Τι σας φοβιζει περισσοτερο?

Ο μη ξαφνικός και επώδυνος θάνατος.

 

Re: Απάντηση: Re: Τι σας φοβιζει περισσοτερο?

Μ' έβαλες σε σκέψεις πρωί πρωί Mindmaster. Καλημέρα επί της ευκαιρίας. Και ναι έχεις δίκαιο είναι θλιβερό. Γιατί αναπολώντας το παρελθών πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε και ένα άτομο που να άξιζε πραγματικά όχι. Εκτός ίσως από κάποιον που δυστυχώς δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ανακαλύψω. Αυτή κι αν είναι μια τραγική, θλιβερή ιστορία. Και το nickname μου απ' αυτή την ιστορία γεννήθηκε. Δε λέω φυσικά πως δεν υπήρχαν φιλίες στη ζωή μου μη με παρεξηγάς. Υπήρχαν πάμπολλες... ρηχές, επιφανειακές και πρόσκαιρες. Αλλά δε μου αρέσει να κολυμπάω στα ρηχά. Ιδού και το πρόβλημα.

 

με φοβίζει το ότι θα πρέπει να δω την οικογένειά μου να γερνάει κ στο τέλος να με αφήνει για να πάει στο επέκεινα

με φοβίζει η μοναξιά

το να θελήσω κάποια μέρα να κάνω παιδιά, και ο Θεός να μην μου δώσει

 

Απάντηση: Τι σας φοβιζει περισσοτερο?

H ανεργεία , οι αρρώστιες και τα γηρατια....

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Τι σας φοβιζει περισσοτερο?

Καλησπέρα...

Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι -συμφώνως τη ηλικία που δηλώνεις- πολύ νωρίς ξεκίνησες να "αναπολείς το παρελθόν"... Άνθρωποι υπάρχουν διάφοροι εκεί έξω, δεν θεωρώ ότι στα 24 σου, μπορεί να έχεις κρίνει ορθά τους πάντες, να έχεις απορρίψει τη φιλία σαν έννοια (εννοώ τη μη ρηχή επιφανειακή και πρόσκαιρη) και να αφορίζεις πλέον, ότι ένα εκ των πλέον επίφοβων πραγμάτων σε τούτο το ντουνιά είναι οι φίλοι (γενικώς), που άλλη δουλειά δεν κάνουν, από το να εποφθαλμιούν και να επιβουλεύονται αλλήλους...

Δεν λέω φυσικά, ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Εγώ τους έχω βρει, και ασφαλώς δεν είμαι ο μόνος τυχερός. Εάν εσύ έως τώρα δεν έχεις βρει κανέναν, είσαι βεβαίως ατυχής, αλλά δεν με ανησυχεί και τόσο αυτό, έχεις μιά ολόκληρη ζωή μπροστά σου, μόλις πριν λίγο ξεκίνησες...
Αυτό που με ανησυχεί, είναι το ότι εάν έχεις ήδη καταλήξει και πεισθεί ότι δεν υπάρχει κανένας που ν' αξίζει, έστω και αν βρεθούν πολλοί, και έρχονται και σου χτυπούν κάθε πρωί την πόρτα, δεν θα τους βλέπεις και δεν θα τους ακούς, διότι θα τους θεωρείς πρόσωπα φανταστικά, και σίγουρα, δεν θα τους ανοίγεις... Κι έπειτα από 30-40 χρόνια, θα λες πάλι τα ίδια, μόνο που τότε θα είναι ακόμη θλιβερότερα...

Κατά την ταπεινή μου άποψη λοιπόν, έχε τα μάτια σου ανοιχτά, δείξε λίγη παραπάνω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, και πάρε ρίσκα. Πιθανώς να συναντήσεις κι άλλους άχρηστους, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα συναντήσεις και σωστούς. Υπάρχουν κίνδυνοι, αλλά και μεγάλες απολαβές. Δυστυχώς, πάνε πακέτο. Γιά να έχεις πιθανότητα να κερδίσεις, πρέπει να κινδυνέψεις να ματώσεις...

Πάντως, τον άνθρωπο που στη ζωή του ολόκληρη (δεν μιλώ λοιπόν προσωπικά γιά σένα) δεν κατάφερε να απολαύσει μιά σωστή φιλία (είτε από ατυχία, είτε από επιλογή), δεν θα πάψω ποτέ προσωπικά, να τον θεωρώ δυστυχή... Όπως -γιά να πούμε και κάτι άλλο, απόλυτα πιστεύω σχετικό- θεωρώ δυστυχή και όποιον αρνείται να ερωτευθεί, από το φόβο μην τυχόν και πληγωθεί...



