Μαζοχισμός και self-harm

Self-injury - Wikipedia, the free encyclopedia

Όπως το καταλαβαίνω εγώ, η κύρια διαφορά μεταξύ του μαζοχιστή (με την φετιχιστική έννοια) και του ατόμου που προκαλεί πόνο/τραυματισμό στον εαυτό του, είναι η ερωτική ηδονή/διέγερση που προκαλείται στον πρώτο.
Όπως έχει συζητηθεί σε αρκετά νήματα, στην περίπτωση του μαζοχιστή το αποτέλεσμα είναι επιτυχές μόνο αν ο πόνος προκαλείται από κάποιο άλλο άτομο. Στην περίπτωση των ατόμων με self-harm τάσεις, συνήθως η πρόκληση πόνου είναι self-inflicted επειδή φοβούνται να μιλήσουν γι' αυτό σε άλλους, καθώς δεν καταλαβαίνουν ούτε οι ίδιοι την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι η "ανακούφιση".

Τί ακριβώς διαχωρίζει τις δύο καταστάσεις, έτσι ώστε η μια να χαρακτηρίζεται ως παθολογική και να χρήζει θεραπείας ενώ η άλλη όχι; Μπορεί το self-harm να είναι, σε κάποιες περιπτώσεις, ένα πρώϊμο στάδιο μαζοχισμού;

 

Απάντηση: Μαζοχισμός και self-harm

Mπορεί ΚΑΙ να είναι και αυτό.Συνήθως ,όμως, οι αυτοτραυματιζόμενοι βασανίζουν το σώμα τους από ενδότερες ανάγκες τους.Δεν επιθυμούν άλλους ,όχι απλά να συμμετέχουν,αλλά να βρίσκονται και σε κοντινή ακτίνα απ΄το "πεδίο δράσης".Σε αυτήν την περίπτωση δε μιλάμε για μαζοχισμό,γιατί δεν υπάρχει το πάθος για τον εξωτερικό πόνο,αλλά μόνο για τον εσωτερικό.Τιμωρούνται.Τα σημάδια τους θλίβουν,αλλά τους τροφοδοτούν..

 

Mια διαφήμιση της Nike, με μότο "a little less pain" δείχνει αθλητές να ξεπερνούν τα όριά τους ή να παθαίνουν ατυχήματα, και στο background ακούγεται αυτό το τραγούδι :

"I hurt myself today,
to see if I still feel,
I focus on the pain,
the only thing that's real"

Πιθανές απαντήσεις (από το self-injury-awareness.blogspot.com):
Για να νιώσω κάτι, οτιδήποτε. Για να σιγουρευτώ ότι ακόμα μπορώ να νιώσω, έστω και πόνο, κι επομένως είμαι ζωντανή.
Για να διώξω το κενό που έχει φωλιάσει μέσα μου.
Για να επιστρέψω στην πραγματικότητα.
Για να απελευθερώσω ένταση.
Για να ξεσπάσω, να εκφράσω το θυμό μου.
Για να εξωτερικεύσω τις πληγές ώστε να μην μπορώ πια ν' αρνηθώ την ύπαρξή τους. Φοράω τον πόνο μου για να τον δω και να τον καταλάβω καλύτερα.
Για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι εγώ ελέγχω τον πόνο μου.
Για να καταφέρω να συνεχίσω (καλύτερη φράση από του Μπέκετ δεν υπάρχει "Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα προχωρήσω").
Για να αυτο-τιμωρηθώ.
Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω να υπάρχω.
Γιατί με κάνει να νιώθω καλά.

 

Re: Απάντηση: Μαζοχισμός και self-harm

Η επιθυμία για "μοναξιά" κατά τη διάρκεια της πράξης τους αυτής έχει να κάνει πιο πολύ με ντροπή νομίζω παρά με κάτι άλλο. Δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι να εξηγήσουν αυτό που τους συμβαίνει, γι' αυτό και το "κρύβουν".
Ο πόνος όμως είναι το ζητούμενο και στους δύο, έτσι δεν είναι; Οι self-harmers προσπαθούν να κάνουν με αυτό το τρόπο "release" τον εσωτερικό πόνο ενώ οι μαζοχιστές απολαμβάνουν την αίσθηση του πόνου. Στην περίπτωση των self-harmers αυτό το release δημιουργεί τόση ανακούφιση που σχεδόν ηδονίζονται. Τί είναι αυτό που προκαλεί τόση ηδονή, μέσω του πόνου, στους μαζοχιστές;

Αν και το συγκεκριμένο νήμα δεν εμπνεύστηκε από εκεί, θυμήθηκα στην πορεία την ταινία "The secretary" ως ένα καλό ή/και αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, όπου η πρωταγωνίστρια ήταν self-harmer και σταμάτησε κατά τη διάρκεια της ανακάλυψης της υποτακτικής/μαζοχιστικής της πλευράς.

