάν.


Reference: http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13278&m=S39&aa=1

Οταν ο έρωτας κρατά ... χαρτί και μολύβι

ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ


Για τίποτε άλλο δεν έχουν επιστρατευθεί τόσες λέξεις προκειμένου να το σχολιάσουν όσο για την απουσία του αγαπημένου ή της αγαπημένης. Τα ερωτικά γράμματα των μεγάλων συγγραφέων, καλλιτεχνών ή και πολιτικών δεν αποτελούν απλώς λογοτεχνικά έργα αλλά είναι και άκρως αποκαλυπτικά
«Τι θα μπορούσε να εκφράσει μια επιστολή που δεν θα το εξέφραζε χίλιες φορές καλύτερα μια λέξη, ένα βλέμμα ή ακόμη και η σιωπή;» αναρωτιέται μία από τις ηρωίδες των «Επικίνδυνων σχέσεων» (1782) του επιστολογραφικού μυθιστορήματος του Γάλλου Σοντερλό ντε Λακλό. Η «ακούσια» απάντηση του Γκαίτε: «Γιατί ξανά καταφεύγω στη γραφή; / Αγαπημένη μη με ρωτάς τόσο αδυσώπητα / Γιατί είν' αλήθεια πώς τίποτε δεν έχω να σου πω. / Αλλά, τ' αγαπημένα χέρια σου, όπως και να 'ναι, / θα δεχτούν το σημείωμα αυτό». Απαραίτητη προϋπόθεση για τη γένεση μιας ερωτικής επιστολής: η απουσία. Η ανάγκη για την καταγραφή των συναισθημάτων στο χαρτί (η αίσθηση κενού, ο πόνος, η αμφιβολία, αλλά και η αγάπη, η ελπίδα, η αναπόληση τρυφερών στιγμών) δεν γεννάται παρά μόνο όταν το αντικείμενο του πόθου δεν είναι άμεσα προσιτό.
Η ερωτική επιστολή παρουσιάζει έτσι μια ιδιόμορφη πρόκληση ­ πώς να βρει κανείς ποικίλους λεκτικούς τρόπους να πει ουσιαστικά ένα απλό πράγμα: «Μου λείπεις». Οσα άλλα στοιχεία ή πληροφορίες και να παρέχει ο γράφων (τι φοράει, πού βρίσκεται, τι είδε στο όνειρό του χθες βράδυ...) καταλήγει μοιραία στην ίδια ευχή: «Μακάρι τώρα να ήμουν δίπλα σου».
Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο να κρίνει κανείς κάτι τόσο προσωπικό με αντικειμενικά κριτήρια. Σίγουρα όμως υπάρχουν κάποιες ερωτικές επιστολές που ξεφεύγουν από τα στενά εκφραστικά πλαίσια του μέσου επιστολογράφου και εκτοξεύονται σε ύψη λυρικά, ποιητικά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περιπτώσεις αυτές συνήθως προκύπτουν από τα ασκημένα χέρια μεγάλων συγγραφέων ή καλλιτεχνών. Σας παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.


Χένρι Μίλερ - Αναΐς Νιν

 


Η ερωτική σχέση τους ήταν αλληλένδετη με τη... συγγραφική: εκείνος συμπεριελάμβανε αποσπάσματα από την αλληλογραφία τους στα ημιαυτοβιογραφικά μυθιστορήματά του (π.χ. «Ο τροπικός του καρκίνου», 1934), ενώ εκείνη κρατούσε αντίγραφα των γραμμάτων της για τον εμπλουτισμό του ημερολογίου της. Και οι δύο ήταν πρωτοποριακοί ­ τόσο σε σεξουαλικό επίπεδο όσο και σε λογοτεχνικό. «Ο Τροπικός του Καρκίνου» είχε απαγορευθεί επί σειρά ετών σε πολλές χώρες και «Ο Τροπικός του Αιγόκερω» δεν κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ παρά μόνο το 1962 (33 χρόνια μετά τη δημοσίευσή του στη Γαλλία). Τα ημερολόγια της Νιν ήταν τόσο «γλαφυρά» όσον αφορά τις εξωσυζυγικές περιπέτειές της, που απέφυγε να τα φέρει στη δημοσιότητα όσο ο σύζυγός της ζούσε. Τελικά εκδόθηκαν μετά θάνατον ­ όλα εκτός από έναν τόμο τον οποίο η ίδια περιέκοψε εκτεταμένα. Ηταν και οι δύο κυνηγοί των έντονων εμπειριών και ασπάζονταν το «πιστεύω» του Μίλερ ότι «πιο πρόστυχη από όλα είναι η αδράνεια».
«Αναΐς, με κάνεις απίστευτα ευτυχισμένο έτσι όπως με κρατάς αδιάσπαστο ­ με αφήνεις να είμαι ο καλλιτέχνης χωρίς να καταργείς τον άνδρα, το ζώο, τον πεινασμένο, ακόρεστο εραστή. Καμιά άλλη γυναίκα δεν μου έχει δώσει όλα τα προνόμια που έχω ανάγκη· και εσύ, που τραγουδάς τόσο χαρούμενα, ναι, με προσκαλείς να πάω μπροστά, να είμαι ο εαυτός μου, να διακινδυνεύω τα πάντα. Σε λατρεύω γι' αυτό. Εκεί είναι που ξεχωρίζεις από τις άλλες γυναίκες, εκεί είναι που είσαι μια βασίλισσα. Γελάω τώρα μόνος μου καθώς σε σκέφτομαι. Δεν φοβάμαι καθόλου τη θηλυκότητά σου. Και πόσο έκαιγες χθες ­ μου άρεσε αυτό ­, διαφορετικά δεν θα το ήθελα. Βλέπεις, παρά τις υποψίες μου, δεν ήμουν προετοιμασμένος για την καταιγίδα που ξεσήκωσες... Και σήμερα, παρ' όλο που σφύζω από υγεία, νιώθω μια γλυκιά παράλυση στα μπράτσα μου ­ είναι επειδή σε κρατούσα τόσο σφιχτά... Εύχομαι να μπορούσα να τη διατηρήσω» (10 Μαρτίου 1932, Hotel Central, Παρίσι).


