Συναισθηματικός "ευνουχισμός"

re: Συναισθηματικός "ευνουχισμός"*

Διάβασα με πολλή προσοχή το ωραίο αυτό νήμα, καθότι πιστεύω ότι δεν υπάρχει BDSM χωρίς συναίσθημα. Υπάρχει ίσως η ψευδαίσθηση του μη-συναισθήματος (πράγμα που καλλιεργείται). Μερικοί ονομάζουν το τελευταίο "χειρισμό του συναισθήματος", αλλά μάλλον κάνουν λάθος. Η εμπειρία μου με δίδαξε ότι όταν κάνεις τομές σε scarred tissue, το συναίσθημα είναι μηδαμινό, ή και μηδενικό, και ο στόχος εξανεμίζεται μαζί με τους μετέχοντες, παράλληλα με την μαγεία του BDSM, και βρίσκεσαι με σαπουνόφουσκες στα μούσια σου να κάνουνε παφ.

Το θέμα του συναισθήματος με προβλημάτισε σχεδόν εξ αρχής, όταν αναλογιζόμουν προ διετίας το έγκλημα της μετατροπής ενός "Πινόκιο" σε αληθινό παιδί, θυσιάζοντας την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου στον βωμό της "λειτουργικότητας".

Προς έκπληξή μου, συνεχίζω να εμμένω σθεναρά στις αρχικές μου θέσεις, χωρίς ουδεμία παρέκκλιση.

Περί "ευνουχισμένου" συναισθηματικά Κυρίαρχου, θα ήθελα να πω τα εξής: όποιος καλλιέργησε ποτέ έστω και μισό κατηφέ (εκείνα τα όμορφα κίτρινα που δεν σου γεμίζουν το μάτι και προστατεύουν όλα τα άλλα, τα βλαμμένα) ή πότισε έστω και μία βουκαμβίλια, και στήριξε τα μισά κλαδιά της, κλαδεύοντας τα άλλα μισά (κακότροποι ή καλότροποι κηπουροί, δεν υπάρχει άλλος τρόπος) γνωρίζει καλά: ότι αν δεν βάλεις την ψυχή σου σ' αυτό που κάνεις, θα καταλήξεις με ένα μαραγκιασμένο φυτό. Η υπεροχή του κηπουρού έναντι του χειρούργου, I suppose.

Δεν έχει σημασία πόσο θέλει να υποφέρει το "υ". Σημασία έχει πόσο θέλει ο Κ να απολαύσει την ευωδιά.

Εάν δε, ήμουν ματαιόδοξη (και) κηπουρός, και όχι ορμώμενη από αγνές καλλιτεχνικές τάσεις εξερεύνησης και ταξιδιού, θα απολάμβανα πιότερο τον δικό μου ιδρώτα που θα απέπνεε το ανθισμένο λουλούδι μου, αντί να μεθώ με την μυρωδιά της μοναδικότητας του λουλουδιού που επέλεξα να μυρίσω.

 

jimboy, προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν φτιάχνει η σχέση τα μέλη, αλλά τα μέλη τη σχέση. Το να προσπαθεί κανείς να "προσαρμοστεί" σε κάποιο status για να συνεχίσει να είναι μέρος της σχέσης ή για να την "δικαιώνει" είναι κοροϊδία και για τον σύντροφό του αλλά και για τον εαυτό του τον ίδιο και είναι λογικό να μη κρατήσει πολύ, μιας και μιλάμε (μάλλον) για roleplay (για να μην πω υποκρισία).
Κάποια άτομα έχουν συγκεκριμένες τάσεις και προτιμήσεις. Αυτές είναι που παραμένουν οι ίδιες (συνήθως) παρόλη την αλλαγή συντρόφων και είναι και λογικό, ειδικά στις περιπτώσεις ατόμων που έχουν κατασταλλάξει όσον αφορά τις προτιμήσεις τους. Συνεπώς δεν τίθεται θέμα προσήλωσης σε σταθερή συμπεριφορά, αλλά ικανοποίησης των τάσεων και προτιμήσεων του καθενός στην εκάστοτε σχέση.

