Swinging και πολιτική

Απάντηση: Swinging και πολιτική

Εσύ τι λες?

 

Δηλαδή, αν ανταλλάξω τον ερωτικό μου σύντροφο, αποτινάσσω τα δεσμά μου και το σύστημα παύει να λειτουργεί ανενόχλητα; Εδώ, αρκετοί εκ των ιταλών, της πιο συντηρητικής φάρας, όπως έχουν εξελιχθεί, ενώ επιδίδονται μετά μανίας στο άθλημα, μετά πάνε και ψηφίζουν Μπερλουσκόνι!!
Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, μάς γράφουν είτε κάνουμε swinging, είτε bdsm, είτε ανήκουμε σε φεμινιστικά, αντιρατσιστικά, ομοφυλοφιλικά κινήματα. Μεμονωμένα, η κάθε μια απ' αυτές τις ομάδες έχει κάνει μια τρύπα στο νερό, αφού περιχαρακώνονται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και το μόνο που ουσιαστικά ζητάνε, είναι να νομιμοποιηθούν τα αιτήματά τους εντασσόμενα στο ισχύον καθεστώς. Το σύστημά τους έχει πάθει λάστιχο, όπως διαπιστώνουμε καθημερινά, οι εναλλακτικές λύσεις όμως, πού είναι; Σε ποιο λαγούμι είναι θαμμένες, ν' αρχίσουμε να σκάβουμε...;

 

Απάντηση: Swinging και πολιτική

Το swinging δεν είναι παρά ένας ακόμα αντικατοπτρισμός της πλήξης του ατόμου μέσα σε μια κοινωνία θεάματος. Πολιτικά είναι τόσο ανατρεπτικό όσο και το bungee jumping. Ίσως και λιγότερο

 

Απάντηση: Swinging και πολιτική

Καλό ακούγεται ρε παιδιά αρκει να είναι αναμμένα τα φώτα αφενός ( 7 έφαγα καμμία δεν έδωσα ) και αφετέρου ....<όποιος ξανασκουπιστεί στις κουρτίνες θα του πάρει ο διάολος τον πατερα!>.

 

Καταναλωτικό ή πολιτικό ;



Αχ, το 'χε πει κάποτε κι ο Mavrobasilis, πως το σημαντικό δεν είναι τι κάνουμε, αλλά πώς. Θα προσθέσω, και γιατί -- τα κίνητρα.



Από τη μια οι Αμερικάνοι, αλλά και τα ελληνικά sites, το χουν ρίξει στο swinging. Παρεμπιπτόντως, το θέμα είχε τεθεί και από παλιότερα, από τη δεκαετία του '60. Ενδεικτικό το βιβλίο και η ταινία, Bob & Carol & Ted & Alice, του 1969:

 

"Consider the possibilities", λοιπόν...



Αν δεν θέλουμε να αλλάξει κάτι, αρκεί να το κάνουμε καταναλωτικά. Εκεί που ξενογαμούσαμε χώρια, ξενογαμάμε μαζί. Μάλιστα, για να βρούμε ευκολότερα, προσφέρουμε και τη γυναίκα ή τον άντρα μας ως δόλωμα. Μια χαρά ακούγεται, και στα πλαίσια της ισότητας, μία σου και μία μου, σχέσεις εμπορικής ανταλλαγής. Δεν έχουμε και τις ζήλιες, τις γκρίνιες, τις ανασφάλειες, πολύ-πολύ. Τον τρώμε, τον δίνουμε, βάζουμε και τις κυρίες να παίξουν παρέα, "Κοίτα τις πουτάνες, τι λυσσάρες", η καύλα ρέει καλύτερα, κι αν το σχήμα περιλαμβάνει ακόμα περισσότερους, δεν έχουμε και ευθύνες, μιας και αυτές διαχέονται στο σύνολο, παντού και πουθενά. Τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά στη βάση της σχέσης. Απλώς γίνεται μια στάλα λιγότερο υποκριτική, αν και δεν νομίζω πως τα αληθινά συναισθήματα ή κίνητρα γίνονται παραδεκτά.



Αν είμαστε κτητικοί, εννοείται, δεν παίζει τίποτα απ' αυτά.


