Όνειρα

Αν ρωτούσες για εφιάλτες κάτι θα γινόταν, μιας και όνειρα δε βλέπω ή δεν τα θυμάμαι ποτέ.

Τα περισσότερα είναι τόσο αποκρουστικά που ούτε στις πιο νοσηρές φαντασιώσεις παρανοϊκών σεναριογράφων δεν έχω συναντήσει.
Σχεδόν πάντα είναι ιδιαίτερα βίαια.
Οι πρώην μου είχαν δεινοπαθήσει αρκετές φορές όταν κοιμόντουσαν δίπλα μου.


Iced Earth – Nightmares

Hell is coming down, your fate has turned around.
Too scared to make a sound.
Now you're frozen there in your human shell.
It's a nightmare.
I am the god of fear

2uFF6Xjo-Yc[/media]#]YouTube - Iced Earth - Nightmares

 

Όνειρα βλέπουμε κάθε μέρα, απλά δεν τα θυμόμαστε σύμφωνα με μελέτες και όχι ομελέτες.

Είχα δει πριν μια 16 ετία να καίγεται το σπίτι που μέναμε τότε, πέθανε ο πατέρας μου.

 

Απάντηση: Όνειρα

Θυμάμαι τα περισσότερα όνειρά μου (θυμάμαι, τρια και τέσσερα όνειρα πολλές φορές σε μια νύχτα) και εδώ και χρόνια τα καταγράφω... αλλά δεν θα τα δημοσιοποιούσα, παρα μόνο εξαιρετικά.

 

Απάντηση: Όνειρα

τα καλυτερα ονειρα τα βλεπουμε στον ξυπνιο μας ... απο εκει και περα στο χερι μας ειναι το ποσο θα διαρκεσουν!

 

Και εγώ τα θυμάμαι σχεδόν πάντα σαν την elfcat και βλέπω κάθε μέρα, αλλά επειδή είναι βίαια σαν του Elysium δεν θέλω να σας τρομάξω.

Ως εκπαιδευμένη psychonaut έχω πλέον πολλές φορές την ικανότητα να καταλάβω ότι είναι όνειρο.

Θα πω όμως ένα πολύ όμορφο που είχε δει μια φίλη:

Στεκόταν στην ακτή και όταν σκάγαν κύματα, αυτή τα έπαιρνε και τα άπλωνε σε σκοινιά με μανταλάκια για να στεγνώσουν.

 

το τελευταίο όνειρό μου που θυμάμαι ήταν πριν πολύ πολύ καιρό
κατέλαβε το πνεύμα μου το σώμα ενός άντρα και πήγα και σοδόμισα μια 40άρα.ήταν πολύ ωραία η αίσθηση να πηδάς κάποια.έχυσα κιόλας(στο όνειρο,σαν άντρας).
περίεργο όνειρο και με όμορφες παρενέργειες αφού ξύπνησα.

πέρα από αυτό όταν ήμουν μικρή έβλεπα για πολύ καιρό συνέχεια το ίδιο όνειρο(κυνηγούσε εμένα και την οικογένειά μου ενας δεινόσαυρος).

 

Απάντηση: Όνειρα

Αν κατάλαβα καλά, το νήμα ανοίχτηκε γιά την περιγραφή ονείρων... Οπότε:



Yearner Dreams (ή "Do sadists dream of vanilla?").

