Διεκδίκηση της Ελευθερίας

Απάντηση: Re: Απάντηση: Διεκδίκηση της Ελευθερίας

Ηλία, όπως σου είπα και κατ' ιδίαν, κουβέντες μαζί σου δεν θέλω. Και δεν θα έχω, όσο κι αν "επαναστατείς". Σχολίαζε λοιπόν όσο θέλεις αυτά που γράφω, απαντήσεις όμως, να μην περιμένεις.

 

Απάντηση: Re: Διεκδίκηση της Ελευθερίας

Μα εσύ κάνεις ακριβώς όσα είπα: Κτίζεις την ελευθερία σου, εντός της Πολιτικής (με αποσυμπυκνωμένη, εν προκειμένω, έννοια). Ξεχνάς ότι γράφεις αυτές τις γραμμές εν μέσω μιας αντιπαράθεσης, μιας σύρραξης; Και μάλιστα, για να υποστηρίξεις μια πολιτική σχετική, με τους δεοντολογικούς φραγμούς όσων εμπλέκονται στη διαμάχη;

 

Δεν μπορώ να διαφωνήσω Δάσκαλε μαζί σου γιατί η στεγνή λογική μου κραυγάζει ότι έχεις δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Δεν μπορώ να πετάξω, δεν μπορώ να ζήσω για πάντα, δεν μπορώ να κάνω σχεδόν τίποτα, σε σύγκριση με αυτά που θα ήθελα να κάνω...

Τι μου μένει λοιπόν ως κινητήριος μοχλός, για να μην με συνθλίψει το βάρος της συνειδητοποίησης; Οι ψευδαισθήσεις, το συναίσθημα, ο μύθος.

Και μπαίνουμε στο δίλημμα. Από την μία η πύλη της αποδοχής του μοιραίου και από την άλλη η πλάνη του ονειρικού ιδεατού. Αν ως είδος δεν είχαμε το συναίσθημα, την ελπίδα και το όνειρο, η κόπωση θα είχε έρθει πολύ πιο γρήγορα. Πιθανόν να μην υπήρχαμε κιόλας. Ποια άραγε να είναι η λειτουργική χρησιμότητα των παραπάνω; Και τι θα είχαμε κτίσει αν δεν είχαμε τα παραπάνω;

Από την μία η λογική που οδηγεί στην σύνθλιψη και από την άλλη αυτή που οδηγεί στην εξύψωση. Η μία αναιρεί την άλλη; Η μία συμπληρώνει την άλλη; Μήπως απλά η κάθε μία ανήκει σε ένα σύνολο διαφορετικό; Όχι τελείως διαφορετικό γιατί συναντιούνται τα δύο σύνολα και έχουν κοινό τμήμα, αλλά σίγουρα όχι ταυτόσημα.

Ένα μικρό παράδειγμα, μιλάμε για το άπειρο, αποδεικνύουμε την ύπαρξη του και ισχυριζόμαστε ότι μπορούμε να το αντιληφθούμε και πρακτικά. Πως όμως ένα ον με πεπερασμένου πλήθους εγκεφαλικά κύτταρα μπορεί να βιώσει το άπειρο;

Μήπως τελικά η αντίληψης της πραγματικότητας σε όλο της το μεγαλείο, από ένα ανθρώπινο πλάσμα είναι φύσει αδύνατο; Μήπως αυτό τελικά είναι μία ψευδαίσθηση;

 

Eκεί ακριβώς είναι που επεμβαίνει η μητέρα φύση ως δικλείδα ασφαλείας, και "χαρίζει" παραληρηματικές ιδέες μεγαλείου, εκεί που τελειώνουν τα "πεπερασμένου πλήθους εγκεφαλικά κύτταρα" και αρχίζει να γίνεται "αδύνατη η αντίληψη της πραγματικότητας σε όλο της το μεγαλείο", εκεί ξεκινάει η υπέρβαση, εκεί ακριβώς το άτομο αρχίζει να πιστεύει ότι ως υπερβατικό ον που "πρέπει" να είναι, σίγουρα έχει κληθεί για να επιτελέσει κάποιο "θεάρεστο" έργο, ίσως και για να σώσει τον κόσμο. Στην τελική ο γιαλός ήτανε πάντοτε στραβός, η κοινωνία αποδομεί χαρακτήρες και δεν αποδέχεται σαδομαζοχιστικές επιθυμίες απόλυτης επιβολής/υποταγής ως μη ψυχοπαθολογικές, και τους αριστερόχειρες. Ο χαβαλές, η ειρωνία, ο χλευασμός και οι ύβρεις εναντίον κορασίδων που δήλωσαν στο παρελθόν πως φαντασιώνονται ξεκοιλιάσματα σκλάβων για να δουν να χύνεται το "μέσα"-"εξω", έχουν διαβρώσει τα πάντα μαζί με την αγκύλωση και τον νεοσυντηρισμό.

Αυτό ήταν, το ποτήρι ξεχείλισε.

