Μια άλλη εκδοχή εκδίκησης

Re: Απάντηση: Re: Μια άλλη εκδοχή εκδίκησης

Κάτι τέτοιο;

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

 

το πιο αθωο , ειναι να παρεις μια φρατζολα ψωμι ,,χτεσινη ομως , να την τριψεις καλα και να πας να την αφησεις επανω στο αμαξι του...καλο θα ειναι να εχει εκει κοντα περιστερια και δεκαοχτουρες ,, τα οποια δεν εχουν καποιο ιδιαιτερο προβλημα στο που θα σερβιρουν το πλεον επεξεργασμενο φαγητο που φαγανε προ λιγου...
αυτο λεγεται κουτσουλια
και αν το αφησεις εκει γινεται τοξικο.
και μετα ...........

και θα βγει κατι σαν αφηρημενη τεχνη ,ενα πραμα ...

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Μια άλλη εκδοχή εκδίκησης

Ναι! Κατι τετοιο εννοουσα! Δεν ειναι πολυ πιο chic απο τη φυγη ή απο την καταστροφη του αυτοκινητου?

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Μια άλλη εκδοχή εκδίκησης

Ναι, αλλά τι θα κερδίσεις με την εκδίκηση; Δεν είναι καλύτερα να αδιαφορήσεις και να συνεχίσεις; Άλλωστε ολα εδω πληρωνονται...Η ζωή είναι κύκλος. Ό,τι κανουμε, μας επιστρέφεται... Συνήθως με τόκο...

 

Η εκδίκηση, mon ami, που θα έλεγε και ο Μέγας Διδάσκαλος Μόντε Κρίστο, δεν είναι απλά μια τέχνη. Είναι δημόσιο λειτούργημα.


Και δε μιλάω για μικρότητες τύπου 'με κεράτωσε (έτσι κι αλλιώς τον κεράτωνα κι εγώ)' ή 'μου πήρε τη θέση στη δουλειά (παράγοντας καλύτερο έργο από εμένα)'.

Μιλάω για εκείνα τα humanoid monsters, που όλοι μας είχαν την ατυχία να γνωρίσουν. Τα highschool bullies που δεν έχαναν ευκαιρία να γελάσουν με τη μιζέρια τον άλλων, και φυσικά να την επιτείνουν με κάθε τρόπο. Εκείνους που συνέχισαν να πατάνε κάτω τους λιγότερο επιθετικούς, ανεβαίνοντας έτσι σε κάθε καλή θέση, πηδώντας τα καλύτερα μανάρια και παρατώντας τα για το πιο εξελιγμένο μοντέλο. And so on.

This freaks of nature, product of our beautiful competitive society. Αυτά τα καθαρματάκια, όσοι από εμάς έχουν την ευκαιρία... Είναι καθήκον μας να τα εκδικούμαστε. Με τον τρόπο που ανέφερε η capeaway, θα πρέπει όλα να είναι άρτια, γλυκά, πανέμορφα συντονισμένα.

Θυμηθείτε, μην πέσετε στο fatal λάθος του 'Το τρίβω στη μούρη'! Η εκδίκηση είναι ο Δάκτυλος του Θεού της Δικαιοσύνης, εμείς είμαστε απλά η εκτελεστές της. Και όταν το ματωμένο και κατακρεουργημένο ανθρωπάριο ισοπεδωθεί πλήρως, χωρίς ελπίδες παλινόρθωσης... Τότε ένα ποτηράκι κρύο κόκκινο κρασί το αξίζουμε.

Αυτό είναι η πραγματική εκδίκηση: It is a fucking mission, dears.  

 

καλο θα ηταν να αντεχεις το ξυλο.γιατι μετα απο κατι τετοιο σιγουρα δεν φταει ο φονιας.. 

 

Απάντηση: Re: Μια άλλη εκδοχή εκδίκησης

Τι να πω!... Με αφησες αφωνο!!!!  

Οχι, δεν πιστευω στη μοιρα, στο γυρισμα του τροχου και στις συναφεις προκαταληψεις. Ειμαι υλιστης. Ναι, ολα εδω πληρωνονται, και καποιοι δυσκολευονται να βγαλουν το χερι απο την τσεπη. Τι κανεις τοτε??? Τους αφηνεις και αδιαφορεις? ... ή τους το κοβεις απο τη ριζα? Αδιαφορω μονο οταν εχω να κανω με καποιον πολυ πιο δυνατο απο εμενα.

 

Σπανίως εντυπωσιάζομαι, δεν είναι του χαρακτήρα μου. Ομολογώ όμως πως η μικρή τα κατάφερε  

Παρ' όλα αυτά, έχω ορισμένες αντιρρήσεις. Αs said, we're in a beautiful competitive society. Άρα, πόσα τέτοια καθάρματα θα συναντήσει ο καθένας μας στη ζωή του; Υποθέτω πάρα πολλά. Σιγά μην κάτσω να φάω τον ωραίο μου χρόνο για να ψάξω να βρω κάποια εκδίκηση για το καθένα από αυτά. Σαν πολλή αξία δεν τους δίνω έτσι;

