Ηδονή και πόνος

Διαβάζω αποσπασματικά ένα βιβλίο του Dagognet στο οποίο συγκρίνει κάποια φιλοσοφικά συστήματα μεταξύ των οποίων και αυτά των Επικούρειων και Στωικών. Σήμερα, τυχαία, διάβασα στο διαδίκτυο ένα άρθρο του Βλάσση Ρασσιά, επίσης συναφές με ομοιότητες και διαφορές μεταξύ των δύο συστημάτων. Από το εν λόγω κείμενο απομόνωσα μία παράγραφο (θα αναρτήσω και από αυτό του Dagognet όμως όταν έχω χρόνο), εντός της οποίας υπογραμμίζω εδώ τις περισσότερο ενδιαφέρουσες, κατά την άποψή μου, περιόδους:

"...ωστόσο, καμμία ηδονή δεν μπορεί καθεαυτή να μην είναι καλή, αφού καλό (αγαθόν) είναι αξιωματικά αυτό που προκαλεί Ηδονή.
Οι ηδονές και ο πόνος συσχετίζονται όχι ως αντίθετες καταστάσεις αλλά ως αντιφατικές (η παρουσία της μίας καταστάσεως συνεπάγεται την απουσία της άλλης). Όλα τα ζωντανά πλάσματα είναι γενετικώς προγραμματισμένα να αναζητούν τα όσα προκαλούν Ηδονή και να αποφεύγουν τα όσα προκαλούν πόνο και, επίσης κανένα ζωντανό πλάσμα με ακμαία φυσική κατάσταση δεν επιδιώκει το αντίθετο (ο πόνος ορίζεται άλλωστε και ως αποδιοργάνωση της φυσικής ισορροπίας, Λουκρήτιος 2, 963 - 8). Το ότι οι άνθρωποι αποφεύγουν πολλές φορές διάφορες ηδονές, οφείλεται μόνο και μόνο στο ότι αυτές ίσως συνεπάγονται δυσκολίες ή οδηγούν, πιθανώς ή σίγουρα σε ανεπιθύμητες καταστάσεις [...] το ότι οι άνθρωποι κάποτε φαίνεται να επιλέγουν τους πόνους από τις ηδονές, οφείλεται στο ότι αναμένουν μεγαλύτερη Ηδονή μετά το πέρας των πόνων που καλούνται να υπομείνουν."

Η γνώμη μου, αναφορικά με τις προσδοκίες ενός μαζοχιστή, βρίσκεται σε σύμπνοια με τις ανωτέρω διατυπώσεις. Πιστεύω δηλαδή ότι για έναν μαζοχιστή ο πόνος δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσο για την κάθαρση. Ο που εισπράττει πόνο οδηγείται στην κάθαρση, όπως και εγώ που τον προκαλώ, στις τύψεις. Αυτό δείχνουν τα δικά μου βιώματα.

Ποια η δική σας άποψη σχετικά με το παραπάνω κείμενο; Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη διατύπωση πως ο πόνος και η ηδονή είναι έννοιες άνευ τομής και πως εναλλάξ η μία έρχεται να πληρώσει τις επιταγές της άλλης;

 

απο τοτε που εκανε την εμφανιση του ο χριστιανισμος πολλα εχουν αλλαξη στην φιλοσοφικη σκεψη του δυτικου ανθρωπου.μαρτυρια-πονος-θυσια-εχουν κατα την αποψη μου αποκτηκση διαφορετικη εννοια απο αυτη που ειχαν στην αρχαιοτιτα.με το περασμα των αιωνων εχει διμιουργιθη ενα φιλοσοφικο μορφωμα-κατι σαν ντοματοσαλατα-οπου ο καθενας μας εχει την ευχερια να τσιμπιση οτι του αρεση.

 

Δεν οδηγείται στην κάθαρση, αλλά στην προσωρινή ανακούφιση 

 

Σε παλαιότερο post είχα διατυπώσει τη σκέψη πως ίσως κάποιο χτύπημα να «μεταφράζεται» σε ηδονή, από σήμα των νευρώνων του σώματος που λανθασμένα καταλήγει στο τμήμα του εγκεφάλου το οποίο δίνει την αίσθηση της ευχαρίστησης.
Διαφορετικού είδους χτύπημα και σε διαφορετικά σημεία του σώματος πιθανά να εκληφθεί καθαρά ως πόνος, καταλήγοντας στο σωστό σημείο του εγκεφάλου.

Φυσικά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για κάτι τέτοιο. Εξηγεί όμως την αίσθηση της ευχαρίστησης εκείνη ακριβώς τη στιγμή κι όχι μετέπειτα, επομένως θα διαφωνήσω με το ότι ο πόνος μπορεί να θεωρηθεί ως «κάθαρση».

Σε αυτήν την περίπτωση επομένως, θα έλεγα πως υπάρχει τομή μεταξύ πόνου και ηδονής.

Υ.Γ. Πολύ ενδιαφέρον thread Syrah.

 

Απάντηση: Ηδονή και πόνος

Τα νέα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι βολικά. Ο νους και η συνείδηση που παλεύoυν να βάλουν σε τάξη τα πράγματα, είναι μερικές φορές η πηγή της σύγχυσης. Για έναν κατώτερο οργανισμό ο γενετικός μηχανισμός που ανέφερες μπορεί να υπερισχύει. Στον άνθρωπο όμως, ο όποιος «μηχανισμός» είναι απείρως πιο πολύπλοκος και πολύμορφος για να μπορεί να ερμηνευθεί με ενώσεις και τομές συνόλων.

