Εξευτελισμός για..ανάταση

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Εξευτελισμός για..ανάταση

"Πιάσε" λοιπόν κάποια στιγμή και μένα, δυό χρόνια σου τα λέω.

Ήγουν:

Θα μπορούσα να πώ, ότι η απαλλαγή από τα "δεσμά του Εαυτού", πέραν του εάν είναι πλήρως εφικτή, δεν είναι καν επιθυμητή, γιά κάποια τουλάχιστον, "Κ" και "υ". Πώς να το θέσουμε...; Ας πούμε: Θα προτιμώ βεβαίως πάντα να σχετίζομαι με "αυτές", αλλά ακόμη και εάν θα υπήρχε περίπτωση υπό εξαιρετικότατες συνθήκες να συνδεθώ με κάποιον "αυτόν", με απωθεί παντελώς το ενδεχόμενο να σχετισθώ με ένα "αυτό" (εάν φυσικά, μιλάμε πράγματι γιά το "σχετίζομαι". Εάν μιλάμε π.χ. γιά το "χειρίζομαι", αυτό είναι άλλη ιστορία). Πάντως, ο προβληματισμός σου σχετικά με το κατά πόσο η "απαλλαγή από τα δεσμά του Εαυτού" είναι όντως πλήρως εφικτή και μάλιστα γιά κάποια ικανή διάρκεια, νομίζω ότι επιβεβαιώνει τους δικούς μου φόβους γιά απώλεια του δάσους, λόγω υπερβολικής προσήλωσης στη μελέτη του δέντρου... Μήπως η παρατεινόμενη στο διηνεκές αναζήτηση γι' αυτή την "ιδανική" στιγμή, ώρα ή μέρα, οδηγεί στην απώλεια ετών ολόκληρων από τη ζωή μας; Και μάλιστα χωρίς να υπάρχει η σιγουριά ότι το "Άγιο Δισκοπότηρο" της ολοκληρωτικής απελευθέρωσης από τα δεσμά του εγωισμού, όντως υπάρχει;

Απορία: Είσαι σίγουρη, ότι εάν κάποια στιγμή κατάφερνες να αποβάλλεις τελείως τον εγωισμό σου, παύοντας έτσι να είσαι ο "διάολος" που είσαι, θα ενδιέφερες πλέον "Αυτόν"; Θα ήθελε σίγουρα να κατέχει μιάν πάλαι ποτέ "αυτήν", μεταβεβλημένη πλέον σε "αυτό";

Όταν έγραφα "εμείς που..." κλπ, εσένα σε εξαιρούσα, απλά παρέλειψα να το αναφέρω. Ως γνωστόν, εσύ δεν αποτελείς μέρος κανενός συνόλου. Όπως λες, "εσύ είσαι η d".

 

Σε μια τέτοιου είδους σχέση υπάρχει μια αμφίδρομη ανάταση.
Γενικά για τον Κ πιστεύω πως νοιώθει ικανοποίηση όταν το υ νοιώθει εξευτελισμένο.
Σε μια σχέση ο Κ νοιώθει ωραία αφού μέσω του εξευτελισμου προσφέρει και στο υ μια τέτοια ανάταση,πράγμα το οποίο ισχύει και ανάποδα...
Το υ γενικά νοίωθει ικανοποίηση όταν υπάρχει ένας Κ που μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα στο να το εξευτελίσει.
Μπορώ να καταλάβω την ανάταση που μπορεί κάποιος να νοιώσει όταν αφήνει στον άλλο να καταπατήσει τον εγωισμό του αλλά δε νομίζω ότι είναι μόνο αυτό...
Αυτή η ανάταση προέρχεται και από την σεξουαλική ικανοποίηση-φαντασίωσης εκείνης της στιγμής σε συνδιασμό με την ικανοποίηση της σεξουαλικής ικανοποίησης-φαντασίωσης του/της συντρόφου.
Γιατί πολλοί περνάνε καλήτερα από τον ένα.  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Εξευτελισμός για..ανάταση