Ενδιαφέρον. Πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ τη διαφορά μεταξύ των self-harmers και των μαζοχιστών βάσει των παραπάνω;

 

Αναμφίβολα η διαφορα έγκειται στο ότι στην περίπτωση του μαζοχισμού, το άτομο εισπράττει ευχαρίστηση από τον πόνο, όχι απαραίτητα σωματικό, αλλά ακόμα και ψυχολογικό. Ουσιαστικά υπάρχει και (αυτο) ταπείνωση, απλώς είναι διαφορετικές οι αιτίες που την προκαλούν. Επίσης, πιστεύω ότι στο self-harm το άτομο ίσως ξεπεράσει τα όρια και βλάψει ανεπανόρθωτα τον εαυτό του, ενώ στο μαζοχισμό υπάρχει "όριο" του πόνου.
Διορθώστε με αν κάπου κάνω λάθος. Απαντώ με κάθε επιφύλαξη.

 

Απάντηση: Μαζοχισμός και self-harm

mazoxismos einai empireia...to harmself einai timwria gia idoni kai oxi mono

 

Re: Απάντηση: Μαζοχισμός και self-harm

Για να το συνεχίσω μετά τις "τελίτσες" του Ίνκο. Τους τροφοδοτούν, ψυχολογικά και έτσι, για κάποιο βραχύ χρονικό διάστημα, τους καθαίρουν. Και αίσθανονται υγιείς ψυχικά. Δηλαδή ότι έχουν "πληρώσει" για κάτι που έχουν κάνει και δεν τολμούν να το πουν, για αυτό δε θέλουν κανένα δίπλα τους.

Στο σαδομαζοχισμό είναι διαφορετικά τα πράγματα. Εδώ ο πόνος μας ανασύρει ψυχικές καταστάσεις, δοκιμάζει την ψυχή μας και το σώμα μας, σε σχέση με κάποιον άλλον. Στο τέλος αυτής της πράξης αισθανόμαστε καθαροί ψυχικά, δεν θέλουμε την επαφή με κανέναν άλλον, παρά με αυτόν που συνδεόμαστε. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τους μεν και τους δε.

Δεν ξέρω αν μπέρδεψα τα πράγματα περισσότερο.

 

τα άτομα που προκαλούν τα ίδια πόνο στον εαυτό τους, το κάνουν για να ανακουφίσουν τον εσωτερικό πόνο,τον οποίο δεν αντέχουν, σε αντίθεση με τον σωματικό που εν πάση περιπτώση είναι ελεγχόμενος. ίσως στην ουσία προσπαθούν να προκαλέσουν μια αίσθηση κυριαρχίας,να δείξουν στον εαυτό τους ότι μπορούν να επιβληθούν, να πάρουν δύναμη για να μπορέσουν να συνεχίσουν.

μπορεί επίσης με αυτό τον τρόπο να ξεσπούν,όταν δυσκολεύονται να το κάνουν με κάποιον άλλο τρόπο.όταν κατακλίζονται από συναισθήματα(όχι μόνο πόνου και απογοήτευσης αλλά και θυμού), τα διοχετεύουν στον πιο εύκολο στόχο,που είναι ο εαυτός τους. σε κάθε σταγόνα αίματος που κυλά από την πληγή,βλέπουν τον θυμό να βγαίνει από μέσα τους,και ηρεμούν.

ένας άλλος λόγος θα μπορούσε να είναι η προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή των γύρω τους. υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που κρύβουν τα σημάδια τους και περιπτώσεις όπου φροντίζουν να τα κάνουν σε εμφανή σημεία,όπου θα φαίνονται χωρίς να χρειάζεται να τα επιδεικνύουν.

