Η εκδίκηση του Ire Pearl

Σιγα μην το χες.....Λες κ δεν σε μαθαμε......

 

Ιντερμέδιο μιας ζωης

Εξουθενωμένη, αναιμική, βρώμικη και μουδιασμένη πιάνω για τελευταία φορά την πένα αυτή για να αποτυπώσω τις αναμνήσεις μου στο χαρτί όπως βίαια χαράχτηκαν στην παγωμένη μου ψυχή και με την πιο ακλόνητη πεποίθηση οπλισμένη, ότι αυτά τα λόγια αναλλοίωτα θα παραμείνουν από τους κόκκους της κλεψύδρας του χρόνου και σε εσένα αναγνώστη θα φτάσουν σαν κοφτερές λεπίδες για να κομματιάσουν την πλάστη εικόνα σου για τον Ire Pearl, πλησιάζω το τέλος μου με πικρόγλυκη χαρά.

Τόσα χρόνια η μνησικακία, η πικρία και ο πόνος σφυρηλάτησαν τον νου μου με τόσο μένος σε αυτήν την άγνωστη για τους ανθρώπους γη, που σαν να είναι η σκέψη μου που την έχει σκεπάσει με βαριά σκιά και κανένα άνθος δε χρωματίζει τούτο το γκρι τοπίο εκτός από τους κόκκινους σαν αίμα καρπούς που ευδοκιμούν στον τάφο του Ιre Pearl, κανένα κελάιδισμα πουλιού δεν αντηχεί μέσα στην βαθιά χαράδρα των βουνών που αγκαλιάζουν τον πύργο που ζω, εκτός από το γοερό κράξιμο των κορακιών που σαν να είναι οι λυγμοί μου που ταξιδεύουν στα βάθη του ουρανού για να ακουστούν ως την κατοικία της αδυσώπητης μοίρας μου και τώρα εδώ, είναι καιρός φαρμάκι να στάξει από την πένα αυτή, κάθε λέξη που θα ειπωθεί με του πόνου την χαρά θα αποσχιστεί από την μνήμη μου και είθε το αίμα μου να πνίξει την ταλαιπωρημένη μου ψυχή και στην ανυπαρξία να την βυθίσει.

Κουράστηκα πια, αβάσταχτος αποδείχθηκε ο κακοτράχαλος δρόμος της μοίρας μου που η άγνοια μου τον κάλυψε με του έρωτα το πέπλο και τον έκανε να μοιάζει με μεταξένιο μονοπάτι, σαν αυτό πού διασχίσαμε με τον Ire καλπάζοντας πάνω στο μαύρο άλογο μέσα στην νύχτα της φυγής από το πατρικό μου, κάτω από τον σκοτεινό ουρανό που κάθε του αστέρι στα αθώα μου μάτια λαμπίριζε με εκτυφλωτικό φώς ζεσταίνοντας τις φωνές των αγγέλων που ψιθύριζαν με την πιο γλυκιά μελωδία το όνομα του αγαπημένου μου στα αυτιά μου , για να καταλήξουμε στην φυλακή που είμαι τώρα, εδώ που χρόνια ολόκληρα αγάπησα και υπηρέτησα τον Ire Pearl.

Ω αναγνώστη, αν έστω για μια φορά σου ζέστανε του έρωτα η ηλιαχτίδα την καρδία και με του παραδείσου τα χρώματα ζωγραφιστήκαν τις καθημερινότητας σου οι στιγμές θα μπορέσεις να δεις πίσω από την μαγευτική εικόνα του Ire Pearl να με κουβαλά στα χέρια του μισοκοιμισμένη μέσα στο γοτθικό του πύργο και να με αποκοιμίζει πάνω στα λευκά υφαντά περιποιούμενος της πληγές του βίαιου ερωτά του μετά από το πολύωρο ταξίδι πάνω στο άλογο, το είδωλο της, την αποτροπιασμένη μορφή του Ire να με καταριέται με της αιωνιότητας την απύθμενη μοναξιά.