Αναΐς Νιν - Τζουν Μίλερ

Η Νιν άρχισε να κρατά ημερολόγιο το 1914, όταν ήταν 11 χρόνων, και δεν σταμάτησε να γεμίζει τις σελίδες του σε καθημερινή σχεδόν βάση ως τον θάνατό της, το 1977. Αν και ασχολήθηκε με άλλα λογοτεχνικά είδη, θεωρούσε ότι το ημερολόγιό της αποτελούσε την πιο αυθεντική μορφή έκφρασης. Χάρη στο έργο αυτό μαθαίνουμε ότι εκτός από τον Χένρι Μίλερ, η Νιν ένιωσε έντονη ­ και μάλιστα εντονότερη ­ ερωτική έλξη για τη γυναίκα του συγγραφέα, την Τζουν. Η Νιν περιγράφει πως όταν γνώρισε την Τζουν για πρώτη φορά στο Παρίσι «ο Χένρι έσβησε. Εκείνη ήταν χρώμα, λάμψη, ιδιαιτερότητα... η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο». Πέρασαν μαζί τέσσερις εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων αντάλλασσαν δώρα και φιλιά. Δεν ολοκλήρωσαν σεξουαλικά τη σχέση τους και η Τζουν επέστρεψε τελικά στη Νέα Υόρκη. Η Νιν και ο Μίλερ συνέχισαν να είναι μαζί. Συχνά ο ένας κατηγορούσε τον άλλο ότι σκεφτόταν την Τζουν. Το ημερολόγιο της Νιν τελειώνει αινιγματικά (όσον αφορά το συγκεκριμένο τρίγωνο): «Ο Χένρι έρχεται σήμερα το απόγευμα και αύριο θα βγω με την Τζουν».
«Τζουν... Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα σε ξαναδώ να έρχεσαι προς το μέρος μου, ξεπροβάλλοντας από τα σκοτάδια του κήπου. Περιμένω μερικές φορές στο σημείο όπου συνηθίζαμε να συναντιόμαστε, προσδοκώντας να σε δω ξανά να περπατάς προς το μέρος μου, ξεμακραίνοντας από το πλήθος ­ εσύ, τόσο ξεχωριστή και μοναδική. Οταν έφυγες, το σπίτι άρχισε να με πνίγει. Ηθελα να βρεθώ μόνη μου με την εικόνα σου... Νοίκιασα λοιπόν ένα στούντιο στο Παρίσι, ένα μικρό, ετοιμόρροπο διαμερισματάκι και καταφεύγω εκεί τουλάχιστον λίγες ώρες την ημέρα. Ποια είναι όμως αυτή η "άλλη" ζωή που θέλω να ζήσω χωρίς εσένα; Μερικές φορές πρέπει να φαντασθώ ότι είσαι παρούσα, Τζουν. Νιώθω σαν να θέλω να γίνω εσύ. Ποτέ άλλοτε δεν θέλησα να γίνω κανένας άλλος εκτός από τον εαυτό μου. Τώρα θέλω να λιώσω μέσα σου, να έρθω τόσο απίστευτα κοντά σου που ο εαυτός μου να εξαφανισθεί...» (Φεβρουάριος 1932, Παρίσι).


Ερνεστ Χέμινγκγουεϊ - Μαίρη Γουέλς

Η ερωτική ζωή του είναι σχεδόν τόσο γνωστή όσο και τα μυθιστορήματά του. Εκανε τέσσερις γάμους και η Μαίρη Γουέλς ήταν η τελευταία στη σειρά. Γνωρίστηκαν στο Λονδίνο, όπου εκείνη δούλευε ως ρεπόρτερ. Ο Χέμινγκγουεϊ ήταν τότε ακόμη παντρεμένος με την τρίτη γυναίκα του, τη Μάρθα Γκέλχορν, σκεφτόταν όμως σοβαρά να χωρίσει. Μια ημέρα, μπαίνοντας σε ένα λονδρέζικο εστιατόριο , συνάντησε ένα γνωστό του που έτρωγε με μια γοητευτική ξανθιά. Κάθησε στο τραπέζι τους και όταν έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις ο Χέμινγκγουεϊ δεν δίστασε να ζητήσει από τη συνοδό τού φίλου του να βγουν για φαγητό. Εκείνη, που δεν ήταν άλλη από τη μελλοντική κυρία Χέμινγκγουεϊ, δέχτηκε. Ετσι εν μέσω πολέμου ξεκίνησε μια ρομαντική ιστορία που διακόπηκε από την αναχώρηση του ήρωά μας για την Ευρώπη. Η σχέση ενδυναμώθηκε μέσα από την τακτική αλληλογραφία του ζευγαριού που δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει ο πόλεμος για να επανασυνδεθεί στο ρομαντικό Παρίσι. Τελικά το όνειρό τους πραγματοποιήθηκε: έμειναν στο δωμάτιο 31 του «Ritz», όπου, σύμφωνα με τη Μαίρη Γουέλς, τρέφονταν «σχεδόν αποκλειστικά με σαμπάνια Lanson Brut και το θαύμα της συνύπαρξής μας έπειτα από τόσο καιρό». Το γράμμα που ακολουθεί στάλθηκε από τη Γερμανία, όπου ο Χέμινγκγουεϊ ταξίδευε ως πολεμικός ανταποκριτής:
«Αγαπημένη μου, αυτό δεν είναι παρά μια υπενθύμιση του πόσο σ' αγαπώ. Δειπνήσαμε εδώ με τα παιδιά, αν και δεν υπήρχε τίποτε αλκοολούχο για να ολοκληρωθεί η βραδιά. Ο Στίβι γράφει ένα γράμμα στην κοπέλα του στην Αμερική... Μου διαβάζει αποσπάσματα και εγώ είμαι ευτυχισμένος και γουργουρίζω σαν ένα γέρικο θηρίο της ζούγκλας επειδή σε αγαπάω και με αγαπάς... Γι' αυτό να προσέχεις τον εαυτό σου για χάρη μου και για χάρη μας και μαζί θα δώσουμε την καλύτερη δυνατή μάχη ­ ενάντια στην μοναξιά, στην γκαντεμιά, στον θάνατο, στην αδικία, στην τεμπελιά (τον παλιό αυτόν εχθρό μας), στα υποκατάστατα, στους φόβους και όλα τα άλλα ασήμαντα πράγματα ­ για χάρη του τρόπου που κάθεσαι με την πλάτη ίσια στο κρεβάτι και είσαι πιο αξιαγάπητη από κάθε προτομή που στόλισε ποτέ την πλώρη καραβιού ή έγειρε στο πλάι από το φύσημα του αγέρα ­ και για χάρη της καλοσύνης, της σταθερότητας, της αγάπης μας και των αγαπημένων μερόνυχτων που περάσαμε στο κρεβάτι...» (13 Σεπτεμβρίου 1944).



