"Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

... η αίσθηση του να βρίσκομαι πάνω σ' ένα χαλί μάλλινο και να νοιώθω με την παλάμη το πέλος του, μικρή, μέσα στα ανατολίτικα μοτίβα παραμυθιού και έντονων χρωμάτων -- η αίσθηση της αφής σαν σχέδιο πάνω στα χέρια

  ​

 

 ​

 



 


 

 ​

 


 

 ​

​

 

Θυμάμαι την αλάνα των παιδικών μου χρόνων. Όταν παίζαμε μήλα στη μέση του δρόμου και τα βράδια του καλοκαιριού, που γυρίζαμε στη γειτονιά με τα άλλα παιδιά και όλοι μας ήξεραν και μας καλούσαν για βυσινάδα ή υποβρύχιο...

 

Προσπαθώ να θυμάμαι σαν όνειρο (ή σαν εφιάλτη; ) τις κακές στιγμές... Τις όμορφες θέλω να τις κρατάω ζωντανές στο μυαλό μου.

 

Πολλές τέτοιες στιγμές.
Οι περισσότερες από αυτές που ξεχωρίζω, έχουν ταυτόχρονα μια πολύ γλυκιά και μια πολύ πικρή γεύση.

Θυμάμαι τη τελευταία φορά, που κάτσαμε να φάμε, ήρεμα, σαν οικογένεια, εγώ, ο πατέρας μου και η μάνα μου.
Ύστερα τους παρατηρούσα να κάθονται οι δύο τους στο τραπέζι, αμίλητοι. Η μάνα μου να καπνίζει το τσιγάρο της, και ο πατέρας μου να συμπληρώνει κάποια χαρτιά.
Λίγες ώρες αργότερα, συνόδευσα μέχρι το αεροδρόμιο τον πατέρα μου, που θα έφευγε ταξίδι. Κάθησα σε μια θέση και περίμενα μέχρι να ανακοινωθεί η αναχώρηση της πτήσης του.
Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα.

Όταν σταμάτησα να νιώθω το μίσος που αισθανόμουν για ένα πολύ συγγενικό μου πρόσωπο.
Η στιγμή αυτή ήρθε όταν το πρόσωπο αυτό πέθανε. Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να πάω στην κηδεία. Αν με ρωτούσε κάποιος το λόγο τη στιγμή που πήγαινα, θα απαντούσα από περιέργεια και μόνο.
Όταν στάθηκα επάνω από το φέρετρο, κάθησα για αρκετή ώρα και παρατηρούσα τα κλειστά βλέφαρα, το άκαμπτο κέρινο πρόσωπο. Σκεφτόμουν το πόσο πολύ είχε αλλάξειι από τη τελευταία φορά που είχαμε συναντηθεί.
Ύστερα πήγα και κάθησα σε μια καρέκλα πίσω, πίσω και έκλαψα, έκλαψα, έκλαψα με τη ψυχή μου από χαρά. Χαρά επειδή συνειδητοποίησα ότι δεν αισθανόμουν πλέον τίποτα. Ηρεμία. Aπόλυτη ηρεμία.
Σαν κάποιος να είχε πάρει μια γόμα και είχε σβήσει όλα όσα μου είχε πει, και όλα όσα μου είχε κάνει.
Δεν ένιωσα ποτέ μου τύψεις για εκείνη την ημέρα.
Αλλά από εκείνη την ημέρα και ύστερα, ειλικρινά νομίζω ότι δε μπορώ να κρατήσω πραγματική κακία σε κανέναν και για τίποτα.

