Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

Χάνω επεισόδια λόγω, όχι οκταώρου αλλά, 12ωρου τελευταία. Είναι κι αυτό μια φάση που δίνει νόημα στον όποιο μποεμισμό επιβιώνει σε πραγματικές συνθήκες και ιδίως παρά τις πραγματικές συνθήκες.

«Κυριαρχία προκύπτει αποκλειστικώς στα πεδία των εκάστοτε μαχών». Ποιων μαχών γλαφυρότατε και αξιολογότατε Oscar? H μόνη μάχη Κυριαρχίας που ξέρω είναι εκείνη που δίνει ο Κυρίαρχος με τον εαυτό του, ώστε να επιβιώνει και να αναπτύσσεται ως Κυρίαρχος (σε πραγματικές συνθήκες).

Όταν αυτή η αέναη μάχη κερδίζεται, η καθυπόταξη μιανού που το επιζητεί, όσο και η βάτευση μιας ατίθασης παρθένας ή μη, δεν είναι νίκη αλλά φυσικό επακόλουθο.

 

Mπερδευτηκα...

 

Re: Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

Επαναφέροντας ένα από τα αγαπημένα μου νήματα , μεταφέρω και ένα βιογραφικό του Marquis de Sade που βρήκα σε μία όμορφη σελίδα :
http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=1022

Βιογραφικό

O Donatien Alphonse François le Marquis de Sade γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου 1740 και πέθανε στις 2 Δεκέμβρη 1816. Είναι ν' αναρωτιέται κανείς πως περάσανε τόσα χρόνια χωρίς η ανθρωπότητα να τολμήσει να ονοματίσει το πιο αρχαίο, το πιο διαδεδομένο, το πιο προσφιλές βίτσιο της: το να τυραννά τον άλλο. Χρειάστηκαν η ακάματη δραστηριότητα κι η πένα του περίφημου μαρκήσιου για να εμφανιστεί για πρώτη φορά, μόλις το 1841, σε λεξικό της εποχής η λέξη "σαδισμός". Στη περίπτωση του ο μύθος είναι το ίδιο μεγάλος όσο και το έργο του.

Γεννήθηκε 49 χρόνια πριν από τη Γαλλική Επανάσταση από γονείς ευγενείς. Από πολύ νέος γράφει κι ασχολείται με το θέατρο. 4 χρόνια μετά τον γάμο του φυλακίζεται για πρώτη φορά για "ελευθεριασμό, βλασφημία και βεβήλωση της εικόνας του Χριστού". Με τη ζωή του αλλά και με τα βιβλία του "Ζυστίν", "Ζυλιέτ" κ.ά. χτίζει τον μύθο του, που είναι της απόλυτης κι άνευ ορίων παράβασης, της συνάντησης της διαστροφής με την αθωότητα και της χαράς της διαφθοράς. Η δύναμη του εντοπίζεται στο ότι η ηδονή δένεται με μια πρόκληση του Κακού προς το Καλό. Αυτό που συμβαίνει στο σώμα είναι κάτι που συμβαίνει κυρίως στον νου.

Το γεγονός που θα σημαδέψει τη ζωή του είναι ο θάνατος του πατέρα. Οι ψυχαναλυτές λένε πολλά γι' αυτή την αδυναμία στη πατρική μορφή που αγγίζει τα όρια της ψύχωσης. Ο γιος δε θα δεχτεί ποτέ αυτό τον θάνατο ­ μιλά συνέχεια μαζί του σα να 'ναι ζωντανός κι όπως λέει ο Ντελέζ, θα κουβαλά πάντα μέσα του το "πτώμα" του πατέρα. Η οργιώδης ζωή του συνεχίζεται και τα σκάνδαλα ξεσπάνε τόνα μετά τάλλο. Η γυναίκα του θα μείνει κοντά του σ' όλες τις περιπέτειες, πιστή κι αφοσιωμένη. Η φυλάκισή του στη Βαστίλη είναι η πιο οδυνηρή εμπειρία. Τα γράμματά του από κεί, τα διαπερνά ένα είδος παράνοιας. Θεωρεί υπεύθυνη για όλα τη πεθερά του, με την οποία παλαιότερα είχε μια πολύ τρυφερή σχέση.

