Τσούλες

Αυτό το λέει και ο Κύριος μου για μένα.
Οπότε δεν ξέρω τι εννοούσε ο γνωστός σου, ή αν εσύ τον ερμηνεύεις έτσι, αλλά ο ορισμός μπάζει νερά από παντού.

Συμφωνω.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως η έντονες αντιδράσεις ιδιαίτερα από γυναίκες στο συγκεκριμένο θέμα, αφορά την ίδια την λέξη τσούλα, που συνηθιζεται να έχει αρνητική έννοια. Αν στη θέση της τσούλας εμπαινε η λέξη παίχτρια ή κάτι άλλο, πιθανόν να μπορούσαν να το δουν πιο ήρεμα το όλο θέμα.

Αν δηλαδή η τσούλα παραπέμπει στο μυαλό κάποιων, σε μια βαμμένη με φτηνή μπογιά ξανθιά με μαύρες ρίζες, bimbo, γλάστρα - ανοίξτε την tv σας σε οποιοδήποτε πρωινιάτικο να δείτε τέτοιου είδους πολλές-με κοντη φουστα και βυζιά έξω, που τρίβεται στον κάθε περαστικό, τότε έχει στο μυαλό του κάτι διαφορετικό απ΄ότι εγώ όταν μιλώ για τσούλες.

Η νυμφομανία/σατυρισμός ή αλλιώς σεξουαλικός ψυχαναγκασμός/καταναγκσμό, σεξουαλικός εθισμός (compulsive sexual behaviour) πέρα από τις περιπτώσεις που μπορεί να οφείλεται σε οργανικά αίτια, ανάλογα και με τις διατροφικές διαταραχές αφορά την "χρήση" του σεξ/φαγητού από το άτομο προκειμένου να αποφύγει άλλα δυσάρεστα και επώδυνα συναισθήματα που ασυνείδητα τον απασχολούν.
Το σεξ δηλαδή το χρησιμοποιεί για να καλύψει ανάγκες, που δεν έχουν στην πραγματικότητα σχέση με την ερωτική ορμή, αλλά την κάλυψη μιας βαθύτερης ψυχολογικής ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης, μείωση του στρες που του προκαλούν εσωτερικές συγκρούσεις κ.τ.λ. και πράττει αυτό αυτοκαταστροφικά.


Για τον σεξουαλικό ψυχαναγκασμό Differential Diagnosis of Addictive Sexual Disorders Using the DSM-IV

 

Απάντηση: Re: Τσούλες

Θ'αλλαζα τη λεξη "σεξ" με το "παιχνιδι". Το σεξ δεν ειναι το ζητουμενο. Αυτο μπορει να κατσει , μπορει και οχι, μπορει να ειναι καλο, μπορει και χαμενος χρονος. Η ικανοποιηση του παιχνιδιου ειναι η απολαυση και δεν εχει παντα ψυχολογικα αιτια. Ειναι κι αυτη που σου μενει. Ενα καλο "παιξιμο" ειναι απειρως καυλωτικο απο το καλυτερο σεξ.

 

πραγματικά υπέροχο κείμενο, ειλικρινές και απόλυτα αληθινό....

 

Απάντηση: Τσούλες

Τους μόνους Παίχτες που αναγνωρίζω και υποκλίνομαι είναι ο Kasparov, Topalov, Kramnik... και τιμής ένεκεν Lasker και Capablanca.

Η δε μόνη Αυθεντική Τσούλα που μου έρχεται προχείρως στο μυαλό είναι η Μεσσαλίνα. Αλλά ήτο κάκιστη παίχτρια. Αποδειξη αυτού ότι την έφαγε λάχανο ο Ηλιθιος, Κουτσός και Τραυλός Συζυγός της. Κατίσχυσε ολοκληρωτικά και μη αντιστρέψιμα πάνω της χωρίς καν να είναι Παίχτης.

 

 

Απάντηση: Τσούλες

Επαναφέρω, ως ερέθισμα:
Αρχική Δημοσίευση από Dolmance  

Vanilla/bdsm/libertinism(λιμπερτινισμός). Μέρος Πρώτο.