Επομένως, προτιμώ να δείχνω την πλήρη αδιαφορία μου, σαν να τους λέω "Ihr seid mir egal" (γαμώτο, θα θυμηθώ τα γερμανικά μου σε λίγο  ). Εν ανάγκη, χρησιμοποιώ και το μεγάλο μου όπλο, την ειρωνεία. Πονάει πολύ η άτιμη, και δε χρειάζεται χρόνο ή εφευρετικότητα όπως η εκδίκηση  

 

Re: Απάντηση: Re: Μια άλλη εκδοχή εκδίκησης

I am just glad someone got the reference ^_~

Ο Κόμης και η Εκδίκηση είναι κάτι το ταυτόσημο, αν και ο συγκεκριμένος ήρωας έπεσε στην παγίδα της ύβρις. Μέσα στην λαμπρότητα του σχεδίου του δεν υπολόγισε τα συναισθήματα, και πως θα τον επηρέαζαν. In any case, he did pretty well, for a mortal  


Το γύρισμα του τροχού δεν είναι κάτι το ατομικό, για εμένα, αλλά universal. Όλα εδώ πληρώνονται, αλλά σε ποιους και από ποιους, και κυρίως, πότε? Δεν είναι μια ζυγαριά η ζωή, είναι ένα χάος από γρανάζια... Ο μόνος τρόπος να τη βγάλεις καθαρή είναι να ισορροπείς το συναίσθημα με οδηγό τη λογική. Αλλά ποιος άραγε είναι τόσο καλός ισορροπιστής?

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Μια άλλη εκδοχή εκδίκησης

^_^

Ναι, τα συναισθηματα ειναι κατι που πρεπει να προσεξει κανεις πολυ καλα. Πολυ συχνα οδηγουν σε λαθος δρομους ή σε λαθος χρονικη στιγμη δρασης. Ευτυχως ή δυστυχως δε μπορουμε να ζησουμε χωρις αυτα. Ο έλεγχός τους ειναι μια αλλη, πολ μεγαλη συζητηση.

Κι εδω συμφωνουμε! Πιστευω οτι η ισορροπια ερχεται με την εξασκηση, οπως και σε καθε αλλη πτυχη της ζως μας. Χρειαζεσαι το συναισθημα για να σου δινει το σθενος να συνεχισεις, χρειαζεσαι και τη λογικη για να μην τα κανεις θαλασσα.

 

Durchet με το χαριτωμένο avatar (makes me smile every time ^^)... Καταρχάς, ποιον είπες μικρή? *hiss* Οι 20ρηδες είναι μεσήλικες στο επάγγελμα μου!

Σοβαρά(-ότερα) τώρα. Ναι, τα εντομοειδή είναι πολλά εκεί έξω. Αλλά τα πραγματικά βλαβερά ζωύφια είναι σαφώς λιγότερα, κι ευκόλως εντοπίσημα. Για τα απλά παράσιτα, επικροτώ κάθε μορφή ειρωνείας και σαρκασμού, όπως διδάσκουν οι αγαπημένες popcorn series τύπου House MD. <3

Πώς επιλέγεις τον κατάλληλο στόχο? Εδώ χώρα λαμβάνει το συναίσθημα υπέρ της λογικής. Κάθε παιδική εμπειρία από τέτοια άτομα, κάθε ενόχληση, κάθε βασανιστήριο που σου είχαν επιβάλει (ναι, εδώ γίνομαι drama queen, αλλά το απαιτεί η περίσταση) χωνεύεται και φιλτράρεται. Η ψυχολογία των αρχών του αιώνα είχε δίκιο, τα παιδικά βιώματα είναι αυτά που καθορίζουν τις περισσότερες εμμονές. Προσωπικά, κάθε φορά που βλέπω συμπεριφορές ανάλογες με αυτές που είχα ζήσει ως παιδί, ανατριχιάζω ολόκληρη με αηδεία. Τα καμπανάκια κινδύνου χτυπάνε, και ξέρω ακριβώς ποιος και πως θα την πληρώσει.

Η εκδίκηση εμπεριέχει όμως κι ένα λανθάνον σεξουαλικό στοιχείο. Γεύεσαι τη συγκίνηση, το πάθος, κι ας μην τα αφήνεις να διαπερνούν τον προσεκτικό σου σχεδιασμό. Nein, das ist mir nicht egal. Ich hasse. Ναι, μισώ. Με πάθος. Ο εχθρός, ο πολέμιος γίνεται κάτι σαν αντίστροφος εραστής, τον μαθαίνεις καλύτερα κι από τους ερωτικούς σου συντρόφους. Μένεις δίπλα του, ώστε να μπορείς να νιώσεις τον πόνο που του προκαλείς, αλλά αθέατος.

Αλλά το σημαντικό είναι να μη γίνεις Μόντε Κρίστο. Είναι τόσο εύκολο να παρασυρθείς σε ένα φαύλο κύκλο μίσους! Επιλέγεις πότε θα χτυπήσεις, ενεργείς, απολαμβάνεις, και μετά... Συγχωρείς. Αλλά δεν ξεχνάς.

Ίσως αυτή η φιλοσοφία να είναι αφελής, παιδαριώδης. Αλλά είναι καλύτερη από το να ζεις μέσα στη μιζέρια του θύματος ή μια πλαστική αδιαφορία, σωστά?

 

That's the point! Η πλαστική αδιαφορία είναι εύκολη. Η πραγματική;