Γιατί κάποιος, έξυπνος άνθρωπος και με πλήρη επίγνωση του τι κάνει, εθισμένος στα ναρκωτικά, αντλεί πρόσκαιρη ηδονή οδηγούμενος στην εξαθλίωση και τον αφανισμό; Γιατί κάποιος άλλος, εξ' ίσου έξυπνος, επίσης εθισμένος στα ναρκωτικά, πονά και υποφέρει από στερητικά σύνδρομα για να απεξαρτηθεί και να μην φτάσει στην εξαθλίωση και τον αφανισμό; Φτάνει η λογική σχέση αιτίου και αιτιατού για να ερμηνεύσει και να λύσει τέτοια ζητήματα;

Το ίδιο μπέρδεμα και τα ίδια διλλήματα ισχύουν και για το σαδομαζοχισμό. Ο πόνος μπορεί να μην είναι καν ηδονή αλλά ανάγκη. Μπορεί να είναι η τροφή του τέρατος που κρύβει κάποιος μέσα του για να το κρατάει κοιμισμένο.

Όλα αυτά δυστυχώς ούτε η φιλοσοφία, ούτε τα μαθηματικά μπορούν να τα λυσουν. Μερικές φορές, αυτό που χρειάζεται είναι να αφήσει κανείς να καταλαγιάσει η ψυχή του για να «ανακαλύψει συναισθηματικά» την απλή λύση που ήδη λογικά ξέρει.

 

γουστάρω να υποφέρω ,δεν υποφέρω επείδη το αξίζω.
μάλιστα επείδη γνωρίζω ότι ΔΕΝ το αξίζω η αίσθηση ντροπής και ατίμωσης είναι ακόμα πιό έντονη
για να μπορείς να απολαύσεις την πτώση πρέπει να είσαι κάπου ψηλά ,
δεν έχει νόημα να πέφτεις για να φτάσεις κάπου χαμηλότερα , τι χαμηλότερα από το σαδιστή ; να οριοθετείς επίπεδα μεταξύ ανθρώπων το θεωρώ πνευματική πενία ...

δεν περιμένεις κάτι καλλίτερο όταν μετατρέπεσε σε τσουλάκι ,απολαμβάνεις τη διαδικασία

το ταξίδι είναι που αξίζει όχι μόνο η Ιθάκη...

 

Απάντηση: Re: Ηδονή και πόνος

Παρακαλώ;

 

Re: Απάντηση: Re: Ηδονή και πόνος

που δυσκολεύεσε ;

ταύτισα τη διαδικασία μίας συνάντησης σαδομαζοχιστικού χαρακτήρα σαν μία ελεύθερη πτώση ...
ο σαδιστής είναι απλά αυτός που σπρώχνει ,το αλεξίπτωτο θα το ανοίξουν και οι δύο μαζί .
το θέμα είναι πότε θα το ανοίξουν πριν η πτώση γίνει φρικτή .
anyway μη φεύγω από το θέμα .

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ηδονή και πόνος

Φύγεις, μείνεις (στο θέμα), δεν με πολυενδιαφέρει... Πάντως, δεν κατάλαβα τίποτε.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Ηδονή και πόνος

αυτός που λαμβάνει πόνο ΚΑΙ το απολαμβάνει ΔΕΝ το κάνει επείδη προσδοκά να κερδίσει κάτι ,εκτός αν είναι βλακάς ,αλλά και πάλι τότε ΔΕΝ το απολαμβάνει ...

κατάλαβες ;



επιστρέφωντας ,
όταν κάποιος απολαμβάνει κάτι δεν είναι αναγκαίο να καυλώνει και να γαμά μετά . όταν απολαμβάνεις ένα καλό φαγητό μετά δεν καυλώνεις ούτε περιμένεις να κερδίσεις κάτι.

 

Re: Απάντηση: Ηδονή και πόνος

H πιο σοφή πρόταση που διατυπώθηκε, σε αυτό το πολύ "ζαλισμένο" thread.  

 

Ωραία!!! Τώρα γιατί το δικό μου μυαλό, ξαναγυρίζει στο νήμα του Ντρημ, το άγχος της απόλαυσης; Ο πόνος είναι το μέσον για να απαλλαγεί από το φόβο. Μεταθέτει όλο του το άγχος "θα πετύχει-δεν θα πετύχει" στον πόνο και σε προέκταση σ αυτόν που του τον δίνει. Δεν θα έλεγα πως είναι κάθαρση σε καμιά περίπτωση. Προσωρινή ανακούφιση, όπως είπε κι η ελφ το βλέπω, καταλάγιασμα πρόσκαιρο.

Γι αυτό, αν δεν εχει λύσει τα ζητήματα μέσα του, εντείνει όλο και περισσότερο τον πόνο γιατι πια δεν του φτάνει το λίγο, θελει όλο και πιο πολυ..

ΥΓ. Αυτό με τις τύψεις δεν το πολυ κατάλαβα. Αν έχεις τύψεις που προκαλείς πόνο πχ γιατί το κάνεις; Οι τύψεις μετά προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα στον άνθρωπο και τον κάνουν να πονάει.. Οπότε, ο σαδισμός σου μετατρέπεται μέσα σου σε μαζοχισμό..