Και εσύ αναγνώστη που του χάρου το άγγιγμα νομίζεις ότι ξεγελάς με κόλπα φθηνά, αυτά που αγάπη ονομάζεις, δε θα αντιληφθείς ότι σε ο,τι έλαβε χώρα μέσα στην δική μου καρδία τα χρόνια που εγώ και Ire ήμασταν ζευγάρι, της υστεροβουλίας μου το ζυγό είχα αποτινάξει μακριά και έτσι με οδήγησα στην χώρα της γνώσης, εύπλαστη, να επεκταθώ, να κυριαρχήσω ωθούμενη από τα χέρια και το μυαλό αυτού του άνδρα. Και όταν τα βιβλία απλώθηκαν σαν τους χάρτες του βασιλείου του ουρανού πάνω στα δρύινα σκαλιστά τραπέζια, υπό το φώς των κεριών, άπληστα βυθίστηκα σε αυτά και κάτω από τα άγρυπνα μάτια του, ο μεντοράς μου να μου εξηγεί, να με παρακολουθεί και να με συγκρατεί. Όταν ταξίδεψα σε απροσπέλαστα βουνά, σε πεδιάδες που το ανθρώπινο μάτι το τέλος τους δε μπορεί να αντιληφθεί, σε χώρες μακρινές που ακόμα οι δρόμοι τους δεν έχουν χαραχθεί και την ύπαρξη τους γνωρίζει μόνο κύκλος των φυσιοδιφών Ο Ire ήταν εκεί, μπροστά μου, πάνω στο άλογο του, να με καθοδηγεί μέσα στην δίνη των εικόνων που η σιωπή ακούγεται επιβλητικά.

Όταν οι πόρτες των ανακτόρων άνοιξαν διάπλατα για να περιηγηθώ και οι κύκλοι των ευγενών με καλωσόρισαν με θαυμασμό, είδα ξεκάθαρα πια ότι ο Ire στεκόταν πάνω από όλους αυτούς, ικανός να τους μαγεύει με τις λέξεις και με τις ιστορίες της ζωής του να εμπνέει δέος και να κρατά τα σχοινιά της μοίρας τους, μαριονέτες φθηνές, άδειες με περικαλύμματα ακριβά να κουνιούνται στα θέλω του άντρα αυτού που δίπλα του στεκόμουν μεθυσμένη από την υπερηφάνεια και από τον θαυμασμό.

Και όταν δεν υπήρχαν άλλοι δρόμοι να πορευτούμε, άλλες γνώσεις να μοιραστούμε και τα φώτα των παλατιών σβήναν για να βυθίσουν στην λήθη την αίγλη της α-νοσιας, μέσα στο πύργο κατακτούσαμε ο ένας τον άλλον, με τρόπους μαγικούς, ιεροτελεστικά με του πόνου την αποδοχή εξέφραζα ότι τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν, το βάθος της αφοσίωση μου, την ένταση του θαυμασμού μου, δεμένη στους καρπούς από τις ξύλινες σκαλιστές προτομές αρχαίων Θεών που στεκόντουσαν στο πέτρινο τοίχο ήμουν δεμένη με της ευγνωμοσύνης τα σχοινιά.

Από τα στήθη μου κρεμόντουσαν περασμένα με καρφία, βαμμένα με το αίμα μου βαρίδια χρυσά, για το βάρος εκείνο που ο Ire πήρε από πάνω μου και ανέπνευσα της ολοκλήρωσης τον αέρα. Και όταν ο Ire χάραζε το κορμί μου με την κοφτερή ασημένια λάμα, κάθε χαρακιά ήταν η σφραγίδα της πίστης μου σε αυτόν που καμία προσευχή, καμία δέηση ανάλογου βάθους δεν έχει ειπωθεί.