Η επανάσταση θα τον απελευθερώσει. Θα βρεθεί στο πλευρό των επαναστατών κι αρχίζει να υπογράφει απλά "Σαντ" απαρνούμενος τον τίτλο του. Στα χρόνια της τρομοκρατίας, όταν ξεσπάνε μεγαλύτερες φρικαλεότητες, όταν κορμιά τεμαχίζονται στο δρόμο, όταν οι επαναστάτες περιφέρουν θριαμβευτικά τα κομμένα κεφάλια των ευγενών, ο Ντε Σαντ δεν είναι μέσα στους χιλιάδες σαδιστές που ιστορικές συγκυρίες έχουν παρακινήσει στη δράση. Αντίθετα, αψηφώντας τον κίνδυνο, κηρύσσει την επιείκεια και τη μεγαλοθυμία και μιλά κείνη την εποχή για κατάργηση της ποινής του θανάτου. Το θέαμα της γκιλοτίνας που απολαμβάνει ο λαός, τον αρρωσταίνει. Σώζει με κίνδυνο της ίδιας του της ζωής τη μισητή πεθερά του και τον πεθερό του! Αυτή την εποχή έχουμε άλλη μιαν ένδειξη των ανθρωπιστικών αισθημάτων του δαιμονικού συγγραφέα. Οταν θα γίνει Υπουργός Υγείας θα ψηφίσει διάταγμα που απαγορεύει στα νοσοκομεία να βάζουν 2-3 ανθρώπους στο ίδιο κρεβάτι κι έτσι θα 'χει κάθε άρρωστος το δικό του.

Στα τελευταία χρόνια του θα ξαναβρεθεί πολιτικός κρατούμενος με το πρόσχημα της προστασίας της ηθικής. Θα τον φυλακίσει ο Μέγας Ναπολέων. 18 μήνες φυλακισμένος στην Αγία Πελαγία, οργανώνει λογοτεχνικά δείπνα! Θα μεταφερθεί στο περίφημο άσυλο του Σαραντόν. Ο αυτοκράτορας δεν θέλει τη ρετσινιά του διώκτη συγγραφέων και καταφεύγει στη διαδεδομένη τακτική του εγκλεισμού τους σε φρενοκομείο. Είναι ίσως η πιο γνωστή περίοδος της ζωής του. Οι παραστάσεις του με τους ψυχοπαθείς, η απαγόρευση να του προμηθεύουν οτιδήποτε που θα του επέτρεπε να γράψει κι η τρομερή δυστυχία μες στην οποία τελειώνει μια εφιαλτική ζωή εξάπτουνε τη φαντασία συγγραφέων και σκηνοθετών.

Στη διαθήκη του αφήνει ακριβείς οδηγίες για τη ταφή του. Το φέρετρό του θα το πάρει μ' ένα κάρο ένας ξυλουργός και θα το μεταφέρει στο δάσος της Μαλμεζόν. Θα φροντίσει να ταφεί χωρίς τελετή. Ο τάφος θα καλυφθεί εντελώς από τη βλάστηση του δάσους. Θέλει να εξαφανιστεί από τη μνήμη των ανθρώπων, όμως θα 'χει τεράστιαν επιρροή στους επιγόνους του. Κάθε εποχή κι ο σαδισμός της. Είναι ο μαύρος άγγελος των ρομαντικών, ο εξερευνητής της "απαγορευμένης περιοχής" των υπερρεαλιστών, ο προφήτης της λογοτεχνίας του κακού του Μπατάιγ. Οι ψυχίατροι με κορυφαίο τον Φρόιντ θα εντρυφήσουνε στον βίο και στο έργο του.

