Προγραμματισμός ;

να επανέλθω και να πω ,πάνω στο παράδειγμα με τα αυτοκίνητα και τους οδηγούς τους , ότι μία λιμουζίνα θα κολήσει στα χωράφια και να έχεις ενα όχημα "εκτός δρόμου" και να το έχεις γιαλισμένο και καθαρό μάλλον ο οδηγός είναι ξενερωτίλας και φλόρος ...

επίσης σε ένα ταξίδι να βάζεις πρόγραμμα και να λες στις συγκεκριμένη ώρα και στα συγκεκριμένα χιλιόμετρα θα κάνουμε στάση ,είναι πραγματικά βαρετό και το χειρότερο ανέφικτο μίας και το τυχαίο είναι εξαιρετικά δυνατό συστατικό σε κάθε αρχή από τον έρωτα μέχρι τα μαθηματικά ... αλλά από την άλλη δεν δύνασθαι να ξεκινάς χωρίς να έχεις ελέγξει αν τα καύσιμα φθάνουν ...


όσο αφορά προγραμματισμό ναι ο οδηγός θα καθορίσει που θα πάει το όχημα ,αλλά και οι δυνατότητες του οχήματος θα καθορίσουν τον οδηγό που θα κινηθεί .

anyway μην φλυαρώ ,λάτρης του τυχαίου αν και σόφρων ,προτιμώ να ρισκάρω  

 

SadalMelik Σε ολ΄ αυτά θα ταίριαζε να απαντήσω με την γνωστή και πολύ αγαπημένη φράση που χρησιμοποιείς εσύ ο ίδιος "Κλανιές στον άνεμο", (remember?). Σε αυτό το θέμα που έχεις θέσει παρεμπιπτόντως ταιριάζει περίφημα.
Επειδή όμως οι κλανιές δεν είναι του γούστου Μου, απλά σέβομαι και δανείζομαι το δικό σου, θα γράψω αυτό που με αντιπροσωπεύει, απαντώντας στο thread σου:

Είναι ωραίο να διαβάζεις τις απόψεις που είχες κάποια χρόνια πριν (03-09-06) και να διαπιστώνεις ότι και μετά από δυο χρόνια από τότε, ότι έγραψες ισχύει για σένα και σήμερα.

Ύστερα από δυο χρόνια που πέρασαν λοιπόν από το post που είχα γράψει τότε…και μετά από άπειρα γεγονότα και καταστάσεις που εξελίχθησαν μέσα σε αυτά, πρόσωπα που πέρασαν και προσπέρασαν, προβληματίστηκα μπροστά σε πολλά σταυροδρόμια που βρέθηκαν στην ζωή Μου και τα μονοπάτια που ακολούθησα, ήταν όπως πάντα άγνωστα.

Θα ήμουν μάλλον πολύ δυστυχισμένη και το λιγότερο θα ένοιωθα προδομένη, αν είχα προγραμματίσει την ζωή μου κατά πως θα ήθελα, επενδύοντας τα όνειρα και τους στόχους Μου μέσα σε σχέση/εις, πρόσωπα και καταστάσεις.
Στην συνέχεια το σίγουρο είναι πια, ότι θα ανακάλυπτα πως αυτή (η ζωή) μου επιφύλασσε άλλα απρογραμμάτιστα και απρόβλεπτα συμβάντα, ευχάριστα ή δυσάρεστα, βγάζοντας με από την προγραμματισμένη, σταθερή και ασφαλή πορεία που θα είχα χαράξει!