Πάμπλο Νερούντα - Ματίλντε Ουρούτια


Γεννημένος στη Νότια Χιλή το 1904, ο Νερούντα ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς και παραγωγικούς ποιητές της Λατινικής Αμερικής, με περισσότερα από 30 βιβλία στο ενεργητικό του. Εκτός από ποιητής, αντιπροσώπευσε τη χώρα του και ως διπλωμάτης από το 1926 ως το 1938 σε διάφορα μέρη της Απω Ανατολής και της Ισπανίας, όπου έζησε από κοντά τον Εμφύλιο. Πίστευε ότι ο ποιητής οφείλει να συμμετέχει στα κοινά και δεν διαχώριζε την ποίηση από την πολιτική. Παράλληλα όμως με τα πολιτικοποιημένα ποιήματά του, ο Νερούντα έγραψε και μεγάλο αριθμό προσωπικών και οικείων ποιημάτων. Τα πιο ερωτικά από αυτά περιλαμβάνονται στη συλλογή «Εκατό ερωτικά σονέτα» και απευθύνονται στη Ματίλντε Ουρούτια, με την οποία άρχισε να συζεί το 1955.
«Αγαπημένη μου γυναίκα, υπέφερα όσο έγραφα αυτά τα σονέτα, μου προκαλούσαν πόνο και θλίψη, η ευτυχία όμως που νιώθω τώρα που σ' τα προσφέρω είναι τεράστια σαν μια σαβάνα. Οταν ξεκίνησα αυτό το εγχείρημα, ήξερα πολύ καλά ότι πάνω στο σώμα των σονέτων οι ποιητές όλων των εποχών έχουν σμιλέψει ρυθμούς από ασήμι, κρύσταλλο ή μπαρούτι. Εγώ όμως ­ με μεγάλη ταπεινοφροσύνη ­ έφτιαξα τούτα εδώ τα σονέτα από ξύλο: τους έδωσα τον ήχο αυτής της στέρεης, αγνής ύλης και με αυτόν τον τρόπο πρέπει να φθάσουν στα αφτιά σου. Περπατώντας μέσα από δάση ή σε παραλίες, δίπλα σε κρυμμένες λίμνες, εσύ κι εγώ έχουμε κατά καιρούς μαζέψει κομμάτια από φλοιούς δένδρων, κομμάτια ξύλου που έχουν υποστεί τις μεταβολές του νερού και του καιρού. Πήρα αυτά τα μαλακά λείψανα και χρησιμοποίησα το τσεκούρι, τη ματσέτα και το σουγιά και έκοψα δεκατέσσερις σανίδες για το καθένα, για να χτίσω μικρά ξύλινα σπιτάκια, ώστε τα μάτια σου που λατρεύω και τους τραγουδάω να μπορέσουν να κατοικήσουν μέσα τους...» (Οκτώβριος 1959). [Σημ.: οι 14 σανίδες αναφέρονται στους ισάριθμους στίχους ενός σονέτου.] \


Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα - Σαλβαντόρ Νταλί

 


Οταν ο Λόρκα συνάντησε τον Νταλί το 1923, ο ψηλόλιγνος ζωγράφος φορούσε κομψά ρούχα και είχε τα μαλλιά του χτενισμένα πίσω σαν τον Ροδόλφο Βαλεντίνο. «Η προσωπικότητα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα μου έκανε τρομερή εντύπωση» έγραψε ο Νταλί στα απομνημονεύματά του. «Το ποιητικό φαινόμενο στην ολότητά του παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά μου με σάρκα και οστά, κόκκινο σαν αίμα, ανάστατο, πηχτό και θεϊκό, τρέμοντας με χιλιάδες φωτιές τεχνασμάτων και υπόγειας βιολογίας, όπως κάθε ύλη προικισμένη με την αυθεντικότητα της μορφής της». Για τα επόμενα πέντε χρόνια οι δύο διακεκριμένοι αυτοί Ισπανοί απόλαυσαν μια δυνατή φιλία και καλλιτεχνική συνεργασία. Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: ο Λόρκα ένιωθε για τον Νταλί μια ερωτική έλξη στην οποία ο τελευταίος δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Κατά τη διάρκεια της φιλίας τους ο Λόρκα έγραψε αισθησιακά, σουρεαλιστικά ποιήματα που ξεχειλίζουν από ανεκπλήρωτο πόθο, ενώ ο Νταλί ζωγράφισε το πρόσωπο και το σώμα του Λόρκα σε ποικίλες εκδοχές ­ καμιά φορά και ως σκιά του εαυτού του. Δυστυχώς έχουν σωθεί ελάχιστα αποσπάσματα από τα γράμματα του Λόρκα προς τον Νταλί. Σε αυτό που ακολουθεί ο ποιητής αναπολεί στιγμές από τη διαμονή τους στο Καντακές, στην Κόστα Μπράβα. Το σπίτι όπου έμεναν απείχε μόλις μερικά μέτρα από τη θάλασσα. Σύντομα επήλθε ο χωρισμός και οι δυο τους δεν ξανασυναντήθηκαν παρά μόνο μία ακόμη φορά, ένα βράδυ στη Βαρκελώνη, ύστερα από επτά χρόνια.
«Το Καντακές έχει τη ζωτικότητα και τη σταθερή, ουδέτερη ομορφιά ενός μέρους όπου γεννήθηκε η Αφροδίτη και όπου κανείς δεν μοιάζει να το θυμάται αυτό... Σήμερα είσαι μέσα. Από εδώ που κάθομαι ακούω (α, μικρό μου αγόρι, τι θλιβερό!) τον απαλό παφλασμό του αίματος της "Ωραίας κοιμωμένης του δάσους των συσκευών" (στον πίνακά σου με τον Αγιο Σεβαστιανό), καθώς και το κροτάλισμα δύο μικρών θηρίων ­ σαν τους ήχους ενός φιστικιού που σπάει ανάμεσα στα δάχτυλα. Η αποκεφαλισμένη γυναίκα (στον πίνακά σου "Το μέλι είναι γλυκύτερο από το αίμα") είναι το καλύτερο "ποίημα" με θέμα το αίμα που θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς ­ έχει περισσότερο αίμα από όλο όσο χύθηκε στον Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο ήταν καυτό αίμα και δεν εξυπηρετούσε κανέναν άλλο σκοπό από την άρδευση της γης και το καταλάγιασμα της συμβολικής δίψας για ερωτισμό και πίστη... Η εντύπωση που μου δίνει η Βαρκελώνη είναι ότι όλοι παίζουν και ιδρώνουν σε μια εναγώνια προσπάθεια να ξεχάσουν. Ολα είναι μπερδεμένα και επιθετικά σαν την αισθητική της φλόγας ­ όλα αναποφάσιστα και διαλυμένα... Τώρα καταλαβαίνω πόσα χάνω αφήνοντάς σε» (Ιούλιος 1927, Βαρκελώνη).


