Syrah's corner

Εμείς που περάσαμε στο βασίλειο του τρόμου
ελλοχεύουμε στα αιώνια σκοτάδια,
αθέατοι ακόμη κι απ τον ίδιο μας τον εαυτό,
αόρατοι ο ένας για τον άλλον,
κι όμως υποχρεωμένοι να κρυβόμαστε,
λησμονημένοι σε μέρη απόμερα,
λαχταρώντας μια κουβέντα με τους αγαπημένους μας,
ωστόσο πάντα βουβοί,
τρομάζοντας τους και τρομάζοντας και οι ίδιοι με την παρουσία μας.

Κάποτε-κάποτε αυτή η στέρηση αναστέλλεται,ο νόμος καταστρατηγείται(...)

Με ποια μορφή τους παρουσιαζόμαστε δεν το γνωρίζουμε.
Ξέρουμε μόνο πως τρομοκρατούμε ακόμη κι εκείνους που ίσα ίσα σκοπεύαμε να παρηγορήσουμε,
εκείνους απ' τους οποίους ίσα ίσα λαχταρούσαμε λίγη τρυφερότητα,λίγη συμπάθεια...

Ambrose Bierce​

 

Στάσου εκεί, βουρκόπαιδο· εκεί, πίσω απ’ τον βράχο.
Κανείς δεν πλησιάζει μια γυναίκα ασφυκτικά μοναχική,
μέσα σε τόση διαύγεια, δίχως απώλειες σε ψυχή.
Εκμεταλλεύσου —σε προτρέπω— την προθυμία μιας νύχτας κρεμασμένης απ’ τα χείλη της σιωπής,
κι αν θες να φύγεις αποδώ μόνο με μιαν αυτάρεσκη πληγή που, αργά ή γρήγορα,
θα ξεχαστεί κι αυτή στην πανδημία της ζωής σου,
μην τολμήσεις να σηκώσεις το βλέμμα από τη γη.
Δεν πρόκειται ν’ αντέξεις.

...

Μυρίζεις προσδοκία από μακριά: σκέψεις υπόδουλες,
θρεμμένες με την νοσηρή ευφρόσυνη,
την άρρωστη κινητικότητα του εξαπατημένου δούλου·
πράξεις ανόητες —ανόητε— που δεν οδηγούν πουθενά εκτός πυθμένα.

...

Τα στάσιμα νερά είναι, βέβαια, πάντα νερά: βρώμικα, σκουληκιασμένα, αλλά νερά.
Τέλος πάντων, μπορούν το ελάχιστο, το στοιχειώδες: να πνίξουν τον ανύποπτο.
Πες μου τώρα τι θέλεις.
Έχει σημασία να το ακούσεις.

...

Ή μήπως όχι; Μίλα!

...

Η ρητορική, αγόρι μου, η ρητορική: τερατώδης επινόηση!
Πώς; Δεν ακούω τίποτε. Βουβάθηκες;
Τι σου συμβαίνει; Μη μου πεις!
Είσαι από κείνα τ’ αφόρητα έλλογα πλάσματα,
που νομίζουν πως δεν πρέπει να χαραμίζουν τα λόγια τους σε πράγματα αθέατα;

...

Δεν σου φτάνει η φωνή μου, για να ξέρεις πως υπάρχω;
Μα, δεν αγάπησες ποτέ;
Από το βλέμμα αγάπησες εσύ;
Μιαν εικόνα αγάπησες, όπως όλοι;

...

Ωστόσο, είμαι βέβαιη πως κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα.
Τι ακριβώς σου είπαν;
Γυρίζει ακόμη ελεύθερος εκείνος ο φιλόσοφος,
που νομίζει πως ξέρει όσα δεν ξέρει και μάλιστα καλύτερα απ’ όσα ξέρει;
Ή μήπως δεν γεννήθηκε ακόμη;

...

Καλύτερα να σου μιλήσω για τα χέρια μου.
Σου είπαν πως είναι χάλκινα; Ίσως.
Εγώ δεν τα κοίταξα ποτέ.
Δεν χρειάστηκε ή δεν θέλησα.
Τι ν’ αγκαλιάσω εδώ πάνω; Τις αναμνήσεις μου;

...

Οι αναμνήσεις γίνονται χειρότερες κι απ’ τον χειρότερο χαλκό,
όταν δεν έχουν κανένα μέλλον ν’ ακονίσουν:
αρκετά εύπλαστες ώστε να πάρουν το σχήμα της συμφοράς σου,
αλλά πάντα απαθείς, ανέστιες, στις επικλήσεις της ψυχής·
εκτός ίσως από κάποιαν ανυπόφορη αίσθηση σκουριάς,
που καλύπτει ίσα ίσα τις πληγές με μια ψευδαίσθηση ανακούφισης.

...

Ωστόσο, το ψεύδος καταντά τρέλα όταν δεν μπορείς να δεις την κόψη που το χάραξε μέσα σου,
έστω την χαρακιά.
Δεν σου μίλησαν, υποθέτω, για τον παραλογισμό που μ’ έφερε εδώ πάνω.
Λοιπόν, βουρκόπαιδο, ερωτεύτηκα κι ο έρωτας δεν έχει νόημα αν δεν σταθεί στην άκρη μιας τρέλας,
αν δεν σπάσει κάτι ανεπίτρεπτο στα δόντια της νύχτας.

...

Όχι γιατί το βλέμμα μου θα σε αφοπλίσει,
αλλά γιατί δεν πρόκειται να δεις τίποτε μέσα στο σκοτάδι σου.
Νόμισες πως είμαι τόσο τιποτένιο πλάσμα,
ώστε να μείνω εντελώς ανωχύρωτη εδώ πάνω;

...