Ξύπνησε μέσα σε απόλυτο σχεδόν σκοτάδι. Το κεφάλι του γύριζε ακόμη –πολύ ουίσκυ- και τα μάτια του δεν μπορούσαν να εστιάσουν. Πού να εστιάσουν μεσʼ στη μαυρίλα; Κάτι αχνόφεγγε απέναντι, μιά μικροσκοπική κόκκινη πυγολαμπίδα: Το λαμπάκι αναμονής, της σβηστής τηλεόρασης. Δεν θυμόταν πότε την είχε κλείσει, ούτε θυμόταν να είχε σβήσει τον υπολογιστή, που συνήθως τον νανούριζε ολονυχτίς με το ελαφρό γουργουρητό του.
Τεντώθηκε. Ο καναπές του φάνηκε κάπως πιό μακρύς, τα πόδια του μόλις που άγγιξαν στο μπράτσο, αλλά πιό σκληρός απʼ ότι συνήθως. Ένοιωσε τα πλευρά του να πονάνε. Ξεφύσηξε και ανακάθισε, κατέβασε μετά τα πόδια του στο πάτωμα. Το παχύ χαλί του χάιδεψε τις πατούσες. Προσπάθησε να συγκεντρώσει το μυαλό του. Τί μέρα –καλά, τί νύχτα- ήταν; Τί ώρα να ήταν; Πόσο είχε κοιμηθεί; Πολύ λίγο και πάλι… Όχι αρκετά. Ποτέ μέχρι τώρα, δεν ήταν αρκετά, γιά να ολοκληρωθεί το όνειρο. Αυτό το ίδιο πάντα, τόσο γλυκό, τόσο ευχάριστο, τόσο ερωτικό όνειρο, που πάντα όμως έμενε μισό…
Θα ξαναπροσπαθούσε, αλλά αυτή τη φορά στο κρεββάτι… Σηκώθηκε και μέσα στο πηχτό σκοτάδι –δεν ήθελε φώτα, δεν ήθελε να απομακρυνθεί από το όνειρο, έλπιζε πάντα ότι θα μπορούσε να συνεχιστεί από εκεί που είχε σταματήσει-, προχώρησε προς την κρεββατοκάμαρα.
Σαν να ʽκανε υπερβολικά πολλά βήματα μέχρι που το απλωμένο χέρι του νʼ αγγίξει το κούφωμα της πόρτας, αλλά δεν το πολυσκέφτηκε. Πέρασε την πόρτα, κι αν και παραξενεύτηκε που τα πόδια του δεν πάτησαν στο στρογγυλό χαλάκι, αλλά συνέχισαν να πατούν παρκέ, ανασήκωσε τους ώμους –δεν είχαν ολʼ αυτά σημασία, σημασία είχε να συνεχιστεί το όνειρο-, έβγαλε το εσώρρουχό του και το πέταξε στο πάτωμα, κι έψαξε με απλωμένα χέρια πάλι, να βρει το κρεββάτι…
Τίποτε δεν ήταν σωστό. Το στρώμα πιό μαλακό, τα σκεπάσματα τραβηγμένα… Ξάπλωσε όμως, γύρισε στο πλάι κι έκλεισε τα μάτια, προσπαθώντας να βυθιστεί όσο πιό γρήγορα γινόταν, γιά να ξαναπιάσει το νήμα…

Καθώς τα χέρια του απλώθηκαν ασυναίσθητα μπροστά καθώς τον έπαιρνε ο ύπνος, οι άκρες των δαχτύλων του άγγιξαν κάτι που έμοιαζε σαν πλούσια, στιλπνά μαλλιά. Κεραυνοβολήθηκε. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα, προσπαθώντας να σκίσουν το σκοτάδι, έκπληκτα, στα όρια του τρόμου. Χωρίς να τολμάει ούτε νʼ ανασάνει, τα ξανάκλεισε σφιχτά, καλού-κακού, και προσπάθησε με τα δάχτυλα, μετακινούμενος λίγο πιό μπροστά, να αδράξει αυτό που νόμιζε ότι είχε αγγίξει... Σχεδόν του ξέφυγε ένας λυγμός. Ναι, κι όμως, δεν έκανε λάθος, δεν ήταν η ιδέα του. Άγγιζε πλούσια, μακρυά μαλλιά... Έσκυψε απότομα μπροστά, και έχωσε το πρόσωπό του μέσα τους. Το άρωμα τον τύλιξε με την πρώτη ανάσα κι έκανε την καρδιά του να χτυπήσει τόσο δυνατά, σα ναʼ θελε να πεταχτεί από το στήθος του... Δεν λάθευε, δεν υπήρχε περίπτωση να μπερδευτεί, δεν υπήρχε πιθανότητα να πέφτει έξω. Είχε κυνηγήσει τόσες φορές, σε τόσα μισοτελειωμένα όνειρα, αυτό το άρωμα... Δεν ήξερε πώς, δεν τον ένοιαζε πώς, αλλά ήταν εκείνη... Τρέμοντας ολόκληρος, πλησίασε, κόλλησε το κορμί του στο δικό της, πέρασε το χέρι του μπροστά της και όσο πιό απαλά μπορούσε, της χάιδεψε το μάγουλο... Με το λαιμό τελείως στεγνό, κατάφερε να ψελίσει ψιθυριστά τη μόνη λέξη που εκείνη τη στιγμή θυμόταν –το όνομά της-, προσευχόμενος ταυτόχρονα –όπως δεν το είχε ποτέ κάνει στη ζωή του- να μην γκρεμίσει ο ήχος της φωνής του τα πάντα. Η γυναίκα αναδεύτηκε, τεντώθηκε, το μάγουλό της τρίφτηκε στο χέρι του, αλλά δεν είπε κάτι περισσότερο από έναν ακατάληπτο, βαθύ αναστεναγμό. Κοιμόταν...

