Η Μοναξιά του Θανάτου

Re: Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Πράγματι,...''τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάμε''
Το θλιβερό για όσους δεν μπορούν να ξεχάσουν, με τη σκιά του θανάτου να πέφτει πάνω τους βαριά.
Αυτοί έχουν ήδη φύγει κι ας βρίσκονται εν ζωή.

 

Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα πραγματικά σοβαρό: το πρόβλημα της αυτοκτονίας. Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας. Τα υπόλοιπα, εάν ο κόσμος έχει τρεις διαστάσεις, εάν το πνεύμα διαιρείται σε εννιά ή δώδεκα κατηγορίες, ακολουθούν. Είναι παιχνίδια. ……….

Αλμπερ Καμυ- απο το "Μυθο του Σισυφου"

 

Re: Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Μου θύμισες το γνωστό ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη, ''Σ' έναν νέο που αυτοκτόνησε'', το οποίο λέγεται ότι το 'γραψε για τον Κώστα Καρυωτάκη. Εδώ η αυτοκτονία δεν είναι απελπισμένη και απονεννοημένη πράξη αλλά επιλογή ελεύθερης βούλησης. Υπέροχο ποίημα!

Αυτόν τον καταδίωκε ένα πνεύμα

στις σκοτεινές εκτάσεις της ζωής του.

Οι ασχολίες του, οι χαρές του, σ’ ένα νεύμα

προσχήματα γινόνταν της ορμής του.

Τα ωραία βιβλία, η σκέψη, ένα ορμητήριο

λίγες στιγμές· βίαιος στον έρωτά του.

Ύστερα γέμιζε η όψη του μυστήριο

και τίποτε δεν ταίριαζε κοντά του.

Ένας περίεργος ξένος επλανιόταν

αναμεσόμας, μ’ όψη αλλοιωμένη.

Την υποψία μας δε μας την αρνιόταν

πως κάτι φοβερό τον περιμένει.

Ήταν ωραίος παράξενα, σαν κείνους

που ο Θάνατος τούς έχει ξεχωρίσει.

Δινόταν στους φριχτότερους κινδύνους

σαν κάτι να τον είχε εξασφαλίσει.

Ένα πρωί, σε μια κάρυνη θήκη

τον βρήκαμε νεκρό μ’ ένα σημάδι

στον κρόταφο. Ήταν όλος σα μια νίκη,

σα φως που ρίχνει γύρω του σκοτάδι.

Είχε μια τέτοια απλότη και γαλήνη,

μια γελαστή μορφή ζωντανεμένη!

Όλος μια ευχαριστία σα νάχε γίνει.

Κ’ η αιτία του κακού σημαδεμένη.

 

Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Όσες φορές αυτοκτόνησα, το πρόβλημα παρέμεινε άλυτο. Αναγκάζομαι πάντα να αναστηθώ για να το επιλύσω.
Αντιθέτως, τις δύο φορές που πέθανα διαπίστωσα πως ο θάνατος δεν είναι ολοσχερής, πρό της ταφής. Και το κυριότερο, δεν υπήρχε πρόβλημα, μόνο εκκρεμότητα.
Απλώς, πίεση μεγάλη 1,5, αίματα, κάτι πόνοι κι ο τροφαντός κώλος της θεράπουσας, μαζί με άλλους πολλούς. Ήταν παρούσα και κάποια από εδώ.
Τους λυπήθηκα τους ιατρούς. Είχανε ταραχτεί πολύ. Είναι, ως φαίνεται, κακό να σου πεθαίνει ο ασθενής - αυτό κατάλαβα.
Να μην αποβιώνετε, αν δεν βεβαιωθείτε πως είναι οριστικό. Κι ο ενταφιασμός, απαραιτήτως Sane, Safe and Consensual.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Υπεροχο στ' αλήθεια. Ευχαριστώ.