Επιμένω λοιπόν στο :
Κeep Walking…and Free to Go >>>>  

 

SM_Art_Lady το νήμα δεν έχει σαν σκοπό να αποδείξει σε κάποιον πως ο Προγραμματισμός είναι απαραίτητος αλλά να γίνει μια κουβέντα όσον αφορά τις πρώτες κινήσεις του Κυρίαρχου όταν μπαίνει σε μια D/s σχέση.
Καταλαβαίνω πως ο κάθε άνθρωπος διαλέγει με ποιο τρόπο θα περπατάει στην ζωή του και στις σχέσεις του. Υπάρχουν άνθρωποι που εφαρμόζουν το "που είμαι, που θέλω να φτάσω και με τι τρόπο" και οι άνθρωποι που εφαρμόζουν το "ότι βρέξει ας κατεβάσει". Και οι δύο φτάνουν κάπου. Και οι δύο έχουν την δυνατότητα να μην φορούν παρωπίδες στο δρόμο τους και να γεύονται ότι τους βρεθεί μπροστά τους. Ένας από τους δύο όμως ξέρει που θέλει να φτάσει και για ποιο πράγμα προσπαθεί....
Πάντα στην ζωή μας βγαίνουν απρόοπτα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο έχουμε προβλέψει όσο περισσότερα μπορούμε. Ο στοιχειώδης προγραμματισμός είναι ένας τρόπος να προλάβουμε διάφορα απρόοπτα.

 

Μιλώντας πάντα για Μένα, θα πω ότι ο προγραμματισμός είναι ένας καλός τρόπος για να νοιώσω δέσμια του ίδιου Μου του εαυτού, χαμένη μέσα στις ιδέες και τους στόχους Μου, να χάσω επεισόδια από την ζωή Μου, να αγχωθώ, και φυσικά να κλονίσω και την υγεία Μου!
Αυθορμητισμός λοιπόν και σεβασμός στην κάθε ώρα που περνάει και τα όσα φέρνει. Με αυτόν τον τρόπο, πάμε παρακάτω!

 

Εξαιρετικά ενδιαφέρον και πρακτικό θέμα, SadalMelik. Κρίμα που έχει μείνει τόσο ασχολίαστο.

Πρώτα από όλα, διαφωνώ με τα "πρέπει". Αλλά το προσπερνάω γρήγορα, για να πάμε στην ουσία.

Επίσης, όσα θα αναφέρω δεν γίνονται σε καθεστώς αυστηρού προγραμματισμού, αλλά με βάση τις προτεραιότητες που θέτω για μια D/s σχέση αυτέςς ενίοτε μπορεί να διαμορφούνται και ad hoc.

Ας επιχειρήσω την δική μου προσέγγιση, μιλώντας από οπτική και εμπειρία 24/7.

1) Η δημιουργία ένός καθεστώτος όπου προεξάρχει η αίσθηση ασφάλειας. Ψυχολογικώς, σωματικώς και όσον αφορά σε πρακτικά/διαδικαστικά ζητήματα.

2) Η προσαρμογή της υ μου στην καθημερινότητά μου. Από τι ώρα θα ξυπνήσω, πώς ακριβώς θέλω τον καφέ και το πρωινό μου, μέχρι το να "εξαφανίζεται" τις ώρες που μελετάω/εργάζομαι.

3) Η εκπαίδευσή της υ μου, ούτως ώστε να είναι έτοιμη να ικανοποιήσει τις ανάγκες μου, σε σεξουαλικό και μη επίπεδο, οποιαδήποτε στιγμή.

4) Το "σπάσιμο" του εγώ της.

5) Η επιλογή των στοιχείων του πρωτοκόλλου που αρμόζουν στην σχέση, αισθητικώς και λειτουργικώς.

 

το γεγονος οτι καποιος ξερει αυτο που θελει απο μια σχεση ειτε βανιλα ειτε D/s ειναι απο μονο του ενας στοιχειωδης προγραμματισμος.
ξεκινωντας απο αυτο ,οταν κανεις μια σχεση με βαση αυτα που θες να χεις πορευεσαι.αν δεν τα βρεις ,στριβεις,αν βρεις καποια μενεις η φευγεις,αν τα βρεις εισαι στον 7ο ουρανο.
κατα τη δικια μου ταπεινη αποψη ενα πραγμα δε μπορεις να προγραμματισεις.τα συναισθηματα.
εκει το παιζεις κορωνα-γραμματα γιατι ποτε δε ξερεις τι θα σου βγει.οποτε γενικοτερα μια σχεση εχει λιγο απ'ολα.προγραμματισμο και αυθορμητισμο μαζι.
και ολα με μετρο γιατι κανενα απο τα 2 δεν δρα σωστα μονο του.