Αλλά αναγνώστη θα πρέπει να σε προϊδεάσω για ότι ακολουθεί, λεγοντάς σου ότι όταν της ευτυχίας την θεότητα ταΐζεις με συναισθηματική τροφή, ακροβατείς καθώς αν άπληστα κινηθείς κινδυνεύει να πάρει μορφή τρομακτική και σαν λοιμός να επεκταθεί όταν της τύχης το θανατηφόρο κτύπημα φανεί, όπως έγινε και με εμένα, κτύπημα που το κουβάλαγε μια φιγούρα τόσο οικία από το ξεχασμένο μου παρελθόν, και ανέτρεψε όλο το σκηνικό.

______________________________________________

Βack to SSRI period

 

Απάντηση: Η εκδίκηση του Ire Pearl

Last exit for the lost
Closer...
Closer...
Are we getting closer?
Or are all lost?
Are we getting close now?
Forever lost!

 

Lost hours,

Σε πάω  

Δεν είναι συχνό να βλέπουμε εδώ απόπειρες gothic, και φαίνεται καθαρά οτι ξέρεις το genre (το ορεινό χωριό, ο μακρινός πύργος, η φυλακισμένη νεαρή γυναίκα, ο μυστηριώδης περιπλανητής) και απολαμβάνεις το γράψιμο του διηγήματός σου.

Aνυπομονώ για τη συνέχεια.

Χαιρετισμούς,
DocHeart

 

Αιματοβαμμένο τέλος

Αυτός ο νευρικός δισταγμός που με ακουμπά λίγο πριν περιγράψω τον θάνατο του Ιre Pearl χίμηξε μαζί με τις αναμνήσεις στον νου μου για να μου θυμίσει ότι τα συναισθήματα είναι που με κρατούν ακόμα ζωντανή μέσα σε αυτήν την θλιμμένη ερήμωση που υπάρχω. Η σκιά μιας εικόνας από το θολό παρελθόν ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια της φαντασίας μου και κουβαλά μια γερασμένη ηδονή πάνω της. Αυτή η χώρα δεν ήταν πάντα βυθισμένη σε αυτήν την αποκρουστική πνιγηρή ατμόσφαιρα, εδώ δεν υπήρχαν μόνο σκοτεινά σύννεφα να ρουφούν του ήλιου την ζεστασιά, ήταν διαφορετικά, εδώ ήταν η γη των χερουβείμ, η κατοικία των νεκρών Θεών του παρελθόντος. Θυμάμαι ότι όλα ήταν τόσο ζωντανά τις πρώτες μέρες της άνοιξης όταν οι πρωινές ηλιαχτίδες ζέσταιναν την ανθοσπαρμένη χλόη της μικρής κοιλάδας όπου βρίσκεται ο πύργος και επεκτεινόταν μέχρι τις ρίζες των δεντρόφυτων βουνών, λαμπιρίζουσα γύρω από τα δέντρα που πάνω στους κορμούς τους ανθούσαν μυριστικά φυτά ζωγραφίζοντας τους με τα χρυσοπόρφυρα άνθη τους, και εγώ, ένα τέτοιο πρωινό καθόμουν στο γοτθικό παράθυρο της κάμαρας μεθυσμένη από τις ευωδίες των λουλουδιών και γεμάτη ανυπομονησία για τον ερχομό του Ιre Pearl.