Μεγάλο μέρος του πλούσιου συγγραφικού του έργο καταστράφηκε από τις αρχές του Διευθυντηρίου ή της μετέπειτα Αυτοκρατορίας. Μόλις στα μέσα του 20ου αιώνα το έργο του αποκαταστάθηκε κι επανεκτιμήθηκε από εκδότες όπως ο Ζαν-Ζακ Πωβέρ και συγγραφείς όπως οι Πιερ Κλοσόφσκι, Ζωρζ Μπατάιγ, Μορίς Μπλανσό. Γράφονται σημαντικότατα βιβλία για τον σαδισμό. Αναρωτιέται κανείς αν τα βιβλία που ενέπνευσε ο Σαντ δεν είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από τα μάλλον λησμονημένα δικά του. Ο σαδισμός αποδείχθηκε πιο δυνατός απ' αυτόν.

Ο Donatien-Alfonse-Francois De Sade γεννήθηκε στο Παρίσι στις 2 Ιουνίου 1740. Γόνος μεγάλης αριστοκρατικής οικογένειας της Προβηγκίας (γιος της Marie-Eleonore De Maille De Carman και του Jean-Baptiste-Joseph Francios De Sade, Λόρδου του Saumane και της La Coste), εισάγεται στα 10 του στο κολέγιο του Μεγάλου Λουδοβίκου των Ιησουϊτών. Μαθητεύει από τα 14 σ' ανώτατη στρατιωτική σχολή και συμμετέχει, ένα χρόνο αργότερα, στον Επταετή Πόλεμο της Γαλλίας εναντίον της Πρωσίας. Τον Γενάρη του 1757, βρίσκεται στο σύνταγμα τυφεκιοφόρων της ταξιαρχίας του 'Αγιου Ανδρέα, όπου επιδεικνύει σημαντική γενναιότητα. Διακρίνεται για την ανδρεία του αλλά και την ορμή του για κάθε είδους ελευθεριότητα. Το 1959 είναι πια λοχαγός στο σύνταγμα Βουργουνδών Ιππέων.

Επιστρέφοντας από τον πόλεμο, τον Φλεβάρη του 1763, συνάπτει δεσμό ταυτόχρονα, με τη Λώρα Ντε Λωρίς και τη Ρενέ-Πελαζί Ντε Μοντρέιγ. Τον Μάρτη του ίδιου χρόνου, απολύεται από τον στρατό και προσπαθεί να πάρει την άδεια του πατέρα για να παντρευτεί τη Λώρα, μα η οικογένεια τονε παντρεύει τον Μάη, με τη δεύτερη, για να τον απομακρύνει από τις συναναστροφές του με ηθοποιούς και γυναίκες ελευθερίων ηθών. Θα αποκτήσει έτσι δυο γιους. Τον ίδιο χρόνο του γάμου του, 29 Οκτώβρη 1763, φυλακίζεται στη Βενσέν με βασιλική διαταγή, με τη κατηγορία εκλύτων ηθών, για όργια σ' ένα πορνείο. Φυλάκιση που θα εγκαινιάσει μια μακρά σειρά εγκλεισμών σε φυλακές ή φρενοβλαβικά άσυλα που θα διαρκέσει 30 από τα 74 χρόνια του βίου του. Αποφυλακίζεται 1 μήνα αργότερα μα τίθεται σε περιορισμό.

Το 1765 συνδέεται με την "ελαφριά" ηθοποιό, δίδα Μποβουαζέν. 2 χρόνια μετά γεννιέται ο πρώτος του γιος. Τον επόμενο χρόνο δέχεται καταγγελία για βιαιοπραγία της Ροζ Κέλερ, στη βίλα του Αρκέιγ. Λίγους μήνες αργότερα η Ροζ αποσύρει τη καταγγελία δεχόμενη 2400 λίβρες από τη κυρία Ντε Σαντ. Φυλακίζεται στο Σομίρ και σε λίγες μέρες μεταφέρεται στις αυστηρότερες φυλακές της Λιόν. Στην ανάκριση αποδέχεται τη κατηγορία κι 6 μήνες μετά αποφυλακίζεται και τίθεται υπό περιορισμό στη Λα Κοστ. Τον Αύγουστο του 1770 γίνεται διοικητής των Βουργουνδών Ιππέων και τον επόμενο χρόνο παίρνει τον βαθμό του συνταγματάρχη. Την επόμενη χρονιά τον Γενάρη, ανεβάζει μια κωμωδία, στο θέατρο της Λα Κοστ.

