Eικόνα ή φαντασίωση.....

Bρέχει, είμαι έξω με άσπρα ρούχα και με τις γόβες μου στη μέση του πουθενά να βρέχεται το κορμί μου, η μυρωδιά μου να πλημμυρίζει όλο το μέρος… και εγώ να συνεχίζω να μένω εκεί απολαμβάνοντας τη δροσιά και τη μυρωδιά της βροχής και ένας ένας πόρος του δέρματος μου να πετάγεται σα να ζητάει κάτι…. Ακουμπώντας σε μία κολόνα και το κεφάλι μου κολλημένο σε κείνη, να ανοίγω το στόμα μου και να παίρνω ότι εκείνη μου προσφέρει να νιώθω ένα χάδι ανάμεσα στα πόδια μου και ένα χάδι μέσα στο στόμα μου να μου το ανοίγει όλο και πιο πολύ, ώστε να πιω όλο και περισσότερο το νερό της. Χωρίς να σκέφτομαι τίποτα απολύτως παρά μόνο εκείνους…. για εκείνη και για εκείνον είμαι εκεί και λαχταρώ το κάθε άγγιγμα το κάθε συναίσθημα που θα μου δώσουν. Και ενώ συνεχίζει να βρέχει και το απολαμβάνω γίνομαι ένα με την κολόνα αλλά πλέον είμαι κολλημένη πάνω της από την άλλη πλευρά, βλέπω εκείνη και όχι εκείνον τα χέρια μου όσο μπορούν την αγκαλιάζουν, αλλά δεν είναι αρκετό δεν έχω μακριά χέρια, αλλά νιώθω στη ραχοκοκαλιά μου κάτι.. δεν μπορώ να γυρίσω και να δω. Είναι ένα κατακόκκινο shibari. Είναι το αγαπημένο μου υλικό. Απαλό και επιβλητικό όπου θέλει. Έχει βραχεί και αυτό όπως και εγώ. Γίνομαι ένα με αυτό και μου αγκαλιάζει τα χέρια και με κάνει να ενωθώ με την κολόνα. Το πρόσωπο μου σχεδόν τη φιλάει... είναι παγωμένη και στο ζεστό μου μάγουλο νιώθω το δροσερό της χάδι… βάλσαμο!!! Και μένω εκεί, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Εκείνος μου λέει να τη γλείψω, δε το κάνω μου φαίνεται στα δικά μου μάτια ανούσιο, αλλά το κάνω δε θέλω να τον απογοητεύσω. Μετά το πέρασμα της ώρα συνηθίζω και αρχίζει να μου αρέσει και μένα. Μου ανοίγει τα πόδια, αρχίζω και κουράζομαι δεν το λέω όμως. Η βροχή με έχει κάνει να τρικλίζω, το πετσί μου έχει ανατριχιάσει ολόκληρο μου αρέσει αυτή η αίσθηση απίστευτα όμως. Νιώθω το χέρι του να ακουμπάει το σβέρκο μου, είναι από τα σημεία που μπορεί να με κάνει να παραλύσω, μου τον σφίγγει, νιώθω την ύπαρξή του έντονη και εκεί να δίνει το παρών. Μου χαϊδεύει το αυτί και αισθάνομαι την ανάσα του να έρχεται προς το μέρος του, ανταποκρίνομαι με ένα κούνημα του κεφαλιού ήρεμο, μου τραβάει τα μαλλιά και