Η ημέρα που επισκέφθηκα, ύστερα από πολλά χρόνια, την πατρίδα του πατέρα μου.
Έφτασα αργά το βράδυ. Το ταξί με άφησε ακριβώς έξω από το σπίτι που πέρασα πολλά από τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων.
Είχα ονειρευτεί πολλές φορές την στιγμή που θα το ξαναέβλεπα. Ξεκλείδωσα την πόρτα, και ξαφνικά βρισκόταν ακριβώς εκεί, μπροστά μου.
Ερημωμένο, με γκρίζους τοίχους, μια αποπνικτική ατμόσφαιρα και σεντόνια πάνω σε όλα τα έπιπλα. Άνοιξα τη μπαλκονόπορτα, έβγαλα μια καρέκλα και έκατσα όλο το βράδυ έξω, καπνίζοντας και κοιτάζοντας τη θάλασσα.
Πάντα, από το σημείο αυτό περνάνε τόσα καράβια που νομίζεις ότι απέναντί σου βρίσκεται κάποια πόλη. Όταν ήμουνα μικρή καθόμουνα και τα χάζευα με τις ώρες.
Και τώρα ήμουνα πάλι εκεί και έκανα το ίδιο. Έκατσα και θυμήθηκα όλα τα πρόσωπα, φίλους και συγγενείς του πατέρα μου που συνάντησα εκεί.
Τη ξαδελφούλα μου με τα ολόμαυρα, κατσαρά μαλλιά που της τα τράβαγα και έβαζε τα κλάματα.
Την αγαπημένη αδελφή του πατέρα μου που μας επισκεφτόταν πάντα και το σπιτικό της λικέρ. Τα γεύματα με τα άσπρα τραπεζομάντηλα και τα καλά σερβίτσια, στα οποία μαζευόταν όλη η οικογένεια και ο χαμός που επικρατούσε σε αυτά.
Το σπίτι στο Πορτσάιντ, πουλήθηκε λίγους μήνες αργότερα, σε μια εταιρεία μεταφορών. αν δεν κάνω λάθος.

Πέρυσι τον Οκτώβρη, όταν πήρα πτυχίο, εγώ και πολλοί φίλοι μου.
Το βράδυ βγήκαμε και τα ήπιαμε σε ένα μεζεδοπωλείο δίπλα στη θάλασσα.
Θυμάμαι, καθόμασταν και συζητούσαμε με τις ώρες για τα σχέδια μας και το μέλλον.
Τα ξημερώματα, όλοι κομμάτια, βρεθήκαμε ξαπλωμένοι σε μια παραλία να χαζεύουμε την ανατολή.
Από την επόμενη κιόλας ημέρα και μετά, ο καθένας πήρε το δρόμο του. Έχουμε κρατήσει σχεδόν όλοι επαφή και αισθάνομαι τυχερή που έχω να κρατήσω τόσο ωραίες αναμνήσεις από τα φοιτητικά μου χρόνια.

 

Μαρτης του '73 ητανε,μεσημερι,και κατηφοριζα την Ασκληπιου με τα ρεμαλια για να παμε στην Πανεπιστημιου να παρουμε το τρολλευ για το σπιτι.Διασχιζοντας την Ακαδημιας προσεξα δυο τρεις αστυνομικους να τραβολογανε και να χωουν κατι ψιλες σ'ενα φοιτητη,που φωναζε με βραχνιασμενη φωνη "ε-λευ-θε-ρι-α"....
Κοντοσταθηκα παρατηρωντας σιωπηλος τη σκηνη,τα ρεμαλια προχωρησαν.Δεν θα ξεχασω το βλεμμα του παλληκαριου, ηταν το πρωτο πραγμα που διαπερασε το τειχος που ειχε χτιστει γυρω μου απο τους γονεις μου και τους δασκαλους ,για το καλο μου βεβαιως.
Ενας απο τους μπατσους με αγριοκυτταξε:"Τι κυττας ρε καθικι;' μου γαυγισε και κινηθηκε προς το μερος μου.Το'βαλα στα ποδια .Προλαβε και μου'ριξε μια κλωτσια στον κωλο πριν επιστρεψει στον φοιτητη.
15 στα 16 ημουνα...

