Το Άγχος του Κυρίαρχου

Συχνά ακούω ή διαβάζω για το υποτιθέμενο "μέτρο" που πρέπει να βρει στη ζωή της η σκλάβα ή η υποτακτική. Έναν τρόπο δηλαδή να κρατάει ισορροπίες στη ζωή της, να μπορεί να εργάζεται, να φροντίζει τον εαυτό της, να προσέχει αυτά που τρώει και που πίνει, να φροντίζει να γυμνάζεται, να φροντίζει την οικογένειά της, να έχει κοινωνικό κύκλο, ενδιαφέροντα, να αξιοποιεί τα ταλέντα της, να βρίσκει ένα είδος προσωπικής ευτυχίας με ίδια μέσα, και όχι μέσα από την σχέση M/s ή D/s. Μία ευτυχία που να μην πηγάζει από το πρόσωπο του Κυρίαρχου.

Συχνά επίσης, ακόμη και στη δική μου σχέση, αλλά και σε αυτές των άλλων, βλέπω ότι ο Κυρίαρχος απαιτεί επίμονα αυτό το μέτρο, αυτή την ισορροπία, από τη σκλάβα.

Αν και σε γενικές γραμμές συμφωνώ ότι θα έπρεπε ο κάθε ενήλικας να ζει την ζωή του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με ίδια μέσα, και να μην αγκιστρώνεται σαν αφοσιωμένο σκυλί πάνω σε κάποιον Κυρίαρχο - πράγμα που προσωπικά μου προκαλεί απέχθεια, παρά οίκτο - θα ήθελα να τοποθετηθώ πάνω στο θέμα λίγο πιο αναλυτικά.

Η άποψή μου είναι ότι η απόλυτη προσήλωση της σκλάβας στο πρόσωπο του Κυρίαρχου είναι θέμα ιεράρχησης προτεραιοτήτων. Δεν τίθεται θέμα ζαβού σκυλιού και ανεπάρκειας προσόντων για μία ευχάριστη ζωή. Πρόκειται για ένα είδος αφοσίωσης, άνευ της οποίας, κατ΄εμέ, δεν νοείται σκλαβιά. Εννοώ, ναι, πάω στη δουλειά, αλλά μόνο μέχρι να συναντήσω ή να μιλήσω με τον Κ. Κάνω καλά τη δουλειά μου για να είναι ο Κ υπερήφανος για μένα. Τον σκέφτομαι όσο πιο συχνά μου επιτρέπει η ροή της ημέρας μου. Ανυπομονώ να τελειώσει η δουλειά μου για να μπορέσω να αφοσιωθώ σε αυτόν. Βλέπω έργα στον κινηματογράφο και κρατώ νοητές σημειώσεις για να τα συζητήσουμε μετά. Κατά τον ίδιο τρόπο διαβάζω βιβλία, βγαίνω έξω με παρέες ή ακόμη και κάνω έρωτα ή σέσσιον. Αντιμετωπίζω τον ίδιο τον ύπνο σαν ένα αναγκαίο διάλειμμα. Είμαι δε σε κατάσταση limbo στα μεγάλα διαστήματα κατά τα οποία δεν έχω καμία επαφή, μόνο και μόνο επειδή προτιμάει να μην είμαι τόσο προσηλωμένη.

Η άποψή μου επί του θέματος είναι, ότι ο Κυρίαρχος με αυτή την απαίτηση του μέτρου, επιχειρεί να αντιμετωπίσει δύο προσωπικά του προβλήματα:

1. Το άγχος της προσωπικής ευθύνης απέναντι στην σκλάβα, καθώς προσπαθεί να κρίνει ο ίδιος πώς η σκλάβα θα επιτύχει καλύτερα την προσωπική της ευτυχία και την καταξίωσή της ως άτομο. (Φυσικά γνωρίζω την ρήση ότι η σκλάβα εμπιστεύεται την κρίση του Κυρίαρχου περισσότερο από την δική της. Αλλά την αμφισβητώ με το παρόν και για το παρόν θέμα).

2. Το άγχος του βάρους της προσήλωσης, βάρος το οποίο δύσκολα μπορεί να φέρει κάποιος, όσο ματαιόδοξος και αν είναι, και όσο και αν το έχει, εν μέρει, καλλιεργήσει ο ίδιος.

Όσον αφορά το πρώτο, θεωρώ ότι η εμπάθεια του Κυρίαρχου κάπου εδώ τελειώνει. Απλά δεν έχει ιδέα. Είναι εκτός πλαισίου σκέψης του. Και επομένως ματαιοπονεί στην απαίτηση μέτρου, όσον αφορά την προσήλωση.

Όσον αφορά το δεύτερο, κατανοώ απόλυτα τα ανθρώπινα άγχη, καθώς έχω κι εγώ μερικά δικά μου. Για παράδειγμα, με ταλανίζει τρομακτικά το άγχος, μήπως μου ζητηθεί να ζήσω την ζωή μου χωρίς αυτή την προσήλωση στον άνθρωπο της επιλογής μου, με μέτρο, ηρεμία και λογική, χωρίς αυτή την υπέρμετρη αφοσίωση, χωρίς αυτό το πάθος που ήδη αισθάνομαι εδώ και καιρό. Και χωρίς το οποίο δεν είμαι διατεθειμένη να κουνήσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι. Πόσο μάλλον να ζήσω ως σκλάβα (Του).