…………..
……ο λιμπερτίνος είναι πανσεξουαλικός, υπό την έννοια ότι, αντίθετα προς τους βανίλες και τους περισσότερους μπιντιεσέμηδες δεν θέτει όρια και δεν υπακούει σε προδιαγραφές – η ηδονοθηρία του δεν απορρέει από απαράγραπτα μονοσήμαντη έλξη προς ένα φύλο, μια γκάμα «ωριμότητας», ένα τύπο νοητικού ή σωματικού παιγνίου. Δεν απορρίπτει τη σύμφυση ηδονής και πόνου, ούτε την ερωτοτροπία με το αηδές, αλλά δεν τα έχει χρεία. Η άκρα εκλέπτυνση του φλερτάρει μονίμως και αδιαλείπτως με το ζωώδες και το Άσχημο, ενώ ταυτόχρονα δεν δεσμεύεται από αισθητικές κατηγοριοποιήσεις, μολονότι είναι βαθύτατα εστέτ, ελιτιστής και περίτεχνα σνομπ. Είναι ο Παίκτης, στο χείλος πάντα του γκρεμού, που "τίκτει" το Ωραίο με την αυθαίρετη Απόφαση του να το καθιδρύσει ως Ωραίο, δεν το ανακαλύπτει ούτε στα πράγματα ούτε στον Εαυτό του. Το οικοδομεί με κάθε πράξη του, αδέσμευτος και ως εκ τούτου ναρκισιστικά αντιφατικός, συστηματικός ανατροπεύς της «συνέπειας λόγων και έργων».
………
(c/o Dolmance, βλ. λεπτομέρειες σε αναγγελία δημοσιεύσεως του Λεξικού).

Το θηλυκό του Παίκτη-λιμπερτίνου είναι η Τσούλα.
​

Συνεχίζω, με γενικότερες επεξηγήσεις:

Δεν είναι κανείς εκ βαθέων vanilla, αποκλειστικώς όταν ως πανσεξουαλικό ον αναζητά την ηδονή σε όλα, όντας σε θέση να μετατρέψει ακόμα και τον, δοσολογημένο, πόνο σε οργασμική πανδαισία. Από αυτή τη θεώρηση απορρέει και η σχετική δυσανεξία των λιμπερτίνων, όσων απέμειναν, για τις ψυχολογικές "διαδρομές" του D/s ή τις αμερικανοπρεπείς, ασεξουαλικές εκδοχές του M/s και του D/s, παρενδεδυμένες σε αχαλίνωτο, δήθεν, S/M - η ορολογική ταύτιση με το λιμπερίνικο κίνημα είναι αδόκιμη.
Η λέξη «δοσολογημένος», παραπάνω, δεν έχει επιλεγεί τυχαία. Καλύπτει όλο το φάσμα του τρίπτυχου “sane, safe and consensual”, χωρίς να αναπαράγει όσα ιδεολογήματα το υποβαστάζουν. Ήτοι: «συμβολαική ρύθμιση» διαπροσωπικών σχέσεων, παρότρυνση στη χρήση (άρα και την αγορά) ολοένα περισσότερο τελειοποιημένων, περίτεχνων gadgets, αστυνόμευση των κορμιών αντί για λήψη των απολύτως αναγκαίων και ελαχιστότατων μέτρων για τον περιορισμό των επικίνδυνων σεξουαλικώς αναμεταδιδόμενων νοσημάτων (πρακτικά, στον αναπτυγμένο κόσμο μόνο το AIDS – και αυτό δίχως τις δαιμονοποιημένες επιδημιολογικές διαστάσεις που του είχαν επισυναφθεί).
Ο λιμπερτίνος δεν αναζητά την «κυριαρχία», τη διαθέτει ως χάρισμα, ακόμα και αν υποδύεται ρόλους υποτελούς κατά τη συνουσία – υπενθυμίζω: όλα τα σαδικά κυρίαρχα αρσενικά «τον παίρνουν» κι επιμένουν στο σοδομισμό ως μόνη αξιοπρεπή μέθοδο συνευρέσεως.
Το μπιντιεσέμι, είναι βαθμίδα του βανίλλα, ιδιαίτερα στις M/s παραλλαγές του αλλά παραμένει ξένη προς τον λιμπερτινισμό, αποτελώντας υποπερίπτωση του kink. Η πλέον απομακρυσμένη από τη λιμπιντική ανατρεπτικότητα μορφή bdsm, εντοπίζεται στις D/s συνάφειες, οι οποίες προϋποθέτουν πνευματική επαφή κάποιας διάρκειας, μονογαμικό (ή κατ΄εντολή και στιγμιαία πολλαπλότερο) προσανατολισμό του υποτακτικού μέλους, πουριτανικά αντανακλαστικά του ιδίου αλλά και του υποτιθέμενου Αφέντη του.
Μια παρέμβαση, τώρα, εντελώς γενική: το S/M, ως θεωρητική προσέγγιση του άξονα σεξουαλικότητας/κυριαρχίας, προηγείται τρείς τουλάχιστον αιώνες του μεταμοντερνικού bdsm. Οι ιστορικές καταβολές όπως και οι εννοιολογικές διακρίσεις, έχουν θεμελιώδη σημασία.
Αλλά το S/M, στην πανπεριεκτική μορφή του, θεμελιωμένο στην ιδέα της Απόλυτης Καταστροφής του Άλλου (ούτε "ταπείνωσης" ούτε επιβολής, αλλά πλήρους εξολόθρευσης του αδύνατου, με μιαν ιδιότυπη σύζευξη Ισχύος και Σεξουαλικότητας) είναι εκ προοιμίου "έκνομο", σε κάθε μορφή κοινωνικής συγκρότησης, ακόμα και την περισσότερο αυταρχική/τυραννική. Απλούστατα, καταλύει κάθε συμβιωτικό περιθώριο και γίνεται απειλητικό τόσο για το θύμα, όσο και για τον θύτη - ποιός είναι βέβαιος ότι θα εξακολουθήσει να είναι παντοδύναμος και δεν θα υποστεί, αύριο, όσα δεινά επιφέρει στα θύματα του;
Συνέπεια: Βαθμιαία, το S/M, δηλαδή ο εξωστρεφής ή εσωστρεφής (ήτοι "μαζοχιστικός") σαδισμός "κανονικοποιείται" και αποκτά τελετουργικές διαστάσεις (εκτόνωση των κτηνωδών παρορμήσεων, μέσα από ελεγχόμενες τυπικές διαδικασίες - πρωτόκολλα, "sane, safe and consensual προσεγγίσεις, φετιχιστικές "προσκολλήσεις"). Έτσι προκύπτει το "ακίνδυνο" ("ψυχοδυναμικό") D/s, και το S/M μετατρέπεται ανεπαισθήτως σε ημι-σεξουαλικό, αλγολαγνικό, χειραγωγημένο παιχνίδι, εντός του, δηλαδή M/s. Παροχετευμένη ενόρμηση, ενδιαφέρουσα, πλην "ξεθωριασμένη".