Ήταν όλα έτοιμα, όπως ήταν κάθε φορά για την ιεροτελεστική φιλοξενία του Ire και των συντρόφων του μετά από τα ταξίδια τους στα βουνά. Ποτέ ούτε εγώ, ούτε καμία σύντροφος των φυσιοδιφών δεν ακολουθούσε τον κύριο της σε αυτά τα ταξίδια. Χωρίς να γνωρίζουμε την αιτία μας το είχαν απαγορεύσει, δε γνωρίζαμε τι λάμβανε χώρα σε αυτά τα ταξίδια και σίγουρα δε θα θέλαμε να μάθουμε αφού μόνο που ερχόμασταν αντιμέτωπες με τις επιδράσεις τους πάνω στους άντρες, επιδράσεις μαγικές, μοχθηρές και ανομολόγητες, μας γέμιζε με τρόμο. Εκείνο το πρωί τον περίμενα έχοντας ακολουθήσει ευλαβικά το πρωτόκολλο όπως και όλες γυναίκες των αντρών που ήταν στο ταξίδι, η κάθε μια στο πύργο που ήταν. Έντυσα τους χώρους του πύργου με βαριά μπορντό χαλιά, κρέμασα σε κάθε παράθυρο κουρτίνες από μαύρο βελούδο, άπλωσα σε κάθε δωμάτιο μένωρες με λευκά κεριά γνωρίζοντας ότι κανένα δε θα έπρεπε να μείνει στο σκοτάδι όσο διαρκούσε η αναμονή, κομμάτια κρέατος σχεδόν ωμά, να κολυμπούν μέσα στο αίμα τα σέρβιρα σε ασημένιους δίσκους με αραβουργήματα σκαλιστά από γράμματα μιας άγνωστης γλώσσας, δίπλα στα μπουκάλια με το κρασί και ετοιμάστηκα. Πλύθηκα με γάλα που αγνοούσα την προέλευσή του και ήταν μόνο γι’ αυτές τις περιπτώσεις, ντύθηκα στα λευκά με το πιο ακριβό φόρεμα και περιποιήθηκα τον εαυτό μου σε τέτοιο βαθμό όπως όταν επισκεπτόμασταν τον Βασιλιά αλλά επιπλέον φόρεσα στους αστραγάλους μου μπρούτζινους χαλκάδες που με αλυσίδα κρατούσαν τα πόδια μου κοντά και περιόριζαν τα βήματα μου ενώ ίδιοι χαλκάδες περαστήκαν στους καρπούς μου κρατώντας τα χέρια μου δεμένα μεταξύ τους μπροστά από το σώμα μου που με δυσκολία μπορούσα να τα τεντώσω αφού η αλυσίδα των χεριών μου ενωνόταν στο κέντρο της με την αλυσίδα που ξεκινούσε από το μπρούτζινο κολάρο σαν κόσμημα στο λαιμό μου.