το κεφάλι μου έρχεται προς τα πίσω. Ξέρει ότι μου αρέσει πάρα πολύ αυτό και επαναλαμβάνεται αυτή η σκηνή. Τα πόδια μου τρέμουν όλο και περισσότερο. Η βροχή δυναμώνει αρκετά και αρχίζω και κρυώνω. Μου σκίζει το ρούχο και με σκεπάζει με μία πετσέτα και μου χαϊδεύει το κεφάλι. Μου λύνει τα χέρια, όπου από την ώρα έχουν πιαστεί, τα σημάδια από το σχοινί φαίνονται. Δεν με αφήνει να τα πιάσω, να τα χαϊδέψω ενστικτωδώς. Με πάει μέσα στο σπίτι. Λιτό και απέριττο, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα κυριαρχεί το μαύρο και το κόκκινο. Έχει εσωτερικές σκάλες ντυμένες με ξύλο και όχι μάρμαρο, ότι καλύτερο υλικό ζωντανό που ρουφάει ότι μπορεί να ρουφίξει, αφού έχει πόρους όπως κάθε ον. Ανεβαίνει τις σκάλες με βήματα αργά και δυνατά και εγώ από πίσω του να τον ακολουθώ αγκαλιασμένη με την πετσέτα. Μένει στα μέσα της σκάλες και γυρνάει και με κοιτάει. Το βλέμμα του απίστευτο. Με κάνει να παγώνω ολόκληρη. Στέκομαι και τον κοιτάω με τον δείκτη του χεριού του μου δείχνει τα σκαλιά. Δεν του αρέσει να λέει πολλά… δεν του αρέσει να ακούει πολλά. Γονατίζω στα σκαλιά είναι δύο σκαλιά πιο πάνω από μένα. Η πετσέτα πέφτει από το κορμί μου και στέκεται δίπλα μου. Και μένω μόνο με τις γόβες. Τον κοιτάω και φαίνεται γίγαντας σε σχέση με μένα. Κατεβαίνει ένα σκαλί και τα πόδια του είναι πολύ κοντά μου. Τα παπούτσια του μαύρα ματ με κορδόνια. Ρίχνει μια ματιά στα παπούτσια του δεν τον κοιτάω καν. Ακούω τη φωνή του να λέει πρέπει να είναι γιαλυσμένα δεν δικαιολογείται να είναι χωρίς λάμψη. Εγώ σκυμμένη αρχίζω να του γυαλίζω τα παπούτσια. ΟΧΙ έτσι μου λέει με τόνο…. Βγάζω τα χέρια μου από τα παπούτσια του και συνεχίζω το γυάλισμα με τη γλώσσα . ΟΧΙ έτσι μου ξαναλέει και ο τόνος της φωνής του είναι πιο έντονος. Φοβάμαι… πιο καλά. Δεν γυαλίζουν έτσι…. Η γλώσσα μου κολλάει για τα καλά στα παπούτσια του. Από τη μία στεγνώνει το στόμα μου και από την άλλη τρέχουν τα σάλια μου. Το βλέπει, μου τραβάει τα μαλλιά… μου λέει κάντο καλύτερα με απογοητεύεις. Και αρχίζω να λατρεύω τα πόδια του λες και είναι ο θεός. Ο δικός μου θεός. Μου χαϊδεύει το πρόσωπο.. χωρίς να βγάλει άχνα… αρκούμε σε αυτό. ....
Αρκούμε σε ότι μου προσφέρει. Ακόμα και στο απόλυτο τίποτα.