Σαρλ Μποντλέρ - Απολονί Σαμπατιέ

Ο μεγάλος έρωτας στη ζωή του γάλλου ποιητή ήταν η Ζαν Ντυβάλ, η εικόνα της οποίας αναδύεται συχνά από τους στίχους των «Λουλουδιών του κακού» (1857). Η ταραχώδης και επώδυνη σχέση τους διακόπηκε για αδιευκρίνιστους λόγους γύρω στο 1852, ύστερα από 14 χρόνια πάθους και οπίου. Συντετριμμένος από το τέλος ενός καταστροφικού έρωτα, ο Μποντλέρ προτίμησε να κρατήσει την επόμενη σχέση του σε... επιστολογραφικό επίπεδο. Το νέο αντικείμενο του (εγγράφου) πόθου του ήταν η Απολονί Σαμπατιέ, μια όμορφη εταίρα με πεδίο «δράσης» το επίκεντρο του καλλιτεχνικού κόσμου. Αρχισε να της στέλνει ανώνυμες επιστολές στα τέλη του 1852 και συνέχισε ως την άνοιξη του 1855. Οι επιστολές αυτές είναι γραμμένες σε επίσημο τόνο και γεμάτες εξάρσεις λατρείας. Κάποια στιγμή η Απολονί ανακάλυψε την ταυτότητα του αποστολέα και τον ερωτεύθηκε παράφορα. Ο Μποντλέρ έκανε πίσω:
«Ειλικρινά, κυρία, σας ζητώ συγγνώμη χίλιες φορές γι' αυτό το ανόητο, ανώνυμο παιχνίδι που θυμίζει παιδιάστικα καμώματα ­ αλλά τι να κάνω; Είμαι τόσο εγωιστής όσο ένα μικρό παιδί ή ένας ανάπηρος. Οταν υποφέρω, σκέφτομαι εκείνους που αγαπώ. Οι σκέψεις που αφορούν εσάς παίρνουν συνήθως τη μορφή στίχων και όταν οι στίχοι αυτοί ολοκληρώνονται, δεν μπορώ να αντισταθώ στην επιθυμία να τους δείξω στο πρόσωπο που τους ενέπνευσε. Την ίδια όμως στιγμή κρύβομαι, όπως κάποιος που φοβάται μήπως φανεί γελοίος ­ δεν υπάρχει πάντα κάτι το πραγματικά κωμικό στην αγάπη; ­ ειδικά για κείνους που δεν αναμειγνύονται. Σας ορκίζομαι όμως ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα εκθέσω τον εαυτό μου στη γελοιότητα. Οσο παράλογα και αν σας φαίνονται όλα αυτά, να θυμάστε ότι υπάρχει μια καρδιά όπου η εικόνα σας είναι πάντα ζωντανή. Θα ήταν λοιπόν σκληρό να την κοροϊδέψετε» (9 Μαΐου 1853).


Αντον Τσέχοφ - Ολγα Κνίπερ

Ο μεγάλος ρώσος θεατρικός συγγραφέας (1860-1904) είδε για πρώτη φορά την Ολγα Κνίπερ τον Σεπτέμβριο του 1898, καθώς παρακολουθούσε μια πρόβα ενός έργου του Τολστόι, του «Τσάρος Φιόντορ Ιοάνοβιτς», όπου εκείνη έκανε την Ιρίνα, τη γυναίκα του τσάρου. «Η φωνή της, η ευγένειά της, η ειλικρίνειά της ­ όλα είναι τόσο φίνα που σου προκαλούν ένα σπασμό στον λαιμό... Αν έμενα στη Μόσχα, θα ερωτευόμουν οπωσδήποτε αυτή την Ιρίνα». Συναντήθηκαν ξανά και η Ολγα έπαιξε ένα ρόλο στον «Γλάρο» του. Παντρεύτηκαν το 1901. Οι βιογράφοι διαφωνούν σχετικά με τον αριθμό των γυναικών που πέρασαν από τη ζωή του Τσέχοφ πριν και μετά τον γάμο του με την Κνίπερ. Ολοι όμως συμφωνούν ότι το ζευγάρι αγαπιόταν με πάθος και τρυφερότητα. Συχνά αναγκάζονταν να αποχωριστούν ο ένας τον άλλο λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων της Ολγας κι έτσι τους δινόταν η ευκαιρία να αλληλογραφούν. Τα γράμματά τους διακρίνονται για την ευρύτατη χρήση χαϊδευτικών ονομάτων: κουταβάκι, κροκοδειλάκι, κατσαριδούλα, χρυσόψαρο, πέρκα... Η Ολγα ήταν στο πλευρό του Αντον στη Γερμανία, όταν ξαφνικά ένα πρωινό του 1904 ο σφυγμός του έγινε αδύναμος και η αναπνοή του ακανόνιστη. Ο γιατρός ήρθε εσπευσμένα και παρήγγειλε ένα μπουκάλι... σαμπάνιας για να τον συνεφέρει. «Πεθαίνω» είπε ο Τσέχοφ, πίνοντας στην υγεία της γυναίκας του. «Πάει καιρός από την τελευταία φορά που ήπια σαμπάνια». Στη συνέχεια ξάπλωσε και πέθανε.
«Τι απαίσιο όνειρο που είδα! Ονειρεύτηκα ότι βρισκόμουν στο κρεβάτι με κάποια που δεν ήταν εσύ ­ κάποια γυναίκα φοβερά απωθητική, μια ξιπασμένη καστανομάλλα ­ και το όνειρο αυτό κράτησε πάνω από μία ώρα. Τώρα αυτό πώς το ερμηνεύεις; Θέλω να σε δω, γλυκιά μου. Θέλω να μιλήσω με τη γυναίκα μου, τη μοναδική μου γυναίκα... Δεν έχω κανένα νέο. Το μόνο θέμα συζήτησης εδώ πέρα είναι οι Γιαπωνέζοι... Εύχομαι ο Θεός να σε έχει καλά και να σε προστατεύει. Μην γκρινιάζεις, μη δουλεύεις υπερβολικά και να είσαι ευδιάθετη... Σε αγκαλιάζω, μικρή κατσαριδούλα μου, και σου στέλνω ένα εκατομμύριο φιλιά» (Γιάλτα, 6 Μαρτίου 1904)