Ακριβώς.

Στις περιπτώσεις που έχει παραδωθεί η διαχείριση των συναισθημάτων σε κάποιον άλλο, τότε ίσως να ισχύουν τα παραπάνω. Όταν όμως η διαχείριση αυτή γίνεται απ' το ίδιο το άτομο, αλλάζοντας την δομή του στον συγκεκριμένο τομέα, τότε η ύπαρξη άλλου ανθρώπου (σε οποιαδήποτε είδους σχέση) είναι καθαρά ως δέκτης και όχι ως πομπός (ή πιο σωστά ως "facilitator"), συνεπώς και δεν έχει καμία επιρροή στο εν λόγω θέμα.

------------

tender lilly: ευχαριστώ για την πρόταση   Προτίμησα να κρατήσω το ευνουχισμός, αλλά να το βάλω σε εισαγωγικά (καθώς θέλω να δώσω έμφαση στην μεταφορική του έννοια), και να προσθέσω κάποιες διευκρινίσεις στο αρχικό μου ποστ, μεταξύ των οποίων είναι και η αναφορά της λέξης που πρότεινες  
L_Strike: Θέμα γούστου υποθέτω. Εμένα π.χ. δεν θα με ικανοποιούσε κάτι τέτοιο.
dora_salonica:  

 

Απάντηση: re: Συναισθηματικός "ευνουχισμός"

Μάλιστα.κατάλαβα αρκετά πράγματα!Σίγουρα εγώ έχω άλλη οπτική μ αρέσει στις ερωτικές μου σχέσεις να δρω βίαια αλλά και να δέχομαι βία!ταυτόχρονα στις σχέσεις μου αναζητώ πάντα την ισοτιμία-είναι μια απ τις σημαντικότερες αξίες στη ζωή μου!
Σίγουρα δεν έχω συγκεκριμένες τάσεις και προτιμήσεις - άρα είμαστε αρκετά διαφορετικοί.
Αυτό δεν με εμποδίζει να εκτιμήσω την προσπάθεια που μπορεί να συντελεστεί με το "δικο σου τρόπο" και που έχει σα σκοπό την προσωπική εξέλιξη!
Και εχω να μάθω πολλά από όποιον είναι έντιμος με την υπαρξή του - έχουμε να μάθουμε αμφότεροι

Υ.Γ. μάλλον(δεν είμαι και σίγουρος δε ξέρω καλά τις έννοιες) εγώ αρέσκομαι σε roleplay συμπεριφορές!Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι υποκριτής(τουλάχιστον το προσπαθώ)
νασαι καλά keep walking

 

Για να λειτουργήσει με επιτυχία όμως κάποιος/α ως "facilitator" όπως λες και λαμβάνοντας υπόψη ότι το ζητούμενο πάντα είναι η μεγιστοποίηση της απόλαυσης, τότε βασική προϋπόθεση αποτελεί - λογικά - και η αυστηρή οριοθέτηση συγκεκριμένων πλαισίων συμπεριφοράς προσαρμοσμένα στις ιδιαιτερότητες του εκάστοτε "συναισθηματικά ευνουχισμένου". Αυτό - από τη στιγμή που θα επιτευχθεί - δεν οδηγεί κατά κάποιο τρόπο στην εξιδανίκευση του/της εκάστοτε "facilitator", με κίνδυνο την υπονόμευση της οποιασδήποτε διαχείρισης συναισθημάτων; Ακόμα περισσότερο στις περιπτώσεις όπου ο/η "facilitator" δεν είναι "συναισθηματικά ευνουχισμένα" άτομα..

 

jimboy: το roleplay είναι "αποδεκτό" και δεν χαρακτηρίζεται ως υποκρισία (με την κακή έννοια) όταν το ξέρουν και οι δύο ότι παίρνουν μέρος σε αυτό. Υποκρισία είναι στην περίπτωση που είναι μονόπλευρο.