η συνέχεια είναι στο δρόμο...

 

Πολυ ομορφη ιστοριουλα γλυκουλινι μου.
Και αισθησιακη!
Σε ευχαριστουμε που την μοιραστηκες μαζι μας.

 

part 2

Το στόμα μου μουδιάζει, δεν το νιώθω πια… διψάω… του το ζητάω.. σας παρακαλώ μπορώ να έχω ένα ποτήρι νερό? Κοιτώντας τον στα μάτια, νιώθει το πόσο θέλω να δροσίσω τον ουρανίσκο μου, αφού η γεύση μου έχει αλλάξει, έχω γεύση από δερμάτινο παπούτσι φρεσκοβαμμένο.. ΟΧΙ μου απαντάει και συνεχίζω να λατρεύω τα παπούτσια του. Η δίψα μου όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο έντονη. Το αν θα πιεις είναι δική μου υπόθεση μου λέει μετά από ώρα. Μάλιστα Κύριε απαντάω. Μου τραβάει τα μαλλιά, το κεφάλι μου σηκώνεται από μόνο του, μου τα τραβάει έντονα και ανοίγει το στόμα μου από μόνο του, σα να το είχε προγραμματισμένο με το που ανοίγω το στόμα μου νιώθω το σάλιο του να μπαίνει μέσα μου, κατάπιε μου λέει το κάνω χωρίς να το σκεφτώ… Σας ευχαριστώ Κύριε, απαντάω… Αυτή ήταν η δίψα σου με ρωτάει ή διψάς ακόμα? Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Να πω ναι ή να πω όχι. Διψάω ακόμα Κύριε. Και εκείνος μου δίνει να πιω τα δικά του υγρά ζεστά βέβαια αφού βγαίνουν από το σώμα του. Πώς είχε μαζέψει τόσο σάλιο??? Μπουχτίζω… και αρχίζω να τα βγάζω από το στόμα μου… τρέχουν στο λαιμό μου… με βλέπει. Τι κάνεις εκεί μου λέει. Φτύνεις αυτό που σου προσφέρω εγώ??? Δεν απαντάω. Με ξαναρωτά. Φτύνεις αυτό που σου προσφέρω εγώ? Μάλιστα Κύριε. Απαντάω. Με χαστουκίζει. Σκύβω το κεφάλι και νομίζω ότι θα τρυπήσει το σκαλοπάτι. Με πιάνει από τα μαλλιά και με τραβάει προς το μέρος του. Εγώ στα 4 να αναβαίνω με δυσκολία τα σκαλιά. Το χέρι του έχει γίνει ένα με το κεφάλι του. Αρχίζει να περπατάει πιο γρήγορα δυσκολεύομαι, τα πόδια μου είναι ήδη εξαντλημένα. Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο. Ακούγονται ήχοι από βιολί, το αγαπημένο μου μουσικό όργανο, με γαληνεύει και με αναστατώνει παράλληλα. Με πετάει χάμω. Σα να είμαι παλιό ρούχο. Ένα άψυχο πράμα. Ένα πράμα. Μου ρίχνει μια απαλή κλωτσιά στο πίσω μέρος. Δεν με πονάει ίσα ίσα να κάνει την κίνηση και να ντροπιαστώ. Σήκω πάνω μου λέει. Προσπαθώ. Δεν μπορώ τα πόδια μου είναι νεκρά. Με πιάνει από τις μασχάλες σαν σακί με πάει προς το κρεβάτι. Είναι