Λόρδος Μπάιρον - Λαίδη Κάρολιν Λαμπ

 


Οταν η Κάρολιν Λαμπ συνάντησε τον Λόρδο Μπάιρον, έγραψε στο ημερολόγιό της ότι ήταν «τρελός, κακός και επικίνδυνος». Συγχρόνως προφήτευσε: «Αυτό το όμορφο χλωμό πρόσωπο θα είναι η μοίρα μου». Και πράγματι ήταν ­ τουλάχιστον για τους τρεις μήνες που διήρκεσε η σχέση τους. Μετά εκείνος άρχισε να τη βαριέται. Οχι ότι ήταν καμιά αξιολύπητη γυναικούλα που έπεσε θύμα αυτού του άκαρδου καρδιοκατακτητή. Αντιθέτως, ήταν μια φημισμένη κοκέτα με πληθώρα κατακτήσεων. Ο ίδιος ο Μπάιρον την περιέγραψε ως «το πιο παράλογο, επικίνδυνο και σαγηνευτικό πλάσμα στη γη». Η Κάρολιν δεν φημιζόταν για τη διακριτικότητά της και έτσι τα κουτσομπολιά για τη σχέση της με τον Μπάιρον έφθασαν γρήγορα στα αφτιά του άντρα της, που της απαγόρευσε να βλέπει τον εραστή της. Ακολούθησαν πολλοί τσακωμοί, υστερίες, απειλές και γενικά η σύντομη αυτή ερωτική ιστορία δεν ήταν μία από τις πιο ευχάριστες. Ο Μπάιρον προτίμησε τελικά τη συντροφιά της πολυαγαπημένης ετεροθαλούς αδελφής του, της Αυγούστας, και έτσι εγκατέλειψε την Κάρολιν. Το 1814 η Αυγούστα γέννησε μια κόρη ­ πιθανότατα του Μπάιρον: όλη η Αγγλία σκανδαλίστηκε και εκείνος έφυγε από τη χώρα.
«Αγαπημένη μου Κάρολιν... Αν τα δάκρυα ­ τα οποία είδες και που ξέρεις ότι δεν συνηθίζω να χύνω ­, αν η αναστάτωση που με κατέλαβε όταν αποχωριζόμαστε ­ αν όλα όσα έχω πει και κάνει και είμαι ακόμη πανέτοιμος να πω και να κάνω δεν σου έχουν επαρκώς αποδείξει ποια είναι και πρέπει πάντα να είναι τα πραγματικά μου αισθήματα για σένα, αγάπη μου, τότε δεν έχω καμία άλλη απόδειξη να σου δώσω. Ο Θεός το ξέρει πόσο εύχομαι την ευτυχία σου και όταν σε εγκαταλείψω ­ ή μάλλον όταν εσύ με εγκαταλείψεις από αίσθηση καθήκοντος στον σύζυγό σου ­ τότε θα αναγνωρίσεις την αλήθεια αυτού που ξανά υπόσχομαι και ορκίζομαι, ότι δηλαδή καμία άλλη δεν θα πάρει ποτέ (με πράξεις ή με λόγια) τη θέση σου στην καρδιά μου, που θα είναι πάντα αφιερωμένη σε σένα, ώσπου να μην είμαι πια τίποτε... Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα το μάθει αυτό... ήμουν και είμαι δικός σου ολοκληρωτικά για να σε υπακούω, να σε τιμώ, να σε αγαπώ ­ και να δραπετεύσω μαζί σου όποτε και όπως εσύ θα ορίσεις» (Αύγουστος 1812).