Περίμενα ώρες στο παράθυρο εκείνη την μέρα έτοιμη για να αντικρίσω τις φιγούρες των ταξιδιωτών ώστε να προλάβω να πάω στην πύλη και να τους υποδεχθώ. Και αν σουρούπωνε και δεν είχαν φανεί, συνειδητοποιούσα ότι δεν ήμουν εγώ η εκλεκτή και οι ταξιδιώτες στον πύργο άλλου άντρα θα κατέληγαν και θα είχαν ανάλογη υποδοχή από την γυναίκα του και ήξερα τότε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνω• να σύρω τα πόδια μου και την σφιγμένη μου καρδιά μέχρι το κρεβάτι και να αποκοιμηθώ, και καθώς τα κεριά θα σβήναν ένα προς ένα, κάθε φλόγα που θα χανόταν, στους χαλκάδες των αλυσίδων μου και στο κολάρο μου θα απλωνόταν καίγοντάς με μέσα στα όνειρά μου μέχρι το άλλο πρωί, που ο Ire θα ερχόταν να με λύσει από τα δεσμά μου και να μου απαλύνει τον πόνο μου και να μου θυμίσει τα σημάδια του, τα σημάδια των δεσμών μου. Ανάμικτα συναισθήματα κάθε φορά, με δόντια κοφτερά να αλληλοσπαράζουν τις αντιφατικές ευχές μου για επιστροφή ή όχι των κυρίων, και πώς να μην γινόταν αυτό, πώς μια ανθρώπινη ψυχή να είναι σίγουρη ότι επιθυμεί με σθένος ό,τι συνέβαινε όταν ερχόντουσαν αυτοί, αφού μια ακαθόριστη ηδονή προσφερόμενη από τα βάθη των φλεγόμενων ψύχων αυτών των αντρών ντυμένη όμως με τρόμο, πόνο, εφιάλτες αλλά και γνώση ήταν ότι απεκόμιζε από κάθε επιστροφή τους. Τους θυμάμαι, όταν εγώ ήμουν η εκλεκτή, να διαβαίνουν την κοιλάδα και σκοτεινό σύννεφο να τους ακολουθεί φέρνοντας την νύχτα νωρίς, τους θυμάμαι να νεκρώνουν την φύση στο διάβα τους χωρίς να ξέρω άμα ρουφάνε την ζωή απ’ τα γύρω τους άπληστα ή σκορπάνε τον θάνατο εύκολα, ανούσια και χωρίς την θέλησή τους. Άλλοι γερασμένοι με ρυτίδες στα πρόσωπα τους που δεν είχαν πριν φύγουν, άλλοι σκυθρωποί κουβαλούσαν στα μάτια τους την παγωμάρα του θανάτου, άλλοι αμίλητοι, αμέτοχοι σε ό,τι συνέβαινε, κοιτούσαν στο κενό με την έκφραση της πιο βαθιάς μελαγχολίας ενώ άλλοι σαν ζώα χιμούσαν, σερνόντουσαν και έσκουζαν με τα πρόσωπά τους να παίρνουν δαιμονικές μορφές. Βαμμένοι με το αίμα του κρέατος που έτρωγαν με μανία, γυαλισμένοι από ιδρώτα που μύριζε θειάφι, χόρευαν ιερετελεστικά, και ανάμεσα στις κραυγές τους μιλούσαν με μιαν ακαταλαβίστικη γλώσσα που η χροιά της μάτωνε τα αφτιά μου. Και εγώ αμέτοχη και παγωμένη να παρακολουθώ τους άντρες να γίνονται αγρίμια μέχρι που έσβηνε το πρώτο κερί και η φλόγα του μαγικά έλιωνε το πάγο που σκέπαζε την σκέψη μου και οράματα απλωνόντουσαν μπροστά στα μάτια μου βυθίζοντας με σε έκσταση, κάθε κερί και μία γνώση απόκρυφη που η δύναμή της μπορεί να μου αποκαλυπτόταν είτε εκείνη την στιγμή είτε καιρό μετά. Και όταν όλα τα κεριά έσβηναν, την ύστατη στιγμή λίγο πριν βυθίσουν το πύργο στο βαθύ σκοτάδι λάμψεις εκτυφλωτικές έβγαιναν από τα μάτια και τα γεννητικά όργανα των αντρών φωτίζοντας τον χώρο με φθορίζων φως που με εμπόδιζε να δω τα νύχια τους που καρφώνονταν πάνω στην σάρκα μου, τους πούτσους τους που γέμιζαν και μάτωναν τις τρύπες μου και τις γλώσσες τους να που με έγλειφαν λαίμαργα. Και ενώ οι κραυγές τους πόνου και της αγωνίας μου θα ακουγόντουσαν μέχρι τους κόσμους που θα έρθουν, αυτές πνιγόντουσαν μέσα στα ανατριχιαστικά γέλια των αντρών ρουφώντας όλη την δύναμή μου και αφήνοντας με λιπόθυμη μέσα σε νεκρική αγαλλίαση. Και το άλλο πρωί με ένα σώμα καταχαρακομμένο, με το στόμα, το μουνί και το κόλο μου σημαδεμένα με ξεραμένο αίμα δεν έβρισκα κανέναν παρά μόνο τον Ire που μου έβγαζε τις αλυσίδες χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντες για ώρες και μερικές φορές για μέρες, βυθιζόμασταν σε σκέψεις.