Σε περίμενα, ανόητε.
Περίμενα κάποια στιγμή να φτάσει κάποιος που δεν θα βλέπει,
κάποιος που δεν θα ξέρει τι σημαίνει τ’ όνομά μου,
κάποιος που θα σκοτώσει μια λέξη ανεπίστρεπτη πολύ μέσα του,
πολύ πριν με σκοτώσει για τα καλά.

...

Μέδουσα σημαίνει «Κυρίαρχος», βουρκόπαιδο.
Σκέψου ποιον τρόμο αντικρίζει η αυτή η άναυδη λέξη:
«Κυρίαρχος»...

Όχι, άφησε καλύτερα! Κλείσε καλά τα μάτια κι έλα να τελειώνουμε.
Έτσι κι αλλιώς, ένα ψέμα σ’ έφερε εδώ πάνω. Ή μήπως ήταν λάθος;


Γιώργος Μπλάνας -ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑ
Σειρά 'Αρχίλοχος', Νο 3.
όλο το τερατούργημα εδώ
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/archilochos/blanas2/page1.html

 

Ζήτω!
Ευχαριστώ πολύ  

 

Παρακαλώ  

 

"Το μεγαλείο της ψυχής δε μεταδίδεται. Οι υψηλές σκέψεις και τα υψηλά αισθήματα είναι από τη φύση τους απομονωμένα."


Από το "De profundis" του Oscar Wilde, αφιερωμένο στη female, για την υπομονή της.

 

Ευχαριστώ πολύ!

Παρ' ολ' αυτά, αν και πιθανώς θα κατηγορηθώ, κακώς, ως ρομαντική, πιστεύω πως καθώς οι άνθρωποι έχουμε, λίγο - πολύ όλο το φάσμα των χρωμάτων και των αποχρώσεων μέσα μας, το περιβάλλον που βρισκόμαστε και που διαλέγουμε ενισχύει κυρίαρχα τη μια ή την άλλη διάστασή μας. Κάποιες φορές, λοιπόν, γινόμαστε όντως πιο όμορφοι όταν βλέπουμε πόσο όμορφα αντανακλάται η μορφή μας στα μάτια του άλλου.



​

 

Έχεις μισήσει ποτέ female;

 

Ενδιαφέρουσα ερώτηση...

Κάποτε ναι. Τώρα πια δεν είναι μέσα στο φάσμα των συναισθημάτων μου. Πολύ-πολύ ιδιαίτερες συνθήκες ίσως το προκαλέσουν ξανά, αν και αμφιβάλλω.


​

 

Πως είναι δυνατόν να το έχεις καταφέρει αυτό;

 

Απάντηση: Syrah's corner

Πιστεύω σ' ένα θεό, ακρίτα, διγενή, στρατευμένο, πάσχοντα,
μεγαλοδύναμο, όχι παντοδύναμο, πολεμιστή στ' ακροτατα σύνορα, στρατηγό
αυτοκράτορα σε όλες τις φωτεινές δυνάμεις, τις ορατές και τις αόρατες.
Πιστεύω στ' αναρίθμητα, εφήμερα προσωπεία που πήρε ο θεός στους αιώνες
και ξεκρίνω πίσω από την άπαυτη ροή του την ακατάλυτη ενότητα.
Πιστεύω στον άγρυπνο βαρυν αγώνα του, που δαμάζει και καρπίζει την υλη'
τη ζωοδόχα πηγή φυτών, ζώων κι ανθρώπων.
Πιστεύω στην καρδιά του ανθρώπου, το χωματένιο αλώνι, όπου μέρα και
νύχτα παλεύει ο ακρίτας με το θάνατο.
«Βοήθεια!» κράζεις, κύριε. «βοήθεια!» κράζεις, κύριε, κι ακούω.
Μέσα μου οι πρόγονοι κι απόγονοι κι οι ράτσες όλες, κι όλη η γης, ακούμε
με τρόμο, με χαρά, την κραυγή σου.
Μακάριοι όσοι ακούν και χυνουνται να σε λυτρώσουν, κύριε, και λεν: «εγώ
και συ μοναχά υπάρχουμε.»
Μακάριοι όσοι σε λύτρωσαν, σμίγουν μαζί σου, κύριε, και λεν: «εγώ και συ
είμαστε ένα.»
Και τρισμακαριοι όσοι κρατούν, και δε λυγούν, απάνω στους ώμους τους, το
μεγα, εξαίσιο, αποτρόπαιο μυστικό:
Και το ένα τούτο δεν υπάρχει!

Αποσπάσματα από την Ασκητική του Ν.Καζαντζάκη

 

Μεγάλη συζήτηση σε πολύ ενδιαφέρον θέμα, αλλά να μην καταχρασθούμε το νήμα, την κάνουμε κάποια στιγμή, όποτε θέλεις.



​

 

Σε τρόμαξε όταν αντιλήφθηκες ότι έχεις μίσος, άραγε; Μπόρεσες να αποδεχθείς ένα τόσο αρνητικό συναίσθημα; το έκρυψες βαθιά ή το έθρεψες μέχρι που πέθανε από υπερφαγία; ή - ακόμη καλύτερα - του στέρησες το αντικείμενο του μίσους και ψόφησε της πείνας;

Αν δεν σε ενοχλεί, θα μου άρεσε να ακούσω την απάντηση σου

Προσκυνώ τις επιλογές σου