Ποιός είχε βρεθεί μέσα στο όνειρο του άλλου; Εκείνος στο δικό της, ή στο δικό του εκείνη; Πού βρίσκονταν; Γιά πόσο θα κρατούσε; ... Δεν είχε σημασία...

Στηρίχτηκε στον αγκώνα του, και με το άλλο χέρι σήκωσε τα μαλλιά της, γιά νʼ απολαύσει επιτέλους το λαιμό της, που τόσο πολύ είχε στα όνειρα λατρέψει...
Τη φίλησε, πάλι και πάλι και πάλι και ξανά, την έγλυψε λαίμαργα νοιώθοντας τους σφυγμούς της κάτω από τη γλώσσα του, στο πλάι του λαιμού, μπροστά, ξανά στο πλάι και πίσω από τʼ αυτί... Δεν θα το χόρταινε αυτό, ποτέ... Ποτέ δεν είχε αμφιβάλλει, αλλά τώρα διαπίστωνε το πόσο δίκιο είχε... Κρατήθηκε, πολύ δύσκολα, να μην τη δαγκώσει, δεν ήθελε να την ξυπνήσει, ήθελε ό,τι έκανε, να μοιάζει γιά κείνην με όνειρο, γιά να μείνει μέσα στο όνειρο, και να του επιτρέψει να μείνει κι εκείνος... Γιατί ήταν σίγουρος, ότι κατά κάποιο υπέροχο τρόπο, μέσα σε δικό της όνειρο, είχε χωθεί...

Ήταν κι εκείνη ολόγυμνη... Κατέβασε αργά το χέρι του, και το έφερε στά πλευρά της. Χάιδεψε τρυφερά το απίστευτα βελουδένιο δέρμα, και άφησε την παλάμη του να ξεκουραστεί γιά λίγο στην καμπύλη της μέσης της... Τόσο λεπτοκαμωμένη, αλήθεια... Θα πίστευε ότι δεν ήταν παρά ένα άγαλμα –η επιδερμίδα της λεία σαν αλάβαστρο-, αν δεν ανέδιδε τόση ζεστασιά, και άρωμα από μπαχαρικά κι εσπεριδοειδή... Χάιδεψε την κοιλιά της, λίγο πιό πάνω από την ήβη... Το άγγιγμα, μαζί με το βαθύ αναστεναγμό που βγήκε από τα χείλη της, τον έκανε να ορθωθεί τόσο απότομα, που τραβήχτηκε πιό πίσω, γιά να μη χωθεί μέσα της... Η ανάσα του, είχε χάσει κάθε έννοια ρυθμού... Το χέρι του ανέβηκε, κι έκλεισε το στήθος της μέσα στην παλάμη του. Απαλά, κι έπειτα πιό έντονα άρχισε να το σφίγγει, σπαρταρώντας κι εκείνος, όπως η σάρκα της μέσα στο χέρι του...

Δεν ξύπνησε, αλλά το όνειρό της είχε πάρει πιά το δρόμο του... Γύρισε ανάσκελα, κι αναζήτησε με τα χέρια της το κεφάλι του, το τράβηξε προς το πρόσωπό της και κόλλησε τα χείλη της στα δικά του απότομα, βίαια σχεδόν, μʼ ένα λαίμαργο μουγκρητό να βγαίνει από τα στήθη της. Εκείνος το ανταπέδωσε και βύθισε τη γλώσσα του μέχρι σχεδόν το λαρύγγι της, καθώς η δική της γλώσσα χωνόταν, απίθανα ευκίνητη, μέσʼ στο δικό του στόμα... Δεν ήξερε πόσο έμειναν κολλημένοι εκεί... Ποιός νοιαζόταν; Χρόνος δεν υπήρχε...