Ποια η άποψή σας;

 

κατινες και οι γαμοι τις δεκαετιας του 50-60 καπως μου την δινουν στα νευρα.αν το βδσμ ειναι lifesteal τοτε το ζητουμενο ειναι η υδονη.Κυριαρχος λεξη κενοι ειναι για μενα,κατα βαθος ολοι ειμαστε κοτες και παραμυθιαζουμε τον εαυτο μας. ειτε sub h dom

 

Η αποψη μου ειναι οτι ο Master σου σου αφηνει υπερβολικα πολυ χρονο να σκεφτεσαι αποτι φαινεται, Dora   no offense, απλα μια παρατηρηση

 

Απάντηση: Το Άγχος του Κυρίαρχου

Σε μια καλή σχέση, η καλή επικοινωνία και η καλή διάθεση εκατέρωθεν δεν αυτοματίζουν τα πάντα; Αν ο Κυρίαρχος αγχώνεται θεωρώ πως υπάρχουν άλλα θέματα να λύσει πλην των ορατών..

 

Εγώ πάλι πιστεύω πως οι κανόνες και οι οροί είναι μαλακιές, ο καθένας φτιάχνει την πραγματικότητα του ανάλογος τις ανάγκες, και ναι ο Κυρίαρχος πρέπει να έχει κάποιο άγχος διότι δε διαχειρίζεται μονό τη δική του ζωή μα και του υπό του άρα έχει διπλή εύθηνη.

 

Είναι αναγκαίο το "μέτρο" (αν και διαφωνώ λίγο με τον όρο μέτρο, προτιμώ τον όρο ισορροπία)
που θα πρέπει να βρεί κάποιος στη ζωή του, οποιαδήποτε και αν είναι η φύση της σχέσης του με το σύντροφό του. Ειδικότερα για σχέσεις κυριαρχίας - υποταγής, χωρίς αυτό το μέτρο, το παιχνίδι (ας μου επιτραπεί ο όρος ) ενδεχομένως να γίνεται λίγο άνοστο.

Νομίζω, το να αφοσιώνεται κανείς, να δίνεται ολοκληρωτικά, έχει νόημα μόνο όταν αυτό αποτελεί
συνειδητή επιλογή του. Επιλέγω συνειδητά, για μένα σημαίνει έχω μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα
κι επομένως μπορώ να κυριαρχήσω επάνω στην ίδια μου τη ζωή. Αν χαθεί αυτή η ισορροπία που συζητάμε,
ο όρος "συνειδητή" επιλογή βαθμιαία αποδυναμώνεται.

Το άγχος του βάρους της προσήλωσης είναι κάτι το απόλυτα φυσικό. Με όρια. Τα όρια αυτά είναι διαφορετικά για τον καθένα και είναι καλό σε μια σχέση να γίνονται και από τους δυο αποδεκτά. Απλά για να ξέρουν και οι δυο, αν αυτό που επιθυμούν είναι αυτό που μπορεί να σηκώσει και ο σύντροφός τους.

Τελικά όμως, (και πέρα από όλα αυτά που κατά τη γνώμη μου είναι αυτονόητα) το θέμα που προκύπτει
είναι το κατά πόσο ο Κυρίαρχος θέλει να κυριαρχήσει.
Με άλλα λόγια, πόσο πολύ επιθυμεί, φοβάται η ίσως και βαριέται να τεντώσει το σχοινί.

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από τη "Λέσχη" του Στρ. Τσίρκα.

" Πήγε πάλι στην κρεβατοκάμαρα και στάθηκε μπρος στον καθρέφτη.
Μέσα της το ουίσκυ δούλευε, ένας αρωματισμένος αχνός της έκαιε τα σπλάχνα και τη ζάλιζε. 'Εμμη, προστύχεψες. Ναι, αλλά μ' αρέσει. Φοβερά.
Ας γίνω μια τιποτένια, η πιο φτηνή Μαγδαληνή της Ιουδαίας, βαμμένη και βρόμικη να μαλλιοτραβιέμαι στα κακόφημα σοκάκια της Χαιάφας, με τους λιμενεργάτες που μυρίζουν μαζούτ.
Ω, ξέρω. Μπρος στη Νάνσυ ή σ' άλλες γυναίκες με τη δική τους κατανόηση, θα χαμηλώνω τα μάτια, θα νιώθω τόσο ξεπεσμένη από τη σειρά μου.
Μα μέσα μου θα λέω πως καμιά τους δε γνώρισε τι θα πει στην κυριολεξία "δίνομαι".
Επιτέλους! Ν' ανήκεις σε κάποιον απόλυτα, χτήμα του πρόθυμο και πειθήνιο, όπως η ψυχή εμπρός στον Κύριο.
Ο Χανς ήξερε, μόνο αυτός. Μα ήταν δειλός. Προτίμησε τη δική του ασφάλεια παρά να διακινδυνέψει τη σωτηρία της ψυχής του. Δεν τόλμησε να είναι μαζί πνευματικός και όργανο. Ένα όργανο ουδέτερο, αδυσώπητο, το φραγγέλιο του βασανιστή - εραστή."