MiB: το "facilitator" ήταν εναλλακτική λέξη για το "πομπός", συνεπώς το "όχι" μπροστά από το πομπός ισχύει και για το facilitator  

 

Ναι σωστά, μπέρδεψα κάπως τους συγκεκριμένους όρους, αλλά έστω κι ως δέκτης κάποιος/α δεν κινδυνεύει να "εξιδανικευτεί" με τις προαναφερόμενες πιθανές συνέπειες;

 

Όχι, γιατί η οποιαδήποτε εσωτερική διεργασία του ατόμου καθώς και το αποτέλεσμα το ίδιο έχουν να κάνουν με εαυτόν. Ο εκάστοτε δέκτης ή δέκτες δεν έχουν καμία "σημασία" -δεν κάνουν διαφορά- (κατά την προσωπική μου γνώμη πάντα και σύμφωνα με την δική μου οπτική).

 

Αυτό όμως δεν ισχύει λογικά μόνο στην περίπτωση όπου ο συντελεστής "ποιοτική δράση/αντίδραση" των δεκτών παραμένει σταθερός κι αμετάβλητος; Λαμβάνοντας τη διαφορετικότητα/μοναδικότητα του κάθε ατόμου όμως, κατά πόσο αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Κι αν τελικά η ο συγκεκριμένος συντελεστής μεταβάλλεται δημιουργώντας παράλληλα και μια βαρύτητα ως προς τους "in favour" δέκτες, αυτό δεν είναι ικανό να δημιουργήσει "αναταραχές" στην όποια ομαλή διαχείριση συναισθημάτων; Το αποτέλεσμα όπως ανέφερες, τουλάχιστον έτσι όπως το εισπράτει/αξιολογεί ο εκάστοτε "πομπός/facilitator", θα είναι πάντοτε το ίδιο και ανεπηρέαστο άπο τέτοιου είδους "μεταβλητές";

 

MiB περιπλέκεις πολύ τα πράγματα (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, καθώς δεν κατάλαβα τίποτα απ' το παραπάνω ποστ) και χάνεις την αρχική ουσία.
Απ' τη στιγμή που το άτομο κοιτάει να διαμορφώσει/αλλάξει/διαφοροποίησει (όπως θες πέστο) κάποιες εσωτερικές διεργασίες με σκοπό η αντίδραση στα εκάστοτε ερεθίσματα να είναι συγκεκριμένη (διαφορετική απ' την υπάρχουσα), το ποιός παρέχει αυτά τα ερεθίσματα δεν έχει καμία σημασία. Δεν εστιαζόμαστε στο περιβάλλον αλλά στο άτομο το ίδιο, το οποίο ξεκινά αυτή τη διαδικασία. Εφόσον το άτομο έχει δημιουργήσει μια "φόρμουλα" στο θέμα των συναισθημάτων, το application αυτής θα είναι το ίδιο προς άπαντες.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα...  

Ούτως ή άλλως, η ερώτηση του νήματος είναι πώς/αν γίνεται να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.

 

Απάντηση: Re: Συναισθηματικός "ευνουχισμός"

Tίθεται το εξής ερώτημα: ένα άτομο, που δεν ξέρει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, πως θα το επιτύχει (τη διαχείριση των συναισθημάτων του) αφού δεν γνωρίζει το knοw how?

 

Re: Απάντηση: Re: Συναισθηματικός "ευνουχισμός"

To know how (όχι απαραίτημα μόνο για το συγκεκριμένο θέμα) δεν είναι κάτι με το οποίο γεννιέσαι, αλλά κάτι το οποίο αποκτάς με το πέρασμα των χρόνων (εμπειρίες κτλ). Κάποιοι το αποκτούν νωρίτερα και πιο "εύκολα" από άλλους.
Το δύσκολο δεν νομίζω ότι είναι να μάθεις να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου (από το μηδέν), αλλά να αλλάξεις τον (λανθασμένο) τρόπο με τον οποίο τα διαχειρίζεσαι για χρόνια.