Κάποτε, της τράβηξε το κεφάλι προς τα πίσω, την έσπρωξε ελαφρά γιά να το ακουμπήσει πάλι στο μαξιλάρι, κι εκείνος έφερε το στόμα του χαμηλότερα, στο στήθος της... Η γλώσσα του έπαιξε γιά ώρα με τις θηλές της, τα δόντια του με τους μικρούς μεταλλικούς κρίκους, η γλώσσα χώθηκε ανάμεσα στο μέταλλο και τη σάρκα... Εκείνη κρατούσε το κεφάλι της ακουμπισμένο στο μαξιλάρι, το στόμα της όμως ήταν πλέον συνέχεια ανοιχτό και τα βογγητά της συνεχόμενα. Προσπάθησε να ρουφήξει ολόκληρο το ένα στήθος της με το στόμα του... Δεν τα κατάφερε, η μέση εκείνης όμως, διέγραφε πιά μιά μεγάλη αψίδα, πάνω από το στρώμα...

Κατέβηκε πιό κάτω, έφερε το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια της, της τα σήκωσε κι άρχισε να τη γλύφει αχόρταγα στο πιό απαλό, καυτό, υγρό σημείο του κορμιού της... Ρουφούσε το νέκταρ που ξεπηδούσε από μέσα της, απολαμβάνοντας τις χαμηλόφωνες κραυγές της. Έσπρωξε τη γλώσσα μέσα στο άνοιγμά της, όσο μπορούσε πιό βαθειά... Δεν άντεξε πολύ, την τράβηξε σχεδόν καμμένη από τη φλόγα της... Συνέχισε να την γεύεται, γλύφωντας, φιλώντας και δαγκώνοντας ώσπου δεν μπορούσε πλέον να βρίσκεται σʼ αυτή τη στάση περισσότερο, η στύση του το έκανε πιά αδύνατο... Ήρθε και γονάτισε δίπλα στο κεφάλι της, το σήκωσε τραβώντας την χωρίς βία από τα μαλλιά, κι οδήγησε τα χείλη της να τον τυλίξουν...

Τα βογγητά τους πλέον δεν ξεχώριζαν, καθώς χωνόταν βαθιά μέσα στο λαρύγγι της, που προσπαθούσε, νόμιζε, να τον καταπιεί ολόκληρο... Κι εκείνος ήθελε, να χαθεί μέσα της ολόκληρος... Απαλά αλλά σταθερά, της πίεζε με τα χέρια το κεφάλι πάνω του, κόβοντάς της στιγμές-στιγμές την ανάσα... Σε λίγο, τον έσπρωξε εκείνη, τον ξάπλωσε ανάσκελα στο στρώμα, κι ανέβηκε πάνω του... Σε ένα δευτερόλεπτο ήταν μέσα της, και ξεκινούσαν να συντονίζονται σʼ ένα φρενήρη ρυθμό κινήσεων, συσπάσεων και μουγκρητών... Ένοιωθε να κολυμπά σε μιά ζεστή πισίνα καθώς την άνοιγε, σαν έμβολο, κι ένοιωθε τους χυμούς της να τρέχουν ανάμεσα στους μηρούς του... Τα χέρια του, έτρεχαν αναποφάσιστα από τα στήθη της που πάλλονταν μπροστά στο πρόσωπό του, στους απίθανους γλουτούς της, τους άρπαζαν, τους έσφιγγαν, τους άνοιγαν κι επέστρεφαν ξανά στα στήθη της κι έπειτα ξανά πίσω... Δεν ήθελε να τελειώσει αυτό, ποτέ... Ήθελε να μείνουν ενωμένοι, εκεί, γιά πάντα...