Οσκαρ Γουάιλντ - Λόρδος Αλφρεντ Ντάγκλας

Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως συγγραφέα του «Πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέι». Ο Οσκαρ Γουάιλντ ήταν όμως και η πιο διάσημη εστέτ φυσιογνωμία της βικτωριανής Αγγλίας. Προκαλούσε όχι μόνο με τα έργα του, αλλά και με μια εκκεντρική εμφάνιση που συνδυαζόταν πάντα με τα επιγραμματικά, αφοριστικά και πνευματώδη σχόλιά του: «Το πρώτο καθήκον μας στη ζωή είναι να υιοθετήσουμε μια πόζα ­ ποιο ακριβώς είναι το δεύτερο κανείς δεν έχει ανακαλύψει ακόμη». Παρ' όλο που είχε σχέσεις με διάφορες καλλονές της εποχής (μάλιστα παντρεύτηκε μία από αυτές, την Κονστάνς Μαίρη Λόιντ), ο μεγάλος έρωτας της ζωής του ήταν ο νεαρός λόρδος Αλφρεντ Ντάγκλας. Το πάθος αυτό («η αγάπη που δεν τολμά να πει τ' όνομά της») οδήγησε τον Γουάιλντ στην καταστροφή: ο συγγραφέας ενεργοποίησε (παρακινημένος από τα εγωιστικά κίνητρα του εραστή του) μια νομική διαδικασία εναντίον του μαρκησίου του Κουίνσμπερι, πατέρα του λόρδου Ντάγκλας. Κατά τη διάρκεια της δίκης ξέσπασε το σκάνδαλο: η παράνομη σχέση ήρθε στο φως και ο Γουάιλντ καταδικάστηκε σε φυλάκιση για σοδομισμό. Οσο ήταν στη φυλακή έγραψε το «De Profundis» (1905), μια μακροσκελή επιστολή προς τον Ντάγκλας, η οποία αργότερα δημοσιεύθηκε ως ένα είδος απολογίας για τη συμπεριφορά του. Η επιστολή που ακολουθεί γράφτηκε όταν η σχέση τους ήταν ακόμη στο ξεκίνημά της:
«Αγόρι μου... Το σονέτο σου είναι αξιολάτρευτο, και είναι πραγματικά ένα θαύμα που αυτά τα κόκκινα, τριανταφυλλένια χείλη σου φτιάχτηκαν εξίσου για τη μουσική της ποίησης και την τρέλα των φιλιών. Είμαι σίγουρος ότι ο Υάκινθος, που ο Απόλλωνας αγαπούσε τόσο παράφορα, ήσουν εσύ στην αρχαιότητα... Γιατί είσαι μοναχός σου στο Λονδίνο και πότε θα πας στο Σάλισμπερι; Πήγαινε εκεί για να δροσίσεις τα χέρια σου μέσα στο γκρίζο λυκόφως των γοτθικών πραγμάτων και μετά έλα εδώ όποτε θελήσεις. Είναι πανέμορφα ­ το μόνο που λείπει είσαι εσύ. Πάντα, με αθάνατη αγάπη, δικός σου, Οσκαρ» (Ιανουάριος 1893, Βράχος του Μπάμπακομπ).


Κωστής Παλαμάς - Ραχήλ (Ελένη Κορτζά)

Οταν πρωτοσυναντήθηκαν σε ένα φιλικό σπίτι τα Χριστούγεννα του 1921, η Ελένη Κορτζά ήταν μια όμορφη, φιλομαθής κοπέλα γύρω στα 20. Παρ' ότι αγνοούσε την ύπαρξή του («Δεν γνωρίζω ποιητή Παλαμά»), η Ελένη κατάφερε να εντυπωσιάσει τον εξηντάρη τότε Παλαμά, όχι μόνο με τη μορφή αλλά και με τη μόρφωσή της. Η συζήτησή τους γύρω από τον Μποντλέρ και τον Ουγκό αποδείχθηκε τόσο ενδιαφέρουσα που συμφώνησαν ότι πρέπει να συνεχιστεί. Ετσι, για τον σκοπό αυτόν άρχισαν, παρουσία και άλλων ενδιαφερομένων, να συναντιούνται κάθε Σάββατο στο ίδιο σπίτι ­ κάτι σαν κοσμικό φιλολογικό «σαλόνι» της εποχής. Ο Παλαμάς όμως δεν άντεχε την πολυκοσμία και ζήτησε από την Ελένη να τον επισκέπτεται στο Κελλί (το «ησυχαστήριο» και σπουδαστήριό του). Σιγά σιγά αναπτύχθηκε μεταξύ τους μια ερωτική σχέση που έδωσε νέα πνοή στον κουρασμένο ποιητή: οι φόβοι, οι αμφιβολίες και οι ανησυχίες καταλάγιασαν χάρη στο γεμάτο προσμονή και πίστη βλέμμα της Ελένης. Και εκείνη όμως με τη σειρά της ­ που έπασχε από φυματίωση και είχε μια μελαγχολική φύση ­ άντλησε δύναμη από την προσοχή αυτή που την κολάκευε τόσο. Συχνά, κυρίως τους χειμώνες, αναγκάζονταν να μείνουν χωριστά, εφόσον η άρρωστη Ελένη έπρεπε να αναζητήσει ηπιότερα κλίματα. Τα διαστήματα αυτά αλληλογραφούσαν εκτεταμένα. Στα γράμματά του ο Παλαμάς άρχισε να την αποκαλεί «Ραχήλ». Η σχέση συνεχίστηκε σίγουρα ως τον Αύγουστο του 1935 ­ τότε χρονολογείται το τελευταίο γράμμα που διασώθηκε. Από εκεί και πέρα δεν είμαστε σίγουροι. Η Ελένη ακολούθησε τον στρατηγό πατέρα της στην Αίγυπτο και μετά στη Νότιο Αφρική. Οταν επέστρεψε το 1944, ο Παλαμάς είχε πια πεθάνει.
«Η αλήθεια είναι πως τα γράμματά σου ­ και μάλιστα το τελευταίο σου ­ είναι σαν κάποια ωραία μάτια εκφραστικά που σε κοιτάζουν δακρυοπνιγμένα, μα χωρίς να στάζουνε τα δάκρυά τους, και χωρίς να χάνουν τίποτε από την ομορφιά τους τα μάτια αυτά. Μάλιστα γίνονται ομορφότερα. Μα η αλήθεια είναι πως θα τα ήθελα τα μάτια αυτά (παραμερίζοντας κάθε αισθητικό εγωισμό), πως θα τα ήθελα να μη πνίγονται δακρυσμένα, θα τα ήθελα ολοκάθαρα να λάμπουν και να χαμογελούν με το χαμόγελο εκείνο των ωραίων ματιών που κάποτε και πότε είναι εκφραστικώτερο και ποθητότερο από το χαμόγελο που ανατέλλει στα χείλη· κάποτε και πότε σημειώνω, γιατί δεν είναι τίποτε ωραιότερο ­ καθώς κάπου το παρατηρεί και ο Τολστόης ­ από το χαμόγελο του ανθρώπου· το μειδίαμα, βέβαια, που κέντρο του το στόμα είναι, μα που απλώνεται φωτίζοντας, με το φως μιας αυγής, ολόκληρο το πρόσωπο... Τα γράμματά σου πώς πονούν! Παλμός τους είναι η μελαγχολία, μια deception τα τρεμοσαλεύει κ' ένας φόβος τα κιτρινίζει. Αστείος και αφελής θα ήμουν αν προσπαθούσα να σε παρηγορήσω. Μα και δεν πρέπει να σου σιωπήσω δυο πράγματα: Πρώτα, πως μου δίνουν κ' εμένα ένα πένθος που όσο κι αν είναι δυσκολοέκφραστο, εύκολα θα μπορής να το εννοήσης. Επειτα και μαζί πως μου δίνουν μια χαρά. Το πένθος είναι από το πένθος σου, και η χαρά από τη σκέψη πως με θεωρείς άξιο της εμπιστοσύνης σου ώστε να γέρνης προς την ψυχή μου το πρόσωπο της θλίψης σου» (31 Αυγούστου 1924).