Αλλά το D/s δεν αποτελεί πρωτίστως σεξουαλική "επιλογή" - το S/M, από την άλλη, εξ ορισμού αποκλείει την πολυπολιτισμική ψευδαίσθηση της "ελεύθερης βούλησης" των εταίρων, την "συναίνεση" και τη "συμμετοχική κατάφαση". Το D/s είναι μια "ασθενής" (όχι ιατρικώς, πολεμολογικώς), "νόθα" εκδοχή της κυριαρχικότητας - που εξελίσσεται σε αμοιβαία επωφελή "ανακωχή εχθροπραξιών", όπου το ένα σκέλος αποκερδαίνει από την ηγεμονία του και το άλλο από την υποτέλεια του, μέσα από πλειάδα ασφαλισμένων «κατωφλιών» (όπως το "αίσθημα", ο "σεβασμός προς τον κατώτερο" και, κυρίως, η "ανταποδοτικότητα"). Μέχρι και η "αγάπη" εμφιλοχωρεί, αλλοιώνοντας ριζικά τις προδιαγραφές της κυριάρχησης, του απόλυτου διαφεντέματος της αλλότριας προσωπικότητας – το αυτοαναγορευμένο Αφεντικό, παγιδεύεται (αυτοβούλως), αν ενταχθεί σε τέτοια σχήματα. Και εντάσσεται αναπόφευκτα.
Στο S/M, λοιπόν, δεν αποκλείεται το switch, αφού η θέση υπεροχής μπορεί να εναλλάσσεται, ανάλογα με τους συσχετισμούς δύναμης σε ένα κλειστό, κάθε φορά, σύστημα διαπροσωπικών οσμώσεων ή λαγνικών ροπών. Ο παθών γίνεται εύκολα τύραννος, με άλλα πρόσωπα, ευκαιρίας δοθείσης. Έχω την εντύπωση ότι ορισμένοι αναφέρονται στην εναλλαξιμότητα ρόλων, παραγνωρίζοντας αυτές τις διακρίσεις.
Στο D/s, όλα στηρίζονται σε μια προτέρα συμφωνία (άτυπη "συμβολαιογραφική δέσμευση", ιδιωτικό συμφωνητικό, με την έννοια της προφορικής δικαιοπραξίας) και σε μια παγιωμένη, σταθερή ισορροπία ισχύος (αν και μεταβλητή, κατά περιόδους ζωής, βλ. προσωπικές εξομολογήσεις μελών εδώ), μεταξύ δεδομένων προσώπων. Είναι κατ' εξοχήν "ανηδονιστικό", με την έννοια ότι δεν αποσκοπεί αποκλειστικώς ή κυρίως στην εγκαυλότητα. Τα προσευχητάρια (συνταγογραφίες, τεχνικές, πρωτόκολλα κλπ) συνθλίβουν την επιδιωκόμενη ηδονή, όπως η Εκκλησία το (δήθεν) αρχέγονο νόημα της χριστιανικής πίστης. Επομένως, το D/s αναπαράγει, τρόπον τινά, την παραπροτεσταντική-μονογαμική-αποστειρωτική μανία του πουριτανικού-υπερκαταναλωτικού- έντρομου κόσμου της σήμερον. Δηλαδή το "trendy", τους συρμούς και τους ψυχοθεραπευτές. Είναι ενδεικτικό ότι οι D/s συνάξεις καλούνται συνεδρίες (sessions), πανομοιότυπα με τις επισκέψεις στον ψυχαναλυτή ή τον "κλινικό".
Το M/s συνιστά ριζοσπαστικότερη εκδοχή του D/s, δίχως ουσιώδεις αποκλίσεις, ως προς τη δομή του "σχετίζεσθαι", ακόμα και αν οι μέθοδοι "απόλαυσης" διαφέρουν και είναι, εν προκειμένω, περισσότερο προσδεδεμένες στη λιμπιντική "πανδαισία". Στο τοπίο εισβάλλουν, πέη, αιδοία, οπίσθια ανηγμένα σε πρωταρχικούς, σημαντικούς τουλάχιστον, κριτές του ευ πράττειν. (Αντιθέτως, το απλό ψυχότροπο D/s ενθυμίζει την έκφραση "ολίγον έγκυος").
Η φιλοσοφική διάσταση του S/M τέλος, όπως διαπλάστηκε από τον λιμπερτινισμό, την litterature clandestine κλπ απορρέει και από την περιφρόνηση του "διαλόγου", όταν από τέχνημα χειραγώγησης εξυψούται σε αυταξία. Εδώ έγκειται το ενδιαφέρον του (ενδεχομένως απωθητικό ή Τραγικό) για όσους ασχολούνται με την ανθρώπινη Ύπαρξη. Τα λοιπά, είναι για "να περνούμε τον καιρό", να "σκοτώνουμε" τον ήδη νεκρό χρόνο του ανθρώπου-καταναλωτή, ιδιαιτέρως αν δεν συνδέονται με την αναμόχλευση του ηδονικού υποστρώματος του Εγώ και του (ημέτερου) Έτερου. Βρήκαμε μια τολμητία νεάνιδα και μας καθαρίζει τους ποδόνυχας δια ηδείας γλώσσης. Δεν έχει δα και τόση βαρύτητα, αν ιδωθεί ως lifestyle. Κι αν αντιμετωπισθεί ως στόχος ζωής, ουδεμία έχει σημασία - μάλλον προς την αστειότητα γέρνει.
Το S/M είναι, στην ιστορική του διαδρομή, εμπόλεμη κατάσταση, παροχετευμένη σε σεξουαλικότητα, ανάμεσα σε Εχθρούς. Το D/s είναι ο κοινοβουλευτισμός των ερωτικών συναισθημάτων, μ' όλη του τη γραφειοκρατική ακαμψία. Το M/s ο καισαρισμός της συγκρατημένης και αυτοπειθαρχημένης αλγολαγνείας.
__________________