από τα κρεβάτια με τον ουρανό. Τα αγαπημένα μου. Μαύρο με σατέν κόκκινα σεντόνια. Μείνε εκεί μου λέει. Και εγώ στα γόνατα περιμένω να έρθει. Σε μερικά λεπτά ξανά έρχεται προς το μέρος μου. Μου πετάει στα μούτρα κάτι παλιόρουχα. Ντύσου μου λέει. Είναι μια κιλότα από την εποχή της γιαγιάς μου. Και ένα πανωφόρι. Μου λέει αυτά σου αξίζουν. Μάλιστα Κύριε. Ντύνομαι.. και με περιμένει μέχρι να ξαπλώσει, του λύνω τα κορδόνια και του βγάζω τα παπούτσια και τις κάλτσες. Μείνε εκεί μου λέει, μέχρι να σου πω εγώ πότε θα κουνηθείς. Εκείνος ξαπλωμένος και τεντωμένος στο πανέμορφο κρεβάτι του, σα να είναι φτιαγμένο για εκείνον, έλα μου λέει χωρίς να σηκωθείς όρθια. Μα πως γίνεται…. Πως θα ανέβω εκεί πάνω. Μπουσουλάω όσο μπορώ και καταφέρνω να ανέβω πάνω. Ανεβαίνω και με σπρώχνει σα να είμαι κουρέλι, με ντροπιάζει χωρίς να μιλάει… και βρίσκομαι να είμαι στο κάτω μέρος του κρεβατιού. Δεν τον ακουμπάω καν. Θέλω να πάω στα πόδια του αλλά δεν με αφήνει με σπρώχνει συνέχεια. Κουλουριάζομαι σα το σαλιγκάρι. Και περιμένω να ακούσω έστω για λίγο τη φωνή του. Μου αρέσει η φωνή του. Αλλά δεν μου κάνει τη χάρη.. έλα πάνω ακούω να μου λέει…. και εγώ σέρνομαι στο κρεβάτι και πάω προς τα πόδια του, είναι ιδρωμένα αλλά πεντακάθαρα. Μυρίζουν το δικό τους άρωμα και το δικό του. Και εγώ εκεί να τα λατρεύω σα να είναι δικά μου. Είναι για όσο μου το επιτρέπει εκείνος. Του τα γλύφω - τα φιλάω - τα χαϊδεύω, θέλω να χαλαρώνει με το άγγιγμα μου. Θέλω να είμαι ξεχωριστή για εκείνον. Μου σπρώχνει το πόδι του μέσα στο στόμα μου όσο πιο βαθειά μπορεί.. δυσανασχετώ έχω μικρό στόμα, πώς να το βάλω τόσο μέσα. Πάρτο όλο μου λέει. πίπωσε το.. και εγώ εκεί. Τα σάλια μου να τρέχουν ασταμάτητα, χωρίς να μπορώ να πάρω ανάσα…τα μάτια μου βουρκώνουν από τη πίεση. Μη με σαλιώνεις σκύλα μου λέει. Συγγνώμη Κύριε. Και με τη γλώσσα μου παλεύω να μαζέψω τα σάλια μου. Όσο πάω να τα μαζέψω, τόσο βγαίνουν και άλλα . Μη με λερώνεις σκύλα και με χαστουκίζει. Κάνω ότι μπορώ ώστε να στεγνώσω τα πόδια του. Μάταια όμως. Τα σάλια μου τρέχουν ασταμάτητα. Ούτε επίτηδες να το έκανα. Με πιάνει από τα μαλλιά μου. Κοίτα με μου λέει… το χειρότερό μου. Όταν ακούω αυτή τη φράση κοκαλώνω. Θέλω να το βάζω στα πόδια...