Γεώργιος Παπανδρέου - Σοφία Μινέικο

«Σπάνια δύο ερωτευμένοι είχαν την τύχη να ζήσουν τον προσωπικό τους μύθο στην πρώτη γραμμή της Πολιτικής μας Ιστορίας. Γεύτηκαν τα μεγάλα γεγονότα μαζί με τον μεγάλο έρωτα». Με αυτή τη φράση (που περιέχεται στο βιβλίο του «Ακριβή μου Σοφία») ο Φρέντυ Γερμανός συνοψίζει τη σχέση του Γεώργιου Παπανδρέου και της Σοφίας Μινέικο, πρώτης του γυναίκας και μητέρας του Ανδρέα. Γνωρίστηκαν το 1907 στην Αθήνα, όπου ήταν και οι δύο φοιτητές στο Πανεπιστήμιο: εκείνος σπούδαζε Νομική και εκείνη Φιλολογία. Τράβηξε πρώτη φορά την προσοχή της όταν ένα μεσημέρι είδε κάτι χωροφύλακες εφ' όπλου λόγχη να τον σπρώχνουν στα σκαλιά του Πανεπιστημίου: «Πόσο τον πόνεσα εκείνη τη μέρα. Πόνεσα τα νιάτα του ­ τη φλόγα του. Δεν άντεχα να βλέπω να τον κλωτσάνε εκείνοι οι χωροφύλακες...». Η Σοφία, κόρη ενός αυστηρού πολωνού στρατηγού, δεν μπόρεσε να αντισταθεί για πολύ στην πολιορκία του νεαρού Παπανδρέου, που άρχισε να τη βομβαρδίζει με φλογερά γράμματα: «Είμαι ένας παράξενος άνθρωπος, Σοφία μου. Δεν συλλογίζομαι τα μελλούμενα· ούτε την ένωσή μας ή τα γεράματα. Χαίρομαι μόνο την καρδιά μου που σπαρταράει· αγαπώ τον πόνο μου». Τελικά παντρεύτηκαν το 1913, λίγο πριν ο Γεώργιος αναχωρήσει ξανά για σπουδές στη Γερμανία. Εμειναν μαζί πολλά χρόνια, ώσπου ο Παπανδρέου, παράφορα ερωτευμένος με την Κυβέλη, την ντίβα της εποχής, την εγκατέλειψε. Η Σοφία δεν έπαψε ποτέ να τον αγαπά. Ενθυμούμενη την ημέρα που έλαβε τα νέα του θανάτου του (1 Νοεμβρίου 1968) είπε: «Μόνο τότε πίστεψα πως τον είχα χάσει».
«Παρηγορήσου, Σοφία μου, όσο μπορείς. Το μέλλον μας, το αύριο, είναι κοινό πια για μας· ό,τι και να γίνη ψηλά ή χαμηλά, σ' την άβυσσο ή σ' τα σύννεφα, με την κατάρα ή με την ευλογία των άλλων, εμείς, αν δεν προφθάση ο θάνατος, ενωρίς ή αργά, θα παρθούμε...» (απόσπασμα από γράμμα του Γ. Παπανδρέου, όταν ήταν ακόμη δεκανέας του Δωδέκατου Συντάγματος στην Πάτρα, το 1910).
«Αγάπη μου, αγάπη μου γλυκειά, δυο μάτια καρφωμένα μέσα μου μ' ακολουθούν παντού· από την ώρα που χωρίσαμε στο τραμ, τα μάτια σου, τα παρθενικά, τα τίμια κι αγαπημένα. Εφευγα κι η καρδιά μου ολάκερη γύριζε πάλι, Σοφία μου, σε σένα, αγάπη μου γλυκειά. Εμπαινα στον ηλεκτρικό, μπήκα στις βάρκες, ανέβηκα στο παπόρι κι ένας πόνος και μια ανησυχία βαθειά μου βάραινε την καρδιά!» (απόσπασμα από γράμμα του Γ. Παπανδρέου καθώς αναχωρεί τον Μάιο του 1911 για σπουδές στη Γερμανία).


Πηνελόπη Σ. Δέλτα - Ιων Δραγούμης

Γνωρίστηκαν σε κάποια επίσημη δεξίωση στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια του 1905. Συνέχισαν να συναντιούνται σε παρόμοιες εκδηλώσεις και σύντομα διαπίστωσαν την αμοιβαία έλξη τους. Επειδή η Πηνελόπη ήταν παντρεμένη (με τον Στέφανο Δέλτα), προσπάθησαν από νωρίς να σταματήσουν την εξέλιξη των πραγμάτων. Στάθηκε όμως αδύνατο να αντισταθούν. Το κοινωνικό και ηθικό κατεστημένο της εποχής σε συνδυασμό με την επιθυμία της Δέλτα να μείνει πιστή σε κάποιες προσωπικές της αξίες προκάλεσαν αλλεπάλληλα εμπόδια στη σχέση. Εκείνη δεν ήθελε να δημιουργήσει στην πράξη ένα «δεσμό» προτού χωρίσει με τον σύζυγό της. Αποφασίζοντας να είναι ειλικρινής μαζί του, του εξομολογήθηκε τον έρωτά της για τον Δραγούμη. Η ενέργειά της αυτή δυστυχώς δεν βοήθησε την κατάσταση: δεν κατάφερε να εξασφαλίσει ένα διαζύγιο και οδηγήθηκε σε αδιέξοδο. Η σκέψη και η απόπειρα της αυτοκτονίας εμφανιζόταν συχνά ως η μόνη λύση. Ατέλειωτα δάκρυα, αγωνία και πόνος ήταν οι σταθερές συντεταγμένες αυτού του ανολοκλήρωτου έρωτα. Μοναδικές στιγμές ανάπαυλας οι κρυφές συναντήσεις των ερωτευμένων καθώς και η παθιασμένη αλληλογραφία τους. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το τελευταίο (χρονολογικά) γράμμα που έχει σωθεί:
«Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα· αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ιων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με... Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι· τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος· ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ' αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου όποταν σε φωνάξω. Ιων μου, δεν σε φωνάζω· μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι· σε περιμένω πάντα και σ' αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση· τ' άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς· αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα. Ιων μου, θα πεις πως είμαι τρελή, και το ξέρω, μα όπως εκείνο το βράδυ, που πρώτη φορά με ξανάβλεπες, ύστερα από την πρώτη απόπειρα, ήσουν "τρελός για μένα", έτσι κι εγώ είμαι τρελή για σένα... Και μεθώ και δεν ξέρω πια να λογαριάσω τι θα πει "τιμή" και "λόγος". Ξέρω μόνο πως σ' αγαπώ, τ' ακούς, Ιων; σ' αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ' έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω "σ' αγαπώ", μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ως που να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή· μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει...» (27 Ιουλίου 1906).