Εκείνη την μέρα, που περίμενα, ο θάνατος ήταν που μας επισκέφτηκε και η φαρμακερή πνοή του πιο οικτρή από το άγγιγμα του έμεινε να πλανιέται στον αέρα ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Περίμενα ώρες και κάθε ώρα που περνούσε έπεφτε σαν ένα επιπλέον βάρος στις αλυσίδες μου και όταν πλέον ο ήλιος άρχισε να κρύβεται πίσω από τις κορυφογραμμές, ξεκίνησα να πάω να πλαγιάσω αλλά μια φωνή που φώναξε το όνομά μου με κράτησε ακίνητη στην πορεία μου προς το κρεβάτι. Γύρισα το κεφάλι μου προς την βάση της σκάλα που ένωνε το σαλόνι του πύργου με τα υπνοδωμάτια του ορόφου και είδα τον Ire να στέκεται σκυμμένος, μονάχος του εκεί με μάτια κόκκινα σαν αίμα. Απόρησα και κινήθηκα να κατέβω την σκάλα αλλά τα βήματα μου σταμάτησαν στα πρώτα σκαλιά όταν πρόσεξα το μακρύ λεπτό μαστίγιο να κρέμεται από το χέρι του Ire. Πριν προλάβω να αντιδράσω, να μιλήσω ακόμα και να υποθέσω ένιωσα το κάψιμο στην γάμπα μου καθώς η άκρη του μαστιγίου τυλιγόταν γύρω της, και με μια δυνατή κίνηση ο Ire τράβηξε το μαστίγιο και με έριξε κάτω, σέρνοντάς με στα σκαλιά και στον διάδρομο, με τράβηξε προς το κύριο σαλόνι του πύργου. Όλα αυτά τα χρόνια, ούτε μια στιγμή δεν ένιωσα τον φόβο της αβεβαιότητας για τους σκοπούς των πράξεων του Ιre και έτσι εκείνη την φορά το συναίσθημα ήταν πρωτόγνωρο και θεμελιώθηκε μέσα στην ψυχή μου όταν ανασήκωσα το κεφάλι μου μέσα στο σαλόνι και αντίκρισα το πιο φρικτό θέαμα. Μια γριά, ηλικιωμένη γυναίκα με άσπρα μαλλιά που κάλυπταν το πρόσωπό της, και ρυτιδιασμένο δέρμα, γυμνή και φιμωμένη ήταν δεμένη σε έναν πάσσαλο που δεν είχα ιδέα πως βρέθηκε εκεί, χωρίς να ακουμπά τα πόδια της στο πάτωμα, στηριζόμενη μόνο από το χοντρό σχοινί που την κράταγε δεμένη από τα χεριά και τα πόδια πάνω στο σκληρό ξύλινο κορμό, αιμορραγούσε από τις πολλές πληγές του γέρικου σώματος της που ήταν μπιγμένα μαχαίρια με ξύλινες λαβές.