Μετά, υπάρχει και το polyamory. Θυμάμαι κάποτε είχε συζητηθεί εδώ. Η βάση που είχε τεθεί, αν ενθυμούμαι καλώς, ήταν σε μορφή όχι καταναλωτικής ανταλλαγής συντρόφων και μετά "Χαρήκαμε πολύ για τη γνωριμία, θα τα πούμε στο επόμενο πάρτυ", αλλά σε μορφή σχέσης. Εκεί, το σχήμα των δύο, δεν εξαφανίζεται μεν, αλλά όπως το καταλαβαίνω, παίρνει άλλη μορφή. Εκεί τίθεται θέμα ΣΧΕΣΗΣ και άρα, αλλαγή της μορφής εκ θεμελίων. Αυτό, ναι, μπορεί να είναι πολιτικό. Ποιος όμως έχει όντως την υπομονή να ασχοληθεί με την ουσιαστική επικοινωνία ή και τον πραγματικό πιθανό μετασχηματισμό της μορφής των σχέσεων ή ακόμα και της οικογένειας; Το θέμα είναι εξαιρετικά ζόρικο και είναι βαθιά πολιτικό, μιας και αφορά βαθύτατα ριζωμένες αντιλήψεις και θεσμούς. Όχι, δεν αναφέρομαι στην "μηδενιστική"-απαξιωτική διάλυση, η οποία λίγο-πολύ ήδη συντελείται.

Το πώς μπορούν να λειτουργούν αλλιώς τα πράγματα σ' αυτή την περίπτωση, το ποιες είναι οι δυνατές μορφές που μπορεί να πάρει κάτι τέτοιο, πιστεύω πως είναι πραγματικά ανεξερεύνητο ακόμα. Και ασφαλώς δεν είναι εύκολο και ανεύθυνο -- όπως το swinging με τη μορφή που υπάρχει σήμερα.



​

 

Ενδιαφέρον το κείμενό σου, female.

Έχω μια ένσταση όμως. Η κτητικότητα δεν είναι μια on/off κατάσταση. Ούτε κάτι που σε κάποιους "τυχαίνει" και σε άλλους όχι. Μπορεί κανείς να "δουλεύει" σε μια κατεύθυνση ανατροπής της.

(μιλάω για την κτητικότητα που νοιώθει το ίδιο το Σαγκουρτελέ για τους άλλους  ).

 

atasai, μήπως θα μπορούσες να εξηγήσεις τι εννοείς με το να "δουλεύει" κανείς σε μια κατεύθυνση ανατροπής της κτητικότητας; Πιστεύεις, πως με την πάροδο του χρόνου, και με μία εσωτερική διαδικασία, θα καταφέρει ο κτητικός να αποβάλλει την κτητικότητα του; Εμένα προσωπικά αυτό μου φαίνεται από εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο. Εκτός, φυσικά, κι αν αναφέρεσαι στο να μην εξωτερικεύει την κτητικότητά του, κάτι που είναι μεν εύκολο να επιτευχθεί, ωστόσο δεν ξέρω κατά πόσο θα οφελήσει το άτομο.

 

Απάντηση: Re: Swinging και πολιτική

Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό? Ποιο θα ήταν το σχήμα? Έχει ενδιαφέρον και έχω άγνοια...

 

Μπορούν να δημιουργηθούν πολλά σχήματα.. ανάλογα και με την αγάπη που τρέφουμε για τη γεωμετρία  

Ένα σχήμα που έχω στο μυαλό μου είναι ένα ζευγάρι που χρησιμοποιεί τρίτους για τη δική του απόλαυση, λειτουργώντας σαν μία μονάδα και βάζοντας τον τρίτο στο ρόλο του ανθρώπινου δονητή.

 

Ναι, μιλάω για εσωτερικές διαδικασίες plus συζήτηση plus πειραματισμούς στην πράξη. Χωρίς το δεύτερο μιλάμε μάλλον για new age προσεγγίσεις του θέματος, με τις οποίες δεν έχω καταπιαστεί. Κι εμένα μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο - εξάλλου αυτό το "με την πάροδο του χρόνου" στα 24 μου θα ήταν δύσκολο να έχει πραγματωθεί.