Τον Ιούνιο με τον υπηρέτη του Λατούρ, οργανώνουν όργιο με 4 πόρνες που τις ποτίζουν κανθαριδίνη κι αργότερα την ίδια μέρα, δίνουνε και στη Μαργαρίτα Κοστ που παθαίνει δηλητηρίαση. Επί 2 μήνες κρατάν ανακρίσεις κι ο Σαντ εξαφανίζεται. Εκδίδεται ένταλμα σύλληψης. 2 από τις πόρνες αναιρούν τις καταθέσεις τους. Καταδικάζεται για πρώτη φορά σε θάνατο μαζί με τον Λατούρ, στη Μασσαλία, με τη κατηγορία της δολοφονίας με δηλητήριο. Συλλαμβάνονται, εκτελούνται συμβολικά και δραπετεύουν. Συνεχίζει τη δράση του κι η πεθερά του καταφέρνει να εξασφαλίσει νέον ένταλμα σύλληψης. Φυλακίζεται ξανά για 5 χρόνια στο κάστρο της Βενσέν κι ο Λατούρ τον ακολουθεί οικειοθελώς. Δραπετεύουν μαζί κι επιστρέφουν στη Λα Κοστ, όπου τους καλύπτει η σύζυγός του με την αδερφή της. Η πεθερά του επιτυγχάνει νέα διαταγή σύλληψης κι έτσι ο Σαντ εξαφανίζεται εκ νέου. Κρυμμένος ζει με τη γυναίκα του και την αδερφή της.

Οι υπηρέτριες του ζεύγους καταγγέλλουν τον Σαντ κι η σύζυγός του προσπαθεί να καλύψει το πράγμα, στα 1775. Έντονες φήμες θέλουν τον μαρκήσιο να συνεχίζει τα όργια με νεαρά αγόρια και κορίτσια που απάγει από τη Λιόν. Ο θείος του ζητά τη σύλληψη και τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρείο. Η δε καμαριέρα του, Νανόν στη Λα Κοστ, καταγγέλλει πως το παιδί που γέννησε είναι δικό του. Η κυρία Σαντ καταφέρνει τη σύλληψη και φυλάκισή της για υποτιθέμενη κλοπή. Φυγή στη Ρώμη. Το 1776 επιστρέφει στη Λα Κοστ. Την επόμενη χρονιά ο Τριγιέ, πατέρας μιας καμαριέρας στη Λα Κοστ, ονόματι Ζυστίν, επιχειρεί να πάρει τη κόρη του πίσω και πυροβολεί τον Σαντ. Αρχίζουν ανακρίσεις. Έτσι οι τρεις τους, κύριος και κυρία Σαντ μαζί με τη Ζυστίν, φτάνουν στο Παρίσι κι κυρία Σαντ ειδοποιεί τη μητέρα της. Έτσι ο Σαντ συλλαμβάνεται ξανά και κλείνεται στη Βενσέν. Η κυρία Σαντ κι η μητέρα της ζητούν ακύρωση της καταδίκης του 1772. Την επόμενη χρονιά τη ζητά κι ο ίδιος στο Εφετείο της Προβηγκίας.

Τον Ιούλιο του 1778, το Εφετείο τον θεωρεί απλώς ένοχο οργίων κι υπερβολικής ελευθεριότητας, τον απαλλάσσει από τη κατηγορία της φαρμακίας και της σοδομίας και του επιβάλλει πειθαρχημένη διαβίωση κι απαγόρευση εισόδου στη Μασαλία, για 3 χρόνια. Επιστρέφει στη Βενσέν μα παρά την αθώωσή του φυλακίζεται ξανά με βάση το lettre de cachet της 13/2/1777. Δραπετεύει ξανά και γυρίζει στη Λα Κοστ, μα μετά 2 μήνες συλλαμβάνεται πάλι και φυλακίζεται στη Βενσέν, στο κελί αρ. 6. Αφιερώνεται στη συγγραφή θεατρικών έργων και μυθιστορημάτων. Τελειώνει τον "Διάλογο Μεταξύ Ενός Ιερέα Κι Ενός Κρατουμένου", τον Ιούλιο του 1782. Του στερούν τα βιβλία, επειδή τον εξάπτουν και τον κάνουν να γράφει ..."απαράδεκτα πράγματα", τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου.