 

Καλεεεεεε, βαλτη εισαι πρωινιατικα????????????????
Που στα κομματια ειναι ο δονητης μου?????????????????
Α, εδω, καθομουν πανω του!  

 

part 3

Τον κοιτάω με δυσκολία. Μου χαϊδεύει το πρόσωπο ηρεμώ… έλα πάνω μου λέει αλλά στα 4 . Και εγώ μπουσουλάω προς το μέρος του. Με ξαπλώνει. Μείνε εκεί μου λέει. μένω. Περιμένοντας τον. Σηκώνεται και φεύγει. Και εγώ εκεί μόνη. Μετά από λίγο έρχεται παρέα με το αγαπημένο μου shibari. Ξεκινάει και μου δένει τα χέρια και έπειτα φέρνει ένα ξύλο το βάζει πίσω από τα γόνατα μου και μου το δένει με τα πόδια. Τα χέρια μου τεντωμένα και τα πόδια μου λυγισμένα. Δεν μπορώ να κουνηθώ καθόλου. Είμαι έρμαιο στα χέρια του και περισσότερο στα θέλω του. Μου φοράει μια βενετσιάνικη μάσκα χωρίς μάτια. Μένουν ακάλυπτα η μύτη και το στόμα μου. Αρχίζει να χαϊδεύει και να τσιμπάει όλα τα σημεία του κορμιού μου από τη μία να χαλαρώνω και από την άλλη να δυσανασχετώ…. Η ανάσα μου βαραίνει… την ακούει την νιώθει. Μου κλίνει το στόμα με το χέρι του. Πόσο μου αρέσει αυτό όταν το κάνει… Συνεχίζει να με τσιμπάει, χωρίς πια να νιώθω τα χάδια του. Το σώμα μου αρχίζει και ζεσταίνεται. Μπήγει τα νύχια του στο κορμί μου, μου γδέρνει τη κοιλιά και τα πόδια. Το χειρότερο μου σημείο…αυτό ανάμεσα στα μπούτια μου, δεν ξέρω είναι πολύ απαλό το δέρμα μου εκεί, με αποτέλεσμα να είναι πιο ευαίσθητο. Επιμένει στα πόδια μου. Με πονάει. Το δείχνω. Φωνάζω… δεν του άρεσε η αντίδρασή μου και με φιμώνει…. Πλέον μόνο από τη μύτη ανασαίνω… προσπαθώ να ανασαίνω όσο πιο ήρεμα γίνεται, δύσκολα όμως… ο πόνος, η πίεση υπερισχύουν και κερδίζουν… και εκείνος συνεχίζει να ταλαιπωρεί τα μπούτια μου, δεν αντέχω άλλο… μου τα χαστουκίζει δυνατά, έχουν πάρει φωτιά, κουνιέμαι όσο μπορώ αλλά μάταια.. από το τράνταγμα το shibari όσο και απαλό να είναι αρχίζει πλέον και μου καίει τους καρπούς μου. Οι φλέβες μου έχουν πεταχτεί τις νιώθω όλες να έχουν τουμπανιάσει. Αισθάνομαι κάτι να κάνει βόλτες στο κορμί μου. Από το λαιμό μέχρι και το αιδοίο μου. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι. Αφού δεν μπορώ να το δω. Είναι παγωμένο. Μου βγάζει το gag από το στόμα. Ανασαίνω. Τα σάλια μου έχουν κάνει πάλη την παρουσία τους αισθητή.. δεν με σκουπίζει, ντρέπομαι, δεν μπορώ ούτε εγώ να σκουπιστώ όμως.. μου φέρνει στα χείλια κάτι και το πάει γύρω γύρω στο στόμα μου, σα να μου κάνει το περίγραμμα του. Μου χώνει στο στόμα το δάχτυλο του. Το πιπώνω σα να είναι το πέος του. Με μπουκώνει με όλα του τα δάχτυλα. Το στόμα μου ανοίγει όλο και πιο πολύ. Με παρατάει… μου λύνει τα χέρια. Και μου λέει να γυρίσω. Τα πόδια μου παραμένουν δεμένα με το ξύλο. Γυρίζω στα 4. αρχίζει και μου μπήγει τα νύχια του στην πλάτη και στα πλευρά. Αυτό που με άγγιζε τόση ώρα μπροστά, με αγγίζει και από πίσω. Κάνει βόλτες από το λαιμό μέχρι το πίσω μέρος… μέχρι που μου το βάζει στο στόμα. Είναι ένας δονητής, ο οποίος έχει γίνε ένα με το στόμα μου… εκείνος απομακρύνεται.. νιώθω ότι η παρουσία του εξαφανίζεται σιγά σιγά.. αισθάνομαι ένα χτύπημα στα μάγουλα του πίσω μέρους. Τραντάζομαι. Το ένα χτύπημα, γίνονται δύο, τα δύο * τρία και όλο να αυξάνονται και σε ένταση αλλά και σε αριθμό. Ούτε να φωνάξω δεν μπορώ, εξάλλου δεν θα ακουστώ είμαι μπουκωμένη όσο δεν πάει άλλο. Μου αλλάζει πλευρά στο κρεβάτι και εκείνος έρχεται ακριβώς μπροστά μου. Μου βγάζει το δονητή από το στόμα, και μου λέει να του ξεκουμπώσω το παντελόνι μόνο με το στόμα. Χωρίς να χρησιμοποιήσω τα χέρια. Εγώ ασυναίσθητα βάζω τα χέρια μου, μου ρίχνει μια ξυλιά απότομη με αποτέλεσμα τα μαζεύω πάρα πολύ γρήγορα. Παρόλη τη δυσκολία τον ξεκουμπώνω. Πάρτον στο στόμα σου σκύλα μου φωνάζει. Τον παίρνω και τον χώνει όσο πιο βαθειά γίνεται. Έχω μικρό στόμα και δεν μπορώ να τον πάρω όλο στο στόμα μου. Μου σπρώχνει το κεφάλι, πνίγομαι δακρύζω – βήχω… αλλά δεν τον νοιάζει. Κάτι κρατάει στα χέρια του γιατί με αυτό μου χτυπάει τα κωλομέρια και την πλάτη. Και εγώ συνεχίζω να τον πιπώνω και εκείνος να με φτύνει και να μου υποδεικνύει πως πρέπει να τον έχω στο στόμα μου. Τα σάλια μου τα σάλια του έχουν γίνει ένα. Ενώνομαι κατά κάποιο τρόπο μαζί του και χαίρομαι. Με παρατάει… σηκώνεται μου βγάζει τη μάσκα, πάει και κάθεται στην πολυθρόνα του με βάζει να κάθομαι με τα χέρια κάτω στο πάτωμα και ο κώλος να είναι πάνω του…

