Οι πέντε αισθήσεις και ο σαδιστής

Ακοη. Να ακουω τις μελωδικες κραυγες της καθως χρησιμοποιω το κορμι της.
Οραση. Να βλεπω τις συσπασεις του κορμιου και του προσώπου της, το πως ανοιγουν διαπλατα τα ματια της τη στιγμη του μεγιστου πονου.
Αφη. Νοιωθεις τις ματαιες προσπαθειες του κορμιου να φυλαχθει απο τον πονο. Το πνευμα την κρατα καθηλωμενη , εκστασιασμενη στον πονο μα το σωμα αντιστεκεται και προσπαθει ματαια να γλιτώσει. Η απολυτη συγκρουση πνευματος - σωματος και η αφη σου να νοώθει τους παλμους της συγκρουσης αυτης.

 

Ναι και στα δύο

 

Απάντηση: Οι πέντε αισθήσεις και ο σαδιστής

Σαφώς και με την όραση

Αφής και γεύσης

Η αγαπημένη έχει να κάνει με το χρόνο..όλες! Ίσως η όσφρηση(εδώ ίσως προκαταλαμβάνομαι από ΄μένα γιατί με την όσφρηση μου έχουμε "διαφορετικούς ορίζοντες" :ρ )

Ανάλογα μπορώ να ρωτήσω αν οι αισθήσεις είναι το μέσο που τροφοδοτεί το ένστικτο ή το ένστικτο ενεργοποιεί τις αισθήσεις..Δεν είναι θέμα προσωπικών χαρακτηριστικών;

Δε φτάνει που φουντώσαμε για να σου απαντήσουμε(αφού μπήκαμε στο τριπάκι της αναμόχλευσης),θες και άποψη!!!!!!  

 

Δεν ξέρω για τους σαδιστές...αλλά έχω να πω για την όσφρηση...
Η μυρωδιά του ήταν ναρκωτικό...το δέρμα του, το άρωμά του, τα ρούχα του...
Με ένα μαγικό τρόπο είναι πάντα μαζί μου. Οπως το λέει ο Προυστ (ο οποίος συγκινείται όμοια από τη γεύση):

"Αλλ' όταν από το μακρινό παρελθόν τίποτα πια δεν επιβιώνει, μετά από το θάνατο των ανθρώπων, μετά την καταστροφή των πραγμάτων, μόνες, η όσφρηση και η γεύση, λεπτότερες αλλά πιο ανθεκτικές, πιο άυλες, πιο επίμονες, πιο πιστές, συνεχίζουν ακόμα για καιρό σαν τις ψυχές, να θυμούνται, να περιμένουν και να ελπίζουν, όταν όλα τα άλλα έχουν γκρεμιστεί, φέροντας ατάραχες, επάνω στην άψαυστη σχεδόν μικρή σταλαγματιά της καθεμιάς, το πελώριο οικοδόμημα της μνήμης.."

("Αναζητώντας το χαμένο χρόνο" - συμπαθάτε μου τη μετάφραση)

 

Απάντηση: Re: Οι πέντε αισθήσεις και ο σαδιστής

Αν σκεφτείς ότι ο Τ.Π.* έκανε κοντά τριάντα χρόνια να τελειώσει τη δική του, διόλου κακή μετάφραση δεν είναι τούτη εδώ.

*Δεν γράφω το όνομα, για να μη νομιστεί πως αστειεύομαι.

 

Κατ' εμέ είναι θέμα προσωπικών χαρακτηριστικών και δεν έχει να κάνει με τις όποιες σαδιστικές τάσεις...
Για μένα το αποπαίδι είναι η όσφρηση...Ίσως γιατί η δική μου είναι "λειψή"...
Αφού έχω διάφραγμα που δεν έχω αποφασίσει ακόμη ν' αφαιρέσω χειρουργικά ( τεμπέλαρος σε κάποια πράγματα χαχαχα )...
Και τ' οποίο την παρεμποδίζει...

Στην πρώτη θέση βάζω την αφή, όντας η προτίμηση μου να χτυπάω με το χέρι...
Οι μυς που συσπώνται, το δέρμα που ανάβει, τα κόκαλα που κάποιες φορές "χορεύουν" σαν το αποτέλεσμα μιας παράδοξης αδράνειας ίσως και της ψυχής...
Στην δεύτερη θέση βάζω την ακοή...
Κι εδώ όλως "παραδόξως" προτιμώ τους στεναγμούς, τις "πνιγμένες" κραυγές, τις εναλλαγές στην αναπνοή και όχι τόσο τον "θόρυβο"...
Έπεται η όραση, στην τρίτη θέση, πόσο μάλλον όταν - όπως πολύ ωραία "προείπε" κάποιος/α συγκάτοικος εν τω φόρουμ - το πρόσωπο και κυρίως το βλέμμα της υ/b, είναι εκφραστικό...
Γεύση? Μια φορά μονάχα γεύτηκα τα δάκρυα κατευθείαν από το μάγουλο κάποιας, εντελώς ασυναίσθητα...
Γεύση στην τέταρτη θέση...  

 

Απόλυτα  
Νομίζω ότι είναι μια απόλυτη "εφαρμογή" του: η επιθυμία Σας, διαταγή μου...

 

Η αίσθηση που μας αφήνει τελευταία είναι η αφή. Δεν είναι τυχαίο.

Από εκεί και κάτω δε μπορώ να ξεχωρίσω. Μπερδεύονται οι αισθήσεις. "Ακούω" χρώματα, "βλέπω" μυρωδιές, "μυρίζω" ένα ηλιοβασίλεμα.
Συνέργεια των αισθήσεων, όργανα της ίδιας ορχήστρας ηδονών. Που πάντα καταλήγει στον κόσμο της αντίληψης ως... εικόνα.

 

Ως προς εμένα, θα έλεγα η ακοή η οποία επισφραγίζεται με την όραση.

-Και είναι εκεί, είναι εκείνη η στιγμή όπου ηχεί το μαστίγιο σχίζοντας στα δύο τον αγέρα για ν'αρχίσει να σκαλίζει τη σάρκα συνεχίζοντας τη χορωδία. Ξαφνικά... λυγμοί, μια βαθιά και γρήγορη αναπνοή επαναλαμβάνεται. Δεν μπορεί να πάρει ανάσα, δε μπορεί να αρθρώσει λόγο. Μονάχα αυτό το επαναλαμβανόμενο βάθος που πηγάζει τάχιστα απ'τα πνευμόνια. Και η ορχήστρα δε σταματά αν δεν ακουστεί το φινάλε.
Τι υπέροχα σχέδια και χρώματα αποτύπωσε αυτή η εξαίσια μελωδία.-

 

Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι. Στο Δέσιμο τον πρώτο για μένα λόγο έχει η αφή και η αίσθηση της ένωσης του σχοινιού, του μοντέλου με τα δικά μου χέρια.
Σε παιχνίδια ασφυξίας πάλι, εστιάζω κυρίως στην παρατήρηση των αντιδράσεων του προσώπου καθώς αποτυπώνεται η δυσφορία απ'τη στέρηση οξυγόνου.

Καταλήγω, συνεπώς, στο ότι εξαρτάται απ'το είδος της πρακτικής που επιλέγω να εφαρμόσω τη δεδομένη στιγμή.