Το 1874 μεταφέρεται στη φυλακή της Βαστίλης. Εκεί λίγα χρόνια πριν την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, αρχίζει τη συγγραφή των "120 Μερών Στα Σόδομα" (1785) -όπως το ξέρουμε σήμερα-, πάνω σ' ένα ρολό χαρτί μήκους 12 μέτρων. Πρώτη γραφή των "Ατυχιών Της Αρετής" κι ενώ η σύζυγός του διαπιστώνει πως ο άντρας της έχει παχύνει πολύ. Το 1788 αρχίζει και τελειώνει μέσα σε 6 μέρες, την "Ευγενία Ντε Φρανβάλ". Στη Βαστίλη, απ' όπου θα μεταφερθεί στο άσυλο του Σαρεντόν δέκα ημέρες πριν τη πτώση της, -καλεί τον λαό από το παράθυρο, να τον ελευθερώσει-, θα εγκαταλείψει τη πλούσια βιβλιοθήκη του, 600 τόμων και τα χειρόγραφά του. Στις 14 Ιουλίου 1789 εισβολή στη Βαστίλη της Επανάστασης και λεηλασία όλων των υπαρχόντων του, έπιπλα, βιβλία, χειρόγραφα, που η κυρία Σαντ δεν είχε προλάβει να πάρει. Η Επανάσταση, στην οποία διαδραμάτησε ενεργό ρόλο, δεσμεύει ολόκληρη τη περιουσία του στη Προβηγκία, η γυναίκα του τον εγκαταλείπει, οι γιοι του φεύγουν από τη Γαλλία.

Απελευθερώνεται με διάταγμα της Συντακτικής, βάσει του οποίου κανείς δε κρατείται δίχως δικαστικές αποφάσεις, το 1790. Η κυρία Σαντ έχει καταφύγει στη Μονή Σαιν Ορ κι αρνείται να δει τον σύζυγό της, υποβάλλει μάλιστα αίτηση διαζυγίου και το κερδίζει. Ο Σαντ αποκτά ταυτότητα "ενεργού πολίτη" του τομέα της Πλας Βαντόμ. Το Ιταλικό Θέατρο δέχεται ν' ανεβάσει το μονόπρακτό του "Le Suborneur". Συνδέεται με νεαρή ηθοποιό, τη Μαρί-Κονστάνς Ρενέλ, πρώην κυρία Κενέ, που θα του μείνει πιστή μέχρι το τέλος της ζωής του. Η Κομεντί Φρανσέζ δέχεται ομόφωνα το πεντάπρακτο έργο του "Μισάνθρωπος Από Έρωτα" ή "Σολί & Ντεφράνκ". Δημοσιεύει, ανωνύμως, το 1791 τη "Ζυστίν" ή "Οι Ατυχίες Της Αρετής". Στο Θέατρο Μολιέρου ανεβαίνει το έργο "Οξτιέρν" ή "Οι Συνέπειες Της Ελευθεριότητας". Μια 2η παράσταση στις 4 Νοέμβρη 1791 προκαλεί επεισόδια κι αναστέλλει τις παραστάσεις του. Τον επόμενο χρόνο ο γιος του Ντονατιέν-Κλοντ-Αρμάν, λιποτακτεί και λίγο μετά ο Σαντ για να σωθεί. τον αποκυρήσσει.