Αγγελος Σικελιανός - Αννα Σικελιανού (πιο μετά από το 1ο άρθρο χρονολογικά)

«Αυτά τα γράμματα είναι ένας πύρινος διάλογος με μένα, ή καλύτερα ένας μονόλογος και πολλές φορές μου εξομολογιέται τη βιολογική αναζήτηση του Είναι του, τον επίμονο πόθο του για την πληρότητα στην ένωσή του με το Θεό, με τη Ζωή και με το Θάνατο...» εκμυστηρεύεται η παραλήπτρια των εν λόγω γραμμάτων στον πρόλογο του βιβλίου «Γράμματα στην Αννα». Ο γνωστός ποιητής γνώρισε τη δεύτερη σύζυγό του την άνοιξη του 1938 (η πρώτη ήταν η Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ). Ο έρωτας ήρθε αμέσως: «Λίγες μέρες μετά τη συνάντησή μας, με συνόδεψε στο Βόλο με το τρένο... Αγόρασε τα εισιτήρια όλου του διαμερίσματος, για να μπορεί να μου μιλάει ελεύθερα. Μου μιλάει στον πληθυντικό, δεν μου αγγίζει ούτε το χέρι» περιγράφει η ίδια λίγο παρακάτω. Η Αννα ήταν ήδη παντρεμένη εκείνη την εποχή. Δεν δίστασε όμως να εγκαταλείψει τον σύζυγό της (που έπαθε νευρικό κλονισμό και την ανάγκασε να επιστρέψει κοντά του για πέντε ακόμη μήνες) και να παντρευτεί τον Σικελιανό το 1940. Εμειναν μαζί ως τον θάνατο του ποιητή, το 1951. Οπως φανερώνει η παρακάτω επιστολή, η σχέση τους ήταν ιδιαίτερα έντονη:
«Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου! Αυτό μονάχα με γεμίζει, αυτό μονάχα με στυλώνει, αυτό μονάχα με κρατάει στη γη! Οι ρίζες του είναι μας είναι μπλεγμένες κάτου από το χώμα κι ολοένα μπλέχονται και σμίγουνε κι αναζητιώνται και τυλίγονται και πιάνονται κι ένας χυμός μονάχα ανηφορίζει βουίζοντας στις φλέβες μας κι ένας καημός ανοίγει αδιάκοπα σ' αυτό το χωρισμό την αγκαλιά μας! Α, πώς δουλεύει μέρα - νύχτα μέσα μου, στο σώμα μου όλο, από τα νύχια στην κορφή, αυτή η αδιάκοπη αναζήτηση του νου μου για το νου Σου, των ματιών μου για τα μάτια Σου, της πνοής μου για την πνοή Σου, των ριζών μου για τις ρίζες Σου. Ούτε δευτερόλεπτο δεν σταματά η αδιάκοπη, η ακοίμητη αίσθησή της. Και μήτ' έχω μέσα μου άλλη αίσθηση ζωής! Να Σε ζητώ μ' όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές, να κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης για να Σε 'γγίξω. Αυτή είναι τώρα η φοβερή, η ακοίμητη, η απόλυτη ζωή μου. Και θα τη ζήσω, όσο που ρίζες, κλώνοι και κορμός θα γίνουν αιώνια Ενα κι η πνοή του Σύμπαντος στα φρένα μας μια μόνη Μουσική...» (2 Ιουλίου 1939, Αθήνα).

Reference: http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12494&m=C06&aa=1

 

Διαβάζοντάς τους, δημιουργείται η εντύπωση πως πρόκειται για αιώνες πριν, ενώ σχετικά λίγα χρόνια μάς χωρίζουν. Πώς γεννήθηκε αυτό το χάσμα με το σήμερα...πραγματικά δυσκολευομαι να το αντιληφθώ.

 

Απάντηση: Re: Η Αγάπη του Ποιητή

Τρεις λέξεις αρκούν: Μαζική δημοκρατία της αγοράς.
Ο θρίαμβος της αντεπανάστασης σήμανε την αποκτήνωση της Ιστορίας, τη μετακένωση της σε σκόρπια αφηγήματα, για 'ανθρώπους χωρίς ιδιότητες'. Η πρόβλεψη του Μαρξ αντιστράφηκε: Ο άνθρωπος επιστρέφει στην προϊστορία.

 

Re: Απάντηση: Re: Η Αγάπη του Ποιητή

Η προϊστορία όπως την έχω σχηματίσει στο μυαλό μου, φαντάζει περίοδος ''αθωότητας'' σε σχέση μ' αυτό που ζούμε σήμερα. Περισσότερο προς κόλαση μοιάζει το σήμερα και το αύριο τρισχειρότερο, ω, μη γένοιτο!
Θυμήθηκα ένα απόσπασμα του Ίταλο Καλβίνο, που ξεφύλλιζα τις μέρες των διακοπών:

''Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει. Αν υπάρχει , είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ , η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα , που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί.
Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλυτώσεις από το μαρτύριό της :

Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς : Δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην τη βλέπεις πια.

Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και γνώση : Ψάξε και μάθε ν'αναγνωρίζεις , ποιος και τι , στη μέση της κόλασης , δεν είναι κόλαση , κι αυτά κάνε να διαρκέσουν δωσ' τους χώρο.''

Καλβίνο (μτφ. Α. Χρυσοστομίδης , εκδ. Καστανιώτης)