 

Εγώ θέλω να πώ μόνο πως θεωρώ πως το βασικότερο είναι ο αφέντης/η αφέντρα να γνωρίζει σε βάθος και να χει συζητήσει πολύ το τι έχει μέσα του ο σκλάβος/η σκλάβα και το αντίθετο.

 

Για μένα είναι αναγκαίος ο προγραμματισμός ως προς τα θεμέλια της σχέσης.
Υπάρχουν 3 στάδια που είναι απαραίτητα για την ύπαρξή της και διασφαλίζουν την ομαλή πορεία της.

1. Κυρίαρχο ρόλο κατέχει η καταννόηση του τέλους από τον υ. Αυτό είναι κάτι που επιβάλλεται να γίνει από την αρχή. Ξεκινάμε μαζί κάτι, που από την εμπειρία μου και τη γνώση του εαυτού μου γνωρίζω ότι ενδεχομένως μια ωραία πρωία εγώ θα θέλω να τελειώσει. Και έτσι απλά θα πρέπει να τελειώσει.

2. Η επίτευξη της απόλυτης εμπιστοσύνης. Διαθέτω πολύ χρόνο πάνω σ'αυτό και δεν προχωρώ αν δεν αισθανθώ σίγουρη. Δεν μπορώ να λειτουργήσω όπως θα ήθελα αν δεν εμπιστέυομαι 100% τον υ, ή αυτός εμένα.

3. Πλήρης αποδοχή των επιθυμιών μου (ως προς την κατεύθυνση που θα ακολουθηθεί).

 

Αν κατάλαβα καλά, διασαφηνίζεις από την αρχή ότι η σχέση δεν είναι αορίστου χρόνου, αλλά ορισμένης διάρκειας. Αναμφίβολα, τίποτα δεν παραμένει μόνιμο εις τον αιώνα τον άπαντα, πόσο μάλλον οι σχέσεις. Η απορία μου είναι όμως, πώς γνωρίζεις από την αρχή, τη δυναμική της σχέσης στο χρόνο, τι μορφή θα πάρει, την εξέλιξη τη δική σου ή του συντρόφου σου, με άλλα λόγια τη ζύμωση που θα επέλθει μέσω της αλληλεπίδρασής σας, ώστε να λες κατηγορηματικά πως μια ωραία πρωία δεν θα την επιθυμείς πλέον. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τέτοιου είδους διακηρύξεις δεν έχουν κανένα νόημα, κατά την άποψή μου, αφπύ συνήθως οι καταστάσεις έρχονται να μας διαψεύσουν και να αποδείξουν πως ''μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις.'' Είτε το πεις είτε όχι, το τέλος κάποια στιγμή έρχεται μοιραία και οι σχέσεις ή λήγουν ή μεταβάλλονται γιατί κι εμείς αλλάζουμε θέλοντας και μη ακολουθώντας τη ροή των πραγμάτων γύρω μας.
Επιπλέον, ότι θέλεις απλά να τελειώσει, δε σημαίνει τίποτα απολύτως, αν ο άλλος/η επιθυμεί να σου κάνει τη ζωή κόλαση και σου γίνει κακό τσιμπούρι, το ότι το δήλωσες εξ αρχής, δε σε γλυτώνει ούτε σε προφυλάσσει. Γενικότερα, τέτοιου είδους προγραμματισμοί, τα λόγια και οι συμφωνίες πολλάκις αποδεικνύονται ''έπεα πτερόεντα'' και η σοβαροφάνειά τους καταδεικνύει πόσο αστείοι εντέλει είμαστε.

