H ηδονη της εξουσιας

Στο "Για σας παιδιά"-pedia το λήμμα φασισμός τελειώνει ως εξής:
Η λέξη "φασίστας" χρησιμοποιείται συνήθως με αρνητική σημασία, συχνά ως μια ετικέτα για επίκριση μιας αντίθετης άποψης, υποδηλώνοντας απολυταρχισμό και αντιδημοκρατική αντίληψη.

Και αυτό είναι που με εκφράζει.....

 

Αν πάρεις ως δεδομένο ότι ο άνθρωπος είναι ενα απολυτα ισορροπημένο, λογικό, μη αντιφατικό όν τότε σίγουρα θα βρεις
δυσκολία να κατανοήσεις την κατάσταση που περιγράφει το ερώτημα σου.

Η απάντηση είναι απλή. Το αρχικό δεδομένο απλά δεν υφίσταται. Ο άνθρωπος είναι ένα περίπλοκο και γεμάτο αντιφασεις
δημιούργημα. Αλλίως σκέφτεται, αλλιως αισθανεται,και αλλιώς δρα.

Βασικά όλη η ζωή του ανθρώπου είναι μια ατέρμονη πάλη με τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Όταν αυτές είναι πού ισχυρές τότε υπάρχει πρόβλημα.΄
Στους περισσοτερους απο μας οι αντιφάσεις αυτές δεν δημιουργούν σοβαρες παρενέργειες αφού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρνουμε να
επιτύχουμε μια επίφαση ισορροπιας ικανης να κρύψει απο τους άλλους το τι γίνεται μέσα μας. Ένας εξουσιαστής στο σεξ/αντιεξουσιαστης στην
υπόλοιπη ζωή του πχ μπορει να "εφευρει" ενα θεώρημα ότι ο σαδομαζοχισμός ας πούμε είναι κάποιου είδους 'επαναστατική" πρακτική που πάει
κόντρα στην κυριαρχη ( ως μη αποδεκτή απο αυτη) ιδεολογία ή ότι ο σαδομαζοχισμός είναι η απόλυτη πράξη σεξουαλικής απελευθέρωσης.
Η δημιουργία και αποδοχή αυτού του ιδεολογήματος τον βοηθά να αποφύγει την λογική ανακολουθία ανάμεσα σε αυτά που το διανοητικό
και το σεξουαλικό του κέντρο επιτάσσουν. Σε αντίθετη περίπτωση η εσωτερική σύγκρουση θα ήταν αναπόφευκτη.

 

Οι εικόνες που κάνουν έναν άνθρωπο να ερεθιστεί ή να φτάσει σε οργασμό δεν είναι αποτέλεσμα λογικών διεργασιών, σε αντίθεση με την πολιτική του τοποθέτηση. Δεν ξυπνάς ένα πρωί, σκέφτεσαι αλλιώς τα πράγματα και καταλήγεις στο ότι θα ήταν καλύτερο να χύνεις με το τάδε αντί με το δείνα. Αυτό μας έλαχε, τι να κάνουμε.

Ένας αντιεξουσιαστής αποστρέφεται την εξουσία γιατί αποστρέφεται την ανελευθερία. Είναι αντιεξουσιαστής επειδή θέλει να ζει ελεύθερα και η ελευθερία προϋποθέτει την απόλαυση των ηδονών με κάθε τρόπο.

Και αν ο συλλογισμός θυμίζει μηχανισμό διαχείρισης αντιφάσεων, ε, δεν πειράζει, δεν παύει να είναι απελευθερωτικός  

 

Απάντηση: Re: H ηδονη της εξουσιας

 

 

Re: Απάντηση: H ηδονη της εξουσιας

πανέμορφο νήμα, ενδιαφέρουσες απόψεις GE και Dolmance

συνηθίζω τα πρωινά (μεσημερια δηλαδή) της κυριακής να διαβάζω εφημερίδα

σήμερα δίαβασα αυτο, έπειτα την εφημερίδα η οποία ό,τι και να διάβασα σε αυτήν μετά από αυτο το νήμα μου φάνηκε λίγο

Να στε καλα!