Ο Ιre με μία κίνηση με απελευθέρωσε από το μαστίγιο αφού πλέον το θέαμα μπροστά στα μάτια μου ήταν αυτό που με είχε ακινητοποιήσει, μου είχε κόψει την γλώσσα αφήνοντας με μόνο με το βλέμμα μου να ζητώ εξηγήσεις από τον Ire Pearl. Ω αναγνώστη, είναι φόβοι που τρέμουμε να επιβεβαιωθούν και όμως οι κινήσεις μας αυτό αναζητούν, είναι πράματα που ποτέ δε θέλουμε να μάθουμε και όμως ρωτάμε με αδημονία και οι κόκκοι της κλεψύδρας του χρόνου πέφτουν αργόσυρτα, βασανιστικά μέχρι να μας δοθούν οι απαντήσεις που ειρωνικά μειδιάζουν μπροστά στην ζωή πριν την ενθρονίσουν στο βάθρο του ψέματος. Μόνο ψέματα αδελφέ αναγνώστη, ένα αισχρό ψέμα ό,τι έζησα. Δεν υπήρχε ταξίδι στα βουνά του Ire με τους άλλους εκείνη την φόρα, ο Ire μίλησε ξεκάθαρα για πρώτη φορά με λόγια χολιασμένα μου είπε ότι όλα ήταν κομμάτια ενός οικτρού σχεδίου εκδίκησης. Μου είπε ότι είχε πάει στο χωριό Tzolk, να βρει τον έναν από τους δύο δολοφόνους των γονιών του που ακόμα ανέπνεε σε αυτήν την ζωή και τον έφερε εδώ μπροστά μου να του αφαιρέσει την ζωή. Μου είπε ότι ο άλλος δολοφόνος βρήκε το τέλος που του άξιζε πάνω σε ένα μαχαίρι κοφτερό εκείνη την νύχτα της φυγής από το πάτρικό μου! Και όταν στα μάτια μου καθρεφτίστηκε η έσχατη απελπισία, μου είπε με φωνή γεμάτη μίσος και ένταση ότι η γυναίκα αυτή δειχνοντάς την γριά γυναίκα στο πάσσαλο είναι η μητέρα μου που χρόνια πριν σκότωσε την δική του μητέρα.

«Όλα ήταν μέρος του σχεδίου Haab, όλα!, δε σκότωσα την μητέρα σου εκείνο το βραδύ γιατί ήθελα να σε κάνω να πονέσεις και εσύ! Σε ήξερα πριν σε γνωρίσω Haab, ήθελα να με αγαπήσεις σαν Θεό και να με δεις να σκοτώνω την μάνα σου, το άλλο άτομο που αγάπησες σε αυτήν την ζωή, για να δει και αυτή την ώρα του θανάτου της, την ψυχή της κόρης της να αιμορραγεί και ο πόνος της λίγο πριν πεθάνει να είναι αμείλικτος! Ήθελα τα αισθήματα που έκτισες τόσα χρόνια μαζί μου να χυθούν μέσα σου σαν οξύ αυτήν εδώ την στιγμή και να νεκρώσεις για πάντα!» ήταν τα τελευταία λόγια του Ire αυτά, πριν βάλει φωτιά στις ξύλινες λαβές των μαχαιριών με έναν δαυλό που κρεμόταν στο πέτρινο τοίχο και στείλει την μητέρα μου στα βάθη της ανυπαρξίας. Το φλεγόμενο σώμα και οι κραυγές του ήταν ότι με έκανε να ξυπνήσω και να δω καθαρά, να καταλάβω τα λόγια του Ire και στα μάτια μου αυτός να φανεί σαν τον αρχιεχθρό μου! Έτσι κινήθηκα λυσσαλέα και τύλιξα γύρω από τον λαιμό του Ire τις αλυσίδες των χεριών μου όταν αυτός μπροστά από το φλεγόμενο κορμί απολάμβανε με έκσταση το μεγαλειώδες έργο του, και τον έσφιγγα σφιχτά λες και έτσι προσπαθούσα να σβήσω το παρελθόν, την κάθε στιγμή και με δάκρυα στα μάτια άκουσα τον Ire λίγο πριν την τελευταία του πνοή να με καταριέται με αιώνια δεσμά, να μου λέει ότι για να ζήσω τους καρπούς από τα φυτά που στον τάφο του θα ευδοκιμήσουν θα πρέπει να γεύομαι κάθε μεσάνυχτα.

Αλλά όχι σήμερα, αρκετά, σήμερα θα φορέσω ξανά το λευκό φόρεμα και θα ετοιμαστώ όπως τότε, όπως τότε θα φορέσω τις αλυσίδες και θα περιμένω εδώ τους δαίμονες του να με αποτελειώσουν μαρτυρικά και μέχρι να γίνει αυτό θα αναλογιστώ ίσως για τελευταία φορά για το ποιος εκδικήθηκε ποιον.