Κλείνω, επί του παρόντος, με το τρίτο παράθεμα (νήμα: Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της).

"Κυριαρχία" υπάρχει -ως ανθρωπολογικό, ιστορικό, κοινωνικό, πολιτισμικό αυτονόητο, αγαπημένη μου Αμαζόνα. Αλλά δεν ασκείται πάντα με τον ίδιο τρόπο, ούτε μετέρχεται τα ίδια μέσα. Άλλωστε, ο πυρήνας της άποψης μου εστιάζεται σε μια διαπίστωση: όλα τα ανθρώπινα όντα είναι κυριαρχικά, επειδή η συνεχής επέκταση της ισχύος τους είναι όρος της αυτοσυντήρησης, δηλαδή της επιβίωσης.
Οι μορφές του κυριαρχείν/επιζείν ποικίλουν και εμφανίζονται υπό διαφορετικό θεσμικό ή κανονιστικό ένδυμα, ανάλογα με τις εποχές και τους εκάστοτε συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα σε ανθρώπους εν διαπάλη ή στρατόπεδα αντιμαχόμενων ανθρώπων. Δεν ενδιαφέρουν, εδώ, αυτά τα ζητήματα.
Δύο είναι τα κρίσιμα θέματα:
-Αφ' ενός οι ιστορικά προσδιορισμένοι τρόποι άσκησης της κυριαρχίας, στη σφαίρα των θεσμών και των κοινωνικών ή ατομικών, συμβολαϊκά επικυρωμένων, συναποδοχών. Πχ. ποιός είναι ο κυρίαρχος, με βάση το ισχύον οικογενειακό δίκαιο ή πόθεν πηγάζει η νομοθετική εξουσία κλπ. - κατ' επέκταση και απολύτως συναφώς: ποιός έχει νόμιμα αναγνωρισμένο δικαίωμα επιβολής κυρώσεων σε περιπτώσεις ανυπακοής ή παράβασης. Το βιδιεσέμι δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Κυριαρχία, αφού ο "κυρίαρχος" είναι ένα ψυχολογικό φάντασμα σε μια ιδιωτική σχέση, δίχως κυρωμένη εξουσιοδότηση να επιβάλλει στον "υποτακτικό" του ποινές, θεσμικώς παραδεκτές. Αρκεί μια μήνυση του σούμπη, για να ασκεί την "κυριαρχία" του στα κρατητήρια.
Αφ' ετέρου και κυριότατα: ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει αν ο τυπικός (λχ, Βουλή) ή άτυπος (λχ πολυεθνικές) Κυρίαρχος είναι ο πραγματικός Κυρίαρχος και στα πλαίσια ποίων πρόσκαιρων διαπραγματευμένων συμβιβασμών. Ο εν τοις πράγμασι Κυρίαρχος, ο αληθινός δηλαδή Κυρίαρχος παραμένει αφανής σε κανονικές συνθήκες.
Εμφαίνεται μόνο στην κατάσταση "έκτακτης ανάγκης" - το ξέρεις άριστα, καλή μου Αμαζόνα - και είναι όποιος λαμβάνει την Απόφαση εξόδου από αυτήν. Τουτέστιν την απόφαση εγκαθίδρυσης μιας νέας τάξης πραγμάτων, εκπεφρασμένη από την ανεξέλεγκτη, αυθαίρετη, αδιαπραγμάτευτη Βούληση του. Κυρίαρχος είναι μόνον όποιος, σε στιγμή κατάρρευσης όλων των συναινετικών ή τελετουργοποιημένων δεσμεύσεων αποφασίζει ότι όλα θα είναι όπως αυτός τα Θέλει, αδιαφορώντας για τη βούληση και την ψυχική συνδρομή των άλλων, επειδή διαθέτει όση Ισχύ είναι απαραίτητη για να τους εκμηδενίσει ή θανατώσει, αν αντισταθούν.
Άρα: Κυρίαρχος, στη δυναμική της ιστορίας, είναι αποκλειστικά ο Επαναστάτης ή ο Δικτάτορας. Στις διαπροσωπικές σχέσεις: ο Παίκτης (βλ. παλαιότερο νήμα) ή ο Χαρισματικός, που υπερνικά και εξαλείφει το Εμπόδιο. Και πάει λέγοντας.
Συμπέρασμα: Κυρίαρχος υπάρχει πάντα, σπάνια όμως είναι ορατός - όσο τα πράγματα κυλούν "ομαλά", συμπεφωνημένα, με "σεβασμό" των αμοιβαίων δικαιωμάτων και τα συμπαρομαρτούντα. Έπεται ότι δεν υπάρχουν φύσει Κυρίαρχοι (όσο προικισμένοι κι αν είναι ορισμένοι άνθρωποι). Ο πραγματικός Κυρίαρχος είναι "θέσει" τοιούτος. Επειδή λαμβάνει την υπαρξιακά κρίσιμη, για τους Άλλους, Απόφαση. Κατ' αναλογία, δεν υφίστανται φύσει υποτακτικοί: η δεδηλωμένη υποταγή είναι στρατήγημα επιβίωσης των ανίσχυρων και καθόλου δεν αποκλείει τη μελλοντική εξέγερση τους. Άλλωστε, καθώς θα το έθετε ο γερο-Freud, ο μαζοχισμός είναι επινόηση ενός μέτριου πνεύματος, του κυρ Λεοπόλδου, ο οποίος ουδόλως αντελήφθη ότι αυτή η ροπή είναι καθαρός σαδισμός στραμμένος εναντίον του εαυτού.
Οι αντίστοιχοι "ρόλοι" στο bdsm αποτελούν είτε παροδικές θεατρικές υποδύσεις, είτε απλά ηδονιστικά παίγνια, είτε ψυχικές εξιδανικεύσεις των καταναγκασμών του Υπερεγώ, προτού αυτοί οδηγήσουν στη νεύρωση ή την ψύχωση. Η Τέχνη είναι κατ' αρχήν, η παρακαμπτήριος της καταπίεσης και των απαγορεύσεων του Πολιτισμού - αλλά είναι βλακώδες να ανάγεται μονοσήμαντα σε τούτη την αρχέγονη πηγή της.
[Η Τέχνη, αγαπητέ Αστέρα, είναι γενετικά η παροχέτευση των κοινωνικών καταστολών του ενορμητικού-επιθυμητικού συστήματος, αλλά όπως άλλα πολιτισμικά μορφώματα (πχ Επιστήμη στη Δύση) αποκτά μια ολοένα περισσότερο σύνθετη διαστρωμάτωση και αυτοτέλεια, λησμονώντας τις καταβολές της στη "ματαίωση" του "θέλω". Προσπορίζεται διαμορφωτική αυτονομία επί του ψυχισμού - ό,τι κι αν σημαίνει η εν πολλοίς ακατανόητη έως και παιδαριωδώς θεολογική ή ψυχιατρική (που είναι θεοκρατική και αστυνομοκρατική συνάμα) έννοια της "ψυχής".
Αυτά επί του παρόντος, γιατί το ερώτημα που έθεσες είναι συναρπαστικό και οι διαφορετικές προσεγγίσεις απειράριθμες .....