Κατά τη διάρκεια των σφαγών στις 3 Σεπτέμβρη 1791 ο Σαντ είναι για πρώτη φορά Γραμματέας του Τομέα του. Λίγες μέρες αργότερα, το πλήθος λεηλατεί τη Λα Κοστ. Από λάθος ή συκοφαντία ο Σαντ με λαθεμένο όνομα Λουΐ-Αλφόνς-Ντονατιέν Σαντ, εγγράφεται στον κατάλογο των εμιγκρέδων του διαμερίσματος. Στις 13 Απρίλη 1793 διορίζεται Ειρηνοδίκης και 3 μήνες μετά, Πρόεδρος του Τομέα του. Στο τέλος της χρονιάς εκδίδεται ένταλμα σύλληψης για μιαν επιστολή που 'χε γράψει προ 2ετίας στον Δούκα Ντε Μπρισάκ, διοικητή της φρουράς του Λουδοβίκου 16ου. Φυλακίζεται στη Μαντελονέτ. Μεταφέρεται στη Φυλακή Καρμηλιτισσών κι απο κεί στο Σαιν Λαζάρ. Καταδικάζεται για 2η φορά σε θάνατο, αυτή τη φορά από την Επανάσταση, γλιτώνει παρά τρίχα τη γκιλοτίνα, από άγνωστες αιτίες κι ελευθερώνεται το 1794. Ενώ λίγες μέρες μετά εκτελείται ο Ροβεσπιέρ.

Επιβιώνοντας μόνο με τα εισοδήματα που του αποφέρει η συγγραφή, δημοσιεύει το 1795 τα έργα του: "Φιλοσοφία Του Μπουντουάρ", "Αλίν & Βαλκούρ", η νέα "Ζυστίν" ή "Ατυχίες Της Αρετής" ακολουθούμενη από την "Ιστορία της Ζυλιέτ, Της Αδελφής Της", ή "Η Προκοπή Της Διαφθοράς". Η απαρίθμηση και περιγραφή στα έργα αυτά κάθε μορφής ερωτικής συμπεριφοράς, που συλλαμβάνει ως δίκαιη επανάσταση του ατόμου απέναντι στη κοινωνία και στον θεό, καταδικάζεται για άλλη μια φορά από τον τύπο και τις αρχές. Πουλά τη Λα Κοστ το 1796. Το 1799 ξαναπαίζεται ο "Οξτιέρν" κι ο ίδιος κρατά ένα μικρό ρόλο. Ο κριτικός Βιλτέρκ επιτίθεται βίαια εναντία στο "Εγκλήματα Από Έρωτα" που μόλις έχουν εκδοθεί το 1800 και στο ίδιο άρθρο του αποδίδεται η πατρότητα της "Ζυστίν".

Η αστυνομία κατάσχει το έργο του στο τυπογραφείο το 1801, ανακρίσεις και σύλληψη του μαζί και του Μασέ, εκδότη του, που αποκαλύπτει που είναι αποθηκευμένη η "Ζυλιέτ". Ο Σαντ αρνείται τη πατρότητα της "Ζυστίν". Ο Διοικητής Αστυνομίας κι ο Υπουργός Ασφαλείας αποφασίζουν πως μια δίκη θα προκαλούσε μέγα σκάνδαλο και δε θα το απάλυνε μια παραδειγματική τιμωρία. Έτσι χωρίς δίκη, συμφωνούν τον εγκλεισμό του στη φυλακή της Αγίας Πελαγίας σα διοικητική ποινή. 2 χρόνια μετά μεταφέρεται στη Μπισέτρ. Απο κεί, με σύμφωνη γνώμη και της οικογένειάς του, οδηγείται και πάλι στο 'Ασυλο Φρενοβλαβών του Σαρεντόν. Ο Διευθυντής Ντιμπουά τον χαρακτηρίζει αδιόρθωτο που ζει μια κατάσταση σταθερής φιλήδονης διαταραχής και συνιστά τη συνέχιση της κράτησής του, το 1804. Το 1806 συντάσσει τη διαθήκη του. Την επόμενη χρονιά τελειώνει το 10τομο έργο: "Τα Ταξίδια Της Φλορμπέλ" που κατάσχει αμέσως η αστυνομία και το καίνε μετά τον θάνατό του, οι κληρονόμοι του.