[Ο Ιre pearl γεννήθηκε στις απόκρημνες σπηλιές του όρους tzolk in και έζησε μέσα στα δάση του μέχρι τα 14 του χρόνια. Μοναδικός γιος οικογένειας παγανιστών ακολούθησε την σκληρή εκπαίδευση των νέων στα κοινόβια των παγανιστών που είχε σαν κύριους άξονες της την φυσιολατρία την τελετουργική λατρεία αρχαίων θεών και την σκληρή σωματική εκπαίδευση. Είδε την δολοφονία των γονιών του όταν η βασιλεία της εποχής με τις ευλογίες της θρησκευτικής ηγεσίας επέτρεψαν το κυνήγι των αλλόθρησκων με επιβράβευση την οικονομική ανταμοιβή των δολοφόνων. Ο ίδιος μαζί με άλλους νέους της ηλικίας του ξέφυγαν από αυτό το κυνήγι και απομονώθηκαν στα βάθη των δασών του όρους όπου και επιβίωσαν, άγνωστο πώς. Ο Ire Pearl εμφανίστηκε στα 30 του στην πολιτεία όπου και χρειάστηκε λίγο χρονικό διάστημα για να εισέλθει στο κύκλο των ευγενών με κύρια όπλα του την ευγενική συμπεριφορά του, το μοίρασμα μυστικών της βοτανολογίας –άκρως σημαντικό αφού όταν η ιατρική και η εκκλησία αποτύγχαναν να θεραπεύσουν, εμφανιζόταν ο Ire Perl- παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως έναν ευγενή από τις μακρινές χώρες του βορρά.

Όσα αναφέρει η Haab Dither στο ημερολόγιο της δεν είναι δυνατόν να επιβεβαιωθούν αλλά υπήρξε όντως ζευγάρι με τον Ire Pearl και εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, ταυτόχρονα. Το ημερολόγιο της –που στην πραγματικότητα δεν ήταν ημερολόγιο αλλά ένα τετράδιο με σημειώσεις βοτανολογίας όπου οι τελευταίες του σελίδες γράφουν μόνο για την ζωή της-βρέθηκε όταν ανοίχθηκαν δρόμοι μέσα από τα βουνά, όπου και προσεγγίστηκε η κατοικία του Ire Pearl. Το ημερολόγιο βρέθηκε δίπλα από τον σκελετό μιας αλυσοδεμένης γυναίκας προφανώς της Haab Dither ενώ στην αυλή του πύργου υπάρχουν δύο τάφοι της μητέρας της Haab Dither και του Ire Pearl στον οποίο δεν βρέθηκαν ίχνη βλάστησης, όπως αναφέρει η Haab Dither στο ημερολόγιο της, ημερολόγιο που δημοσιεύτηκε αποσπασματικά μετά την εύρεση του ακολουθούμενο από τα εκτενή δημοσιεύματα του τύπου.]

ΤΕΛΟΣ (επιτέλους)

 

Εξαιρετικό. Ευχαριστούμε.

 

Ωραίο, πολύ ατμοσφαιρικό. 

 

Απάντηση: Re: Η εκδίκηση του Ire Pearl

Τρομερή ιστορία. Κρίμα που τελείωσε.

 

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια

ελπίζω να ταξιδέψατε λίγο με όλο αυτο όπως και έγω

 

Απάντηση: Re: Η εκδίκηση του Ire Pearl

Πολύ ρομαντική δήλωση...

Απόλαυσα ιδιαίτερα το κείμενό σου. Καλογραμμένο, ποιητικό και ξεκάθαρο. Μα πάνω από όλα σαδομαζοχιστικά παραμυθένιο  ...

P.S.: Μου άρεσε στο τέλος η αναδρομή στο παρελθόν του Ire και η ουσιαστική ανάλυση του στόχου του. Οι περισσότεροι που προσπαθούν να γράψουν κείμενα με μία σκοτεινή χροιά ξεχνούν το βασικότερο... Να εξηγήσουν το σκοπό.