 

Πράγματι ο άλλος μπορεί να σου κάνει τη ζωή κόλαση αν το επιδιώξει - όπως μπορείς και εσύ.
Το θέμα όμως είναι ότι δεν αθετείς κάποια υπόσχεση από τη στιγμή που δεν δίνεις καμία και αυτό είναι που περιορίζει κάπως τις συνέπειες, καθότι έχεις φερθεί "έντιμα". Του δίνεις την ευκαιρία να φύγει όταν είναι ακόμη "δυνατός και ελεύθερος" από συναισθηματικούς ή άλλους δεσμούς, αν τον φοβίζει η εκδοχή που του παρουσιάζεις.

Ακόμη θα ήθελα να σου πω ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Στη θεωρία. Τα ίδια θα υποστήριζα και εγώ, αν κάποια στιγμή η ζωή μου δεν είχε γίνει αυτό που θέσαμε παραπάνω ως κόλαση. Όταν δεν μπορείς να βγεις ή να μπεις στο σπίτι σου χωρίς να φοβάσαι, όταν οι απειλές που δέχεσαι είναι συνεχείς και δεν περιορίζονται μόνο σ'εσένα αλλά σε ότι/όποιον αγαπάς, αναθεωρείς και λαμβάνεις ότι μέτρα μπορείς.
Μπορεί να φαίνονται γελοίες τέτοιες δηλώσεις και χωρίς νόημα. Επετρεψέ μου όμως να σου πώ ότι είναι απίστευτα αποτελεσματικές και επιβεβαιώνουν αυτό που έχω ξαναπεί: Όπως μάθει κανείς.

 

H αλήθεια είναι ότι ποτέ ως τώρα δεν μου έχει τύχει να ζήσω τέτοιου είδους ''κόλαση''. Χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις, συνήθως το τέλος μιας σχέσης, με ή παρά τη θέλησή μου, δεν παρεκτράπη σε μελόδραμα, μάλλον γιατί δεν διέθετα ανάλογες ικανότητες ούτε προσέλκυα παρόμοιες καταστάσεις.
Είμαι της άποψης ότι για να διαμορφωθεί ένα ανάλογο σκηνικό, δεν φέρει ο ένας μόνο την ευθύνη, πλην των ψυχοπαθολογικών περιπτώσεων. Συνήθως, οι μέσοι άνθρωποι γίνονται φορτικοί και επιμένουν όταν κάπου στο βάθος της απόρριψης, διακρίνουν έστω και αμυδρά κάποιο πράσινο φως. Όταν η πόρτα δεν είναι μισάνοιχτη, αλλά ερμητικά κλειστή, μόνο ένας παράφρων θα συνεχίσει να χτυπάει, οπότε καλείς τους κυρίους με τα άσπρα να τον εγκαταστήσουν στο σωστό μέρος.
Τώρα, εφόσον έχεις ζήσει κάτι τέτοιο λογικό είναι να παίρνεις τα μέτρα που θεωρείς απαραίτητα. Αν έχεις διαπιστώσει ότι είναι και αποτελεσματικά, τόσο το καλύτερο.
Κατ' εμέ οι πάσης φύσεως δηλώσεις, είτε αιώνιας πίστης είτε περιορισμένης διάρκειας, φανερώνουν τους φόβους και τις ανασφάλειες απ' τις οποίες διακατεχόμαστε και στην ουσία δεν έχουν καμία απολύτως σημασία στην εξέλιξη της σχέσης. Υπάρχει καμιά περίπτωση, αξιοπρεπής δήλωση να αναχαιτίσει αυτόν/η που περνά των παθών του τον τάραχο από τον έρωτα; Το θέμα είναι, όταν το πολύ του έρωτος γεννήσει παραφροσύνη, να έχουμε το σθένος και την πυγμή να κουμαντάρουμε το καράβι που ξωκοίλει, χαράζοντας σταθερή πορεία.