Τί και αν οι "καλές" θέσεις έχουν καταληφθεί προ πολλού; Kάπου θα υπάρχει ένα βήμα, μια θεσούλα από όπου θα μπορεί να επιβληθεί και να ερμηνεύει τις απόψεις των άλλων με τέτοιο τρόπο ώστε να δικαιώνει τις ιδεοληψίες του (με σύμμαχό του την νυσταλέα κοινοτοπία). Τί και αν η "θεσούλα" είναι διαδικτυακή, τί και αν οι "άλλοι" είναι ένα τσούρμο εν προκειμένω. Δεν έχει καμία σημασία, οι παρενέργειες από την δίκη προθέσεων και την λογοκρισία, μηδαμινές.

@Ηλίας: Eλπίζω να μην παρεξηγηθώ και αυτή την φορά, το σχόλιο μου είναι απολύτως καλοπροαίρετο. Και το δηλώνω με το χέρι στην καρδιά, δεν έχω άλλο τρόπο να σε πείσω.

 

Απάντηση: Re: Διεκδίκηση της Ελευθερίας

Ο,τι θυμασαι χαιρεσαι.

 

Απάντηση: Re: Διεκδίκηση της Ελευθερίας

 

 

Και φυσικά δεν παρεξηγείσαι, αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι το post που σβήστηκε ήταν προσβλητικό. Αν κάτι δεν συνάδει με την αισθητική σου μπορείς απλά να το αγνοείς και όχι να προσπαθείς να το μειώσεις. Ακολούθησε το παράδειγμα του MindMaster.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Διεκδίκηση της Ελευθερίας

Αγαπητή alnair,

δεν βλέπω πως ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός συντελεί στο πώς αξιολογείς την παραίνεση συνομιλητή σου για χρήση του quote tool, ιδίως όταν αυτή συνοδεύεται εξ αρχής από την αιτιολόγηση πως επιθυμεί να απαντά με ασφάλεια σε όλες τις ερωτήσεις σου.

Σε κάθε περίπτωση, αν ήσουν υποτακτική μαζοχίστρια, και αν ήμουν ομοφυλόφιλη, καλό θα ήταν πριν από την εξαγωγή συμπερασμάτων όπως το προαναφερθέν περί προσπάθειας κηδεμονίας, να έχεις παρατηρήσει και άλλες, (ασφαλέστερες) ενδείξεις, ότι σε διεκδικώ ως σκλάβα.

Αυτά προς αποφυγή παρερμηνειών. Επί του θέματος (του σχολίου μου) και μόνο, αν έχεις κάποια περαιτέρω ερώτηση, θα βρίσκομαι στη διάθεσή σου.

 

Απάντηση: Διεκδίκηση της Ελευθερίας

alnair, Syrah, η Αυγούστα και εγώ αποφασίσαμε να σας θέσουμε αμφότερες υπό την κηδεμονία μας. Η συνεισφορά σας στα οικογενειακά βάρη θα είναι περιορισμένη (εξικνείται σε λογικό χρηματικό αντίτιμο) και δεν θα ζητηθούν λύτρα από τους οικείους σας (φοβούμαι ότι δεν θα τα έδιναν).
Ενημερώστε με, όταν το σκεφτείτε.*

*Σεξουαλικός προσανατολισμός: 'όσα πάνε κι όσα έρθουν'. Δεκτοί φίλοι, ελεύθερο επισκεπτήριο.

 

Απάντηση: Διεκδίκηση της Ελευθερίας

Syrah, ήρθε η ώρα να το ομολογήσω, όσο σκληρό κι αν ακούγεται: Γνωρίζω τη χρήση του quote tool!

Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς, με ασφάλεια, αν ανατρέξει στα διακόσια τόσα ποστ μου, όπου θα δει με πόση μαεστρία το χειρίζομαι (ή επιλέγω να μην το χειρίζομαι) αυτό το εργαλείο.

Συνεπώς, η παραίνεσή σου ήταν ύποπτη, κυρίως επειδή συνοδευόταν από την αιτιολόγηση ότι θέλεις, με ασφάλεια, να απαντάς σε όλες μου τις ερωτήσεις, και μάλιστα τη στιγμή που ασφαλώς δεν απάντησες σε αυτή που σου έθεσα εξαρχής:

Θα ήθελα επίσης, αν φυσικά αποφασίσεις ότι επιθυμείς να απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα, να εξηγήσεις και τους λόγους που ένας μαζοχιστής [προσοχή: δεν εννοώ τον υποτακτικό μαζοχιστή, ούτε τον λογισμό του προτασιακού μαζοχιστή με αντιμεταθετική υποτακτικότητα (α Λ β <=> β Λ α)], θα επιθυμούσε την κηδεμονία του σαδιστή.

 

Ηλία, δεν συμμερίζομαι τους προβληματισμούς σου γιατί κατ' εμέ η αφετηρία τους είναι εσφαλμένη. Θεωρώ πρώτο στάδιο για την αντίληψη της πραγματικότητας όχι την απόλυτη ενσωμάτωσή μας με το Όλο, αλλά την κατανόηση της φύσης και των δυνατοτήτων μας σε σχέση με αυτό.