...

part 4

μου κατεβάζει το εσώρουχο όχι όλο όμως.. ίσα ίσα να φαίνεται το πίσω μέρος. Έτσι όπως καθόμαστε τα μούτρα μου είναι στα πόδια του. Τα λατρεύω για μια ακόμη φορά. Τα χτυπήματα στο πίσω μέρος είναι πολύ έντονα, με χτυπάει με κάτι ξύλινο, κάνει απίστευτο θόρυβο.. ο ήχος του βιολιού όμως τα διαπερνάει όλα. Μου σκίζει το εσώρουχο.. θέλει να έχει πλήρη εικόνα του πίσω μέρους μέρους μου. Φοβάμαι!!! Δεν βγάζω άχνα όμως. Με πετάει με τρόπο στο πάτωμα κουλουριάζομαι. Σηκώνεται…. Με σπρώχνει με τα πόδια του, μου λέει να είμαι στα 4. κάθομαι. Αρχίζει να προχωράει στο δωμάτιο και εγώ να τον ακολουθώ… πηγαινοέρχεται και εγώ από πίσω του σα το σκυλί… έχω ιδρώσει… ο ιδρώτας τρέχει από παντού. Προχωράει προς το μπάνιο. Εγώ από πίσω του σα καλό σκυλάκι… θες πλύσιμο μου λέει. Μάλιστα Κύριε. Πιάνει το κεφάλι μου και με πηγαίνει προς τη λεκάνη… τρέμω ολόκληρη… δεν θέλω με τίποτα, αντιστέκομαι…τρώω μια ξυλιά και μαζεύομαι και πηγαίνω εκεί που επιθυμεί. Βάζω το κεφάλι μου στη λεκάνη και πατάει το καζανάκι και μουσκεύομαι… αλλά δεν αρκεί μία φορά και επαναλαμβάνεται.. με αφήνει. Ανοίγει το νερό στη μπανιέρα την γεμίζει…. Με βάζει μέσα.. πλένομαι μέσα σε 10 λεπτά, τόσος ήταν ο χρόνος μου. Βγαίνουμε από το μπάνιο… πηγαίνουμε προς το δωμάτιο. Δε με θέλει στα 4 όμως. Δεν θέλει να λερωθούν τα σεντόνια του, ξαπλώνει. Με φωνάζει. Ξαπλώνω αν και δίπλα του είμαι πιο κάτω από κείνο. Με χαϊδεύει και μου δείχνει που πρέπει να κοιμηθώ… όχι στο κρεβάτι του, όχι δίπλα από το κρεβάτι του, όχι κάτω από κρεβάτι του αλλά έξω από την πόρτα του δωματίου του, όπως κοιμούνται τα σκυλιά έξω από το δωμάτιο του αφεντικού τους και πάντα με κλειστή την πόρτα.
Και εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη πάω.. ξαπλώνω αν και δύσκολα, αφού το πάτωμα είναι σκληρό και αποκοιμάμαι…
Το πρωί ακούγοντας τα βήματα του ανοίγω τα μάτια μου χωρίς να μπορώ όμως να σηκωθώ από την κούραση, ανοίγει η πόρτα βγαίνει έξω και με σηκώνει στα χέρια του με αγκαλιάζει και μου λέει ώρα για το πρωινό μας. Κατεβαίνουμε στην κουζίνα. Φτιάχνει πρωινό για κείνον και για μένα και το πάει προς το σαλόνι. Πίνει ζεστό καφέ και μυρωδάτο παρέα με ζεστά μπισκότα και εγώ στο πιατάκι μου με δύο μπισκοτάκια από τα δικά του!!