Δεν ξέρω πώς μπορεί να το δουλέψει ο καθένας. Έχω καθαρά υποκειμενική άποψη.

Μια καλή αρχή σε αυτή την "εσωτερική διαδικασία" είναι η αποδόμηση του αισθήματος της κτητικότητας. Τι ακριβώς νοιώθεις; Τι φοβάσαι;
Κτητικότητα = ζήλεια; Φόβος στην ιδέα της σύγκρισης; Της εγκατάλλειψης; Του αποχρωματισμού της μοναδικότητάς σου στα μάτια του άλλου; Τη μείωση της αναγκαιότητας της σχέσης σας στη ζωή του άλλου;

Σε πολλές περιπτώσεις οι φόβοι αυτοί είναι πραγματικοί. Υπάρχει, δηλαδή, πράγματι ο κίνδυνος ο σύντροφός σου να μπει στις παραπάνω διαδικασίες. Γι' αυτό και δεν αρκεί η "εσωτερική διαδικασία", αλλά χρειάζεται σιγουριά για τον τρόπο σκέψης του άλλου.

Θα άλλαζα το "Αν είμαστε κτητικοί, εννοείται, δεν παίζει τίποτα απ' αυτά" με το "Αν δεν είμαστε ικανοί να μην συγκρίνουμε τους συντρόφους μας, δεν παίζει τίποτα απ' αυτά".

 

Μια παιδική ασθένεια της αριστεράς ήταν πάντα η απόπειρα οικειοποίησης πάσας παρέκκλισης. Διαμαρτύρεται ο τσέλιγκας για την τιμή που του δίνει η γαλακτοβιομηχανία; Δικός μας είναι! Γαμιούνται όχι μόνο αναμεταξύντωνε αλλά και χιαστί; Κι αυτοί δικοί μας είναι! Με αυτή τη λογική, η Ελλάς (!), ως χώρα χριστιανών ορθοδόξων καθολικώς διαμαρτυρομένων, είναι το λίκνο των κινημάτων, το φωτεινό μονοπάτι για την παγκόσμια επανάσταση!

Το ξαναλέω: καμιά περιπτωσιολογική πρακτική δεν μπορεί να αρθεί σε πολιτική στάση, κι αυτό πολύ απλά επειδή στερείται ιδεολογικής στήριξης. Είμαι βέβαιη ότι οι swingers διασπείρονται σε όλες τις αποχρώσεις του πολιτικού φάσματος, και σχεδόν βέβαιη ότι το βασικό μέλημα των περισσότερων δεν είναι η ανατροπή των σεξουαλικών ηθών ως μία έστω άκρη του νήματος προς την αυτονομία, αλλά του πουλιού τους ο χαβάς. Δεν το λέω φυσικά για κακό, βλέπω άλλωστε το είδος με συμπάθεια.

Ασφαλώς, τίποτα δε μας πείθει και για την αποτελεσματικότητα της αντίθετης φοράς. Πλείστοι «προοδευτικοί» στο γράμμα, είναι καρα-αντιδραστικοί στο πνεύμα.

Ίσως τελικά δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο οι αφετηρίες, αλλά ο τρόπος που κρατάς και κυρίως που διαχειρίζεις στον άλλον τη σκυτάλη. Κι όπως λέει μια αρχαία παροιμία, το τούβλο θα μας έρθει από εκεί που δεν το περιμένουμε.

ΥΓ. Νιώθω την ανάγκη να χώσω και μερικά μπινελίκια στον εθνικό μας σεξολόγο κύριο Ασκητή, που ανέλαβε αυτόκλητα να συγγράψει τη Λευκή Βίβλο των κανονιστικών ρυθμίσεων της σύγχρονης σεξουαλικότητας, αλλά δε θα παρασυρθώ από τις παρορμήσεις μου. Είναι καλύτερα να αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο του φαιδρού.

 

Απάντηση: Swinging και πολιτική

Η παρτούζα είναι αντικαπιταλιστική όταν μπαίνεις χωρίς εισιτήριο.