ένα τέτοιο άτομο δεν είναι απαραίτητα μαζοχιστής,θα μπορούσε όμως. δλδ (εκτός από την περίπτωση όπου χρησιμοποιεί τον πόνο σαν διέξοδο) να διεγείρεται σεξουαλικά όταν νιώθει πόνο(σωματικό-ψυχολογικό), είτε τον προκαλεί ο ίδιος,είτε κάποιος άλλος.
-σε διαφορετικές περιπτώσει κάθε φορά-


ένας μαζοχιστής, όταν πονάει,καυλώνει. αν βρίσκει στον πόνο διέξοδο ή αν τον βλέπει σαν κάτι που του αξίζει κλπ,τότε ίσως πάει στον τομέα της αυτοταπείνωσης και στον τομέα των ατόμων που αυτοτραυματίζονται(σωματικά και ψυχολογικά(?))

οπότε μάλλον θα καταλήξω ότι αυτό που τους διαχωρίζει είναι ο λόγος που το κάνουν. οι μεν για να βγάλουν κάτι δυνατό και αβάσταχτο από μέσα τους, οι δε για να καυλώσουν

τέλος δεν πιστεύω οτι ένας μαζοχιστής αρέσκεται απαραίτητα στον εξευτελισμό ή την ταπείνωση. μπορεί να επιθυμεί μόνο τον σωματικό ή μόνο τον ψυχολογικό πόνο.

υγ: πιστεύω οτι μπορεί κάποιος να ερεθίζεται όταν προκαλεί ο ίδιος πόνο στον εαυτό του. οτι δλδ δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για έναν μαζοχιστή το ποιητικό αίτιο του πόνου να είναι κάποιος άλλος.


είχα δει μια σχετική ταινία με όλα αυτά,και αν την βρω θα την παραθέσω..πολύ καλή

 

Αναλογιστείτε τους μοναχούς, τουε φραγκισκανούς, αν δεν κάνω λάθος, που αυτομαστιγώνονται μέχρι να τρέχει αίμα. Και όλα αυτά σε πορεία μέσα από κόσμο, ενώ βρίσκονται σε πλήρη κατάνυξη.

 

Στις αυτοβίαιες συμπεριφορές (self-harm) πέραν όσων αναφέρω πιο πάνω, η ίδια η πράξη σε βοηθά να μεταφέρεις την εστίαση του εγκεφάλου από τον εσωτερικό πόνο στο εξωτερικό ερέθισμα πόνου.
Όπως ένα παιδί που κλαίει επειδή έσπασε π.χ. ένα παιγνίδι του και του δίνεις κάτι άλλο να ασχοληθεί για να ξεχαστεί.
Όταν κοβόμουν, απολάμβανα ακόμα και αισθητικά τις γραμμές που δημιουργούνταν, τις σταγόνες αίμα που εμφανίζονταν σιγά σιγά η μιά μετά την άλλη, έμπαινα σε μια νιρβάνα όπου δεν μπορούσε καμία σκέψη να με πονέσει.
Το ίδιο συνέβαινε με της κρίσεις βουλιμίας, έτρωγα μέχρι σκασμού ώστε μέχρι να χωνέψω ήμουν ανίκανη να σκεφτώ κάτι - σαν τον βόα και τη νάρκη του.
Ουσιαστικά οι αυτοβίαιες συμπεριφορές έχουν στόχο την προσωρινή νάρκωση της αίσθησης του απέραντου τρομερού πόνου που σε κάνει να μουδιάζεις.
Τέτοιες στιγμές τρομερού πόνου δεν υπάρχουν για μένα πάρα πολλές. Είναι ακραίες καταστάσεις.
Όπως όταν πέθανε η γιαγιά μου, έκοψα τα μαλλιά μου κι αυτό αυτοβίαιη πράξη.
Γενικά δεν μ αρέσω να με πονάω.
Γιατί δεν μ αρέσει να έχω τον έλεγχο ούτε στο πως ούτε στο πόσο θα πονέσω.
Αυτό είναι εικάζω, ένα άλλο σημείο διαφοροποίησης της αυτοβίαιότητας από τον μαζοχισμό.

Υ.Γ. Όταν διάβασα πως και ο ναρκισισμός κατατάσσεται στις αυτοβίαιες συμπεριφορές για πρώτη φορά αναρωτήθηκα για τις πιθανές αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές Σαδιστων και τις εκφράσεις τους.  

 

Συμφωνώ, αυτά έγραψα και εγώ πιο πάνω.

 

Τι εννοείς «επιτυχές»;