καλή σας μέρα...

 

πάρα πολύ ωραίο!! 

 

Απίθανο.

 

Απάντηση: Eικόνα ή φαντασίωση.....

καλο..

 

Όμορφες εικόνες έχει η ιστορία σου!

Εγώ να ρωτήσω τώρα κάτι αδιάκριτο, και αν θέλεις απαντάς. Αφού έχεις τέτοιες φαντασιώσεις, γιατί είσαι on the vanilla side ακόμα;

Άν μου πεις πως μερικές φαντασιώσεις είναι καλύτερα να μένουν φαντασιώσεις, 8α το καταλάβω.

 

Κατά τη δική μου άποψη το status του καθενός δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη... (αντε κάναμε μια σχέση για λίγο και τώρα κερδίσαμε το ταμπελάκι και το τρόπαιο) οι φαντασιώσεις είναι φαντασιώσεις..για να γίνουν πραγματικότητα θέλουν και αυτές το χρόνο τους...και το κατάλληλο άτομο.. αν και αρέσκομαι να φαντασιώνομαι αυτόν που είναι μαζί μου παρά ένα εικονικό πρόσωπο, όπως είναι αυτή εδώ!!!
Τώρα το κατά πόσο vanilla είμαι το ξέρω εγώ και ακόμα καλύτερα αυτοί που είχαν την τύχη ναναι στο κρεβάτι μαζί μου.. έστω στον καναπέ ή στο πάτωμα ή όπου αλλού μπορεί να ήταν...


Eυχαριστώ.

 

Ναι φυσικά και οι φαντασιώσεις θέλουν τον κατάλληλο χρόνο και ακόμα περισσότερο το κατάλληλο άτομο, το οποίο είναι και το πιο δύσκολο να βρεθεί...Όσον αφορά εμένα, με το κατάλληλο άτομο έχει τύχει να ανακαλύψω φαντασιώσεις που ούτε καν ήξερα πως είχα.

Τώρα σχετικά με το αν είσαι η όχι vanilla και πόσο, σίγουρα δεν θα το κρίνω εγώ, απλά το λέει το status σου και το παρατήρησα αφού διάβασα την ιστορία και μου έκανε εντύπωση...εξού και η ερώτηση. Την οποία και μου απάντησες, ευχαριστώ!  

 

Αχ βρε Didi μου ΑΧ!!!! Δουλεύουμε βρε γλυκιά μου κοπέλα, τέτοια posts να διευκρινίζεται ότι μετά τις 12 το βράδυ πρέπει να τα διαβάζουμε στις ζώνες ενηλίκων, να' χουμε και λίγο privacy να αντιδρούμε σωστά... Πέρα απ' αυτό καταπληκτική η ιστορία σου αν και εγώ προσωπικά με το σκυλάκι μου κοιμόμαστε πάντα αγκαλιά. Τώρα αν είναι στο κρεβάτι η στο πάτωμα… άλλη ιστορία!!