Την γύρισε, την έφερε από κάτω του, τη δίπλωσε στά δύο έτσι που τα γόνατά της να ακουμπούν στο στήθος της, και συνέχισε να τη διαπερνά ασταμάτητα... Πόσο ευλύγιστη αλήθεια ήταν... Την σήκωσε, και την έφερε στα τέσσερα. Της χάιδεψε τη μέση, που εκείνη τη λύγισε σα να ʽταν από λάστιχο, και μπήκε ξανά μέσα της, απολαμβάνοντας γιά λίγο ακόμη –δεν θʼ άντεχε πλέον γιά πολύ- το υγρό πυρ που έβραζε μέσα της, κρατώντας την από τους γλουτούς... Σε λίγο, όταν δεν έμενε πολύς χρόνος πιά, σε κείνον αλλά απʼ ότι ένοιωθε και σε κείνην, άφησε τους γλουτούς της, άρπαξε με το αριστερό του χέρι τα μαλλιά της, τράβηξε το κεφάλι της προς τα πίσω, κι έφερε το δεξί του μπροστά της, χαμηλά, κι έψαξε με τα δάχτυλά του την κλειτορίδα της... Δεν κράτησε πολύ... Χάιδεψε, τσίμπησε, τράβηξε, πίεσε και άρχισε να τρίβει, γιά λίγα δευτερόλεπτα, καθώς συνέχιζε να μπαινοβγαίνει μέσα της, και το κύμα του οργασμού, τούς παρέσυρε και τους δυό ταυτόχρονα, μην αφήνοντάς τους ανάσα, παρά μόνο γιά άναρθρες κραυγές ηδονής...



Μέσα στο πηχτό σκοτάδι λίγο μετά –και πάλι δεν είχαν καταφέρει, παρʼ όλʼ αυτά, να ειδωθούν-, παρακολουθούσε την ανάσα της σιγά σιγά να ηρεμεί, καθώς βυθιζόταν και πάλι σε βαθύ ύπνο... Ξανακόλλησε το κορμί του στο δικό της, το στήθος του στην πλάτη της, οι λαγόνες του στους γλουτούς της... Την αγκάλιασε, φίλησε το λαιμό της και έχωσε το πρόσωπό του μέσα στα μαλλιά της... Ρούφηξε άπληστα, γιά λίγο ακόμη το άρωμά της... Και τώρα...; Θα κοιμόταν, φυσικά... Και ήξερε, πως το πρωί που θα ξυπνούσαν, θα υπήρχε και πάλι μεταξύ τους η απόσταση... Τα όνειρα θα είχαν και πάλι χωριστεί... Δεν πείραζε όμως... Αυτό το ένα, που είχε καταφέρει επιτέλους να ολοκληρωθεί, το είχαν μοιραστεί...

Δεν αμφέβαλλε λοιπόν καθόλου, γιά το τί θα έβλεπε στο πρόσωπό του, όταν θα κοιταζόταν στον καθρέφτη...: Εκείνο το περιώνυμο, ανεκδιήγητο, υπέροχο χαμόγελο, του «ηλιθίου»...



.

 

Πιάσατε τώρα συζήτηση για εμένα. Το 90% απο τα όνειρά μου δε βγάζουν απολύτως κανένα νόημα.
ΠΧ, ένα που έβλεπα πρόπερσι και πέρυσι και ακόμα το θυμάμαι.

Είμαι σε ένα αρκετά μεγάλο ίσιωμα στην πλαγιά ενός βουνού, τα πάντα είναι χιονισμένα τριγύρω μου, και μιλάμε για πολύ χιονι. Κυρίως κονοφόρα δέντρα, και όλα καλυμένα απο ένα παχύ στρώμα χιονιού.
Μόνο που εγώ δεν είμαι εγώ, είμαι λύκος. Και τριγύρω μου καμια δεκαριά άλλοι λύκοι, ο ένας απο αυτους πολύ γέρος. Και ανάμεσα μας μια γυναίκα, νεαρή σχετικα, με κατάλεθκο δέρμα, κάτασπρα μαλλια και τυλιγμένη με πολλές και παχιές γούνες (όχι εμπορικές, κάτι σε προιστορικό. Πολύ βουνό στη Νορβηγία σκηνικό)
Αυτή τότε σηκώνει ένα δάχτυλο προς τον γέρικο λύκο και του ορμάω, και τον σκοτώνω. Μετά οι άλλοι πάνε απο πάνω του και τον τρώνε, και αυτή έρχεται και μου χαιδεύει τα αυτια.

Και αυτό είναι κυριλέ όνειρο, που απλά το έχω δει πολλές φορές.

Αμα θέλετε σας λέω και για το όνειρο με το πλωτό μου σπίτι στον Θερμαικό και το Ζόμπι υπηρέτη μου.
Ή για εκείνο με το λυκάνθρωπο και το Βοτανικό κηπο.

 

Απάντηση: Όνειρα

εγω ενα ονειρο έχω

να γινω εισοδηματιας.. αλλα ποτε δεν βγαινει γμτ