Κοίτα…πάλι δεν το έπιασα fractal…. Κάνε μου σε παρακαλώ και μια μετάφραση. Δεν τα πιάνω στα ελληνικά αυτά που γράφεις θα τα πιάσω έτσι?
Κατάλαβα από το πάρτι που σε γνώρισα πως ο τρόπος σκέψης σου είναι λίγο πολύπλοκος.
Τώρα όσο για τα πόδια… 
Δεν πειράζει βρε εξάλλου φόραγα διχτυωτό καλσόν δεν βόλευε.
 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Εξευτελισμός για..ανάταση

λεω ακριβως ή περιπου τα ιδια με το πιο πάνω εισηγητή .οσο αφορά το διχτυωτο καλσόν μαλλον δεν ξερεις τους φετιχιστες καλά!!

 

Από το Ταπείνωση-Εξευτελισμός

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Εξευτελισμός για..ανάταση

Πιστεύω στην μέγιστη δυνατή απόλαυση. Με ενοχλούν τα κακέκτυπα. Δεν μπορώ να φαντασιώνομαι τρίχες κατσαρές. Αυτό εννοώ με το "λάθος" συναίσθημα. Ασχολούμαι πολύ με την πραγματικότητα - ως γνήσια παραμυθού. Διάβασα στο κείμενο του MasterJp, που παρέθεσε η Λάρα, κάτι για εξαγνισμό. Ίσως να λειτουργεί έτσι για κάποιους. Για μένα, όχι. Είμαι ήδη αγνή. 

Εκλαμβάνω τον εξευτελισμό ως έκφραση της Κυριαρχίας από την μία πλευρά και της υποταγής από την άλλη. Παρεμπιπτόντως, δεν μπορεί να με εξευτελίσει ο κάθε μαλάκας, αλλά μπορώ άνετα να το κάνω μόνη μου. 

Όχι ακριβώς, αν και θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω τσόντες. Τώρα προσπαθώ να γράψω την δική Του ιστορία (αν με αφήσει). Οι ακατανόητοι σαδιστές. Κάτι τέτοιο. 

Πιστεύω πως ο εξευτελισμός λειτουργεί μόνο ως εξευτελισμός σε σχέση με αυτό που πιστεύουμε για μας. Δεν υφίσταται σε σχέση με τον Κ. Δεν αισθάνομαι καθόλου σκουπίδι απέναντί του. Ίσως έτσι να λειτουργεί η ανάταση που αναφέρεις. Ο εξευτελισμός επιβεβαιώνει τη θέση μου μέσα στη σχέση, το ενδιαφέρον του Κ, την αγάπη του ίσως, την καύλα του σίγουρα. Πόσο παραμύθι είναι αυτό; Πούντος, πούντος, να μας το πει; 

Δεν έγινε κατανοητό τί εννοώ με τα δεσμά του Εαυτού. Μιλώ μόνο για την μαλακία που με δέρνει, όχι για το ατόφιο moi. 

Αυτή η αισιοδοξία θα σας φάει, αγαπητοί μου. 

Ποτέ δεν αναφέρθηκα στον εαυτό μου ως d. Πάντα με κεφαλαίο, το ζωντόβολο. Αν και, λίγος ακόμη εξευτελισμός και θα αρχίσω να με λέω και δωρούλα...

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Εξευτελισμός για..ανάταση

Συμφωνώ 100%. Αυτό πιστεύω και εγώ. Ίσως αυτό να είναι εγωιστικό, ίσως όχι. Είναι όμως ένα θέμα. Στην ουσία του θέματος, όμως, ένας υποτακτικός που αισθάνεται έτσι κατά πόσο είναι υποτακτικός; Νομίζω ότι επειδή ξέρει να υποτάσσεται (και όχι να το παίζει, είναι 100% υποτακτικός. Το θέμα είναι να γεφυρώνεται αυτή η σχέση και να μην μένει μόνο σε μια καύλα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Εξευτελισμός για..ανάταση

Σου το επιστρέφω αυτό, κατάμουτρα...  

Το ξέρω. Επίτηδες το έγραψα με μικρό, προς αποφυγήν συγχύσεων, που ίσως βεβαίως, περνάνε μόνον από το δικό μου μυαλο. Όχι παντως, γιά να υπονοήσω οτιδήποτε...  