 

Απάντηση: "Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

Πράγματι υπάρχουν πολλές τέτοιες εικόνες για τις οποίες δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν ήταν όνειρο ή αν τις έζησα.
Όταν κάθομαι και σκέφτομαι κάποιες απ αυτές καταλαβαίνω οτι δεν ήταν όνειρο.
Κι όμως μοιάζουν τόσο ονειρικές ή εφιαλτικές ανάλογα.
Ακόμη κι όταν ζούσα κάποιες από αυτές τις εικόνες δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Μου φαινόταν σαν όνειρο.

 

Απάντηση: "Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

Πιτσιρίκα, σε κάποια από τις πρώτες "σοβαρές" συζητήσεις με τον πατέρα μου. Μου είπε ότι πεθαίνοντας θα γίνει σκόνη και δεν θα υπάρξει ποτέ πια τίποτα από αυτόν. Κάποιος με μαχαίρωσε εκείνη τη νύχτα. Κι αυτό πρέπει να ήταν όνειρο

 

Πολύ ωραίο νήμα. Βγάζουμε θαμμένα πράγματα.

Το 80, περιμένω τον θάνατο, ξαπλωμένη ανάσκελα πάνω σε έναν πάγκο. Ξαφνικά, βρίσκω την δύναμη να αντιδράσω. Σηκώνομαι, με δύναμη που δεν ήξερα ότι υπήρχε. Φεύγω και επιβιώνω.

Το 83, βλέπω για πρώτη φορά το Μανχάτταν, πλησιάζοντας από μακριά με το αυτοκίνητο.

Το 90, κουβαλώ στην κοιλιά μου τον γιο μου, το καμάρι μου. Είμαι σε ένα λεωφορείο και πηγαίνω στην δουλειά μου. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και σκέφτομαι "ποτέ δεν θα είσαι μόνη ξανά".

Είμαστε στο χωριό του μπαμπά και μεταφέρουμε τα κόκκαλά του εκεί. Είναι πέντε χρόνια πεθαμένος και ακόμη τον κλαίω. Δεν τελειώνει ποτέ.

Πριν δυο χρόνια, διαβάζω ένα ποστ της σουτζουκάκια και αντιλαμβάνομαι ότι έχει αρχίσει. Έκσταση, τρόμος, δεν ξέρω τί μου γίνεται. Μετά, μου τα παίρνουν όλα πίσω. Αυτό μας φέρνει στην αρχική ανάμνηση.

Φεύγω και επιβιώνω.

 

Το '81 όταν έγινε ο σεισμός κι είμασταν με το σχολείο στον Παρνασσό για σκι. Κάποιοι πανικοβλημένοι, κάποιοι πιο ήρεμοι, αλλά στο τέλος έιχε πολύ πλάκα το ξενύχτι, επειδή είμασταν τόσο πιτσιρίκια που δεν είχαμε συχνά την ευακιρία να ξενυχτίσουμε και ειδικά όλοι μαζί, έχοντας τότε πλήρη άγνοια του κινδύνου.

 

Απάντηση: "Moυ φαίνεται σαν όνειρο"

Ειναι τοσα τοσα πολλα κι εγω ειμαι τοσο μικρη που τρομαζω.
Οταν εμεινα για πρωτη φορα μονη πριν 6 χρονια και δεν κοιμηθηκα γιατι ακουγα συνεχεια θορυβους απο παντου(πρωτο και τελευταιο βεβαια,ποτε δεν ξαναξενυχτησα για τετοιο λογο)
Οταν πεθανε ο μπαμπας μου.ακομα νομιζω οτι ειναι ονειρο...
Οταν ανακαλυψα οτι δεν ειμαι μονη σ αυτο τον απαισιο κοσμο...
αυτα προς το παρων,ισως επανελθω 

 

Ναι ηταν πολυ ρομαντικα τα τελη της δεκαετιας του 50 οπως ακουω απο τις αφηγησεις σας  

Το 81 ακόμα σχολείο πήγαινες? Καλά μου έλεγαν λοιπόν
Ότι δεν τα «έπαιρνες» καθόλου τα γράμματα.

 

Κι από τότε απόκτησες πλήρη άνοια ... Τώρα πλέον ξέρω το που και το πότε...