.

 

δεν πρεπει να μας φοβιζει ο θανατος αλλα μια μιζερη ζωη.

 

isnogood δε μπορεί βαλτός θα είσαι. Χτύπησες διάνα σε αυτό που φοβόμουν μια ζωή και ακόμη εξακολουθώ. Τον τριπλό συνδυασμό ύψους, ταχύτητας και κλειστού χώρου. Και ενώ μεμονωμένα με αυτά μια χαρά τα καταφέρνω (καλά με το ύψος έχω θέμα ασφαλώς) ο εκρηκτικός συνδυασμός τους που συνοψίζεται στην λέξη αεροπλάνο, είναι κάτι το απλησίαστο για μένα. Δεν μπορώ αυτή την αίσθηση του να μην μπορείς να αντιδράσεις επ"ουδενί ρε γμτ! Δεν μπορώ την πλοήγηση στον αέρα μην ξέροντας τι σε περιμένει. Αυτή την ταχύτητα που σχεδόν πάντοτε δεν σου προσφέρει περιθώρια αντίδρασης. Η θάλασσα σε κουνάει, σε αργοπορεί αλλά σου δίνει το περιθώριο αντίδρασης και στα πλοία έχεις το ελεύθερο των κινήσεων.

Όταν ήμουν λύκειο θυμάμαι είχα δει όνειρο (μία φορά ευτυχώς   ) πως είχα χάσει τον έλεγχο αυτοκινήτου που οδηγούσα νύχτα και προσπαθούσα μέσα στα χωράφια να το ελέγξω. Δυστηχώς δεν έμαθα την τελική κατάληξη της αγωνιώδους αυτής "στιγμής" μιας και ξύπνησα πολύ απότομα, κάτι τέτοιο δε μου έχει ξανασυμβεί δηλαδή (τόσο αναίσθητος είμαι στον ύπνο!) Και ενώ το θυμάμαι από τότε εντούτοις ποτέ δε σκέφτομαι κάτι το αρνητικό οδηγώντας.

 

Μπρεχτ;


Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες.
Δημόκριτος

 

καλε μου Ravenheart, σε γενικες γραμμες θα συμφωνησω με τον MindMaster.
Και θα σου πω κι εγω πως ειναι νωρις να προεξοφλεις πραγματα και καταστασεις.
Μη φοβασαι να ανοιχτεις και θα ανταμοιφθεις 

 

Δεν διαφωνώ καλή μου Ζουζου με όσα λετε και εσύ και ο Mindmaster. Κατακρίβειαν θα έλεγα ότι στο post του ο Mindmaster αναφέρει όλα όσα συλλογίζομαι για καιρό τώρα. Απλά τουλάχιστον στη παρούσα φάση της ζωής μου βρίσκομαι σ' αυτό το στάδιο και δυστυχώς η ευτυχώς για να φτάσεις στο τέρμα πρέπει πρώτα να κάνεις το ταξίδι, με όλες του τις στάσεις, καλές οι κακές. Δεν έχω λοιπών αφορίσει τη φιλία και σίγουρα δεν έχω κρίνει κανέναν, ειδικά δε αυτούς που δεν γνωρίζω ακόμα. Είμαι όμως κουρασμένη τώρα για να παλέψω για φιλίες είτε αληθινές είτε ψεύτικες. Μια ζωή φοβόμουνα την μοναξιά, έτρεμα την στιγμή που δεν θα ήμουν καλυμμένη συναισθηματικά κι έτσι πριν ακόμα καλά καλά μια σχέση τελειώσει (είτε φιλική είτε αισθηματική) εγώ έψαχνα αλλού αυτή την κάλυψη. Τέτοιες κινήσεις απελπισίας οδηγούν πολλές φορές σε λάθος μονοπάτια. Τώρα βρίσκω τον εαυτό μου να αποζητά αυτή την απομόνωση, την μοναξιά αν θέλετε, που μπορεί, αν την αφήσεις, να γίνει καθαρτήρια δύναμη και να ανανεώσει το πάθος για τη ζωή. Αν δεν πέσεις χαμηλά δεν μπορείς να ανέβεις ψηλά. Όλα τα πράγματα στη ζωή ορίζονται από το αντίθετο τους, και πρέπει να γνωρίζεις το ένα για να φτάσεις στο άλλο.

 

Απάντηση: Τι σας φοβιζει περισσοτερο?

Οι άνθρωποι καλών προθέσεων , με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο.

 

Η δέσμευση (κάποιες φορές).