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Εξευτελισμός για..ανάταση

Αν η ερώτηση δεν είναι αδιάκριτη ή πολύ προσωπική, θα ήθελες να μου πεις τι αντλείς απ' αυτό, ή ποια τα κίνητρα μιας τέτοιας πράξης;


​

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Εξευτελισμός για..ανάταση

Ποτέ δεν το έκανα επίτηδες. Το έκανα επειδή είμαι βλαμμένη (ενίοτε).

Δεν αντλώ τίποτε, πέρα από ένα μάθημα. Και φροντίζω να μην ξαναγίνει. Δεν το πετυχαίνω πάντα.

Αλλά αυτό ισχύει για τους περισσότερους, από ότι έχω καταλάβει.

 

Απάντηση: Εξευτελισμός για..ανάταση

'Εξαγνισμός'.
Σημαδιακή λέξη, αφού καταδεικνύει την άμεση σχέση του σαδομαζοχισμού με την χριστιανική έννοια της 'αμαρτίας' και συνεπώς, με μιαν ατελέσφορα εκκοσμικευμένη ιδέα περί Κυριαρχίας.
Τόσον ο μικρός ιεροεξεταστής, ο βασανιστής, όσον και το πρόθυμο θύμα του, ο εξευτελιζόμενος, επιτελούν την ίδια θεάρεστη πράξη της απαλοιφής (απ' τη μεριά του λογιολίσκου) ή της εξαγοράς (απ' την οπτική του σατανισθέντος τιμωρούμενου) του προπατορικού αμαρτήματος.
Κυρίαρχος και υποτακτικός, σε τούτο το θολό και δυσερμήνευτο παιχνίδι, της αμοιβαίας και κοινής βούλησης για Κατίσχυση υπηρετούν ρόλους συνυφασμένους με τη χριστιανική μυθολογία. Ο ένας ως αγγελιοφόρος του Θεού και ο άλλος ως ξεστρατημένο πνεύμα, που διά της ηθικής καταρράκωσης θα ξανακερδίσει τη θέση του στο ποίμνιο.
Στη σαδική ορθοδοξία, αυτό το δίπολο, θραύεται για έναν ουσιώδη λόγο: Η ταπείνωση - και κάθε πόνος γενικότερα - δεν είναι προϊόν μιας σύμβασης, ενός συμβολαίου (άρα μιας δικαιοπραξίας ανάμεσα σε τυπικώς ίσα υποκείμενα). Κοντολογίς, δεν υφίσταται η παραμικρή συναίνεση. Η υποδούλωση δεν είναι οικειοθελής. Έχει μαμή τη μονομερή και παντελώς αυθαίρετη άσκηση βίας, με κορύφωση την ανάλωση ή θανάτωση του υποτελούς.
Συνεπώς, η πολεμολογική χροιά της σαδικής σκέψης την καθιστά Πολιτικό στοχασμό για την Κυριαρχία, σε σύγκριση με τον οποίο το συναινεσιακό bdsm lifestyle είναι μια ανώδυνη και εκ βάθρων φιλελεύθερη ειρηνιστική δοξασία - γιατί διαστροφή δεν είναι, κατ΄αρχήν.
Τα ανωτέρω έχουν, αν έχουν, αποκλειστικώς θεωρητικό ενδιαφέρον αφού μια σαδική κοινωνία, ως αποθέωση του εγκλήματος (ως προς τί άλλωστε; ) είναι αδύνατη: Ο φόβος του Ισχυρού ότι ενδέχεται να πέσει στα χέρια κάποιου Ισχυρότερου τον ωθεί να αποδεχθεί την 'έννομη τάξη', θα έλεγε ο μέγας Hobbes.

 

Η εξαντλητικη αναλυση εμπεριεχει μεσα της και την διηθηση και αυτο κανει το νερο πολυ διαφανο.
Δεν ξερω αν ειναι σκοπιμο αυτο...(κατ'εμε δεν ειναι.Προτιμω να απολαμβανω την καθε στιγμη και τα συναισθηματα που προκυπτουν χωρις να τα αξιολογω ηθικα και κυριως,να τα αναλυω απο κοινου.Κρατω την οποια αναλυση για τον εαυτο μου).