Το 1810 πεθαίνει η κυρία Σαντ κι ο Υπουργός Εσωτερικών δίνει οδηγίες για μεγαλύτερη αυστηρότητα ενάντια στον κρατούμενο. Την επόμενη χρονιά το Υπουργικό Συμβούλιο με πρόεδρο τον Μέγα Ναπολέοντα, αποφασίζει τη συνέχιση της κράτησής του κι απαγορεύει τις θεραπευτικές θεατρικές παραστάσεις στο 'Ασυλο, που ο Σαντ κρατούσε τον κύριο ρόλο. Το 1813 τελειώνει το "H Κρυφή Ιστορία Της Ισαβέλας Της Βαυαρίας" κι εκδίδεται ανώνυμα το μυθιστόρημα "La Marquise De Ganges".
Εκεί, στο 'Ασυλο Σαρεντόν, σε πλήρη πνευματικήν ενάργεια, θα πεθάνει στις 2 Δεκέμβρη του 1814.
_________________________________________________________

 

Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

Marquis De Sade

The Rave






The Whipping of de Sade

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]


[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

Three sisters

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

 

Re: Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

Έχω την εντύπωση ότι κάπιοι προσπαθούν, έστω και καλοπροάιρετα, να κάνουν τον Πολίτη Σαντ, μιας και ο ίδιος αποκύρηξε αυτό τον τίτλο, ιδεολογια. Ακόμη έναν -ισμό, ακόμη ένα στερεότυπο, μια ιδεολογία, όπως και αν ονοματίζεται: σαδομαζοχισμός, λιμπερτινισμός κτλ

Ο Σαντ ήταν ένας ηρωικός αλήτης - ένας διαρκώς ατομικά εξεγερμένος - ένας απροκάλυπτος καλλιτέχνης που απλώς, όσο απλό μπορεί να είναι αυτό, έβαλε τα βίτσια του και την τέχνη του πάνω από οποιαδήποτε ηθική αξία σε μια δύσκολη εποχή. Κάθε άλλο παρά σαδιστής ήταν όταν ως υπουργός υγείας πείρε μέτρα για την καλυτέρευση των συνθηκών στα νοσοκομεία, κάθε άλλο παρά εξουσιοφρενής ήταν όταν ήρθε σε ρήξη με τον Βοναπάρτη και προτίμησε τον εγκλεισμό στο άσυλο από το να συμβιβαστεί κια να κάνει εκπτώσεις. Αυτά μαρτυρά ο βίος του και με βάση αυτά πρέπει να τον κρίνουμε. Ο σαδισμός του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο τρόπος του για να κερδίσει την ηδονή.

Νομίζω ότι είναι κωμικοτραγική η όποια προσπάθεια κάποιος να προσπαθεί να βαδίσει με οδηγό τον Σαντ ή οποιονδήποτε άλλο. Ο γνήσιος εγωιστής και "σαδικός" βαδίζει με βάση τον εαυτό του και τα δικά του βίτσια. Η ανάγνωση του Σαντ, δεν είναι ανάγνωση ευαγγελίου, αλλά ένα λογοτεχνικό διάλειμα άναμεσα στην προσπάθεια πραγμάτοσης των βίτσιων του. Σίγα μην μου πει ο Σαντ, τον οποίο από την άλλη εκτιμώ, τι πρέπει να κάνω. Τον σαδομαζοχισμό τον φέρουμε μέσα μας όλοι ανεξερέτως, με διαφορετική ποσότητα και μορφή.

Όλοι οι -ισμοί μας μπερδεύουν, αποβλακώνουν και περιχαρακώνουν. Ακόμη και ο σαδομαζοχΙΣΜΟΣ και ο λιμπερτινΙΣΜΟΣ. Μόνο τα βίτσια και η πραγμάτωση τους μας απελευθερώνουν!!!

 

Re: Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

Ο σοδομ-ισμος που οδηγει;
Στην αποβλακωση του υποκειμενου και την απελευθερωση του αντικειμενου η στην απελευθερωση του υποκειμενου και την αποβλακωση του αντικειμενου;

 

Re: Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

Ωραίο το σόφισμα - λογοπαίγνιο. Μόνο που ο σοδομ-ισμός δεν είναι ιδεολογία αλλά βίτσιο. Εγώ πάντως όσες φορές το έκανα το απόλαυσα. Είναι ωραία η στενότητα τον πρωκτικών τοιχωμάτων συν τους αναστεναγμούς που ακούγονται.