 

Απάντηση: Το Άγχος του Κυρίαρχου

Σε τρομάζει να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς την προσήλωση? Ή να ζήσεις την ζωή σου χωρίς τον άνθρωπο της επιλογής σου? είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

 

αυτό σε τρομάζει?
άγχος γιατί? ούτως ή άλλως όλα αρχίζουν και τελειώνουν κάποτε? έτσι δεν είναι?

 

Απάντηση: Re: Το Άγχος του Κυρίαρχου

Aν σε μία σχέση θέλεις τον άλλον πολύ-αν τον αισθάνεσαι σαν μεγάλο κομμάτι του είναι σου-είναι λογικότατο να έχεις ανασφάλεια.Αυτό συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις, υποψιάζομαι δε ότι σε σχέσεις με bdsm χαρακτηριστικά η εξάρτηση που μάλλον η ίδια η φύση της σχέσης δημιουργεί κάνει την ανασφάλεια μεγαλύτερη.
Το τι μπορεί να κάνει κάποιος δρώντας ορμώμενος απ την ανασφάλεια του και πως όλο αυτό μπορεί να επηρεάσει και να καταστρέψει την σχέση του είναι ένα άλλο θέμα
Εχω υπάρξει θύμα της ανασφάλειας μου "πνίγοντας" τον άνθρωπο που είχα δίπλα μου απ τον φόβο μη και τον χάσω!Και τελικά την έπρηξα και έφυγε.
Ισως ο καθένας από εμάς δίνει άλλη διάσταση στο πως περιγράφει τα συναισθήματα του!Αναφέροντας εγώ ότι "τρομάζω στην ιδέα να χάσω τον σύντροφό μου" δεν εννοώ φυσικά ότι απ το πρωί μέχρι το βράδυ κόβω τις φλέβες μου σκεφτόμενος αυτή την πιθανότητα άλλα σίγουρα η σκέψη αυτού του ενδεχόμενου δεν είναι ευχάριστη και μου προκαλεί και κάτι...

 

Re: Απάντηση: Re: Το Άγχος του Κυρίαρχου

Κάποια στιγμή , έπεσα στη λούμπα με το να σκέφτομαι ακριβώς τα παραπάνω και να νιώθω ακριβώς το ίδιο.
Η πιο ορθολογιστική προσέγγιση μου, αυτή τη στιγμή, όμως λέει ότι το ''τρομάζω στην ιδέα να χάσω το σύντροφό μου'' σημαίνει ''δεν θέλω να ξεβολευτώ, να αρχίσω από την αρχή, να προχωρήσω, να με μάθω, μένω κολημμένη κάπου που δεν πρέπει να μένω ....'', κλπ.

 

Re: Απάντηση: Το Άγχος του Κυρίαρχου

Με αγχώνει η προοπτική του να μου ζητηθεί από τον άνθρωπο της επιλογής μου να μην είμαι προσηλωμένη σε αυτόν, ως άξονα του είναι μου. Κατανοώντας ότι ταυτόχρονα, κατά πάσα πιθανότητα, κι εγώ είμαι ο άξονας του δικού του είναι. Δεν μπορώ να συλλάβω, αυτή την συγκεκριμένη περίοδο, BDSM σχέση χωρίς αυτό το κομμάτι ως προϋπόθεση.

Κατ' εμέ, θα χαλάσει η απόλαυσή μου. Επίσης, κι αυτός, αν δεν το κάνει έτσι, τότε μάλλον το κάνει κολοβά. Και με ενοχλεί η φάση. Την θεωρώ δειλία, ημίμετρο, λοβοτομή, θυσία στο βωμό της γιαλαντζί ισορροπίας.

Συμφωνώ πλήρως με το ποστ της ariadni, πράγμα που ήδη επεσήμανα στο αρχικό μου ποστ. Το μέτρο της ολοκληρωμένης προσωπικότητας, όμως, θεωρώ ότι είναι η μη αποποίηση του "βάρους", του τιμήματος, σύμφωνα με αυτό που μπορεί να σηκώσει ο καθένας.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Το Άγχος του Κυρίαρχου

Αυτό αναρωτιέμαι... Αν δηλαδή ο άνθρωπος της επιλογής σου δεν αντέχει τον τρόπο της προσήλωσής σου, (έστω ότι προτιμά το ημίμετρο -ημίμετρο για τη δική σου ιδιοσυγκρασία, πιθανόν όχι για εκείνον-), εν τέλει τι θα προτιμήσεις? Μα προσαρμοστείς σε αυτό που επιθυμεί εκείνος γιατί σου είναι πολύτιμος, ή να αποχωρήσεις γιατί τα ημίμετρα σου χαλάνε την απόλαυση και ως εκ τούτου δεν πληρείσαι?