 

Δεν μίλησα ποτέ για λογικές διεργασίες. Μίλησα για υποσυνείδητες διεργασίες. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο ένα και στο άλλο. Η "ψυχή" έχει τη δική της "λογική", τις δικές της ανάγκες και οι διαδικασίες μέσω των οποιων αυτές οι ανάγκες ικανοποιούνται δεν γίνονται αντιληπτές ως αποτέλεσμα λογικών διεργασιών. Ούτε η πολιτική τοποθέτηση είναι αποτέλεσμα 'λογικών διεργασίων'. Το ότι το εκλογικό σώμα ψηφίζει βάση προγραμμάτων και αφού σκεφτεί καλά πάνω στα καλά και τα συμφέροντα του τόπου είναι ένα μεγάλο παραμύθι. Ένα μεγάλο ποσοστό ψηφίζει βάση προσωπικού συμφέροντος και ενα ακόμα μεγαλύτερο στη βάση της συναισθηματικού τύπου ταύτισης του με ένα κόμμα, το πρόσωπο ενός πολιτικού αρχηγού κλπ Γιαύτό και οι πολιτικοι απευθυνονται στο θυμικό και όχι στο λογικό των μαζων.

Ο τρόπος που περιγράφεις τον "αντιεξουσιαστή" σου δεν μου λέει τιποτα. Να υποθέσω ότι οι μη -αντιεξουσιαστές θέλουν να ζουν 'υπο περιορισμό". Να υποθέσω ότι μόνο οι αντιεξουσιαστές "απολαμβάνουν τις ηδονές" ; Και τι σημαίνει άλήθεια το με "κάθε τρόπο"; Aν ο δικός σου επιθυμητός τρόπος απόλαυσης της ηδονής προυποθέτει την μη επιθυμητη οδύνη κάποιου αλλου τι γίνεται;

 

Ο αντιεξουσιαστής που περιέγραψα οφείλω να ομολογήσω πως είναι ιδανικός και αντιλαμβανεται και τον εαυτό του ως ιδανικό υποκείμενο (δεν θεωρεί ότι λειτουργεί βάσει του θυμικού του). Προσπάθησα να δείξω πως υπάρχει πιθανότητα να μην βιώνει καμία αντίφαση ανάμεσα στο κοινωνικό του πρόταγμα και την σεξουαλικότητά του.

Το με κάθε τρόπο δεν θα στο απαντήσω. Το πόσο θα σεβαστεί τα θέλω των υπολοίπων σχετίζεται με την ηθική του και όχι με τις επιθυμίες του.

edit:
Και κάτι ακόμη. Δεν είπα ποτέ ότι οι αντιεξουσιαστές και δη "μόνο αυτοί" απολαμβάνουν τις ηδονές. Είπα ότι δεν νοείται ελευθερία χωρίς αυτές.

 

οκ, αλλά το πρόβλημα είναι ότι οι κοινωνίες δεν χτίζονται με βαση εξιδανικευμένες εικόνες "ηθικών αντιεξουσιαστών". Και βέβαια υπάρχει πιθανότητα η πιθανότητα να μην βιώνει καμμιά αντίφαση ανάμεσα στο κοινωνικό του πρόσταγμα και στη σεξουαλικότητα του. Ουσιαστικα αυτο έλεγα όταν μιλησα για το "μηχανισμό εξισορρόπησης των αντιφασεων".

Που ξέρεις; Μπορεί να μιλάω εκ πείρας  

 

Όταν κάποιος επιθυμεί να ικανοποιήσει απόλυτα την ανάγκη του για άσκηση εξουσίας μόνον επί κλίνης, δεν έχει το παραμικρό ψυχολογικό κίνητρο (βλ. μεταβίβαση) εμπλοκής στον δύσκολο και με αβέβαιη έκβαση αγώνα κατανομής της όποιας κοινωνικής εξουσίας, χώρια που έτσι θα σπαταλούσε άσκοπα λιμπιντική ενέργεια. Οπότε, μη επιθυμώντας να εξουσιάσει και όντας ικανός να αποφύγει την εξουσία των άλλων σε μεγάλο βαθμό, μπορεί να είναι αντιεξουσιαστής, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αντίφαση, κατ εμέ.

 

Τους σφυρίζουν κι’ έρχονται. Δεν εξηγείτε αλλιώς....πήξαμε

 

Απάντηση: Re: H ηδονη της εξουσιας

M' αυτήν περίπου την έννοια, μπορώ να πω ότι σε χαρακτηρίζει κιόλας. Καθόσον την χρησιμοποιείς κι εσύ με τρόπο απόλυτο και αντιδημοκρατικό...

 

Εγώ πάντως θα ανοίξω θέμα με τίτλο «BDSM και επαναστατικά
κινήματα στην Λατινική Αμερική» Γιατί? Καλύτερος είναι ο
BDSMικος Θουκυδίδης η ο αναρχικός bdsmιτζης?
Όταν προπαγανδίζουμε όλα πρέπει να τα μπουρδουκλώνουμε