Εμένα πάντως με οδήγησε στη εκσπερμάτωση!!!

 

Re: Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

παντα ειχα προβλιματισμους με την λογοτεχνια του ντε σαντ,σα να λειπη το στοιχιο τις συνενεσης.αυτο που κυριαρχη ειναι το στοιχιο τις επιβολης.που κανη ολο του το εργο αντιαισθισιακο.τωρα αν οι εποχη του ητα μακρα πιο βια απο το εργο του,δεν αλλαζει τις αποψεις μου.για ενα παντως ειμαι σιγουρος ποτε δεν θα αποκτηση οπαδους στους κολπους τις συντηριτικης κοινονιας.

 

Re: Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

Ο σοδομισμός οδηγεί στον σοδομισμό.

Σουφρίτσα αναζητά καυλί. Καυλί αναζητά σουφρίτσα.

Τί σε μπερδεύει;

 

Re: Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

Φταίνε δηλαδή οι ορισμοί που κάποιοι μπερδεύονται και αποβλακώνονται?  
Zizel_X δεν καταλαβαίνω τι εννοείς!  

 

Re: Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

Ευα να κάνω εγώ μια προσπάθεια να σου εξηγήσω τι εννοεί?
Ο Σαντ προτείνει ένα είδος κυρίαρχου ανθρώπου του οποίου τα προνόμια
ουδέποτε ζητούν την συναίνεση του «κοινής γνώμης» και επιπλέον ξεπερνούν
την λογική. Η σεξουαλικότητα που βγαίνει μέσα από τα έργα του δεν αντιλαμβάνεται
τον άλλο ως εραστή αλλά μόνο ως θύμα. Απορρίπτει τον "συναινετικό ερωτισμό" επειδή
πιστεύει ότι αν ο ερωτισμός οδηγεί σε συμφωνίες είναι συμβιβασμός και ανάξιος
λόγου. Και τώρα στο ερώτημα σου και στην δική μου απάντηση. Οι θαυμαστές
του Σαντ δεν κινούνται εκτός λογικής αλλά τους αρέσει η σκέψη ότι θα
ανατρέψουν τις κοινά αποδεχτές αλήθειες. Όμως εδώ είναι και η ουσία. Από τη
στιγμή που οι θαυμαστές του Σαντ δεν απομακρύνονται από την τρέχουσα ηθική
ενισχύουν αυτή την ηθική την οποία κατά τα άλλα απορρίπτουν. Με άλλα λόγια
η «τρέχουσα» ηθική είναι ακλόνητη και η «χρηστική» της αξία αξεπέραστη σε
βαθμό τέτοιο που ακόμα και οι θαυμαστές του μαρκησιου την ακολουθούν.
Έτσι ο σύγχρονος θαυμαστής μεταφέρει άθελα του τον Σαντ από έναν κόσμο
φρίκης σε ένα κόσμο ουτοπικών ιδεών και η ιδέες αυτές δεν έχουν την παραμικρή
επιρροή σε κανέναν ουσιαστικά. Ο Μπαταιγ το είπε με μια φράση
Αν θαυμάζουμε τον Σαντ εξημερώνουμε τη σκέψη του.

 

Απάντηση: Μαρκήσιος Ντε Σάντ: Από το "χθες" στο...σήμερα

O Ζιζέλ δεν αναφέρεται στους ορισμούς των ιδεολογιών SM_Art_Lady, αλλά στις ίδιες τις ιδεολογίες, το περιεχόμενο τους, τα όρια τους, που τελικά αναγκάζουν αυτόν που τις ασπάζεται να λειτουργεί, να σκέφτεται αλλά και να αισθάνεται βάσει αυτών, βάσει ορίων.
Με άλλα λόγια ιδεολογία είναι το καλούπι το όποιο κάποιος αποδέχεται και στριμώχνει τη ζωή του εκεί. Ότι περισσεύει κόβεται. Είναι μορφή αποβλάκωσης, συμφωνώ.

Δεν εξαιρώ τον βιτσιο-ισμό τον όποιο προτείνει.