 

Κι εκείνος που τερματίζει το κοντέρ της μηχανής του και ζει για να την σβήσει εξορκίζει το θάνατο...κι όλοι οι adrenalin junkies...

Και by the way, απο ποια θέση νικιέται ο θάνατος; Αν είσαι από τους από κάτω και ανασαίνεις κάθε φορά που τελειώνει το breath play, να το δεχτώ πως από τη χαρά σου έχεις μια ιδέα ότι κάτι γλύτωσες παρατρίχα. Αλλά οι από πάνω, νομίζουν οτι μαζί με την αναπνοή του άλλου κρατάνε και το ξόρκι κατά του θανάτου;
Μεγάλη ιδέα θα ήταν, και μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις.

Παιχνίδια κάνουμε φίλτατε. Επικίνδυνα παιχνίδια για μεγάλα παιδιά. Γιατί μπορούμε και κυρίως γιατί θέλουμε και γιατί αυτός ο συνδυασμός μας κάνει να ξεχνάμε τις ανεπάρκειες της κατάστασής μας.

Λέω εγώ. But don't mind me  

Οσο για μένα, ο θάνατος δεν με αφορά. Επιμένουσα επικουρείως, όσο είμαι παρούσα, ο θάνατος δεν είναι, κι όταν αυτός θα είναι παρών, δεν θα είμαι εγώ. Δεν θα συναντηθούμε ποτέ - "Ανύποπτον ο θάνατος." Μόνο με την ιδέα του θανάτου μπορεί να αναμετριέται κανείς, και εκτός από τις στιγμές που σκέφτηκα να αυτοκτονήσω, αρνούμαι να αναλώσω τη ζωή μου με τέτοιες αναμετρήσεις. Ούτε καν κατά το breath play  

 

Παιχνίδια λες! Ίσως! εγώ λέω ότι ακόμη και σε αυτά τα παιχνίδια αφήνεις λίγο από την ψυχή σου - και αν γίνεται αυτό τότε παύει να είναι παιχνίδι και γίνεται δράμα - κατά τον αριστοτελικό ορισμό - για να επέλθει η κάθαρση, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. Και τότε νικιέται ο θάνατος καλή μου νεραΐδα - κάθε φορά που μπαίνεις άοπλος στο μαγεμένο δάσος και βγαίνεις αλώβητος - ή με πληγές ιάσιμες .. Αλλά βεβαίως, πόσοι μπορούν να δουν το δάσος και το βάραθρο χωρίς να ζαλιστούν; οι υπόλοιποι έχουν μάθει να την θεωρούν παιχνίδι, για να μην βλέπουν το έρεβος κάτω από τα πόδια τους.

Μεγάλο λόγο δεν είπα ποτέ μου - και ελπίζω να μην πω. Δεν είναι στο breathplay η αναμέτρηση - δεν είναι πουθενά στα παιχνίδια - είναι στην συνειδητότητα της ύπαρξης και στον τρόπο που ζείς την ζωή σου - με αυτή την έννοια, μικρή μου νεράιδα, αποφεύγεις, σαν τον Επίκουρο, να τον αντιμετωπίσεις  

Σας προσκυνώ τυχεροτάτη - εμείς οι άλλοι καταδικαστήκαμε να τον ατενίζουμε αιώνια

 

Πόσο μακάβριο..  

 

Πλην όμως πόσο μα πόσο αληθινο!!!!!!!!1

 

Απάντηση: Re: Η Μοναξιά του Θανάτου

+10 

 

Πολύ σωστά μιλάς. Συμφωνώ 100%. Και αυτό, αναμφίβολα είναι σωστό σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αλλά και με όλα τα φιλοσοφικά ή θρησκευτικά ρεύματα.

 

Απάντηση: Η Μοναξιά του Θανάτου

Ποτέ μην αφήνετε μόνο το Θάνατο. Είναι εξωστρεφής και θα πεθάνει από τη στεναχώρια του.