Δεν μπορείς να πετάξεις. Δεν μπορείς να ζήσεις για πάντα. Δεν μπορείς να κάνεις σχεδόν τίποτα, σε σύγκριση με αυτά που θα ήθελες να κάνεις... Αν αντιλαμβάνομαι σωστά τη σκέψη σου, θα δεχόμουν βάρος της συνειδητοποίησης εαν πρώτα είχες εξαντλήσει όλα αυτά που μπορείς να κάνεις. Δεν είναι αφενός ουτοπικό να καταπιάνεσαι με τους περιορισμούς της φύσης σου και αφετέρου αποφυγή της πραγματικότητας όταν επιθυμείς ό,τι δεν μπορείς να έχεις; Τέλος, μήπως η ύπαρξη της ελπίδας και του ονείρου οφείλονται στην αναγκαίοτητά μας για την επίτευξη στόχων;

 

Re: Απάντηση: Διεκδίκηση της Ελευθερίας

Αγαπητή alnair, άνευ διάθεσης προσβολής, οι προσωπικές σου ερμηνείες αναφορικά με το γιατί έκανα την παραίνεση για χρήση του εργαλείου που θα μου επέτρεπε να λαμβάνω ειδοποιήσεις για τις ερωτήσεις σου, δεν άπτονται των ενδιαφερόντων μου, όπως ανέφερα και σε υπογράμμιση στο προηγούμενο σχόλιό μου. Μου αρκεί που κατέστη σαφές πως αν δεν σου απαντήσω κάποια στιγμή, δεν θα είναι από περιφρόνηση αλλά από έλλειψη ενημέρωσης ότι μου απευθύνεις το λόγο.

Πέραν, στην πρώτη εκ των δύο ερωτήσεών σου δεν θα μπορούσα να απαντήσω αν δεν επαναδιατύπωνες και για την επαναδιατύπωσή σου ήταν αναγκαία η απάντησή μου στη δεύτερη ερώτησή σου.*

Για να μην μακρυγορούμε όμως, η εμπειρία μου μου δείχνει ότι ένας μαζοχιστής:

α) προτιμά να αντιλαμβάνεται την είσπραξη πόνου όχι ως προσωπικό επίτευγμα, ως κάτι που αποκομίζει ως ευχαρίστηση μέσα από μία συμφωνημένη συνεδρία, αλλά ως "ανοχή" μίας "επιθετικής" συμπεριφοράς από το σύντροφό του, στα πλαίσια μίας γενικότερης προσφοράς. Προτιμά να σκέπτεται ότι πονά επειδή "πρέπει" ή επειδή "δεν μπορεί να κάνει αλλιώς", παρά επειδή "θέλει". Μία μόνιμη σχέση, μέσα στην οποία η "ανοχή" του απαιτείται συχνά-πυκνά από τον έτερο, τον εξυπηρετεί.

β) προτιμά να τοποθετεί την είσπραξη πόνου μέσα σε ένα σενάριο που να εξυπηρετεί το (α), όπου εκείνος βρίσκεται σε δυσμενή θέση έναντι του έτερου, που συγκεντρώνει την εξουσία (bottoming). Προτιμά να είναι το "θύμα". Και δεν μιλώ για συνειδητό role play, αλλά για επαναλαμβανόμενους επαναπροσδιορισμούς του μέσα στη σχέση μέχρι -βαθμηδόν- να προσεγγίσει μία υποτακτική στάση - το "υποτακτική" δεν εννοείται μονάχα μέσα από το πρίσμα της BDSMικής κουλτούρας ("Κυρία σας μου επιτρέπετε το τάδε;")

γ) προτιμά να εμπιστεύεται ανθρώπους, παρά τεχνικές. Προτιμά να θέτει εαυτόν στη διάθεση ανθρώπων που αξιολογεί εν γένει ως ικανούς να χειριστούν τους εαυτούς τους και τον ίδιο, παρά να αξιολογεί επιμεριστικά την τεχνική κατάρτιση του εκάστοτε παρτενέρ του σε θέματα ψυχοσωματικής ασφάλειας. Προτιμά να προσδιορίζεται ως υπό την κηδεμονία κάποιου άλλου που θα είναι υπεύθυνος για την ασφάλειά του (γιατί είναι δικός του, και τα δικά του πράγματα δεν μπορεί παρά να τα αγαπάει) παρά να διατηρεί την ευθύνη της ασφάλειάς του - ευθύνη που δεν θα του επιτρέπει να βιώσει μία συνεδρία όπως επιθυμεί, βλέποντας δηλαδή τον εαυτό του με τον τρόπο που περιγράφηκε στην παράγραφο (α).


* Αν δεν με ρωτούσες, πώς συνιστά το εν λόγω σχεσιακό καθεστώς κίνητρο για έναν μαζοχιστή, προκειμένου να θέτει εαυτόν στις υπηρεσίες ενός σαδιστή, αλλά για έναν υποτακτικό, θα σου απαντούσα διαφορετικά, γιατί άλλη ευχαρίστηση εισπράτει ο μαζοχιστής από τον πόνο καθεαυτό, και άλλη ο υποτακτικός από την αίσθηση ότι δίνει ευχαρίστηση στο σύντροφό του.