 

Απάντηση: Τσούλες

Η επαναφορά αυτών των δημοσιευμάτων μου, καθώς και άλλων συναφών, αν οι συγγραφείς τους μου το επιτρέψουν, ας εκληφθεί και ως απάντηση-θέση, για τα πρόσφατα θλιβερά γεγονότα.

 

"Γιατί μια γυναίκα που έχει πολλούς άντρες είναι τσούλα; Και γιατί ένας άντρας που έχει πολλές γυναίκες δεν είμαι εγώ;"

Patrick Timsit

Νυμφομανής είναι μια γυναίκα που έχει την ίδια εμμονή με το σεξ που έχει ο μέσος άντρας.

Mignon McLaughlin,1913-1983,Αμερικανίδα αρθρογράφος

 

Απάντηση: Τσούλες

Το Ωραίο, το "τίκτει" με όποιον τρόπο μόνο ο Καλλιτέχνης και δη ο Εμπνευσμένος.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Τσούλες

Ωραιότατο. Συμφωνώ.

 

Α ναι... Μεγάλη παράλειψη! Με συγχωρείς...

 

Απάντηση: Τσούλες

Μα αυτό είναι ο Παίκτης και η Τσούλα: Καλλιτέχνες εμπνευσμένοι.
Στα χέρια τους, οι άλλοι άνθρωποι είναι το άψυχο υλικό της δημιουργίας.